Tis een paar weken geleden dat ik hier nog eens iets heb geschreven maar het was op. Ik was op. Dagen werden aaneengeregen door heel veel slaap, heel veel werk en heel veel driftbuien van die kleine trol van mij. De coronacrisis en de zwangerschap wegen door en dat heeft uiteraard zijn effect op die  geweldige meid van me. Ik heb er soms echt mee te doen ocharme. Ook haal hele leven is ondersteboven gezet door deze maategelen en ontzettend veel verkleind. Geen uitjes meer naar de speeltuin, zwembad, tuincentrum, familie/vrienden, museum,de stad,...Zelfs de winkel hol ik op een drafje door om  toch maar zo min mogelijk mensen te storen. (Want echt graag gezien zijn we niet met z'n 2 in de winkel,mensen zijn soms echt panisch en zien in Roxanne een wandelende broeihaard van bacterieën!) Het leven is er opeens veel eentoniger en veel saaier op geworden. Gelukkig kan ze nog op regelmatige basis naar de buitenschoolse opvang zodat er toch enige afleiding is en andere kindjes om mee te spelen maar dagen zijn soms echt lang voor ons.
En ik ben niet 100% mezelf, ben constant moe en chagerijnig (of is het angstig?) en heb een kort lontje. Ik schiet soms echt uit voor het minste en heb er dan ook echt spijt van. Het zijn gewoon heel lastige tijden voor ons en er is weinig speelruimte. Mijn totale netwerk is weggevallen, ik kan op niemand meer beroep doen om even over te nemen, om voor mezelf even wat tijd bij elkaar te sprokkelen. Alles is altijd met Roxanne samen en dat al  4,5 weken aan een stuk. Het weegt door. Ik mis het sociale contact, het ongedwongen een koffietje kunnen drinken met vrienden, gezellig een frietje steken in mijn zetel op een kindvrije avond met een aflevering van een of andere serie op de PC, het langslopen bij vrienden, een bezoekje aan een museum, een uitje naar het zwembad, op het gemakje boodschappen doen,... Ik mis het gewone leven heel erg. Het burgerlijke bestaan. Maar bovenal mis ik tijd voor mezelf en een goed gesprek. Want eerlijk is eerlijk, gesprekken met een 2,5 jarige zijn nu niet meteen hoogstaand of boeiend te noemen ;)
Ik weet het, het is voor iedereen lastig en iedereen moet goochelen met tijd maar als je een partner hebt dan kan je even vragen om over te nemen of een soort van "beurtrol" uitwerken om met de kindjes bezig te zijn. Die optie is er gewoon niet. Ik ben altijd op mezelf aangewezen en er is geen ademruimte. Ben al lang blij dat ik op mijn werk een eigen werkplek heb (weg van alles en iedereen) zodat ik daar toch even in stilte kan zijn en niet altijd aan alle verwachtingen hoor te voldoen. Even in mijn cocon zitten en de wereld buiten sluiten. Wat mis ik het om af en toe eens tijd voor mezelf te hebben! Wauw!!!

Er zijn uiteraard ook leuke momenten :) Er zijn echt momenten dat ik heel erg kan genieten van die kleine meid en we ontzettend hard lachen met elkaar. Ze is zo grappig en lief! Echt niet normaal. Tis een fantastisch klein madametje die ik ontzettend graag zie. Dit weekend hebben we allebei vol verwondering zitten kijken naar aalschovers die in bomen hun nesten aan het bouwen waren en geluisterd naar de kikkers in de plas. Heerlijk! In het lentezonnetje wij met z'n 2 even echt genieten. Gelukkig is de Bourhoyen hier vlakbij dus kunnen we daar nog een fikse wandeling gaan maken en stokken/stenen in het water gooien en eendjes kijken. Geweldig vind ze dat en ik vind het leuk om buiten te zijn en in beweging. Het is zeker niet allemaal kommer en kwel maar de leuke momenten worden een beetje overschaduwt door het steeds meer opgeraken van mijn energielevel en geduld. Ik kan nog maar heel weinig verdragen en Roxanne gaat op zoek naar uitdagingen in deze eentonige wereld dus dat kan al eens flink botsen.

