Ik heb het op de lang op de lange baan geschoven maar ben dan toch eindelijk gezwicht: Potjestraining voor de kleine trol!
Op 1 januari besloot ik: Nieuw jaar, nieuwe start, hoppa pamper uit! Roxanne had hier duidelijk een ander idee over en uitte heel wat protest die eerste dag. Na 2x op haar voetjes te hebben geplast ("oei... douche?!" riep ze uit) was het voor mevrouwtje voldoende en eiste ze een pamper aan haar billetjes. Toen ik die halstarrig weigerde en probeerde uit te leggen dat ze nu een grote meid was en dus geen pampertje meer nodig had kwam haar ondernemingszin nog eens heel duidelijk bovendrijven. Ze is dan maar zelf de trap opgeklommen om een pampertje te gaan halen in haar kamer en propte deze in mijn handen met een gezichtje rood aangelopen en helemaal volgesnotterd. Afscheid nemen van het pampertje.. Het was niet alleen voor mij een hoge drempel. ;) Onderbroekjes (die we samen gekocht hadden) waren des duivels en moesten zo snel mogelijk uit. Met als gevolg dat ze hier dus een aantal dagen in haar blote billetjes rondhuppelde.

Maar goed, de aanhouder wint en na haar middagdutje (met pamperkontje) belandde het 1e plasje dan toch in het potje! Het feestgedruis barstte los ten Huize Van Rijckeghem! Echt wauw, zo gelukkig, zo fier, zo overweldigend trots..niet te geloven! Samen dansten/huppelden we even door het huis en dan met het potje als trofee naar de WC om de inhoud er in te kieperen. Topmoment!
En dan had ze de smaak meteen ook te pakken, om de 30 seconden trof ik haar op haar potje aan, vol verwachting van een plasje.En als er dan per toeval toch een plasje in het potje belandde herhaalde het feestscenario zich. Allebei door het dolle heen met deze grote stap voorwaarts <3
Dit plasfeestje heeft een paar dagen aangehouden en dan was het nieuwe er wat af en werden de potjesbezoekjes ook wat minder (gelukkig) maar wel doelgerichter (hoera!). Echt onvoorstelbaar hoe snel ze het heeft opgepikt om zindelijk te zijn op gekende/vertrouwde locaties. Zo trots op haar! Mijn hart ontplofte nog maar eens van geluk en dan moest het 1e kaka'tje nog komen ;)

Want de kaka'tjes waren niet gemakkelijk om ook in het potje achter te laten. De 1e dagen zag ik dat ze letterlijk haar poepje dichtneep en heel ongemakkelijk stond te wiebelen. Als ik vroeg of ze kaka moest doen kwam er altijd een boze "Neen!" als antwoord. Op haar potje wou ze toen absoluut niet gaan zitten. Maar eenmaal een pampertje aan die billen kwam het kaka'tje snel, gelukkig. Eén keer had ik te laat door dat ze heel erg haar best aan het doen was om het kaka'tje op te houden en belandde het per ongeluk op de grond. Groot huilconcert en ontroostbaar over het verlies van het kaka'tje. Ik begreep niet goed wat er aan de hand was maar uiteindelijk meen ik te hebben begrepen dat de kaka "vies" is en dat het niet OK is om dat zomaar ergens achter te laten. (Zo heeft ze dat voor alle duidelijkheid niet gezegd he :D Maar als je herhaaldelijk de woorden "kaka vies", "bah", "stinkt" hoort als ze kaka heeft gedaan dan bespeur ik daar toch enige schaamte rond haar kaka'tjes.) Dus... hoorde ik mezelf opeens herhaaldelijk deze woorden zeggen: "Zo een mooie kaka! ","Proficiat, wat een mooitje! ","Oh mama vindt jouw kaka heel mooi! ","Ja mama's kaka is ook een beetje mooi he!" Meerdere keren per dag bejubelde ik onze kaka'tjes en deed ik alsof het de allermooiste van de hele wereld waren.
En tadaaaaaaa! Het heeft geholpen :D Weliswaar heeft ze haar eerste kaka'tje op potje in de creche gedaan, ze had het toch maar gedaan! Opnieuw was ik helemaal door het dolle heen en wist ik met mezelf even geen blijf. Dikke knuffel, vele zoenen en een 100 tal "proficiat! Zo flink van jou! Mama is trots, wauw!" later was de 1e euforie gaan liggen. (Vreemde gewaarwording, zo enthousiast zijn over een dagelijkse gebeurtenis).
En ook thuis vond haar kaka'tje snel de weg naar het potje. Opeens lag er een heel mooi exemplaar in haar potje (uiteraard grondig gefotgrafeerd, belangrijk voor het nageslacht) en herhaalde ons enthousiasme zich van de 1e dagen potjestraining.
Zo ongeloofelijk fier op wat die kleine dame allemaal verwezenlijkt! Echt zo overweldigend dat het ouderschap kan zijn, ik sta er soms zelf versteld van hoe ontzettend gelukkig en trots ik op haar ben.

