Een 3-tal weken terug werd ik verwacht in het ziekenhuis voor de OGT-test ofte de uitgebreide suikertest. Omdat ik overgewicht heb (ahum) en Kobe* doodgeboren is kreeg ik meteen de uitgebreide test voor de kiezen. Ik werd verwacht om 9u in het ziekenhuis en mocht niets meer eten na het avondmaal de dag ervoor.
Door de corona-maatregelen ben ik pas om 9u45 in het labo gesukkeld en pas dan kon de test van start gaan. Eerst een bloedafname, dan het drinken van een mierzoet drankje (grenadine puur zo leek het wel, bah!), uurtje wachten en dan nog een bloedafname en dan nog een uurtje wachten voor de laatste bloedafname. Op zich een koud kunstje ware het niet dat ik me na 45 minuten ontzettend slap en "slecht" voelde. Het was een algemeen gevoel van onbehagen en ongemak. Het bleek er bij te horen voor sommige vrouwen dus niets om me zorgen over te maken volgens de laborante maar toen ik terug naar de vertoef-ruimte wou (die een verdiepje hoger was) leek de trap een bijna onmogelijk te nemen hindernis. Heb er een tijdje over gedaan om hem te bestijgen maar het is gelukt. Ik heb me dan wel moeten focussen om kalm te blijven en mijn lichaam terug wat onder controle te krijgen. Heel vreemde gewaarwording. Toen de laatste bloedafname (om 11u45) achter de rug was kon ik op zoek naar eten maar ik wou vooral frisse lucht en besloot om op de fiets te stappen en in het centrum een broodje te kopen. Die krachtinspanning is me nogal zuur opgebroken want het ging van kwaad naar erger en ik voelde me ontzettend slapjes, zelfs na het broodje! Ben naar mijn werk gefietst om te melden dat ik naar huis ging omdat ik me niet goed voelde. Niemand die zich vragen stelde want het was overduidelijk dat het niet ging met mij. Eenmaal thuis (langste fietsrit ooit) heb ik 2u geslapen en erna was het ietsje beter. Heel vreemde gewaarwording.

Twee dagen later belde ik voor de resultaten, ik kreeg niet de dokter aan de lijn maar de secretaresse die me heel droog meedeelde dat 1 waarde licht verhoogd was en dat ze me ging doorschakelen naar de endicronoloog voor een afspraak en prompt werd ik in wacht gezet en doorgeschakeld... Beetje beduusd zat ik aan de telefoon en toch ook wel wat angstig als ik eerlijk ben. Uitslag was niet goed en nu volgt er een resem afspraken. Paniek! Toen ik was meer uitleg vroeg kreeg ik te horen dat ik me geen zorgen moest maken, in afwachting van mijn afspraken wat op mijn voeding letten en tijdens het consult zou me alles heel duidelijk worden uitgelegd. Ok dan...
Een weekje later was ik terug te vinden in het ziekenhuis en bleek dat mijn nuchtere waarde licht te hoog was om goed te zijn. Dit toont aan dat mijn hormonen op hol zijn geslaan en het niet aan mijn voedinsgpatroon ligt maar gewoon aan de zwangerschap. Toch een kleine geruststelling. Ik kreeg een meettoestelletje mee om 4 keer per dag mijn bloedsuikerwaarde te bepalen (hoera! Nog meer prikjes!) en bij de dieetiste kreeg ik een strikt voedingsschema mee. Een week later gaf ik de geprikte waarden door en omdat mijn nuchtere waarde vaak net een tikkeltje te hoog is mag ik nu dagelijks insuline spuiten. Hoera! Nog meer spuiten! *zucht*
Echt geweldig. Na het hele ivf-circus mag ik nu nog steeds in de weer zijn met naaldjes en pennen en machientjes... Bah bah bah! Ben het zo beu he!

Maar ok... alles voor dat kind zeker? Het weegt allemaal gewoon zo hard door en ik ben het allemaal zo beu. Kan het nu niet gewoon eens goed lopen deze zwangerschap? Zonder al te veel hobbels en bobbels? Ik heb toch al genoeg doorstaan om dit kindje te mogen verwelkomen in mijn buik...niet?Dit kan er gewoon echt niet meer bij.

