Ik heb het zo ontzettend druk met alle balletjes in de lucht te houden dat het me niet lukt om tijd te maken om te schrijven. MIjn gedachten pingpongen ook alle kanten op :D Echt dat zwangerschapshoofd van mij... echt fan zal ik er nooit van worden!
Het zijn drukke maar overwegend leuke weken geweest met Roxanne. De lockdown is steeds minder streng geworden en eenmal de speeltuintjes terug open mochten waren we geen momenten meer in ons huisje te vinden. Het is heerlijk om haar te zien spelen in het zand en helemaal op te gaan in haar fantasiewereld. En wat is het leuk om gewoon op een dekentje te kunnen liggen en een boekje te lezen (het aangespoelde walvis-gevoel even daargelaten ;) ) in het zonnetje terwijl de kleine dame de speeltuin veroverd.
Ik heb echt geprobeerd om te genieten van de tijd die we hebben. Naast het vele werken, het huishouden en het gewoon uitgeput zwanger zijn. En dat is me wel voor een groot deel gelukt. Eindelijk <3 Het is echt fijn om haar mama te zijn en samen dingen te ondernemen en de wereld -opnieuw- te ontdekken. De lockdown was heftig, heel heftg soms. Maar dan niet omdat ik opgesloten zat tussen 4 muren met zo een klein pateeke maar omdat er nog meer balletjes bijkwamen om in de lucht te houden en er geen ademruimte mogelijk was. Elke dag was hetzelfde scenario en elke dag was ik net een tikkeltje meer uitgeput. Ik heb echt mijn energiereservers moeten aanspreken en dat was best lastig. Ik tracht ze nu terug aan te zuiveren maar het is een moeizaam proces. Het lukt zeker wel! Omdat ik nu ook terug wat vrienden kan zien en de zorg kan delen gaat het weer beter. Het is fijn om zo goed omringd te zijn en tijdens de lockdwon is nog maar eens gebleken hoe geweldig mijn vrienden zijn en hoe hard ik hen mis!

Ondertussen ben ik ook bijna 24 weken zwanger! Wauw!
Ik vind deze zwangerschap niet heel erg leuk, vooral omdat ik constant op mijn hoede ben en er niet in slaag om zaken te lossen. Ik verwacht dat ook niet echt van mezelf, al zou het fijn zijn om het wel te kunnen. Om te kunnen en durven vertrouwen dat het gewoon goed komt. Elke dag lukt dat dat een beetje beter maar het bljft wel een gevecht met mezelf. Ik voel Ricardo nu elke dag bewegen en iedere keer weer denk ik "oef! Hij leeft nog!" wat an sich een afschuwelijke gedachte is. Een gedachte die ik liever niet zou hebben maar ik zou gewoon blij willen zijn dat ik hem voel rondstuiteren en genieten van die speciale sensatie. Maar iedere keer komt die angst als een schaduw even voorblijflitsen. Jammer.
Mijn 20w echo was goed, geen problemen gededecteerd en alles zag er top uit. Fijn!

Het gaat hier alles bij elkaar genomen zeker niet slecht en alleen maar beter. Ik heb echt het gevoel dat het nu allemaal in stijgende lijn gaat en ik een soort van rust lijk te vinden. Niet alle dagen en zeker niet totale kalmte meer er is meer vertrouwen. En ik heb ook terug volop sociale contacten dus dat is ook geweldig!