Ondertussen zijn we een paar weken verder en gaat het eigenlijk ontzettend goed. Overdag heeft ze geen pampertje meer aan, enkel voor te haar middagtukje, als we thuis zijn/in de creche/bij oma. Als we het huis uitgaan heeft ze wel nog een dik poepke van de pamper omdat het niet te doen is om haar plasje lang op te houden. En ook de verplaatsingen van en naar creche zijn met een pampertje aan haar kont. Kwestie van niet op de fiets te zitten met een natte broek.
Ik verbaas mezelf er echt over hoe vlot dit allemaal gegaan is en hoe snel ze evolueert.
Mijn kleine trol  wordt écht groot. *slik*

Maar ik ben zo fier, zo ontzettend fier! Kan dat aan geen mens vertellen hoe fier ik ben!
Liefde, alleen maar liefde voor dat kleine mensje. <3

Na het verassende nieuws van maandag dat ik spontaan een eisprong had gedaan volgde vandaag de terugplaatsing. Al een paar dagen die utrogestanbolletjes aan het opsteken en ik voel hun effect al. Bozer, vermoeider, emotioneler en we zijn pas aan dag 3! Dat beloofd...
Rox kon gelukkig terecht bij de de Meti voor een gezellig onderonsje want een echo lukt nog net maar een terugplaatsing duurt een stuk langer en dat zag ik écht niet zitten met dat kleine pateeke aan mijn zijde; Heel blij dat de Meti haar met open armen wou ontvangen en gewoon ook op de hoogte is van het hele proces. Deze keer geen rare uitvluchten of redenen waarom ik opvang nodig heb.
Ik fietste op deze mooie winterochtend eerder gelaten naar het Jan Palfijn. Alle hoop op een goede afloop van deze ronde heb ik reeds laten varen. Ik geloof niet dat er uit deze "lichting" een zwangerschap zal voortkomen maar ik moet de embryo's opgebruiken dus is het een kwestie van uitzitten. En das best comfortabel, ik heb fijne vooruitzichten. Volgende maand las ik een maandje pauze in, even helemaal niets en daar kijk ik wel heel erg naar uit!

In de wachtzaal voelde ik me wel ontzettend eenzaam. Het was de 1e keer dat ik de enigste "alleen-op-afspraak-komende"-vrouw was. Alle andere mensen die er waren of toekwamen waren deel van een koppel. En ik zag mensen innig tegen elkaar leunen, handen vasthouden, arm om schouder en duim die streelt, liefkozende kus,.. En het deed pijn gewoon. Ik zag opeens alleen maar mensen die dit proces samen konden trotseren en dat ook liefkozend deden. En ik voelde me zo eenzaam en klein. Zo alleen. Het overviel me echt en hoe hard ik ook mijn best deed om te verdwijnen in een oude Dag Allemaal... het lukte me niet. Afschuwelijk.
Twas ff een harde confrontatie met de realiteit. Ik zat hier vandaag voor de 6e keer alleen op zo een emotioneel zware dag. Geen partner om te helpen dragen. Geen man om tegen te leunen. Geen liefhebbende armen om me heen. Geen lieve zoen die me even alle ellende deed vergeten. Neen. NIets van dat alles, gewoon me, myself and I. En dat was een harde. (Bedankt utrogestan!)
Ik was dan ook heel blij toen mijn naam werd afgeroepen en ik achter de verpleegster de gang in dribbelde. Ik kreeg het kamertje met de gele stoel toegewezen en kon een kreet van enthousiasme niet onderdrukken. Ik vind dat een veel aangenamere ruimte om in te liggen door het raam. Ik weet het, het klinkt stom maar ik kan echt oprecht blij zijn om zo een zaken in dit traject :D