Bovenop deze hele corona-crisis en de gevolgen daarvan ben ik ook nog zwanger. Heel onzeker, angstig en absoluut niet onbezorgd zwanger. 15 weken ondertussen (hoop ik) en ik ben er niet helemaal gerust op. Maar dat zl ik nooit zijn vrees ik. De angst dat ik ook dit kindje kan verliezen is heel diepgenesteld en zorgt voor veel stress en spanning. En die vindt niet altijd een goede uitweg,zeker nu niet. Er is zo weinig intens contact met anderen en als er al contact is dan wil ik het niet verzwaren met mijn angsten. Ik geef er uiteraard wel iets van mee maar de draagwijdte houd ik liever voor mezelf. Er is ook weinig dat anderen eraan kunnend doen. Ze kunnen mijn angst niet wegnemen en de tijd niet vooruitspoelen. Ik moet gewoon wachten en hopen en erin geloven dat het goed zal gaan. Maandag mag ik eindelijk nog eens op controle, na 4 weken!  De eerste 2 weken ging het vrij vlot maar sinds vorige week kruipen de dagen echt voorbij. Vreselijk. Ik heb in een opwelling ook een angelsound/doppeler aangekocht op 2ehands omdat ik zo ongerust was en het even niet meer hield. Toen dat pakje eindelijk in de bus viel ben ik als een idioot op zoek gegaan naar het hartje maar ik kon enkel mijn eigen hartslag horen. Na wat opzoekingswerk blijkt het gewoon heel moeilijk te zijn om het hartje te vinden als het nog zo pril is (14w) en als je wat dikker bent (understatement) dan is het nog moelijker. Ik probeer mezelf wat te sussen maar heb die dag toch al snotterend aan de telefoon gegangen met een vroedvrouw in de hoop dat ze langs zou komen maar daar is ze niet op ingegaan. Net omdat het maar een vals gevoel van zekerheid zou geven en dat het ook maar een tijdelijke geruststelling zou zijn. Op mijn 18 weken komt ze wel een controle doen. Gelukkig. Ik heb de angelsound voorlopig naar het tuinhuis verbannen en probeer het binnenkort nog eens. Maar ik hoop zo dat alles in orde is met Ricardo... Ik ben ongerust maar er is geen wezenlijk iets dat me doet twijfelen. Bij Kobe* had ik soms wat vreemde gedachten (Het is OK als dit kindje doodgaat bvb) die ik heel snel terug wegduwde omdat ik er zelf van schrok. Maar ergens diep vanbinnen wist ik misschien dat het niet goed was. Nu is het gewoon een angst die overheerst maar die niet gestoeld is op iets. Ze is er gewoon. En ik kan er niets tegen doen.  Ik moet dat gewoon ondergaan en aanvaarden. Lastig wel. Heel lastig.
Ook uitspraken van omgeving doen pijn. Mensen kunnen soms echt zo lomp zijn! Wauw! Mjn vrienden zijn geweldig en begrijpen dat dit allesbehalve een easypeasy zwangerschap is. Dat het een dagelijks gevecht is met mezelf en mijn angsten en dat het zwaar weegt. Maar de mutti... ja is de mutti he. Vol goede bedoelingen intenties maar ze kan zo op mijn hart trappen soms! Onbedoeld en onbewust maar dat maakt het daarom niet niet minder pijnlijk. Toen ik haar postpakketje heb opgestuurd en ze me belde om te zeggen dat ze had ontvangen (al snotterend) vroeg ze "hoe ver ben je nu?" ik antwoordde "12 weken" , "Aha! Dan ben je er he :) Heel goed! Dit komt allemaal in orde" en het enige dat ik kon denken was "ik ben er helemaal nog niet! Ik ben er allesbehalve! Er kan nog zoveel mis gaan! Ik kan niet ademhalen. Ik ben constant bang. Hoezo ik ben er?"
En ik weet dat ze het goed bedoelt maar toch... Het sneed als een mes door mijn hart. Of haar berichtje met de vraag om goed voor haar kleinkindjes te zorgen.. Wat zou ik er anders mee doen? En heb ik dan niet goed genoeg gezorgd voor Kobe*? Is het mijn schuld dat hij is overleden? Heb ik iets fout gedaan, kon ik zijn dood voorkomen misschien volgens jou? Deed ik hem kwaad? Ik ben heel gevoelig aan dit soort zaken en reageer dan ook nogal heftig, daarom niet altijd in woorden maar vanbinnen stormt het.
Ik heb de begeleiders verteld dat ik terug zwanger ben en één van hen vond het nodig om haar miskraam-verhaal te delen met mij, zodat ik weet dat bijna elke vrouw wel zo een verhaal heeft. Ze is op haar 12 weken naar de gynaecoloog gegaan en daar bleek dat het kindje al overleden was in de 7e week zwangerschap. "Dus ik begrijp u" gooide ze er nog tegenaan. Ik wist niet wat ik hoorde! Een vruchtje van 7 weken is een totaal ander gegeven dan een kindje van 19 cm en 120 gram dat op 17w5 dagen geboren wordt! Met alles erop en eraan, helemaal perfect, helemaal klaar om te groeien en te bloeien. DAT IS NIET HETZELFDE! Je kan me niet begrijpen! Je kan me enkel begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt en dat wens ik niemand toe. Het is afschuwelijk!
Een vriendin, A., doe ontzettend haar best en vraagt regelmatig hoe het met me gaat en hoe ik me voel. Heel lief! Ze heeft zelf een zoontje gekregen (2 weken geleden) na een IVF-behandeling en wil me een hart onder de riem steken door steeds te herhalen dat ze me begrijpt en dat het een lange weg is geweest en dat het lastig is om zo zwanger te moeten worden. Dat ze me begrijpt en dat ik die angst altijd zal meedragen. Superlief uiteraard maar het stoort me dat ze denkt ze dat me begrijpt. Het hele ivf-verhaal ligt achter me. Het was een noodzakelijk kwaad en het was intens en heftig en vreselijk om te moeten doorstaan maar deze zwangerschap is zoveel lastiger. En dat kan ze niet begrijpen. Vanaf het moment dat ze zwanger was was ze er van overtuigd dat het goed ging gaan, geen seconde heeft ze getwifjeld of bang geweest voor een miskraam. Ie  was er en ie bleef er. Ze was zwanger en dat was het. Doel bereikt. Ze begrijpt de angst en de onzekerheid die ik voel niet. Wat goed is maar wat me wel kan storen als ze het tegendeel beweerd.
Ik zeg het, ik ben er gewoon heel gevoelig aan. Maar ik kan er niets aan doen.

