Wauw niet te geloven hoe lang 10 dagen kunnen duren!
Gisteren was ik werkelijk NIET TE GENIETEN. De zenuwen hebben het helemaal van me overgenomen en ik was niet uit te staan. Daarbovenop een Roxanne die ook wat in een onstuimige bui was, ik moet je niet vertellen dat het geen topzondag was voor ons. Ik heb dan ook nog eens ontzettend slecht geslapen, een keer of 5 klaarwakker geworden en helemaal in paniek. Die utrogestan laat me heel vreemd dromen en omdat ik er nu al zo lang aanzit zwengelt die intensiteit alleen maar aan.
Wat was ik blij toen het eindelijk 10u40 werd op mijn klokje en ik van mijn werk naar het ziekenhuis kon gaan. Eindelijk kwam die eerste verlossende echo eraan. Oef.
Ik was om 10u50 in het ziekenhuis, wou me aanmelden aan de kiosk en dan meteen doorwandelen naar het 8e maar ik kreeg geen stickertjes. *zucht*  Dan zit er niets anders op dan te wachten tot een balie vrij is die me kan verder helpen. Ik kijk naar het scherm en zie 323017 staan (ik was 323021) en bel naar Dr Decleer om te melden dat ik er wel ben maar dat een foutje in het systeem zit en ik dus geen stickertjes heb maar aan het aanschuiven ben beneden om die te bemachtigen. Leg de telefoon dicht en zie op het scherm "323020", "323022", "323023" maar mijn nummertje is nergens te bespeuren. Ik spreek de dames aan die er staan om je verder te helpen en krijg daar half onder mijn voeten dat ik naar DAT scherm moet kijken en niet naar het scherm van mijn GSM, toen ik probeerde uit te leggen dat ik aan het bellen was met de dokter kreeg ik naar het hoofd dat het helemaal niet druk is en dat ik dus niet moet panikeren. Echt ik kon huilen! De spanning loopt zo hoog op in dat lijf van mij. Maar ik slaagde erin om rustig te blijven en gewoon een nieuw nummertje aan te vragen. Ik placeerde me op een stoeltje en keek ostentarief naar scherm met de nummers. 8 lang minuten kropen voorbij toen eindelijk "323031" oplichtte en ik naar de balie mocht gaan. Daar wisten ze me te vertellen dat ik een openstaande factuur had! Daarom kreeg ik dus geen stickertjes. Ik was me van geen kwaad bewust! Licht in paniek bood ik aan om deze nu te betalen maar dat kon niet . Het was geen probleem maar wel aan te raden om de factuur deze week te betalen, een duplicaat kon ik niet krijgen want een foutje in het systeem. *zucht*
Even later dan toch op weg naar het 8e waar ik nog een kort toiletbezoek aflegdde (die vreselijke utrogestan geeft zo een smeerboel) om me wat op te frissen en ik installeerde mij in de wachtzaal. De zenuwen gierden door mijn lichaal en ik voelde de tranen prikken. Om mezelf af te leiden begon ik verwoed te tokkelen op mijn laptop, nog een paar mails die ik moest beantwoorden zorgden ervoor dat ik nog een beetje rustig bleef. Toen Ann mijn naam afriep en ik alles bij elkaar had verzameld moest ik een paar keer slikken om niet te beginnen huilen. Lang geleden dat ik zo zenuwachtig ben geweest. Het cabinet van de dokter was leeg. Leeg! En ik moest me nog niet meteen klaarmaken, het kon wel even duren voor de dokter was. Zat ik daar, alleen in zijn spreekkamer naar buiten te staren en ik trachtte mezelf samen te houden. Wat kostte me dat veel moeite!
Mijn dossider lag op zijn buro, daarop kon ik lezen "Cryo na ICS 3 voor kind 3. Kind 2 op 17 weken foetale dood." Pijn! Overal pijn. Een jaar geleden zat ik hier ook maar dan met het allerkleinste begin van Kobe* in mijn buik. Nu is Kobe* hier ook maar dan op papier, in blauwe stilo, kind 2. Heel veel slikken en vechten tegen tranen later slaagde ik erin om rustig te blijven en de dokter te verwelkomen en me te gaan omkleden. Billen bloot, benen in beugels en klaar voor de zoveelste interne echo. Die duurde maar heel kort en er was inderdaad enkel een mooi wit vlekje te zien, midden in mijn baarmoeder. Een prachtig beginnentje van een zwangerschap. Zo klein maar toch al zo echt. Ik ben zo bang om dit kleintje te verliezen. Het ziet eruit zoals het er moet uitzien op deze termijn, 6 weken. Allemaal perfect in orde. Ik mocht me weer aankleden, ik was nog aan het worstelen met mijn panty's toen ik de dokter iets hoorde murmelen. Kwam dan maar halfaangekleed het kotje uit om te vragen wat hij had gezegd. "Of ik nog voorschriften nodig had?", ja die utrogestan... hoezeer ik ze ook vervloek ik heb ze nodig. Dus vroeg ik nog een voorschriftje voor die rotpillen.
Eenmaal helemaal aangekleed kreeg ik dat voorschriftje in de handen geduwd en de boodschap om binnen 2 weken een afspraak te maken en dat mijn uitgerekende datum 5 oktober is. Binnen 2 weken moeten er harttoontjes zijn en eenmaal die er zijn dan is de kans op een miskraam nog maar 3%. Ik mompelde dat ik daar niet echt meer in geloof in die percentages en ging met rode ogen en een prikkende tranen naar buiten. Echt soms is het zo lomp wat mensen tegen me zeggen! Ik ben zo bang. De kans om Kobe* te verliezen was amper 0,5% en toch is het gebeurd. Dus wat zeggen die dwaze percentages dan nog?

