De eerste schoolweek zit erop en ook de 2 dagen van de nieuwe week zijn eindelijk achter de rug. Ik ben OP. Ik kan echt niet meer. Zo pittige dagen dat we achter de rug hebben! Wauw! De overgang naar school is  heel heftig voor ons beiden en het is ect zoeken naar een evenwicht. ik ben gewoon ook zo ontzettend MOE! Ik word er een beetje onnozel van, van die verpletterende vermoeidheid. Ricardo vraagt toch bijzonder veel aandacht en energie. (Ricardo is werktitel van de mini in mijn buik ;) ). Ik word er echt kregelig van!
De eerste week is Roxanne maar halve dagen naar school gegaan dus op de middag gingen wij samen naar huis om dan een hele middag het kot op stelten te hebben. Top! Als ze in haar bedje lag voor een middagdutje dan lag ik binnen de 10 minuten ook te slapen in zetel en ik ben meermaals wakker geworden door het geroep van Roxanne "mama! mamaaaa! mamaaaaa!" om dan slaapdronken en uitgeput eigenlijk naar boven te stommelen om een weerspannige en oververmoeide peuter uit haar bedje te halen en proberen in toom te houden. Het is niet meer zo erg geweest al de 1e schooldag maar de iets zwakkere versies waren toch nog steeds pittig genoeg ;)
Het heeft me ontzettend veel energie gekost die eerste week school. Er is ook gewoon letterlijk geen tijd meer voor mezelf op dit moment. Ik sta op en ga slapen met Roxanne. Zo doodmoe ben ik. Mijn dag start met Rox die in de babyfoon te kennen geeft dat ze wakker is. (Want ik snooze te veel en te lang omdat ik gewoon de kracht niet vind om op te staan), dan ben ik meteen met haar bezig bezig bezig. Neem eerst 5 minuutjes tijd om mezelf aan te kleden, even in de spiegel te kijken en dan is het allemaal Roxanne dat de klok slaat. Om 8u20 zet ik die af in de klas en om 8u25 zit ik al op mijn buro te werken. Vorige week haald ik haar op om 11u50 in de klas om rond 12u30 aan tafel te zitten voor het middageten en om 13u lag ze in haar bedje. Om 13u10 lag ik al te slapen in de zetel beneden en om 15u wordt de kleine trol wakker en vraagt ze alle aandacht tot 19u30. En om 20u ten laatste lag ik ook in mijn bed, compleet knockout. Das zo de hele week geweest! Geen enkel momentje voor mezelf, gewoon racen tegen de tijd en zorg dragen voor dat klein pierke van mij die het zo lastig had.
Dit weekend was ook best wel druk maar ook gezellig.
En gisteren en vandaag is het hetzelfde stramien alleen haal ik ze nu op om 15u45 in de klas en kan ik niet slapen op de middag dus ben ik helemaal kapot als we thuiskomen. Ik houd dit niet heel lang meer vol. Ik heb echt nood aan ademruimte. Aan wat tijd voor mezelf. Aan energie.

Gelukkig stelt Ricardo het goed (mag ik hopen). Ik ben woensdag nog eens op echo geweest bij Dr Decleer en ook daar was er hartactiviteit te zijn. Oef. Maar daarover later meer. Nu ben ik echt doodmoe en ga slapen. Het is 20u14.
Rock and roll!