Ik ben bezig met de komst van Ricardo voor te bereiden maar aan de andere kant zet ik alles ook on hold en ben ik erg afwachtend. Ik heb nog geen naam gekozen (durf niet), kleertjes heb ik wel al gekocht (wordt terug een jongen) maar ze liggen nog in een doos verstopt in de berging, knuffeltje is ook reeds gekozen en besteld maar heb er slechts 2 van de 4 uit hun verpakking gehaald (stel dat het mis gaat dan kan ik een leeuwtje bij hem leggen en eentje bijhouden, andere 2 kunnen dan doorverkocht/weggeschonken worden), geboortekaartjes en doopsuiker zijn van heel ver eens bekeken (durf niet), facebookpost is voorbereid maar durf hem niet te plaatsen voorlopig, familie is ingelicht maar was met een klein hartje, een afspraak bij de arbeidsgeneesheer heb ik op de lange baan geschoven (onbewust) omdat ik niet wil dat ze het op het werk al wijdverspreid weten en eenmaal dat bezoek is ook directie op hoogte enzo en wordt het allemaal heel "echt". En op dit moment is het nog niet echt voor mij, ben ik gewoon zwanger maar meer ook niet. En das heel wat natuurlijk maar echt genieten is niet aan de orde. Echt dromen over een toekomst durf ik niet. Nog een paar weken uitzweten en hopelijk keert de rust dan terug in mijn hoofd en in mijn hart. Maar het is zwaar. Ik zie mijn buik groeien, mijn borsten worden er ook niet kleiner of minder gevoelig op, ik blijf zo ontzettend moe, ... maar toch is die angst er constant aanwezig. Ik google ook regelmatig op symptomen van een dood kindje in je buik, tekenen miskraam, ... Ik wil vermijden om nog eens te horen te krijgen in de stoel dat mijn zoon is doodgegaan. Ik wil het op voorhand weten. Als het zo is dan wil ik dat op voorhand weten maar ik hoop uiteraard met heel mijn hart dat het goed blijft gaan en dat ik op 6 oktober een pracht van een kereltje in mijn armen kan houden en de hele wereld kan laten zien <3 Ik kijk er zo naar uit! Was er maar een fast forward-button...
De dagen zijn eindeloos.