Ik moest even wachten in de gang op Ann en het bood me de kans om mezelf terug even samen te rapen. Ik wist dat het een emotionele dag ging zijn vandaag maar het is heftiger dan ik me had voorgesteld.Toen Ann me binnenriep en mij vertelde dat een afpsraak pas op 4, 5 of 6 maart kon plaatsvinden door verlof van de dokter kon ik wel helemaal in stukken breken. Das meer dan 3 weken wachten! 3 eindeloze weken om een beetje te worden gerustgesteld. 3 weken tanden bijten en met een heel bang hartje afwachtten. Ik vind het vreselijk... Echt de moed zaktte me even in de schoenen.
Ik weet niet hoe ik deze periode zal doorspartelen. Ik vond de afgelopen 10 dagen al zo slopend... Nu is het meer dan dubbel zo lang!
Ik overweeg om reeds een afspraak te maken bij Dr Bronselaer voor een echo tussendoor. Gewoon om mij gerust te stellen. Ik moet hier nog even over nadenken maar ik weet nu al dat 3 weken veel te lang zijn. Ik houd dat niet uit.
 

Afgelopen dindsag, 18 februari, werd Roxanne verwacht in de klas van haar nieuwe school om eens kennis te maken met de juf, de lokalen, de kindjes,... Enderzijds heel trots en blij dat ze de stap kan en mag zetten, anderzijds heel emotioneel omdat het zo een grote stap is die ze zal zetten. Mijn kleine lieve meisje wordt groot!

Ik was die dag thuis met haar en het was even zoeken naar het juiste energie-niveau. Omdat we daar om 13u45 moesten zijn kon ik haar niet echt een middagdutje laten doen maar als ik ze afmat dan is er ook geen huis meer mee te houden. Dus hebben we veel naar filmpjes gekeken van Dobus, de Twirliwoos, ... En met de duplo gespeeld. Allemaal opt gemakje. Maar om 12u was de kleine trol dan toch doodmoe. Nog snel wat eten op tafel gezet (hoera voor soep en boterhammen!) en haar om 12u20 in haar bedje gelegd in de hoop dat ze toch een klein uurtje zou slapen. Uiteraard besloot de kleine dame daar anders over en de spanning om naar school te gaan speelde haar parten had ik de indruk.  Ze heeft wat gerust, wat met haar wolfje liggen knuffelen en haar uil (lampje) gefolterd maar geslapen... Neen dat niet :D Om 13u besloot ze dan ook dat het mooi was geweest en zette ze het op een brullen: "mamaaaaa! Mamaaaaa!Mama mama mama! Mamaaaaa!" Er zat niets anders op dan haar uit haar bedje te halen en aan te kleden. "Ikke school" zei ze met twinkelend oogjes :)
Eenmaal ze in mooi kleedje was gehesen en een paar keer zichzelf als "ikke mooi" had bestempeld haar op de fietsstoel gekregen en de tocht naar school ingezet. Het ging toch met enkele traantjes gepaard van mij, Roxanne was honderuit aan het tetteren en ik kon alleen maar heel fier naar dat kleine koppie kijken dat met grote ogen de wereld aanschouwt.