De corona-crisis is nog in volle gang en ik voel echt hoe mijn energie gewoon op is. Het is een hele drukke, hecktische week geweest vorige week op mijn werk (heel veel schakelen, richting aanpassen, nieuwe maatregelen treffen, dingen organiseren voor begeleiders, veel info verwerken, fungeren als "klaagmuur" voor ouders en bgl,... Ik heb lange dagen geklopt vorige week waarin de zorg voor Roxanne er ook nog eens bijkwam. Ik lag elke dag om 20u diep te slapen. Volledig uitgeput. Echt niet normaal. En ik heb de tijd niet gehad om even op adem te komen want in het weekend was het ook gewoon keihard doorwerken om mijn huishouden een beetje op orde te krijgen en een stuiterende kleine trol bezig te houden.
Die laatste heeft het de laatste tijd erg lastig... Wauw! Af en toe veranderd die gewoon in een klein monstertje! Ik zou er gek van worden. Dan is het roepen, tieren, gillen,.. om een of andere onduidelijke/onbenullige reden. En er zijn momenten dat ik het erbij kan nemen maar er ook tig momenten dat ik zelf op ontploffen sta. Door de vermoeidheid, de stress, de angst voor deze zwangerschap. En ik slaag er steeds minder in om mezelf dan onder controle te houden en rustig te blijven. Dan schiet ik gewoon uit mijn sloffen en ben ik kwaad,  zo kwaad! Afschuwelijk. Ik weet dat ze er niet aan kan doen maar ze drijft me soms echt tot wanhoop. Zeker als ik moe ben is het helemaal op. Dan kan ik gewoon helemaal niets meer dragen.
Momenten dat het geweldig goed gaat en monster-toestanden kunnen elkaar ook in sneltempo afwisselen. Ontzettend vermoeiend voor dat kleintje, maar ook moordend voor mij. Op dit moment zijn we niet meteen een dream-team. ik hoop dat het snel betert eenmaal ik van de utrogestan-bolletjes af ben. Ik begin deze week af te bouwen van 3/dag naar 2/dag en dan naar 1/dag om dan uiteindelijk te stoppen ergens volgende week of mss de week erop. Ben toch wat onzeker..Ook al doet het lijf het goed en Ricardo ook.
Ik zal ben weer even op zoek naar mezelf, voel gewoon dat ik niet mezelf ben op dit moment en al helemaal niet de persoon die ik wil zijn. Voel me soms toch zo een vreselijke etterbuil! En rationeel kan ik het allemaal plaatsen: Druk op werk, veel onzekerheid en angst over deze zwangerschap, een zeer eigenzinnige peuter, hormonen die door mijn lijf razen, doodmoe,... maar toch. Dit is nief fijn meer. Voor niemand.
En dan die corona-maatregelen die ons bijna aan ons huis kluisteren. Enkel een wandelingtje in de buurt zit er nog in. Maar gezellig even op een speeltuintje klauteren of naar het zwembad gaan zit er niet in. Zelf rustig gaan winkelen lukt niet want er hangt zo een rare sfeer overal. Ik word er een beetje kregelig van. En dat heeft zijn weerslag uiteraard ook weer op die trollemol van mij. Ik zei het al, een topduo op dit moment. Niet dus!
Maar goed, het is niet anders. We moeten er nu gewoon even door en ik hoop dat ik mezelf snel terugvind en deze kakperiode heel snel achter de rug is.