Ik ben vandaag 17 weken zwanger. Het is raar... het voelt vreemd aan. Het is een bijzonder lastige week, emotioneel vooral. Ik voel dat ik geen ruimte heb voor andere akkefietjes of toestanden. Deze week doorspartelen wordt een opgave. Is een opgave.  Het is zo ontzettend vermoeiend en ik kan me zo alleen voelen in dit hele verhaal. En au fond ben ik dat ook ondanks de nabijheid van vrienden en veel warmte en liefde moet ik deze reis alleen doormaken. En het valt me heel zwaar af en toe. Het kan dan echt als een gigantische steen aanvoelen die ik meesleur.
Ik heb controle gehad vorige week maandag. Met klamme handjes en een krop in de keel zat ik in de wachtzaal, opnieuw te proberen om mijn hartstlag en zenuwen onder controle te krijgen. Tranen proberen in het gareel te houden. Alle zelfbeheersing moest aangeboord worden om enigzins rustig binnen te gaan. Gelukkig ging de dokter snel over tot het onderzoek en nog geen 2 seconden nadat het toestel Ricardo in beeld had gebracht (zelfs nog niet helemaal duidelijk) sprak hij de verlossende woorden "alles ziet er goed uit hoor, ik laat nu even het hartje horen" en ik kon huilen! Weer ontsnaptte een grote zucht en pinkte ik een traan weg. Alles is nog OK voorlopig.  Ik weet dat het geen zekerheid biedt maar elke dag is er eentje en ik was zo blij om hem te zien bewegen en zijn hartje te horen kloppen. Ik kan het niet goed uitleggen wat het met me doet. Deze zwangerschap is niet onbezorgd, genieten staat niet centraal. Het is vooral bang afwachten en heel erg ongerust zijn. En ook al heb ik geen invloed op de afloop hiervan toch is er een gigantische verantwoordelijkheid die me steeds overvalt. Ik moet voor dit kindje zorgen, ik moet zorgen dat dit kindje blijft leven in mijn buik. Ik mag geen negatieve gedachten hebben over dit kindje. Ik moet blij zijn met zijn komst, altijd blij zijn. Alleen maar liefde sturen naar hem. Verpletterend is het. Want ik ben zo bang tegelijkertijd. Bang om mij te hechten aan hem, bang om hem een naam te geven, bang om hem een plek te geven in mijn leven. Want wat als ik opnieuw afscheid moet nemen? Ja ik weet het, ik zou beter genieten van deze zwangerschap "want dat kunnen ze me niet meer afnemen"  maar ik slaag er niet in. Ik durf niet. Ik kan het niet.

Ik heb de angelsound enkele dagen terug uit het tuinhuisje gehaald. Ik hield het opeens niet meer. Woensdag 22 april heb ik hem kort even gevoeld maar dan donderdag en vrijdag niet meer. Ook niet als ik heel rustig ging liggen en alle focus op mijn buik bracht. Ik voelde niets. Een beetje in paniek en heel zenuwachtig haalde ik de angelsound tevoorschijn en ging op zoek naar een razendsnel kloppend hartje. Twee weken terug was ik er niet in geslaagd om het te vinden en ik was heel bang dat het ook nu niet zou lukken. Maar gelukkig! Ik moest maar heel kort even zoeken en hartslagen vergelijken om Ricardo's hartje te horen bonken. <3
Toch blij dat ik zo een toestelletje in mijn bezit heb. Voor momenten dat ik gerustgesteld moet worden is het eenn topding! Ik slaag er ook in om mezelf te bedwingen om het vaak te gebruiken. Ik heb gelezen dat er toch wat bezorgheden zijn voor het welzijn of comfort van de baby. Dat zo een onderzoekje niet zo aangenaam is voor het kleintje. Dus ik probeer het tot een minimum te beperken en ook maar heel kort. Maar deze week voel ik al dat ik het vaker zal gebruiken. Straks ,nog even rustig luisteren naar zijn hartje om me gerust te stellen. Ik kijk er naar uit. Gewoon kort even voor het slapengaan, hopelijk kan ik dan ook wat beter slapen. ik lig veel wakker en ook al ben ik niet bewust bezig met Kobe* of Ricardo het sluimert. Ik droom ook veel en vreemd waardoor ik soms wakker schiet en erg overstuur ben. Maar ik slaag er niet in om mijn dromen vast te houden. Alleen het "vieze" gevoel blijft over.Er is duidelijk vanalles aan het spelen maar woorden vind ik er niet echt voor.

