Wauw, sinds een dag of 3 voel ik me belabberd en misselijk na het eten. Dan is het een uurtje afzien en de wereld proberen vast te pinnen op 1 punt zodat ie stopt met draaien. Bij Roxanne was het ook van dat, eenmaal die 7e week vorderde kreeg ik ook massa's last van misselijkheid. Dan beperkte het zich gelukkig enkel tot de voormiddag, ik kon niets eten of drinken tot 13u en dan ging het OK. BIj Kobe* was ik niet zozeer misselijk maar wel ontzettend moe! Dan hield ik precies echt een winterslaap. NIet handig als je een kleintje hebt rondlopen maar doenbaar. Dan sliep ik op gewoon alle mogelijke momenten. Maar nu ben ik dus misselijk.. fameus misselijk!
Sinds vannacht ben ik misselijk. Nog niets gegeten of gedronken, weet mezelf geen houding te geven die enigzsins comfortabel is en Roxanne stuitert door de kamer als een springbal. Ik kan mezelf met moeite voortslepen. Opstaan is lastig. Naar het toilet wandelen is lastig. Rechtop zitten is lastig. Van de trap komen is lastig. Alles is lastig. Afschuwelijk! Het is zwaar om misselijk te zijn maar het is nog 1000 keer zwaarder met zo een klein enthousiast dametje die wil spelen en ravotten met haar mama. Met tranen in de ogen heb ik beslist om naar de oma te bellen om haar te komen halen. Ik kan het niet. Weer niet. Ik kan niet instaan voor de zorg voor mijn kleine meisje op dit moment. Ik ben gewoon echt té ziek. Té zwanger. Vreselijk vind ik het. Het doet me zoveel hartzeer om haar opnieuw "weg te doen" maar ik had geen andere oplossing. Ikzelf kan niet voor haar zorgen dus moet iemand anders het doen. En aangezien er geen papa/partner is waar ik op kan terugvallen moet ik mijn netwerk aanspreken. Dat doet me nog het meeste pijn, opnieuw het besef van er alleen voor te staan. Letterlijk. Als je in een relatie bent en één van de 2 partners is ziek dan neemt de andere de zorg voor de kinderen op zich. Maar hier is er niemand om de zorg over te nemen. Er is niemand om zorg te dragen voor Roxanne. Er is niemand om zorg te dragen voor mij. En dat doet wel pijn eigenlijk. Het huis is stil zonde haar. Ik mis haar nu al. Ik heb het gevoel dat ik haar wat tekort doe door haar opnieuw bij de Oma te laten gaan. Eergisteren ging het ook niet en bleef ze daar ook onverwachts slapen. Nu lukt het opnieuw niet. Onze tijd samen is beperkt en het is jammer dat ik er dan nog meer in moet knippen omdat mijn lijf gewoon echt niet wil meewerken. Vreselijk.
Ik hoop maar dat het snel voorbij gaat en dat ik terug een beetje onder de levenden kan verschijnen. Het is zo uitputtend om constant misselijk te zijn. Ik geef niet over he, ik ben gewoon heel de tijd misselijk. En slapjes. En moe.  En ergens vind ik het ook wel fijn omdat het me een beetje geruststeld, het zijn zwangerschapssymptomen dus dat betekend misschien wel dat het gewoon allemaal goed aan het gaan is hierbinnen.
Morgen echo. Spannende dagen. Ik voel de stress zich ook wel in mijn lijf nestelen. Ik ben zo bang om geen hartje te horen morgen. Het gaat me zoveel pijn doen als het mis blijkt te zijn. Maar misschien moet ik daar nu niet aan denken en gewoon blij zijn met mijn zeemansbenen ;)