Eenmaal binnen de schoolpoort liep ik met haar aan mijn hand over de speelplaats (de speeltijd was nog bezig voor het lager) en opeens overviel me heel hard hoe klein ze eigenlijk nog is en wat een grote verandering ik haar nu opleg. Hoewel ze er absoluut klaar voor is, breekt mijn hart toch een beetje als ik haar zo als mini-mensje op die grote grote speelplaats zie dribbelen naast mij. Zo weerloos en afhankelijk en tegelijk zo moedig en zelfverzekerd. Heel mooi om te zien eigenlijk.
In de klas bleef ze even aan mijn been plakken en maar al snel tijgerde ze door de klas en begon ze op ontdekking te gaan. Met wolfje in haar knuistje kan ze de hele wereld aan :) Ik was met haar juf aan het praten toen ze opeens mijn hand greep en "kom mama, kom" zei en mee meetroonde naar het winkeltje en de poppenhoek om alles te tonen. Maar ook het muziekdoosje kon op haar belangstelling rekenen, thuis staat bijna het zelfde exemplaar, wij hebben 2 dansende bijtjes en in de klas is het een bijtje en een lieveheerstbeestje. Vond ze prachtig om te zien.
Uiteraard moest er ook pipi worden gedaan dus niet veel later zat ik op mijn hukje in de toiletjes te kijken naar hoe mijn kleine trollemol een plasje en natuurlijk ook een mooie kaka produceerde. Ik verbaasde me erover hoe vlot dit allemaal ging en hoe zeer ze op haar gemakje was in dit totaal nieuwe gebouw.  In de gang trof ze dan een speelgoedhuisje aan met een werkende deurbel die onophoudelijk werd ingedrukt, gevolgd door een giecheltje en blinkende ogen.
Als afsluiter kozen we ook nog een figuurtje (kapstok) die als herkenningspunt zou dienen voor haar de komende periode. Ze wou graag de helikopter maar die was helaas niet meer vrij, de mooie gele eend was een goede 2e keuze.

Er stond ons ook een rondleiding te wachten in het STIBO (buitenschoolse opvang, waar ik eigenlijk de verantwoordelijke van ben) en Roxanne besloot om niet buiten te spelen maar met mij mee te gaan naar boven. Ze klom de trap op en eenmaal boven had mevrouwtje honger. Ze installeerde zich pardoes in de gang om haar rozijntjes en tomaatjes op te smullen, met enige overtuigingskracht heb ik haar toch op een stoel aan een tafel gekregen in een stibo-lokaal :) Daar zat ze rustig te knabbelen op haar 4-uurtje terwijl ik de rondleiding meevolgde, het was in zijn geheel niet nodig dat ik in haar buurt bleef. Integendeel. Toen ik na enkele minuten terugkwam had ze de ruimte al verkend, een puzzel uitgehaald en was ze driftig in de weer om die te maken. Helemaal op haar gemakje en vol vertrouwen dat het allemaal goed was. Heel mooi om te zien eigenlijk maar ook wel een beetje pijnlijk omdat ze me niet nodig heeft. (Dramaqueen-alarm ;) )
Ik moest nog een stapel papieren invullen in een ander lokaal en dat was geen probleem voor de dame.Ze ging verder puzzelen in het lokaal waar ze bezig was. Na enkele minuutjes kwam ze dan toch het lokaal binnengewalst waar ik bezig was met het invullen van papieren en bedelde ze om een koekje en slaagde ze erin om ook daar wat speelgoed uit de kasten te halen. Onbevreesd dartelde ze door de ruimte. Toen ik haar vroeg om haar jas te halen wou een begeleider al meegaan maar ik hield hem tegen en zei dat ze dat zelf wel ging doen, hij keek me een beetje vreemd aan maar effectief, korte tijd later stond Roxanne daar met haar jas. Alsof ze zich al helemaal thuis voelde en ze de weg reeds kende. Spectaculair.

Ik moet er op vertrouwen dat het helemaal goed komt met haar op school en dat ze haar draai wel zal vinden. Het is een sterke en geweldge madame in mini-formaat. Maar ze laat zich niet doen en ik weet dat ik er gewoon altijd zal zijn voor haar. Ik stimuleer haar om dingen te ondernemen, om initatief te nemen, avontuurlijk te zijn dus het is goed dat het zijn vruchten afwerpt en ze zo vol vertrouwen de wereld instapt.
Wat is ze geweldig!
 