Gisteren was het vaderdag. Uiteraard niet de 1e keer dat dit gebeurt maar wel de 1e keer dat er echt aandacht aan werd besteed en dat Roxanne er rond heeft gewerkt. Op school leeft het heel erg en de kinderen hebben knutselwerkjes gemaakt. Ik hoor ook in haar spreken dat "papa" een thema is de laatste weken. Veel meer dan ervoor. Het deert me niet en ik maak me er zeker geen zorgen in, ik communceer daar heel helder en open over met haar en met de kindjes in de STIBO.
VInd het alleen vervelend dat er zo nadruk wordt op gelegd van de school uit. Moederdag en vaderder in deze tijden... Het standaardgezin met vader-moeder-2kindjes is lang niet meer de hoeksteen van ons bestaan. Gezinnen bestaan nu in allerlei maten en vormen en relaties zijn ook lang niet meer wat het ooit geweest is. Veel kinderen groeien op in nieuw-samengestelde-gezinnen en hebben niet altijd een goed contact met beide ouders. Ik wil hier zeker geen steen werpen maar ik heb al langer mijn vragen bij deze hele hetze rond moederdag/vaderdag.
In de creche was  het heel eenvoudig: Er was een familie-ontbijtje om alle zorgfiuren in de bloemetjes te zetten. Altijd ergens eind mei, netjes tussen moeder- en vaderdag in. Kinderen knutselden niet iets speciaals, er werd eigenlijk geen echte aandacht aan gegeven. Gezellig samenzijn en kletsen stond centraal boven een kop koffie en een lekkere koek. Dat was telkens een zeer aangename ervaring en had ik niet het gevoel Roxanne "tekort" te doen doordat ze geen vader heeft.

Vrijdag stond ze met glunderende oogjes in de gang van de opvang met een groot blauw pak in haar handen. "Ik heb een verrassing voor jou!" zei ze en ik was helemaal vertederd. Een ander kindje in het lokaal hoorde dat en zei prompt "nee! Das voor jouw papa, niet voor jouw mama!!!" Even een kleine pijnscheut door mijn hart maar ik vertelde heel eenvoudig en rustig dat Roxanne geen papa heeft maar wel een donor. Dus het kadootje wel voor mij is en dat ik er heel blij mee ben. En daar was de kous dan ook mee af. Roxanne weet heel goed dat ze geen papa heeft maar een donor omdat mama geen papa heeft gevonden en dus naar het ziekenhuis is gegaan om zaadjes om haar te krijgen. Meer woorden heb ik er niet aan vuil gemaakt en meer is er ook niet over te zeggen :)
Ik wil er zeker geen taboesfeertje rond scheppen en probeer daar atlijd heel helder en duidelijk over te communiceren. Elke kans die passeert grijp ik aan om het zo normaal mogelijk te laten worden. Want voor mij is het ook gewoon normaal. Ze is mijn dochter, mijn geweldige dochter waar ik heel fier op ben en neen ze heeft geen echt papa maar een donor. Niet meer en ook niet minder. En daar moet niet gek over worden gedaan. Het is wat het is.

Maar ik voel wel dat er een spanningsveld is rond vaderdag bij mezelf en de omgeving. Ik kreeg dan ook een mail van school om te vragen voor wie Rox iets mocht knutselen. Ik vond dat an sich al een beetje en gekke vraag want er is geen papa dus waarom zou ze dan iets moeten knutselen...? Maar toen ik er even over nadacht bedacht ik dat het haar nog meer "vreemd" zou maken als ze niet moest knutselen en alle andere kindjes wel dus was het wel fijn dat ze gewoon kon meedoen. Ik heb beslist om haar te laten knutselen voor mij, haar mama (en papa ineen) omdat ik ook echt beide rollen vervul en haar ook niet wil in de war brengen met het concept papa.
Er zijn andere BAM's of kinderen binnen een lesbische relatie die knutselen voor hun opa/peter/goede vriend van de ouder(s)... Maar dat vind ik verwarrend en een beetje vreemd. Een papa is een papa en die heeft een speciale plek en functie. Die kan niemand vervangen en die ambitie heb ik ook niet. Ik wil ook niemand belasten met het krijgen van een "vaderdagkadootje" terwijl ie die rol helemaal niet heeft. Ik ben haar ouder. Haar alles-in-één-ouder en ben daar heel fier en heel blij om. Ik vind haar een geweldige madametje in mini-formaat en zie haar doodgraag. En ik vind ook dat ik "recht" heb op een vaderdagkadootje omdat ik gewoon alle rollen op mij neem. Niemand anders krijgt de titel van vader/papa in onze omgeving omdat het ook niet correct is.Roxanne heeft GEEN papa maar enkel een anonieme donor.
Zelf vind ik het lastig om hier mee om te gaan omdat er zo een druk op ligt vanuit de maatschappij/school. Er wordt heel stereotiep gewerkt (kinderen werd gevraagd om een foto van hun papa en een typisch voorwerp gelinkt aan hun papa) mee te brengen. Ik zag kinderen dan met schroevendraaiers/boormachines/... naar school komen en leuke kiekjes. Als ik dat voor Roxanne had moeten dan had ik een foto van een schim moeten meegeven en een leeg potje :D  Daar hadden ze op school nu ook niet echt voor staan springen denk ik ;)