Vandaag had ik ook mijn 12w-echo. Spannend!
Ik loop hier ook al dagen voor te stressen. Omdat Ricardo nog zo klein is kan ik nog geen bewegingen waarnemen dus kan ik op niets afgaan of het nog OK is hier vanbinnen. Behalve dan de aanhoudende verpletterende vermoeidheid en de lichte misselijkheid afgewisseld met vreetbuien en muizenhapjes. Echt heel mijn eetpatroon is in de war. Bizar. Maar verdikken doe ik hoe dan ook. Heb dit weekend noodgedwongen mijn zwangerschapskledij uit de kast gehaald want het was niet meer comfortabel om mijn gewone (corrigerende) panty's aan te hebben en ook mijn kleedjes begonnen toch wat te knellen. Dus ja, heb ik mijn capsule-kleerkast maar weer eens tevoorschijn gehaald ;) 5 stuks die afwissend kunnen gedragen worden. Juij. Voor de komende 6 maanden. Dubbel juij. *zucht*
Voel me ook zo een dikke vette pad. Niet normaal. Ik ben zo ontzettend veel verdikt de laatste maanden! Wauw, niet normaal! En nu komt dat nog meer tot uiting. ik vind het vreselijk om te zien. Elke cyclus was goed voor 1,5 a 2 kilo extra gewicht. Hormonen enerzijds maar emo-eten anderzijds. Ik heb bergen slecht eten naar binnen gewerkt. Vreselijk. Maar het voelde als ik even niet anders kon. Het was de enige manier om die stress en die wanhoop een beetje onder de knoet te houden. Stom ik weet het maar niet aan te doen. Na de het verlies van Kobe* ben ik echt in een donker gat terecht gekomen waar chips, taartjes, koffiekoeken, pizza, frieten,... goede bondgenoten waren. Gedachtenloos naar binnen steken. Hap slik weg.  Maar de kilo's bleven niet weg. En nu zit ik hier vettig te wezen. Zwanger en vettig. Top.
Ik probeer van koers te veranderen maar het is niet zo eenvoudig. Al merk ik wel dat er met elke week dat het goed gaat de drang om te schrokken minder is. De stress neemt ook af. Dus das goed. En ik ga ook bij een dieetiste langs om het weer op de goede rails te krijgen. Maar ik schaam me soms echt wel.

Mijn buik begint ook ferm te groeien. Binnenkort kan ik het gewoon niet meer wegstoppen. Ik zou het zo graag delen ook met de familie, normaal gaat dit op Pasen gebeuren (12 april) maar ik hoop dat we mogen samen komen dan en dat de corona-maatregelen wat versoepeld zijn. En de mutti wil ik het ook graag vertellen. Maar ik broed op een plan. Ik zou het haar graag met een postpakketje vertellen. Dan stop ik daar het kadootje in dat ik had voorzien en laat ik het gewoon leveren door de postbode. Nietsvermoedend zal ze het opendoen en extra verrast zijn :)
Ik twijfel nog een beetje of ze dat effectief ook leuk zal vinden maar ik wil het wel zo snel mogelijk vertellen. Mijn buik groeit hier ook in sneltempo dus binnenkort moet ik het niet meer vertellen maar is het gewoon right in your face :D
(Begin nu al wat lastig te worden ten opzichte van mijn begeleiders, gezien ze allemaal zo verspreid werken heb ik ze niet allemaal op 1 plaats binnenkort en wil ik het nog even verzwijgen maar ja... die welving begint toch echt zichtbaar te worden.)
Ik ga er vanavond eens werk van maken se.

Maar mijn 12w echo dus :)
Ik was al een paar dagen bang dat mijn afspraak ging geannuleerd worden maar gelukkig was de afspraak bij de dokter thuis en was dit een zeer belangrijke echo dus ging ie gewoon door. Ik was er toch niet helemaal gerust op. Minder gespannen dan de vorige keren maar toch met een gerust hart naar de echo... neen dat zit er niet in.
Om 10u30 zat ik in de wachtzaal een beetje te draaien en te keren op mijn stoel. Er waren gelukkig geen andere patienten dus het zou vlot gaan maar toch. En eenmaal het dan aan mij was voelde ik mijn hart weer als een razende bonken in mijn keel. Met wringende handjes zat ik op de stoel te luisteren naar het praatje van de dokter en toen hij zei "we gaan eens kijken" was ik wat bedremmeld aan het draaien. Moest ik nu weer alles uitspelen of werd het toch een buikecho?  De dokter vatte dit snel op en vertelde me dat ik alles mocht aanhouden en het op de buik om doen was vandaag.
Een buikecho dus :D
Eenmaal in die stoel plaatsgenomen en de gel op mijn buik kon ik alleen maar hopen dat het goed was en dat Ricardo nog steeds bij me was. Toen de dokter na 2 seconden zei "oh kijk, tis mooi aan het bewegen" was het enige dat ik kon zeggen "Oh het leeft nog! Ik kan terug ademen"
Ik weet het... niet meteen het meest liefkozende dat ik kon zeggen maar het was pure ontlading. Vanaf dan kon ik lettelrijk terug ademhalen. Wauw. Zoveel stress dat opeens wegviel. Het gaat goed met Ricardo. Uitstekend zelfs. Mooi stevige harstlag, goed gegroeid (zelfs de grote van een foetus van 12w5d!) en een nekplooi van 1,7mm. Dus helemaal in orde. Gelukkig!
Ook de NIPT is vandaag afgenomen en binnen dit en 2 weken moet ik het resultaat hebben. Ik kijjk er naar uit. Ik ben heel benieuwd of het een zoon of dochter wordt.
Maar ik ben vooral blij dat ik de 12w heb gehaald.