 Eindelijk was het dan vandaag! EINDELIJK. De dag waar ik naar uitgekeken, heb, de seconden heb  afgeteld maar ook de dag waar ik met een ontzettend bang hartje naar toe heb geleefd. De echo waarop een hartje zou te zien/horen moeten zijn als het tot
nu toe allemaal goed verloopt.
Omdat ik gisteren zo slecht was is Roxanne bij de oma blijven slapen en ik heb me deze ochtend ziek gemeld op het werk. Was echt nog pips deze ochtend en hoewel ik -gelukkig- kon ontbijten rommelde het toch fameus in mijn buik en voelde ik me misselijk achteraf. Maar goed ik ben de ochtend doorgekomen met wat in de zetel te hangen, uitgebreid te douchen, de was op te plooien,... en.. om 1Ou15 (net toen ik mezelf aan het samenrapen was om te vertrekken) ging de telefoon. De secretaresse van Dr Bronselaer, hij was zonet weggeroepen voor een bevalling dus ik moest een 20-tal minuutjes later komen. Zenuwen werden dus nog meer op de proef gesteld. Ik zag ook dat ik een ontzettend lief berichtje had gekregen van een vriendin om mij een hart onder de riem te steken. Wat deed het deugd!  Nog een keer mijn tanden poetsen, nog eens de ijskast bekijken, mijn bed nog eens deftig opmaken,... De tijd kroop tergend langzaam voorbij. Uiteindelijk om 10u40 in de auto gestapt (mijn maag/lijf werkten niet mee en ik voelde me niet in staat om op een fiets te rijden) en naar de coupure gereden.
Eenmaal in zijn praktijk werd mijn bloeddruk genomen en kreeg ik te horen dat hij nog in het ziekenhuis was én dat er nog enkele patienten voor mij waren. Kak. Dat wordt wachten... In de wachtzaal 2 mooie ronde buiken. En een prachtig mooi klein baby'tje van een paar weken oud.  Pijnlijk . Mooi maar confronterend. Ik weet het, ik weet het, het is niet abnormaal om zwangere vrouwen en baby's bij een gynaecoloog te zien :D Maar vandaag ging het me echt niet af. De angst dat ik met een leeg gevoel naar buiten zou wandelen, de schrik om de boodschap te krijgen dat het mis overmeesterde me helemaal. Echt afschuwelijk.
Ik was dan ook nog eens mijn krant vergeten dus iets om mij af te leiden had ik ook al niet, en doelloos rondsnollen in mijn GSM daar had ik geen zin in. Uiteindelijk probeerde ik me af te sluiten en zat ik met mijn ogen dicht gewoon in de wachtzaal te wachten. NIet meer of niet minder. Met een hart dat 1000 keer per minuut sloeg en zenuwen die door mijn hele lijf razen. De dokter kwam toe en een 1 patiente werd binnengelaten. Oef. Er zouden nog 3 patientes voor mij worden binnengelaten. Ik heb een uur in de wachtzaal gezeten, alleen met mijn gedachten en maar vechten tegen de angst en de tranen. Heel intens.

Eindelijk hoorde ik mijn naam en grabbelde mijn spullen samen en nam plaats in zijn bureau. Daar was de dokter nogal verrast om te zien dat ik terug zwanger was. Blij ook wel maar ook verrast. Kort even geschetst dat het nu 6 maand heeft geduurd en
terug ICSI is geworden. En dat ik ongeloofelijk zenuwachtig was!  En dat ik normaal bij Dr Decleer moest zijn deze week maar dat ie verlof heeft en dat ik het niet trok om 3,5 week te wachten op een volgende echo. Dat de dagen eindeloos duurden en ik vooral hoop om nu 7w6d zwanger te zijn maar dat ik bevestiging nodig heb. De dokter begreep het wel maar wenste me ook veel vertrouwen doe in deze zwangerschap en in mijn lijf. Het is me al eens gelukt en het verlies van Kobe* is zeer jammer maar we moeten vooruit kijken.
Kort daarna lag ik al met de beentjes in de beugels te wachten op de interne echo. Eenmaal de camera op zijn plaats wat het 1e dat de dokter zei "Oei oei, je hebt nog steeds dat vleesboomke en dat zit daar niet goed". Mijn hart stond stil, ik voelde mijn maag draaien en alles stond stil. Maar al snel herpakte de dokter zich en zei dat alles OK was de baby maar dat hij het niet ging kunnen laten zien omdat de vleesboom in de weg zat. Een beetje wroeten, een beetje proberen maar tevergeefs. Bleek mijn baarmoeder ook nog eens naar achter gekanteld te zijn waardoor er veel lucht, darmen en jawel ook vet voor de baarmoeder zit en dat bemoeilijkt ook het maken van een goede echo. Alles ging een beetje in een waas aan mij  voorbij, ik was nog aan het bekomen van die "oei oei" en de dokter probeerde me steeds opnieuw het flikkerende hartje te laten zien maar ik moest heel erg mijn best doen om het te zien. Het was zo klein, zo miniscuul... Maar toen veranderde hij de modus van het apparaat en kon ik het horen. Heel krachtig en duidelijk. Ja... toen gingen de sluizen op. Het was van bleitegem. Zo een mooi geluid. Zo wonderlijk. Ik ben zwanger. Er is een hartje. Er is terug leven in mijn buik. Ik kan weer een beetje beter ademen. Ik ben dit goed aan het doen op dit moment. Al 8 weken ver en het is nog OK. Eerste mijlpaal is bereikt. Oef.
Tranen bleven komen en ik wou ze niet tegenhouden. Zo een mooi en overweldigend moment. De laatste keer dat ik daar in die stoel lag bleef het akelig stil. Was erg een hartje meer te horen. Alleen maar het beeld van mijn dode zoon in mijn buik. Alles kwam ook terug op dat moment. Het is een heel intense periode. Maar zo mooi om dat fiere kleine krachitge hartje te horen slaan. Overweldigend.
Ik slaagde erin om me weer aan te kleden en met tranen in de ogen aan zijn bureau te gaan zitten. Ik was zo blij! Maar ik probeerde ook te duiden dat het allemaal heel dubbel is want Kobe* was uitgerekend voor 12 oktober, dit kleintje voor 6 oktober, het ligt allemaal zo dicht bij elkaar. Ook deze dagen, deze momenten, zijn allemaal een herhaling bijna van vorig jaar. Tis heel gek. Het is echt een rollercoaster.
De dokter had hier veel begrip voor en zei dat de normale procedure was dat ik pas binnen 4 weken op controle moest komen maar dat ik dat misschien niet zo goed zag zitten...? Neen, inderdaad dat haal ik niet op dit moment, ik kan geen 4 weken wachten op een volgende echo. Gelukkig heb ik nog een afspraak staan bij Dr Decleer volgende week dus zal er nu 1,5w tussen zitten en dan 2,5 week voor ik terug bij Dr Bronselaer op de stoep sta. Dat is OK voor hem. Ik heb de indruk dat er wel begrip is voor mijn angst en voor de situatie en dat ik wat meer controles wil op dit moment. Ik denk tot aan mijn 24 weken zal ik heel erg op mijn civive zijn. En dan nog... Een zorgeloze zwangerschap wordt dit niet. Kan niet. Lukt niet.
Maar vandaag ben ik zwanger. Er is een hartje die in mij aan het kloppen.
Blijf maar lekker bij me kleintje. Ik houd nu al zoveel van jou!

