Deze ochtend was het dan eindelijk zover, ik had lang genoeg gewacht om een sluitend antwoord te krijgen op de grote vraag: Is het gelukt??? En dit door simpelweg in een potje te plassen, daar 4 druppeltjes van op een stick te doen en 5 tergend langzaam voorbijkruipende minuten te wachten...
Zoals ik had geschreven was het deze keer een heel andere poging dan anders. En had ik er een goed gevoel bij, was ik stiekem al een beetje aan het hopen en wensen dat het raak zou zijn. Omdat het zo anders aanvoelde allemaal.
Toen eenmaal die 5 minuten op slakkentempo voorbij waren gekropen was de teleurstelling dan ook wel wat groot toen er slechts  1 streepje op de test stond. Niet zwanger. Alle hoop weg. Maar geen tranen. Alsof het niet echt was. Alsof alle hoop die zonet uiteen gespat was geen pijn deed. En ik gewoon door kon met mijn leven.
Heb me gedouched,  leuke kleren uitgekozen en ben naar het Jan Palfijn gefietst voor de bloedafname. Waar ik het resultaat toch al van kende. Negatief. De dag is een beetje in een waas aan me voorbij gegaan.
Ik smste een aantal mensen om het mee te delen en er kwam  wel lieve reacties maar het deed me weinig. Het kwam maar niet binnen. Op mijn werk deelde ik vrolijk mee dat het bijzonder alcoholrijke Gentse Feesten zullen worden aangezien ook ronde 3 geen resultaat opbrachtt tegen D. de vriend/collega. Geen idee waar ik de kracht vandaan haalde om me zo ongenaakbaar voor te doen.
Alsof het allemaal niet zo erg was. Het leek me uiterlijk weinig te doen. Ik pretendeerde alsof het niet zo heel erg was en ik gewoon ging genieten van de pauze. Ik stop er een maandje mee. Even geen hormonen, interne echo's, stress, wachten, hopen,..
Maar zorgeloos zomeren! En ik meen dat wel, uiteraard heb ik ontzettend veel zin in de zomer maar ik wacht op de tranen. Ze zitten ergens in mij verstopt en zolang ze niet aan het rollen zijn gegaan is het besef dat het weer niet gelukt is er niet.  En dat besef heb ik wel hard nodig om verder te kunnen...
 

Vrijdagavond heb ik nog een erg fijne babbel gehad met D (vriend/collega) over mijn kinderwens en het feit dat ook deze poging niet gelukt was. Nog steeds geen tranen te bespeuren maar er was wel ruimte om te praten over het verlies en dat het ook wel wat met me deed. Ik realiseerde me dan ook weer dat ik een bijzonder sterk afweermechanisme heb dat in gang treed als de pijn te erg is. Ik laat "het" niet binnenkomen. En met "het" bedoel ik de pijn, het nieuws of de handeling die me op dat moment helemaal overhoop zou haalt. Ik stel dat even uit zodat de eerste grote vlaag van emoties al wat zijn gaan liggen.
Dit mechanisme leek ook nu weer op de voorgrond te zijn getreden. Ik deed er té luchtig over, ging er té losjes over om echt te zijn.
Ben de zaterdag gezellig gaan brunchen met een vriendin die ook wist van de mislukte ronde maar geen woord heb ik erover gerept. Het kwam even te dichtbij allemaal, het zat me te dicht op het vel. Ik kon en ik wou er niet mee omgaan met de pijn en het verdriet. Nu even niet.

Pas zondag (2 dagen na het verdict) toen de zus in de auto zei dat ze m'n berichtje wel had gekregen maar nog niet had geantwoord omdat ze me toch zou zien waren ze daar opeens... de tranen!  Eindelijk! Ik was opgelucht aan de ene kant om ik er in slaagde om het toe te laten om te snotteren. Dat het verdriet eindelijk een weg vond, dat het letterlijk kon stromen. Aan de andere kant vond ik het lastig dat het dan en daar gebeurde, op zo een ongelukkig moment. Waarin er niks anders kan gedaan worden dan wachten tot het op is. Tot ik heb gedaan met snikken. T. (de vriend van de zus) drukte me op het hart "dat het wel komt". Lief bedoelt, absoluut; maar het helpt me niet.
Er is niks leuks aan de hele procedure en het  bezorgt me enkel stress en kopzorgen. Dan is een "het komt wel" echt een verloren boodschap. Eentje met ontzettend veel liefde en warmte... maar het maakte me op dat moment erg opstandig. Alsof mijn verdriet op dat moment geen plekje had.

