Omdat de test deze ochtend zo vaag was (écht vaag maar toch wel écht een streepje te zien) liep ik de hele dag zenuwachtig en ambetand. Echt vreselijk, had er zelf ook gewoon last van. Last van mezelf en mijn humeur en mijn kort lontje en dat allemaal omdat die test zo twijfelachtig is. Ik ben vooral bang dat het "ietsje" toch weer naar een "nietsje" zal uitdraaien en dat ik gewoon een heel vroeg miskraam ga doen. "Moet die test niet donkerder zijn 2 dagen voor mijn NOD? Toch niet gewoon zo een licht streepje...? Bij Kobe* was toch duidelijker?" Het molentje stopte niet met draaien. Zo vermoeiend!
En zo kwam het dat ik amper 6u na de eerste test nog eens in de weer was met een zwangerschapstest in de hoop dat het streepje nu wel duidelijker zou zijn en ik dus wat rustiger zou worden.
Guess again! Het streepje was bijna nog lichter! (wat ook niet onlogisch is aangezien ik random, midden in de namiddag testte, amper 6 na een eerste positieve test, zo snel loopt dat HCG nu ook weer niet he *zucht*) dus in plaats van meer rust te vinden was ik nu nog meer opgedraaid. Ik wist met mezelf gewoon geen blijf meer. De stoom kwam bijna letterlijk uit mijn oren. Schandalig!  
Gelukkig deed Roxanne een lange middagdut en had ik zo de tijd om weer wat tot mezelf te komen en wat kalmte bij elkaar te sprokkelen. Want ocharme dat kindje... die heeft ook al heel wat te verduren gekregen. Die utrogestan laat mij veranderen in een draak en nu is het plaatje helemaal compleet met de teststress erbij. Bah bah bah.
Het heeft me veel moeite gekost maar ik ben erin geslaagd om mezelf weer even tot bedaren te brengen en een plan te bedenken om de tijd te doden. Ik moest vooral vandaag nog te zien doorspartelen zodat ik morgenvroeg nog eens kon testen en vergelijken. En dan nog een dag doorkomen (gelukkig op mijn werk) om dan woensdagmorge nog eens te testen en een bloedafname te hebben. Dan moet het resultaat toch duidelijk zijn...?

Eenmaal mijn kleine lieve trol wakker was en ik haar hoorde giechelen was ik ook al een stuk kalmer. Zoveel liefde voor dat mini-mensje, niet te geloven. Ik sta er nog altijd versteld van hoe graag ik haar zie en hoe onvoorwaardelijk de liefde is. Deze ochtend hebben we thuis gespendeerd met plastecine, stempels, stiften, puzzelen, torens maken,... Dus vanmiddag moesten we er op uit. Een hele dag tusen deze 4 muren dat ging mij (en haar) echt niet gelukt zijn. Eenmaal in de kleren gehesen en op de fiets gepoeft trapte ik naar Gent centrum, naar het museum "Huis van Alijn", een museum over het gewonen leven van de man met de pet in het verleden (jaren 1920 - 1980 ongeveer) en het huis van Pierke :) Daar hebben we een heel fijne middag gespendeerd met z'n tweetjes. Geweldig om haar te zien genieten en met glunderende oogjes te kijken naar Pierke (in het Huis van Alijn zijn er op regelmatige tijdstippen poppentheathers van Pierke en het zaaltje waar dat doorgaat is vrij toegangkelijk en het theather staat opgesteld met Pierke centraal in het midden) en samen op ontdekking gaan. We hebben ook samen een openingsnummer gedanst op een trouwfeest (She's the one van Robbie Williams) en ik draaide met tranen in mijn ogen rondjes op de danslvloer met haar in mijn armen. Zoveel liefde. Alleen maar liefde. Overweldigend. Bedankt hormonen :D Was heel blij dat er niemand was die ons/mij kon bezig zien;)
Maar de namiddag is omgevlogen en we hadden echt een leuke tijd samen. Nog even echt genieten van elkaar.