Al snel zat ik met de billen bloot te wachten met een roddelblaadje in mijn hand. Ik keek vooral niet uit naar de pijn die de eendebek zou uitlokken. Ik ben daar echt gevoelig aan en het blijft een zeer vervelende handeling om te ondergaan. De dokter kwam binnen met de boodschap dat het een topembryo was.  Ik reageerde wat schamper dat het de voorbije 5 keren ook een toppertje was geweest maar dat ik hier nu toch maar weer zit...  (Kon het niet laten. Het weegt zo door!) De dokter keek me even verward aan en vroeg toen of ik liever had dat hij zei dat het een sukkeltje was :)?  Hij heeft nog eens herhaald dat de kans op zwangerschap amper 35% is dus dat er geen garanties zijn. Echt moedgevend is deze info niet maar wel de realiteit.
Ik gooide mijn benen in de beugels (toen ik nog rechtop zat) en was me opeens heel bewust van het niet zo appetijtelijke beeld dat zich nu voltrok voor de ogen van de dokter. Opgelucht haalde ik adem toen ik de stoel voelde kantelen. Maar de opluchting was van korte duur toen ik hem voelde prutsen met die eendebek... De scherpe pijn bleef achterwege maar wel een doffe pijn die over mijn lichaam trok maakte zich van mij meester. Net toen ik ging vragen om te stoppen met dat ding open te draaien (en dus meer druk te zetten) stopte de dokter gelukkig. Dit was net haalbaar.  Al had ik mijn focus wel nodig om de pijn te doorstaan. Een ongemakkelijke stilte nestelde zich in de ruimte. Ik was me veel te bewust van hoe ik daar lag. Dat wordt elke keer erger. Geen idee waarom. Opeens vroeg de dokter om nog een beejte verder naar voor te komen met mijn poep. *slik* die eendebek zat al op zijn plaats en ik moest maneuvres beginnen doen... na 2 poginen was het goed volgens de dokter (al had ik niet de indruk veel opgeschoven te zijn, wat wil je als je met een eendebek in je vrouwelijkheid én je benen in de beugels naar voor moet zien te schuiven...?) maar ik was al blij dat het goed was.
Niet veel later kwam de laborante binnen met mijn embryo, ik herhaalde nog eens mijn naam en geboortedatum en voelde weer wat gepruts down there. En dat was het. Mijn embryo zit waar ie moet zitten en waar ie misschien wel blijft voor de komende 9 maanden. Al heb ik er geen hoop op.
De dokter wenste me nog veel succes en verdween toen weer uit het kamertje. Ik plaatste mijn benen op het tafeltje en was blij dat ik mijn kleedje terug wat kon fatsoeneren en dook opnieuw in mijn roddelboekje. Wachtend tot de verpleegster me zou kantelen en uit de stoel zou laten komen.

Het is raar om te weten dat er nu een embryo in mijn buik aanwezig is maar toch geen geloof te hebben in een goede afloop. Binnen 10 dagen zal ik heel waarschijnlijk weer naar een witte test zitten kijken op mijn toilet. Eens diep zuchten, wat tranen laten en doorgaan met taken van de dag. Om dan een maand pauze te hebben. Heerlijk.

Ik ben deze ronde echt niet bezig geweest met het hele proces of toch veel minder dan anders. Medicatie werd een beetje random genomen, heb zelfs een tas koffie gedronken (!) en beseftte deze ochtend dat ik nog geen afspraak heb voor bloedafname :D Om maar te zeggen dat ik het even helemaal heb losgelaten en vooral uitkijk naar die maand pauze die er aan komt. Of moet ik zeggen... misschien aankomt?

Deze ochtend werd ik wakker om 5u10 en opeens moest ik testen. Ik kon aan niets anders meer denken dan aan een testje doen dus zat ik even later met een kannetje mijn ochtendplasje op te vangen en half slaperig 5 drupjes op die test te zwieren. Alarm op 5 minuutjes en op toilet (heel elegant) beetje door facebook zitten scrollen en andere nietszeggende pagina's bezocht. 5 minuten kunnen écht lang duren. Heb me al een hele week goed kunnen houden en nu opeens MOEST ik het weten. En duurde het eindeloos voor dat mijn GSM begon te trillen. Ik verwachtte me aan een spierwitte test maar... ik zag een streepje! Een heel licht streepje maar wel degelijk een streepje!!! Ik ben luidop beginnen lachen <3 Zwanger? Echt? Zou het?! Beetje verdwaasd en nog niet goed wakker keek ik nog een keer naar de test maar het streepje stond er echt. Héél vaag maar het was er wel. Heb er zeker 6 keer naar gekeken voor ik mee naar mijn kamer nam en het daar op mijn schouwtje legde. Zwanger? Echt?