Maar het heeft me wel vooruitgeholpen, die tranen hebben me een nieuwe start gegeven.
Ik ga echt genieten van de 6 weken pauze! Even geen hormonen, geen spuiten, geen echo's, geen gezeur over doktersbriefjes, geen emotionele rollercoaster, even helemaal niks!  Alleen maar genieten van een zalige zotte zomer!  Pintjes, plezier, Gentse Feesten, festivalletje, optredentje, terrasje, uitstapje,... En dat allemaal zonder dat ik me druk hoef te maken over een vruchtje daar ergens in mijn buik en zonder de berg stress die de procedure om zo een wondertje te krigen met zich meebrengt.

Een adempauze en dan in augustus er weer met volle goesting tegenaan!
Het gaat zo ontzettend deugd doen!!!!!

Zaterdag 2 juli vond de langverwachtte workshop plaats "Single met een kinderwens" van Barbara Lammers van Beuren (auteur van het sterke boek "Geen partner wel een kinderwens" en haar collega's Sara Coster en Carolina Konijn te Gent.
Opgetogen en met toch wel enige verwachtingen fietstte ik gezwind naar de locatie.
De dag bestond uit 3 workshops (Wel een kinderwens, geen partner... wat nu? - Single en kinderwens, de verschillende opties en welke keuze past bij jou - Loslaten rond je kinderwens, hoe doe je dat? ) Vooral het laatste thema lag me nauw aan het hart. Ik ben een vrouw die altijd een plan B en C klaar liggen heeft dus ook nu wil ik voorbereid zijn als het niet zou lukken om een kindje te krijgen en hoe ik het dan moet loslaten. Niet dat ik de toekomst zo negatief inzie maar voor mij is het belangrijk om in tijden van crisis of van pure chaos in mijn hoofd en hart te weten dat ik al enige actieplannen voor handen heb. Dat ik reeds kennis heb vergaard en dat er ergens diep in mij al enkele antwoorden voorhanden zijn. Dat brengt heel veel rust met zich mee.
De dag verliep bijzonder gezellig.  Barbara, Carolina en Sara waren erg warme vrouwen die goed weten waar ze het over hebben en zijn erg inspirerend. Er werd veel gedeeld, veel gepraat en veel steun gegeven en gevonden bij elkaar.

Het was een heel warme sfeer waar ik me even in kon wentelen. Voor het eerst trof ik een groep vrouwen die met dezelfde vragen worsteleden en voor dezelfde dilemma's staan waar ik voor had gestaan, kleine 6 maand terug. Toen ik nog in de twijfelfase zat en alles met veel verbetenheid probeerde op een rijtje te zetten en te vatten.
Ik voelde me heel erg gesteund en begrepen. Ik vond het ook erg bijzonder om te zien dat iedereen daar een hele toffe, knappe dame was met een kinderwens maar helaas zonder partner. En dat ik niet de uitzondering ben. Dat ik niet weer eens vreemd of opvallend ben. Of precies absouluut van het normale pad wil afwijken. Maar gewoon, net als hen, een toffe gezellige vrouw ben met kinderwens maar zonder geliefde. Niet meer en ook zeker niet minder.
Het is alsof ik die bevestiging even heel hard nodig had. Ik koester dat gevoel nog steeds.  Het was vreemd om te merken dat die leegte zo groot was en dat die nu toch een beetje gevuld is. Het weten dat ik "OK" ben als vrouw, als Alice, ook al heb ik geen standvastige partner om een gezin mee te stichten.  Het blijft wel een pijnpunt, het gemis van een geliefde.
Maar het weerhoud me er niet van om toch voluit mijn kinderwens te willen vervullen. Het idee dat ik "zomaar" geen mama zou worden kan ik niet verdragen. Ik wil alle kansen die ik heb grijpen en ten volle benutten. Partner of geen partner. Ik zie het mezelf echt wel op mijn eentje doen. Maar het beeld van "een man - een kindje - een gezinnetje"  doemt af en toe op in mijn hoofd en brengt me dan even uit evenwicht. DAT loslaten zal nog een lang proces zijn...
En ik leerde die dag dat het ook helemaal ok is om daar mee te wostelen en daar droef om te zijn. En er om te moeten rouwen. Het is tijdelijk afscheid nemen van een zeer krachtig beeld, van een erg sterke wens. Omdat ik in het NU moet handelen en niet de tijd heb om te wachten op die partner... Want hij zou toch te laat komen. Maar het is een tijdelijk afcheid, ik geloof er wel in dat er op termijn liefdes mogelijk zijn. Al doet het me nu wel verdriet. 
Maar anderzijds ben ik er ook van overtuigd dat ik het kan, wil en mag... BAM- mama worden :)!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...