Na het museumbezoek hebben we nog even een wandelingetje gemaakt en in het Kruidvat ben ik nog snel wat speentjes gaan kopen voor op haar papflessen en -jawel- nog een zwangerschapstest, allé 2 testen. Deze keer niet die "2 voor 5" want die waren uitverkocht maar een "early test, 4 dagen voor NOD" voor €10 voor 2 testen. Alles in de rugzak gezwierd, nog even door de straten gedrenteld en dan op de fiets naar huis.
Ik ben er nog in geslaagd om eten te maken, wat op te ruimen, een boekje te lezen met Roxanne,... En dan moest mijn kleine trol in bad. In de badkamer. Waar een toilet staat. En een kannetje om plasjes op te vangen. Je raad het al... terwijl het water in het badje aan het lopen was ging ik voor de 3e keer vandaag (bloos bloos, shaam schaam) aan de slag met pipi. Deze keer moest ik geen druppels op de test doen maar de test 20 sec in de urine doppen (of 5 seconden erop plassen maar dat laat ik liever aan anderen over ;) ) en maar 2 minuutjes wachten op resultaat.
Ik rommelde zenuwachtig verder in de badkamer, die 2 minuten waren een EEUWIGHEID! En Roxanne die maar aan het kwetteren was en veel te luid aan het roepen en springen was (naar mijn gevoel, in werkelijkheid was ze gewoon haar eigen vrolijke zelf maar op die momenten moet de wereld gewoon even heel stil zijn en stoppen met draaien ;) ) en ik die bijna uit mijn vel ging schieten van onzekerheid, stress, angst,... Alles bij elkaar. Alles werd samengebald in die 2 minuutjes dat ik moest wachten op de uitslag. Die hopelijk mijn onzekerheid wat kon wegnemen. Want ofwel was het ook nu weer een heel vaag streepje en was het "game over" of er was wel degelijk zonder moeite iets waar te nemen en kon ik opgelucht ademen. (Tot morgenvroeg of woensdag toch in ieder geval). In elk geval, hoe het ook zou uitdraaien, er was meer zekerheid op komst en dat zorgde voor een massa stress samengepropt in 2 minuutjes wachttijd.
Toen die GSM eindelijk lawaai begon te maken als teken dat de 2 minuutjes om waren ademde ik diep in en trok de test vanachter de wasbak. Een mooie, duidelijke, fiere plus! Geweldig! Een mooie test. Niets twijfelachtig. Gewoon zwanger (nu toch nog). Fijn!
Ik was opgelucht maar al snel keerde die opluchting om in stress, onzekerheid en angst. Ik ben zo bang om dit kindje ook te verliezen. Ik hoop zo dat het gewoon bij me mag blijven, een heel leven lang. Je bent zo welkom kleintje. Hoewel ik dus nu zekerheid heb over de uitslag (zwanger zwanger zwanger) is mijn humeur er niet op verbeterd. Die lelijke dwaze pillen doen er ook absoluut geen deugd aan. Ik zie er echt vanaf. En Roxanne ook. Ik loop vaak te brullen tegen haar of ben veel te kort tegen haar zonder dat ik het wil. Ik kan niets hebben als ik aan die pillen zit. Das echt afschuwelijk. Ik heb echt medelijden met mijn kleine meisje. Als ze kattekwaad uitsteekt of niet meteen luistert (wat normaal is) dan ontplof ik bijna en reageer ik buitenproportioneel. En ik weet het. Ik kan dit proces en ik weet dat ik er niets tegen kan doen. Het is gewoon uitzitten en hopen dat die 12 weken snel om zijn en ik mag stoppen met die viezigheid.
Ik vertel haar wel dat mama boos is door pilletjes die ze moet nemen, dat Roxanne wel beter moet leren luisteren maar dat ik haar nog altijd heel graag zie en dat ze een gewelidg flinke/stoere/lieve/geweldige madame is die ik doodgraag zie en nooit meer zou willen missen. Ik hoop dat ze het een beetje begrijpt...
Maar het beloven alvast pittige weken te worden.