Maandag 2 maart stond al lang aangeduid in mijn agenda: Allereerste schooldag van mijn lieve kleine trol. Ik ben hier al maanden mee bezig: Leuke boekentas uitzoeken, jacht maken op dé brooddoos, een drinkfles die ze herkent uit de 1000, naamstickertjes, mooie kledij voor de 1e dag,... maar ook boekjes lezen, potjestraining, afscheidskadootje voor de creche, en afscheid nemen van haar als baby, wennen aan het idee dat ze toch echt een grote (niet letterlijk ;) ) meid aan het worden is.
Heb het er toch lastig mee gehad. Het is zo een grote stap, opeens is ze niet meer in haar vertrouwde omgeving met vriendjes en begeleiders die ze kent. Ik drop ze in een nieuw lokaal met veel kinderen die ze niet kent, een grote speelplaats met enthousiaste kinderen van de lagere school, een nieuwe juf, ... De overgang is groot en ik kan niets doen om die wat zachter te maken. En dan doet mjn hart wel pijn. Ik weet wel dat ze haar mannetje zal staan en dat ze klaar is voor deze stap. Maar aan de andere kant is ze toch ook echt wel klein en heeft ze nog zoveel nabijheid en liefde nodig.

De laatste dag in de haar -geweldige- creche heb ik het dan ook niet droog gehouden. Weten dat het laatste keer is dat ze daar met haar vriendjes zal dartelen door de ruimte, de laatste keer afschied nemen van D., (haar begeleidster van het voorbije jaar waar ze een hele goede band mee heeft opgebouwd), de laatste keer haar spulletjes bij elkaar rapen,... Het raakte me. En ik heb dus zitten snotteren tijdens het afscheids/carnavalfeestje. (Ik heb nu terug tranen in de ogen). Ik wist dat het de laatste keer was dat ze zich zo vertrouwd en op haar gemak zal voelen in lange tijd. En ik vond het zo mooi om te zien hoe ze daar floreert en door de kamer danst en andere kindjes helpt/commandeert/liefkoost/... Mijn kleine meisje toch.

De 1e schooldag is al bij al goed verlopen. Ze was heel enthousiast bij het opstaan (om 6u20!) lag ze al te giechelen en "ikke school gaan, ikke school gaan" te scanderen. Ons ochtendritueel was zoals alle andere ochtenden: op schoot haa flesje melk leegsjokken terwij ze naar mijn hartslag luistert en ik in haar haartjes kroel in het halfduister van een schermlampje om dan opeens recht te veren en "boekje leeeeezeuh!" te roepen. Na de secure selectie van een boekje en het voorlezen hiervan in de kleertjes gehesen en naar beneden om nog even te ontbijten met zn tweetjes.
Maar in tegenstelling tot een paar dagen terug moest ik nu wel heel erg de klok in de gaten houden.School start om 8u20 al dus moesten we zeker op tijd de deur uit. Haar boekentasje vullen met fruitje en drinken. Nog een laatste foto voor ons vertrek. Ik werp nog een blik in de spiegel (ja, we zien er weer geweldig mottig uit!) en plof haar dan op de fietsstoel, boekentas in mandje vooraan en trappen maar! Mee in de collonne fietsers die allemaal de coupure afmoeten op weg naar station/school/unief/werk/... Toch wel een bizarre ervaring.  Rox bleef haar vrolijke guitige zelf en zong liedjes op de fiets. Geweldig!