Het laat mij als BAM-mama ook wel even nadenken over welke rol ik speel in haar leven en welke rollen ik allemaal vervul.En hoe ik deze probeer vorm te geven. Uiteraard kan ik nooit een vaderfiguur zijn voor haar, dat is onmogelijk. Ik probeer in haar omgeving wel enkele mannelijke rolmodellen te creeëren maar het is niet zo eenvoudig. En in mijn opvoeding blijf ik erg dicht bij mezelf maar probeer ook de vrijheid en de speelsheid van een vader mee te geven. Vaders zijn doorgaans iets losser in de omgang en hebben minder een zorgende rol. Ik probeer daar ook gestalte aan te geven en af en toe uit de zorg te stappen gewoon gek doen en wild :D
Kinderen hebben geen vader én een moeder nodig, kinderen hebben wel nood aan liefde en nabijheid maar ook aan verschillende invalshoeken en stijlen in omgang met hen. Door zoveel mogelijk contacten te hebben met mensen en Roxanne echt veel vrijheid te geven en haar te laten kennis maken met andere mannen (vrienden, partners van vrienden, zorgfiguren,...) probeer ik die "leegte" opte vullen. En ook door er zo normaal mogelijk over te praten en geen vaderfiguren krampachtig te willen in stand houden tracht ik dit allemaal te ondervangen.

Ik heb er ook heel bewust voor gekozen om op vaderdag een facebook-post te maken over dit thema. Gewoon om het bespreekbaar te maken en het ook een klein beetje aan de kaak te stellen :) Het was een leuke; vrolijke en trotse post met een foto van haar kunstwerkje en onderschrift "Mijn eerste echte vaderdag-kadootje *peetje met sterrenoogjes* Zo trots om haar "alles-in-één-ouder" te mogen zijn <3 (BAM! Kleine identiteitscrisis als extraatje) "
En daar is ook alles mee gezegd :) Maar vooral dat ik zo fier ben en haar zo ontzettend graag zie. Maar dat het ook wel een beejte een verwarrende periode is als bewust alleenstaande mama. Niets zwaar, niets pijnlijks of dramatisch maar wel een kleine kwinkslag om zaken bespreekbaarder te maken.

Vaderdag is een jaarlijske weerkerend fenomeen en ik hoop dat ik elk jaar iets beter wordt in het omkaderen ervan en het aanvaarden van het spanningsveld. Maar ik weet wel dat ik elk jaar ontzettend trots zal zijn op haar creaties! En op het feit dat ik haar "alles-in-1-ouder" mag zijn <3