En serieus Alice... 3 zwangerschapstesten op nog geen 24u tijd! Schande :D Grote shande :D
Echt lang geleden dat ik de controle over mezelf zo hard verloren ben. 3 testen! 3 he!
(Stiekem toch een beetje beschaamd, blij maar beschaamd)

Niet te geloven dat het morgenochtend al een week gelden is dat ik een beetje verbaasd en beduusd naar dat vage lichte streepje op mijn zwangerschapstest stond te kijken. En dan na even heel intens gelukkig te zijn met een smak op de grond terecht te komen toen het besef kwam dat het pregnyl was die tekende en ik niet zwanger was. Om dan na even reken en telkwerk toch voorzichtig blij te zijn en op 1 dag nog 2 extra testen te doen :D Nog 1 van het kruidvat (lekker vaag) een een early-test van het kruidvat die wel mooi aftekende.

Ik heb dinsdag (kruidvat, lekker duidelijk)  én woensdag ( early test, mooi mooi mooi)  ook nog een test gedaan. Ja, in totaal heb ik 5 testen gedaan op 3 dagen tijd en een bloedtest (van ziekenhuis) om te durven voorzichtig geloevn dat het gelukt is. Dat ik effectief heel pril zwanger ben. Het is heel vreemd allemaal, kan het precies nog niet goed geloven. Er zijn ook niet echt tekenenen dat ik effectief zwanger ben. Behalve mijn borsten die pijn doen (en die ik dus om de  5 seconden betast en induw om te voelen dat het nog steeds zo is) en een toegenomen vermoeidheid enerzijds maar een slaapprobleem anderzijds (niet doorslapen, slecht inslapen, vroeg wakker,...) maar kan ook allemaal aan de medicatie te wijten zijn. Ik neem nog steeds enthouiast utrogestan en al die kwaaltjes kunnen ook daar vandaan komen.
Ik vind het bijzonder lastig deze periode. Het is een periode van bang afwachten, spannende dagen die eindeloos lijken te duren en toch ben ik bezig met plannen maken voor dat kleintje hier diep verscholen in mij. Ik bedenk namen, zoek knuffeldoekjes op, bedenk hoe ik het aan de familie zal vertellen,... Ik droom een hele toekomst bij elkaar. Een toekomst die misschien wel uit elkaar kan spatten (opnieuw) en dat maakt me heel erg bang. Ik wil er van genieten maar het is een opgave. Echt een heel zware opgave. Er zijn al veel traantjes gevloeid.

Mijn uitgerekende datum is 6 oktober. *slik* das een dikke week voor Kobe*.
Moet ik blij zijn? Is het weer een teken dat ie ergens heel dicht bij ons wil zijn? Ik geloof niet in al die toestanden maar als het over Kobe* gaat dan zijn er al veel te veel "toevaligheden" de reveu gepsasseerd. Het maakt me niet bang, het brengt me hooguit even aan het wankelen om dan een warm gevoel te krijgen. Een gevoel alsof dat ie er toch een klein beetje bij is.
Het verdriet is minder scherp en minder aan de oppervlakte maar het is er wel nog steeds. Zeker nu met een nieuwe zwangerschap komt het wel even op de voorgrond te staan probeer ik de angst niet te laten overheersen. Ik kan er toch niets aan doen. Ik moet gewoon afwachten. Doorbijten en afwachten. Proberen te genieten van elke dag dat ik zwanger ben want als het toch nog misloopt heb ik op z'n minst toch genoten van dat kleintje hier in mijn buik. Maar het is zo lastig om de angst niet te laten winnen. Om zelf de bovenhand te houden en mijn kalmte te bewaren.
Volgende week maandag (10/2) heb ik echo. Een eerste blik om te zien of alles tot nu toe volgens plan verloopt. Ik ben er nu al zenuwachtig voor. Ook al weet ik dat er dan enkel een grijze vlek te zien zal zijn met een mini-mini-stipje in. Maar ik hoop zo dat het een mooi moment wordt. En dat het kleintje goed en hard aan het groeien is en een vechtertje is dat heel graag mijn gezin wil compleet maken.
Je bent zo welkom liefje! Ik kijk er zo ontzettend naar uit om je te mogen ontmoeten.