Ook al ben ik doodmoe... ik ben dolgelukkig!

 

 

De laatste weken zijn hels. Ik heb het lastig met deze zwangerschap (de onzekerheid knaagt), ben gewoon verschrikkelijk moe, zit nog steed aan de utrobollen, veel onduidelijkheid en stress op werk en daarbovenop een pittig peuter in haar peuterpuberteit. Ik word langzaam GEK!

Ik zit gewoon op mijn tandvlees en door die corona-maatregelen is er even geen vangnet waar ik beroep op kan doen om even de zorg uit handen uit handen te geven. Elke dag pendelen we van thuis naar het werk en terug. Geen tijd voor mezelf, geen tijd voor gezelligheid, geen tijd voor een babbeltje om hart te luchten, .... Alleen wij met z'n twee. En dat is zo vermoeiend! Ik voel dat mijn batterijen echt aan het leeglopen zijn en ik vind nergens een moment om ze eens goed op te laden. Deze middag heb ik Rox een halfuur in haar bedje laten liggen ook al was ze wakker. (Ze was geen scene aan het maken, aan het spelen met haar knuffels en een boekje aan het lezen maar ze riep wel regelmatig "mama!") gewoon omdat ik de courage niet vond om er weer tegenaan te gaan. Ik had dat momentje nog even hard nodig. En ik vind dat heel erg om toe te geven. Dat ik gewoon even "geen zin had in mijn dochter" . Zeker nu in corona-tijden en iedereen de mond veel heeft dat ouders nu eindelijk eens echt tijd kunnen spenderen met hun kinderen. Ik vind het dodelijk vermoeiend! Ik snak echt naar een dag voor mezelf. Even gewoon niets doen. Maar dat zit er dus echt niet in op dit moment.
In de opvang waar ik werk zijn de begeleiders soms ook ongemeen hard voor de ouders. Enkel ouders die écht nood kunnen hebben aan opvang door hun werk zijn welkom. Ouder(s) die hun kinderen brengen om te kunnen telewerken of om even gewoon op adem te komen worden afgestraft. Ik heb dat er heel lastig mee want ik ben zo een ouder die even een adempauze nodig heeft. Die even gewoon haar kindje wil afzetten in de opvang om op krachten te kunnen komen, om op zoek te gaan naar een nieuwe ademteug. En het is best lastig om dat te doen als je weet dat begeiders dat afkeuren.
Maar een pittige peuter in huis hebben is echt heel intens! Wauw!  De dagelijkse gevechtjes die we  leveren om heel stomme dingen gedaan te krijgen; opstaan en kleren aandoen (soms wel 3  combinaties uit de kast moeten halen voor er iets was dat ze uberhaupt wil aantrekken!), naar beneden gaan (opeens lukt het niet meer om van de trap te gaan - wil gedragen worden - halverwege de trap dan toch zelf willen stappen - leuning willen vasthouden maar toch een handje nodig hebben - keihard traphekje dichtgooien ook al sta ik nog op de trap), boterhammen eten (ikke schelletje kaas! - eet enkel schelletje kaas en laat boterham liggen - ik dring aan om toch een boterham te eten - "met smeerkaas" - ik smeer gewillig smeerkaas  - "neen! pindakaas/salami/schelletje kaas/roze vleesje/..." gevolgd door hysterische huilbui, schoenen aandoen draait er meestal op uit dat Roxanne gillend door de living loopt en ik haar aan maan om tot bij mij te komen, pas als ik aanstalten maak om te vertrekken zonder haar komt ze snotterend aangesneld. Dan is het nog een gevecht om die schoentjes aan te krijgen want ze wrikt en wroet om het toch maar zo moeilijk mogelijk te maken.
En dan zijn we nog maar in de ochtend! Ik ben dan nog niet mijn huis uitgesukkeld he, neen, dan zijn we net klaar om eventueel eens te durven kunnen vertrekken. GEK WORD IK DAAR VAN! En zo gaat dat de heel dag door: onderhandelen, dreigen, tranen, roepen, lieve knuffels, handen in het haar, tandenknarsend van de zenuwen, .. Top zo een peuter!