Eenmaal toegekomen op school en ze de speelplaats zag met de vele krioelende kindjes deinsde ze toch even terug. Ik wou haar liever niet dragen op de 1e schooldag omdat ik het belangrijk vond dat ze de eerste stappen ook echt wel zelf zette. Ik weet dat ze het kan dus moedigde ik haar aan om het ook effectief te proberen. Hand in hand schuifelden we over de speelplaats maar hoe verder we kwamen hoe steviger haar tred. Ze had er nog steeds veel zin in!
Eenmaal in het schoolgebouw moest ze toch even bekomen en nestelde ze zich op de trap. Ik had heel wat overtuigingskracht nodig om haar de trap ook effectief op te laten klimmen, naar haar klasje. Eenmaal in de gang spurrte ze naar het "eendje" het figuurtje dat ze heeft gekozen om haar jas en boekentas op te hangen. En troonde ze me mee in de klas en dook ze haast meteen in het speelgoed. Ik was gerustgesteld. Het ging goed komen :)
En dat was aanvankelijk ook zo tot ik afscheid moest nemen en de laatste knuffel en kus was gegeven. Toen barstte ze in traantjes uit en haar gezichtje trok in een afgrijselijke grimas. Zo snotteren en huilen. Met een krakje in mijn hart ben ik gaan werken. MIjn kleine meisje toch <3

Enkele uren later stond ik alweer in de klas en was ze heel erg vrolijk. Om te starten gaat ze maar halve daagjes naar school. Zodat het toch een beetje behapbaar is voor haar. Haar juf vertelde dat ze het goed doet en dat ze enthousiast meedeed met alles. De traantjes waren snel weg deze ochtend en ze heeft erg genoten van het verhaal "Goudlokje en de 3 beren". Alleen maar goed nieuws dus.
Op weg naar huis was ze wat aan het jengelen en thuis brak de hel helemaal los. Ze was kwaad, overstuur, moe, overprikkeld, hongerig,... De ideale cocktail voor een monsterversie van zichzelf. Top! Ik heb geprobeerd om haar te laten slapen maar dat was geen onverdeeld succes. Ze heeft nog 1,5u liggen kwetteren, snikken, vertellen, "wippen", ... voor ze uiteindelijk in slaap is gesukkeld. Maar ik heb ze moeten wakker maken na amper 45 minuten om haar ritme wat te respecteren. Niet mijn beste plan zo bleek achteraf. Het was nóg erger! We hadden op het grote bed (mijn bed dus) naar Dobus gekeken op Ketnet.be en ik wou naar beneden gaan, Roxanne niet. Zij weigerde om van de trap te komen. Ik weigerde op mijn beurt om haar te gaan halen. De typische machtstrijd dus. Geen van beide wou een duimbreed toegeven en toen ik onderaan de trap zat en rustig tegen haar sprak en vroeg om naar beneden te komen was zij aan het gillen en snotteren en rondstampen in de badkamer. Helemaal overstuur. Helemaal over de rooie. Ik bijna op mijn tandvlees en wanhopig. Ik zag het even allemaal niet meer.
Mijn badkamerdeur is tijdens de verbouwingen uit haar hengsels gehaald en nooit meer echt teruggehangen. Die staat vor 4/5 tegen de muur en voor 1/5 voor het deurgat (zodat ik ze kan verschuiven als het te koud is in de winter en de verwarming aanligt). Roxanne heeft in al haar kwaadheid tegen dat kleine stukje van de deur geduwd waardoor deze is omvergevallen. Op de trapleuning. Daar zit een heel groot stuk glas in. In 1001 stukken natuurlijk. Ik over mijn toeren. Roxanne nog meer over haar toeren. Ik ben als een razende naar boven gespurt omdat ik niet had gezien waar die trol van mij stond en of ze ergens glas had opgevangen. Ik denk dat k 3 treden ineens ben opgehold. Gelukkig was ze ongedeerd alleen heel erg aangedaan en geschrokken. Ik heb haar getroost, geknuffeld en gekust en naar beneden gebracht. In de zetel gepoeft voor de laptop en met de stofzuiger de trap opgeklommen om al die glasscherven en splinters op te ruimen. Net wat ik nodig had op een dag als deze;

Achteraf was ze gelukkig wel een pak rustiger. We hebben nog een beetje naar Dobus gekeken en Bobo om dan rustig avondeten te hebben, flesje melk en in bedje. We gingen een onrustige nacht tegemoet waarin ze veel is wakker geworden (helemaal) of half aan het slapen was maar wel snikken en spartelen.
Ja de 1e schooldag... het was geen onverdeeld succes ;)

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...