Ik heb vrijdag ook aan de zus verteld, had haar uitgenodigd voor een lunch in de Vooruit en ik wou het haar graag persoonlijk vertellen. Ze had al een vermoeden (ze was nogal betrokken bij deze poging door op Rox te laten tijdens de terugplaatsing) maar wou het mezelf laten vertellen.De dikke kus en een stevige wrijf op de arm deden deugd. Het zal een zwangerschap zijn waar dagen en weken zullen afgeteld worden. De 12 weken grens. 18 weken grens. 20 weken grens én echo. 24 weken grens. 30 weken grens. 35 weken grens. 38 weken grens. Geboorte. Eindelijk.
Ik weet nu al zeker dat dit geen gemakkelijke en zorgeloze zwangershap wordt, integendeel. Ik wil het niet dramatiseren maar ik voel nu al hoe wankel ik ben en hoe onzeker en bang. Die onzekerheid zal niet voor een groot stuk verdwijnen op 12 weken (zoals bij Rox en Kobe*) maar een plekje veroveren heel mijn zwangerschap door. Het zal een zoektoch zijn naar hoe ik dit het hoofd kan bieden en toch kan genieten van deze wonderlijke tijd.

De dagen gaan hier eindeloos traag voorbij en toch kan ik niet geloven dat ik er al een week om is.  Hopelijk tikt de klok wat sneller de komende weken en komt de dag dat ik een hartje hoor kloppen snel. Ik kijk er zo naar uit. Wees welkom lieveling! Ik vind je nu al helemaal geweldig <3