7 weken en 2 dagen vandaag. Tot nu toe nog geen tekenen dat het mis is gelopen. Voorlopig dus nog altijd zwanger al ben ik heel afwachtend en terughoudend. Ik voel me een gigantisch opgeblazen pad (dank je utrogestan!) en als mijn borsten nog groter worden dan moet ik nieuwe bh's gaan kopen, en laten we wel wezen, echt klein waren ze niet met mijn mooi gevulde D-cup. Nu draag ik de BH's van de zwangerschap van Roxanne en das al een ferme F-cup dus het is mooi geweest. Ze zijn ook heel gevoelig en soms doen ze ook gewoon ronduit pijn. (Dank je utrogestan!) Ik slinger een beetje tussen vermoeidheid en slapeloosheid (dank je utrogestan!) wat heel lastig is. Ik ben heel moe en loom maar slapen lukt me niet zo goed. Ik kan midden in de nacht wakker worden en 3u liggen koekeloeren. Afschuwelijk. En honger! Honger dat ik heb! Ik eet me weer te pletter en laat het ook hier duidelijk zijn dat er al meer dan genoeg Alice was voor deze zwangerschap dus dat ik niet echt zit te wachten op extra kilo's. Integendeel. Ik ben een stress en emo-eter, need I say more?
De afgelopen maanden ben ik minstens 10 kilo bijgekomen (dus na de bevalling van Kobe*) Zo een fertiliteitsbehandeling vraagt veel van je lichaam en geest en ik vreet me gewoon doorheen een cyclus. Tis lelijk maar het is zo. Ik heb de beslissing al eens genomen (in oktober) om naar een dieetist te gaan om dit terug op de rail te krijgen maar dat was geen succes. Er was toen gewoon geen ruimte om met gezonde voeding bezig te zijn, ik zat toen nog heel hard in de overlevingsmodus en gewoon doorgaan tot ik zwanger was. Er was geen mentale ruimte meer vrij. En op dieet zijn vraagt wel wat disicpline en mentale kracht. Die ontbrak me toen volledig. Nu ik terug zwanger ben voel ik de nood opnieuw om gezonder te leven en dit aan te pakken. Ik heb dus terug een afspraak bij een dieetiste om dit aan te pakken en door te spreken. Want ik vind het vreselijk om mijn lichaam zo te zien en het zo slecht te verzorgen eigenlijk. Ik hoop dat ik snel terug wat meer grip krijg op mijn eetpatroon en niet meer verdwijn in chips en pizza en frietjes om de pijn/teleurstelling/stress/wanhoop/onzekerheid/... weg te vreten.

Maandag heb ik een afspraak bij dokter Bronselaer. Spannend. Ik hoop zo hard een hartje te zien. Oh ik hoop het zo... ik durf het bijna niet uit te spreken. Zo bang ben ik dat het toch fout gaat. Ik probeer er met alle macht heel rustig onder te blijven en nog geen grootste plannen te maken of droomscenario's te laten spelen in mijn hoofd. De onbezorgdheid en de zekerheid dat het goed komt ben ik verloren bij de bevalling van Kobe*. En das ook OK.  Het is bijzonder lastig en zwaar om dragen maar het is wat het is en ik wil er niet tegen vechten. Ik wil mezelf ook niet forceren om te "genieten" zoals iedereen me altijd maar toewenst. Ik ben bang en onzeker en afwachend. Op dit moment geniet ik niet. Op dit moment leef ik in onzekerheid. En dat vreet me aan me en ik voel dat ok. Hoe meer de dagen verstrijken hoe meer mentale ruimte dit alles inneemt. Ik begin weer als een gek te letten op elk klein signaaltje van mijn lichaam: Oei een krampje! Oei mijn borsten zijn minder gevoelig! Oei ik heb meer witverlies! Oei ik heb minder witverlies! Oei ik ben niet moe vandaag! Juij,  ik word misselijk van de geur van eten! Juij, mijn borsten zijn gespannen! Juij, ik ben moe en het is amper 13u30!
Ik maak mezelf langzaam gek en ik kan het geen halt toe roepen. Het is heel vermoeiend en uitputtend. Mijn focus is ook helemaal weg op mijn werk, ik voel gewoon dat alle aandacht naar dat mini-mensje in mijn buik gaat en ik echt de minuten aftel naar maandag 10u30. Ik zal dan sterven in de wachtzaal en nog een beetje meer als ik mijn benen in de beugels leg en echt op de rand van volledig breken staan als de echo wordt gemaakt. Maar ik zal ook eindelijk weten waar ik voor sta en of het kleintje in mijn buik het goed doet. Ik hoop het zo. Ik hoop het echt.

Roxanne is vandaag bij de oma blijven slapen omdat ik het gewoon niet kon opbrengen om haar te gaan halen. Ik ben deze middag vroeger gestopt met werken en heb mezelf in de zetel geplofd, waar ik nu nog steeds in zit/lig. Ik ben op vandaag en moest even een time-out nemen. De stress wordt me wat teveel en de schrik om wat maandag komen gaat bouwt zich op. En vraagt zoveel van mij dat ik even niet meer kan. Ik kon vandaag even niet voor mijn dochtertje zorgen had ik het gevoel. Ik kon mezelf er niet toe brengen om in de auto te stappen en dat bundeltje geluk te gaan halen. Ik ben zo moe. Zo angstig en daarom zo uitgeput dat ik een avond voor mezelf nodig had. Zo opeens, zo acuut. Het overviel me echt het gevoel van "Vandaag niet. Nu niet. Ik trek het niet.Ik kan het niet."  Ik mis mijn trollemol maar ik had dit echt even nodig. Even voluit kiezen voor mezelf. Dit is een heftige zwangerschap en ik ben nog maar 7 weken ver... dat beloofd.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...