Ik blijf maar sukkelen met vermoeidhied, laag energiepeil en een hoofd dat alle kanten op tolt van de zaken die ik nog moet regelen. Het lijkt soms alsof alles maar half wordt gedaan en ik constant achter de feiten blijf aanhollen. Ontzettend vermoeiend vind ik dat! Er zijn zoveel losse eindjes in mijn hoofd en die door elkaar dwarrelen... Pffff.
Er zijn ook echt zaken waar ik gewoon geen invloed op heb. Neem nu de kamer van Ricardo. MIjn huisgenoot zou normaal eind juni ten laatste verhuisd zijn... Laatste dag van juni een berichtje met de vraah of ie nog 2 langer mag blijven. Kan de man moelijk op straat knikkeren dusja, tot op vandaag woont ie hier nog steeds. Maar die kamer moet echt wel af geraken. En daar moet nog véél in gebeuren! Alle meubels eruit en op magische wijze naar beneden krijgen (kringloop komt ze ophalne) , verluchten en grondig poetsen, nieuwe meubeltjes erin, behangen, afwerken en decoreren... En de tijd begint stilletjesaan toch wat te dringen. Het wordt er fysiek ook allemaal niet eenvoudiger op (understatement!) en ik voel de spanning toenemen om alles tijdig rond te krijgen. Ik word er écht lastig van. Nu ligt de heel de berging  vol met babyspullen (ik ben al vlotjes beginnen inslaan in het idee dat de kamer begin juli vrij zou zijn) en nu kan ik nergens echt meer goed aan. Heel vervelend! Het ziet er ook zo rommelig uit. *zucht*  En na 7 jaar verbouwen heb ik het echt gewoon gehad met rommel en brol en toestanden. Ik wil gewoon een rustig huis waarin gezellig kan gewoond worden. Niet waar een half klimparcours in staat gestouwd. *zucht*
En ja, het is van tijdelijke aard maar ik ben het zo BEU!
Ik heb ook gewoon echt nood aan vakantie... Sinds de corona-crisis ben ik nonstop blijven doordoen. Ja hier en daar eens een sprokkeldagje maar er écht eens tussenuit en even op adem komen dat zat er nog niet in. En ook nu lijkt het maar niet te lukken om even afstand te nemen van het werk Dan wordt ik gebeld of moet ik toch nog een paar zaken afhandelen of dringende mails beantwoorden omdat ik er niet in slaag om dat onder werktijd te doen. Omdat mijn hoofd precies een circustent is waar alles door elkaar loopt van gedachten en to-do-lijsten. Zwanger zijn.. Het is niet mijn ding! Phoe.
Ik probeer wel uitjes te plannen met Roxanne en leuke dingen te doen met haar maar das ook niet echt op adem komen natuurlijk. Das ook gewoon doorgaan :) Met veel liefde en plezier maar ik ben s'avonds compleet bekaf. En de dag erop start het opnieuw he, tenzij met die lieve kleine trol van me, tenzij op het werk. Het stopt niet. Nooit. En ik haar daar nu meer dan ooit nood aan voel ik, om gewoon even tot rust te kunnen en mogen komen. Om even op de pauzeknop te duwen.
De schaarse dagen die ik dan voor mezelf weet te verzamelen (Rox is dan bij oma of in de opvang) zijn op dit moment volgestouwd met het opknappen van klusjes (naar de IKEA om meubels, tuinhuis opruimen, strijken, bedden verversen, koelkast opruimen, boodschappen doen,...) omdat ik daar op werkdagen gewoon niet toe kom van de vermoeidheid!
Ik heb al getwijfeld om naar de dokter te gaan en om me een weekje te laten thuisschrijven maar das precies ook niet de oplossing. Volgende week zijn alle locaties gesloten en is het enkel noodopvang waar ik als verantwoordelijke werk (kan ik dus niet wegblijven), de week erop is de laatste week voor de komst van mijn vervangster voor te bereiden (en dat is nog belachelijk veel werk) en de week daarna start mijn vervangster en moet ik die dus wegwijs maken in het hele Dienst-Kinderopvang-verhaal... Kan die toch ook niet aan haar lot overlaten? Dus zit er nu niet veel anders op dan tanden bijten denk ik en doordoen. En af en toe proberen om toch een dagje thuis te zijn voor mezelf. Maar het weegt fameus door.
De stress over hoe het leven met 2 van die kleine pateekes gaat zijn wordt er dan ook niet minder op natuurlijk ;)
Maar OK, ik die mijn best en ben echt op zoek naar een evenwicht. Ik hoop het snel te vinden want deze balanceeroefening is ontzettend vermoeiend en niet zo heel lang meer houdbaar.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...