Hoe geweldig en fantastisch ik die kleine trol van mij ook vind soms wordt ik zo ontzettend moe en lastig van haar!
Het is niet te onderschatten wat zo een klein dametje allemaal opeist. Mijn (en haar) geduld wordt de laatste tijd fameus op de proef gesteld. Ze maakt grote sprongen in haar ontwikkeling en de start van school komt ook erg dichtbij (3 maart wandelt ze de schoolpoort binnen *slik*) en het is voelbaar. Het lijkt wel of ze opeens veel groter is geworden. De nood aan ander speelgoed dringt zich ook op (ik ben nu als een zotje Duplo beginnen verzamelen, puzzels, plasticine, ...) want de spullen die voorhanden waren kunnen haar niet meer boeien.  Haar aandachtspanne is ook met rasse schreden vooruit gegaan en een activiteit kan nu wel 15min tot een hafluur duren . Voorheen stuiterde ze de kamer door en elke 5 minuten moest er iets nieuws worden gedaan want alle interesse was verdwenen als sneeuw voor de zon.
Dus enerzijds wordt het leven wel wat eenvoudiger omdat ze nu wat ouder aan het worden is maar anderzijds is het ook een trollemie met een ijzeren wil en veel doorzettingsvermogen (tiens tiens van wie zou ze dat hebben ;) ) wat het niet altijd makkelijk maakt om de dag door te komen. Er zijn veel grote en kleine drama's om te doorploeteren en ik word  daar zo ontzettend  moe van! "Ik wil boterham eten" - Geef boterham met roze vleesje, Roxanne eet enkel roze vleesje op en eist vlak daarna een potje yoghurt, ik weiger en zeg dat ze eerst boterham moet opeten. Gevolg: 10 minuten gebrul, gehuil en gesnotter in een frequentie die pijnlijk is voor de oren. Ik negeer dit gedrag volkomen en ga gewoon in de zetel zitten met mijn GSM of een boekje van haar om haar interesse te wekken. Na enige tijd kalmeert ze dan en komt ze flokken tegen mij in de zetel, kort een gesprekje dat zo een gedrag niet kan en dat mama dan niet naar haar wil luisteren. Lezen samen een boekje en de rust keert weder. Voor 10 minuten ofzo tot Roxanne weer een wild idee heeft en ik haar plannen dwarsboom: "Neen je mag niet van op de salontafel duiken in mama's buik", "Neen je kan nu geen diepgevroren frambozen eten, ze moeten eerst nog ontdooien", "Neen je mag geen cola drinken, cola is voor grote mensen", "Neen, die hazelnootjes die je gisteren hebt geraapt mogen niet in jouw neusje worden geduwd", ... en ga zo maar door. De heel dag is en strijd de laatste tijd en das zo ontzettend lastig.
Ze kan ook een geweldig lief en enthousiast kind zijn die ik met veel bewondering zit aan te staren en zo blij ben dat ze er is. Deze ochtend zijn we gaan wandelen en kort op de speeltuin gespeeld, daar heeft ze een zandkasteel gebouwd, duiven achterna gezeten, op een houten slak (speeltuig) geklommen,... Echt heel fijn en mooi gespeeld met veel giechelgeluidjes en verwonderde "Oh mama kijk!" die me steeds weer ontroerden. Ook in de bib was ze bijzonder flink vandaag (Maandag heb ik ook een poging ondernomen om een bib-bezoek af te leggen maar dat is geeindigd in een "walk of shame" nadat ik haar vriendelijk had gevraagd om niet volledig los te gaan op de xylofoon van de spel-o-theek want dat we in een bib stilletjes zijn en de andere mensen niet mogen storen. HIerop begon ze prompt heel hard te huilen en te tieren wat me deed besluiten om alle gekozen boekjes op hun plaats te zetten, jas en botjes aan te trekken (heel handig met een wild om zich heen schoppend kind) en kordaat naar buiten te wandelen met Roxanne half achter me aan sleuren. Topmoment. Halverwege de weg naar huis -Rox bleef brullen - hoorde ik opeens tussen haar getier door "mama knuffel! knuuuuuuuffel!" en dan weet ik dat het over is. Dan is het even tijd maken om te kalmeren en liefde te geven en gewoon te knuffelen. Maar wat een strijd was het weer!) en we hebben een aantal mooie boekjes kunnen ontlenen. Eenmaal thuis was het vat wel helemaal af en duurde het maken van de patatjes voor haar veel te lang en vond ze er niet beter op dan oorverdovend te beginnen brullen. Ben mijn geduld verloren en even heel hard geschreeuwd en haar in de gang gezet met de woorden dat ik haar niet meer moest zien als ze zo tierde. Mama is het beu! Ik ben er niet fier op en mijn hart doet pijn op zo een momenten maar genoeg is genoeg.
Eenaal ze dan haar rust heeft teruggevonden en we aan tafel zitten om te eten is ze dan weer een dotje die vrolijk en lief is.
Het is een constant geslinger tussen vrolijk, lief, schattig en enthousiast naar kwaad, roepen, tieren en onverzettelijk zijn. MOet ontzettend vermoeiend zijn voor haar.
En ocharm, ik heb er soms echt medelijden mee want mijn reacties zijn soms echt buiten proportie en ik weet het . Maar het is te wijten aan de utrogestan en aan de stress die deze zwangerschap met zich meebrengt. Ik ga zo blij zijn als ik die kaap van 12 weken heb kunnen ronden (weg utrobollen!) das toch al 1 factor minder die mijn humeur zo vreselijk slecht maakt.
Ze kan er niet aan doen en ik weet dat het er allemaal gewoon bij hoort en dat ze een heel normale ontwikkeling doormaakt maar het valt nu wel heel ongelukkig samen met dit kl*te-traject en alle nevewerking van de hormonen. Ik hoop maar dat ze vooral weet dat ik haar ontzettend graag zie en dat ze een geweldige dame is!
Ik zeg haar ook wel vaak dat mama weet dat ze soms een beetje teveel boos is maar dat het niet haar schuld is. Ik weet niet of ze ten volle begrijpt wat ik zeg maar ik hoop dat er toch iets van wordt opgevangen en dat ze weet dat het niet aan haar alleen ligt. Ze heeft het recht om een eigenzinnige, uitdagende, experimenterende peuter te zijn. En het is mijn plicht om haar die ruimte te geven maar ook om duidelijk grenzen te trekken. En ik trek mijn grenzen op dit moment soms te snel en vaak iets te duidelijk. Er is weing ruimte voor nuance of speeltijd. En ik zou haar dat graag meegeven maar ik ben er op dit moment gewoon niet toe in staat. Ik tel echt af naar de dag dat die utrogestan niet meer nodig is. Dan ben ik terug meer mezelf en moet ik enkel nog afrekenen met die angst om dit kindje te verliezen. Maar daar heb ik hopelijk wat meer grip op dan op mijn humeur als ik aan de utro zit.
Mijn kleine trol, wat ben je een pittige, eigenwijze, ondernemende, liefdevolle driftkikker! Ik zou je nooit anders willen <3
Wat houdt ik toch van jou! Ik kan het niet in woorden vatten , ik hoop dat je voelt dat er ontzettend veel liefde voor jou is in dit huis.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...