Maar goed, we bekjken het dag per dag en ik probeer ook echt wel te genieten van die kleine meid. Er zijn ook een heleboel toffe momenten met die kleine trol van me. Zeker ALS we dan eindelijk uit huis zijn geraakt is het heerlijk om haar te zien ontdekken. We doen heuse schattenjachten hier in de omgeving. Onze vondsten bestaan uit pistachenoot-schelpjes, pluimpjes, vreemde pluizige vruchten van een boom, blaadjes, papiertjes, kroonkurkdopjes, stukjes plastic, ... Maar ook een ruikertje veldbloemen (paardebloemen, margrietjes, grashalmen,...) komt haast dagelijks mee naar binnen. En vandaag hadden we wel een heel bijzondere ontdekking! Een regenworm! Wauw!
We waren aan het wandelen en opeens lag die worm midden op het wegdek, duidelijk de weg een beetje kwijt.Roxanne helemaal verwonderd en wild enthousiast naar dat kronkelende beestjes aan het kijken. In geen tijd had ze het opgepakt en zwaaide er enthousiast mee voor mijn ogen :D (ocharme het beestje) met enige overtuigingskracht haar er toe kunnen brengen om het wormpje veilig in het gras te zetten. Samen hebben we dan gekeken hoe die zicht terug een weg baande in de aarde (af en toe kwam ie nog eens boven piepen, ik denk dat ie toch een beetje in de war was na zijn ritje in draaimolen "Roxanne", oeps) maar wat was het mooi om te zien! De verwondering, de blinkende oogjes en het iele hoge gilletje van enthousiasme en spanning. Prachtig!
Of als ze zo heel lief tegen me aan opkrult als we naar "Bobo" of iets dergelijks aan het kijken zijn om even bij te komen na onze wandeling. Of als ze me uit het niets een dikke plakzoen geeft. Of als ze "ik heb een goed ideetje" kirt met een grote glimlach en sprankeldende oogjes en een tel later iets uitspookt. Of als ze heel enthousiast iets komt tonen/zeggen en ik onmiddellijk alles moet laten vallen en haar handje in de mijne voel en met stevige tred wordt meegetroond naar het wonder van het moment. Of als ze dolenthousiast haar mooie kaka toont (ja die fase is nog niet voorbij) die ze in het potje heeft gedaan. Of als ze poeslief "Alles OK mama?" vraagt als ik 2 tellen ervoor mijn geduld verloren ben tegenover haar. Of als ze s'morgens vroeg "mama, mama, mama, mamamaaaa, mamaaaaaa, mamaaaaaaaaaa" scandeert vanuit haar bedje en heel blij als ik haar kamer binnenkom.  Of als... Zie er zijn zoveel mooie momenten aan ik probeer er ook echt van te genieten. Ze is zo geweldig die kleine meid van me. Wat zie ik haar graag!

(Ok, ik geef het toe, het ene moment is het eenvoudiger om van haar te houden dan het andere... maar man toch! Wat loopt mijn hart over van liefde voor dat kleine meisje! <3)

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...