Ik zweefde 5 minuten op de mooiste wolken en was heel blij. Tot opeens... pregnyl! Het is nog een restantje van de pregnyl.
Ik heb maar 8 dagen geleden pregnyl gezet dus het is zeker de pregnyl die nog aan het tekenen is. Als een zot beginnen googlen op de afbreekperiode van pregnyl en ja... helaas, de test zal positief zijn door pregnyl :( De pregnylwaarde zou nog rond de 50 liggen en ik doe steeds kruidvat-testje van 2 voor 5 euro die zijn heel gevoelig.Die tekenen al vanaf 25hcg...
Dus lag ik daar triestig te wezen in mijn bed. Even heel hoog gezweefd en dan weer smak op de grond terecht gekomen. Jammer. Ik las nog een beetje verder en de testen zouden donkerder moeten worden naargelang de dagen die vorderen anders is het toch gewoon de pregnyl en geen zwangershap. Dus er zat niets anders op dan gewoon morgen nog eens te testen. Maar ik ging er van uit dat het gewoon njet zal zijn en dat het op naar de volgende ronde was.
Ik googlede nog wat verder maar overal las ik hetzelfde dus weg alle hoop en blijdschap. Dwaze pregnyl. Dwaze behandeling. Dwaze ik.

Ik doezelde weer wat in tot ik opeens heel helder wakker werd en beseftte: Ik heb helemaal geen pregnyl gezet vorige week zondag! Dan wad mijn terugplaatsing maar geen pregnyl-shot! Ik kan geen positieve test hebben van die spuitjes, ik ben gewoon zwanger! :D :D :D Hoe geweldig is dat! Een heel klein beetje voorzichtig zwanger! Ja toch he...? En dan begon mijn molentje opnieuw te draaien en te rekenen en ik slaagde er niet om het goed te reconstrueren. Ben er uiteindelijk mijn agenda moeten gaan bijpakken om de datums goed te weten (echt, zo weinig bezig geweest met deze ronde) en ik heb mijn laatste shot pregnyl 2 weken geleden gezet. Dus het zou echt uit mijn bloed moeten zijn. Als er iets wordt opgepikt door de test dat is het omdat ik echt een heel klein beetje zwanger ben.
Hoe geweldig is dit?

Ik kan het niet goed geloven en ben wat nerveus voor de komende dagen. De streep was wel héél licht dus misschien is er iets geweest maar is het nu al weer weg aan het gaan? Vreselijk toch hoe ik mezelf zo gek kan maken. De dagen gaan nu weer voorbij kruipen... Afschuwelijk! Ik hoop maar dat de test morgenochtend duidelijker aftekend. Want wachten tot woensdag gaat me zeker niet lukken! Zo spannend allemaal... en zo emotioneel.
Zou ik nu echt weer aan het begin staan van dit avontuur? Bijna exact een jaar nadat ik een positieve test van Kobe* in handen had? (Ik testte positief op 1 februari, heel licht en op 3 februari heel duidelijk),zou het...? Ik kan het bijna niet geloven.
Als, en ik zeg ALS, ik effectief goed zwanger ben dan zou dit kindje komen rond 6 oktober. Heel vreemd allemaal.. Zou heel dubbel zijn met Kobe* die eraan zou komen op 12 oktober 2019. Maar misschien is het ook gewoon goed en is hij er gewoon graag bij? Ik kan het niet geloven... Ik kan het echt niet geloven. Zo spannend. Zo ontzettend spannend.
Ik bel straks voor een afspraak bij Jan Palfijn want zonder afspraak zal ik het nooit helemaal zeker weten :D
Typisch dat de ronde waar ik het allerminst bezig ben met het heel proces de ronde is die succesvol (of misschien hopelijk toe alsjeblieft succesvol) is. <3 <3<3

(ik publiceer deze post nog niet omdat ik graag wil dat de zus de 1e persoon is die weet van een zwangerschap :)  en daar wacht ik nog een paar daagjes mee, zeker tot na de bloedtest.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...