Ik kan me ook heel druk maken in het zoeken naar een geboortekaartje. Ik wil geen duidelijke link naar het kaartje van Kobe* maar het is moeilijk om een kaartje te kiezen dat daar niet aan verwant is. Geen silhouette. Geen ballon. Geen wereldbol. Geen verwerking van een letter van zijn naam in het de tekening. Geen enkel kaartje. Geen sterren. Geen maan. Geen blaasbloemen of andere metaforen voor Kobe*. Ik wil een kaartje dat écht voor Ricardo is, hij verdient dat. Geen verwijzing naar Roxanne noch Kobe* of iets dergelijks in de tekening. Uiteraard worden beiden vermeld op het kaartje zelf maar ik wil een uniek kaartje voor Ricardo dat op zichzelf bestaat en dat gewoon mooi is om dat het mooi is zonder symboliek of verwijzingen naar Kobe* En ik vind het niet. Ik vind niet wat ik zoek, slaag er niet om een idee te ontwerpen of ergens op verder te bouwen. Alles wat ik vind en opsla is een verwijzing naar het kaartje van Kobe* en ik zie dat altijd pas achteraf. Het is niet bewust maar als ik dan even kritisch kijk dan moet ik alles weer verwijderen uit het mapje. Ik vind het lastig.
Want ik wil enderzijds nog niet teveel met het kaartje bezig zijn maar anderzijds tikt de tijd ook wel weer verder en belangrijk toch om hier mee aan de slag te zijn. Het is ook een proces om hem welkom te heten, om Ricardo aanwezig te laten zijn. En ik denk dat het moeilijk is om hem die ruimte te geven, dat ik mezelf blokkeer onbewust. Ik moet precies een grens over maar ik weet niet waar die grens ligt. Misschien 20 weken? 24 of ja wie weet zelfs 30 weken of bij de bevalling pas... tis lastig.

Wat wel heel fijn is, is de tijd die ik spendeer met Roxanne. Opeens is die terug veranderd in haar geweldige zelf en zijn de woedeuitbarstingen en tranen achterwege gebleven. Het is gewoon terug leuk om samen te zijn en dingen te ondernemen. Het is niet meer dagelijks een strijd maar we vinden het leuk om bij elkaar te zijn en knuffelen veel en lachen heel wat af. Wat onzettend fijn is want het kostte me zoveel energie om dat kleine bolletje frustratie de baas te blijven en haar ondanks alles te blijven liefde geven. Ze kijkt me nu weer aan met die mooie blinkende blauwe ogen en er speelt een schittering in, een kapoenerij die geweldig is. Ze is ook opeens heel zelfstandig geworden en begrijpt precies veel meer. Heel vreemd om te merken. Het is echt een juffrouwtje en ik zie ze zo ontzettend graag! Ik kon het me niet voorstellen en nu soms nog verschiet ik van de liefde die mij overspoelt als ik haar gadesla terwijl ze helemaal opgaat in iets.
Ik ben zo ontzettend blj met haar!

Opeens zijn we 3 weken verder, allé opeens... het zijn heftige weken geweest waarin ik de tijd/energie/woorden niet vond om te schrijven. Ik heb me echt door de weken gesleept en ik voel mijn energielevel met de dag zakken. De combinatie werken (onder de huidige omstandigheden waarbij veel spanning te voelen is in het team rond de corona-maatregelen, samenwerking met school die stroef loopt, steeds weer aanpassen en bijsturen van de werking), huishouden runnen, zwanger zijn, zorg voor Roxanne, geen mogelijkheid tot me-time, de vreemde sfeer die overal hangt,... zorgt ervoor dat ik gewoon uitgeput raak.
En ik voer de strijd dageljks met mezelf. Lastig.

Ik kan hier en daar wel even opladen en energie bijtanken maar het smelt weg als sneeuw voor de zon. Het is absurd!  De momenten dat ik echt geniet van de kleine trol zijn gelukkig nog talrijk aanwezig, ik vind het echt leuk om tijd met haar te spenderen (meestal) maar er zijn ook dagen dat ik het niet kan opbrengen. Dat ik echt snak naar een moment voor mezelf en dat ook gewoon uitwerk op haar. Wat afschuwelijk is natuurlijk maar ik kan er niet aan doen. Al 9 weken zorg ik volcontinu voor dat kleine meisje zonder er even uit te kunnen stappen. Zonder even een adempauze te kunnen nemen. Het weegt zo ontzettend door. Dit trein davert maar door en het wordt steeds lastiger om te blijven zitten.
Vandaag was weer zo een dag dat ik het echt niet kon opbrengen om de mama te zijn die ik wil zijn. Ik had gisteren een lastige dag op het werk en helemaal leeggezogen ben ik thuis gekomen, nog 2u vollenbak zorgdragen voor Roxanne en dan samen gaan slapen. Onrustige nacht met veel woelen, vreemde dromen, wakker schrikken met beklemmende gevoel,... En om 7u24 hoor ik een schel stemmetje "mama! mama! Mamaaaa!" roepen. Die is wakker. Klaarwakker. En de race begint. En ik kon het niet, kon het niet opbrengen. Ik wou zo graag mijn krant even lezen. Een bezoekje brengen aan het toilet.  Rustig wat voor me uit staren. Even tijd om tot mezelf te komen. Maar niets van dit alles. De krant heb ik proberen te lezen met een stuiterende kleuter rond mij die "kijk mama kijk" scandeerde. Toiletbezoek werd ingevuld met -letterlijk- stukken krant en plasticine die me voor de voeten werden gegooid en een Roxanne die daar heerlijk mee aan het kliederen was. Rustig voor me uit staren draaide uit in overspannen en met tranen in de ogen naar dat meisje kijken en wensen dat er iemand was die haar even wou meenemen. Heb op het punt gestaan om haar naar de opvang te brengen in de voormiddag en mee te delen dat het even genoeg was, dat ik even tijd nodig had. Maar ik durfde niet. De schrik voor de stempel/reactie van de begeleiders was te groot.  Was het weer ploeteren en doorbijten deze voormiddag. Wel 100 keer heb ik gezegd "mama is zo moe schat. Je bent zo flink en lief maar mama is echt op. Mama kan niet meer. Mama is niet boos, mama is gewoon leeg." Echt ocharme het kind. Krak zegt mijn hart dan een paar keer maar ik kon het niet.  Ik heb een fijne middagdut gedaan en  meteen na het wakker worden zijn we naar de opvang vertrokken (moest nog wat werken vandaag) waar ze een fijne tijd heeft gehad. Maar ik voel wel dat ik echt op mijn tandvlees aan het geraken ben.

Ik heb het corona-ouderschapsverlof aangevraagd. 1 dag in de week voor de komende 5 weken extra thuis. Ik weet nog niet hoe ik dat optimaal het best kan benutten. Ergens wil ik die dag ook graag met de trollemol spenderen (want ze wordt zo rap groot!) maar aan de andere kant snak ik echt naar wat tijd voor mezelf. Naar een paar uur om gewoon mijn ding te kunnen doen. Op dit moment denk ik erover na om haar in de voormiddag rustig te laten wakker worden en wat te spelen en te ontbijten samen en haar dan naar de opvang te brengen in plaats van de rush die we nu elke ochtend hebben. En dan wat tijd voor mezelf op te nemen. Maar dan hebben we toch wat kwaliteit gehad samen. Das het laatste plan ;)
Maar ik kijk er wel naar uit om af en toe eens uit dat hele corona-gedoe te kunnen stappen en tijd te maken voor wat echt belangrijk is. Want nu is het gewoon racen en vechten tegen alles en iedereen lijkt het wel. Er moet zoveel geregeld worden met zoveel onduidelijkheden en onzekerheden dat elke beslissing die gemaakt wordt van zeer tijdelijke aard is.En das heel lastig werken en leven op die manier. Maar ok, dag per dag zeker.

Vorige week had ik het ook gewoon ontzettend lastig met mezelf. Maar ik wijd er een apart blogje aan. Alles stond in het teken van Kobe*. Mijn hart lag in 1000 stukken op de vloer.

Ik moet op zoek naar een nieuwe bron van energie of een geheim voorraadje om de komende weken te doorspartelen want ik houd het niet uit op die manier.Aan liefde en trots geen gebrek voor de kleine meid maar omdat mijn energielevel zo laag is ben ik niet de mama die ik wil zijn. Die ik kan zijn. Die Roxanne verdient en dat knaagt. Ik houd zoveel van dat kleine meisje dat het me pijn doet als ik niet goed voor kan zorgen omdat ik zelf zo op/leeg ben. Ze verdient de beste versie van mezelf en op dit moment is die heel ver te zoeken. Ik wil gewoon weer haar lieve leuke mama zijn die enthousiast is om haar te zien en blij is om tijd met haar te mogen doorbrengen. Niet de mama die hopeloos verlangt naar wat tijd voor zichzelf.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...