Die zwangerschapsdiabetes begint serieus lastig te worden. Het is nóg iets om rekening mee te houden. En ik kan het precies niet zo goed meer opbrengen om mij aan de voorschriften te houden. Het is teveel gevraagd om én mijn job goed te blijven doen én zwanger te zijn én zo goed en zo kwaad als het kan voor Roxanne te zorgen én de corona-perikelen te trotseren én een hittegolf doorspartelen én de angsten om dit kindje alsnog te verliezen te bedwingen én vrienden te zien én niet helemaal gek te worden van alle verwachtingen die de wereld heeft én Roxanne niet ergens achter het behang te kleven als ze weer eens en driftbui heeft én alles in gereeedheid brengen voor Ricardo én mij mentaal voorbereiden op wat komen gaat én me inlezen over zwangerschapsdiabetes én goed voor dit ongeboren kind zorgen én op mijn gewicht letten én 4 keer per dag op geijkte momenten mijn suiker meten én mij ook nog eens aan allerlei dieet-voorschriften houden. HET LUKT ME NIET!
Ik ben knorrig, ambetand, kort van stof én van adem. Gewoon de dag doorspartelen is al een echte opgave. Ik ben de lelijkste versie van mezelf aan het zijn en ik vind het afschuwelijk. Maar ik ben echt op een punt aan het komen dat het gewoon teveel is. Dat het teveel balletjes zijn om in de lucht te houden en af en toe knap er iets van binnen in dat hoofd van mij. Dan slaag ik er niet meer in om sociaal wenselijk gedrag te stellen en ben ik gewoon aan het brommen. Of sta ik op de rand van een ontploffing en doe ik er alles aan om het toch niet tot een uitbarsting te laten komen. Maar dat kost me tonnen energie!
Wauw... ik ben het zo zat om zwanger te zijn en die hormonen niet onder controle te hebben.

Roxanne hangt het ook een beetje uit de laatste dagen. Typisch peuter/kleuter-gedrag maar ik kan het er nu gewoon echt niet meer bijebben. Het opzoeken van grenzen, het onbedaarlijk huilen van krokodillentranen, het op de grond gaan liggen krullen als ze iets niet wil doen,.. Ik word er letterlijk GEK van. Dan blaf ik ook tegen haar en zeg ik lelijke dingen als "Doe normaal! k luister niet naar jou als jij je aanstelt! Mama is nu echt heel boos op jou!"
Vanavond ben ik zelfs gewoon naar boven gegaan, met het traphekje slaand en roepend "ik wil je niet meer zien! Ik ben het compleet beu!!!!!" Roxanne gilde de longen uit haar lijf en mijn hart brak in 1000 stukken maar ik had even een time-out nodig om erger te voorkomen. Het was vreselijk.Al de hele avond slingerde ze tussen huilen en trunten en neuten enerzijds en heel lief spelen en schattig zijn anderzijds. Het was echt van het één naar het andere continu, ontzettend lastig.  Ik had haar al een paar keer aangemaand om naar boven te gaan, om te gaan slapen omdat ze duidelijk moe was. Neen, de kleine dame wou niet. Maar ze haalde wel 3 kleine kussens van de bank waarop ze zich dan probeerde te nestelen, wat uiteraard niet lukte met woedeuitbarstingen en veel tranen tot gevolg.Haar al 2 keer naar de gang gestuurd om te kalmeren. Toen ze terug -ietwat rustiger- uit de gang kwam getrippeld zag ze mij nog net haar flesje melk in de ijskast zetten. Ze zette het prompt op een huilconcert met alles erop en eraan. Ik verloor mijn geduld compleet. Deed haar aanstellerig gedrag na en zei dat ze het flesje kreeg als ze het mij rustig zou vragen. Hierop krulde ze zich weer al roepend en huilend op de kussens (dat opnieuw niet lukte) wat voor nog meer decibels zorgde. Ik schreeuwde "Genoeg! Naar boven!" en dit weigerde ze. Ze rende zelfs weg. Ik kon niet anders dan zelf weg te gaan want ik ging compleet over de rooie gaan anders. Na de scene met het traphekje stampvoetend naar boven om even tot rust te komen. Het gegil en geween ging letterljk door merg en been maar ik had echt tijd nodig om rustiger te worden. Ik was mezelf even compleet kwijt.
Na een paar minuten (die een eeuwigheid leken te duren) aan het trapgat verschenen waar ze stond te wachten en te sniffen. Gevraagd of ze rustig was en dat het goed was als ik haar een dikke knuffel kwam geven. Eenmaal beneden aan de trap elkaar een hele dikke knuffel gegegven, traantjes uit haar ogen gekust en het wat proberen uit te leggen. Ik dacht echt dat we nog rustig een boekje zouden kunnen lezen in de zetel en dan naar boven gaan om te slapen. Ze vroeg me nog -heel rustig en lief - om haar flesje melk. Dit gaf ik haar dan ook meteen en toen probeerde ze OPNIEUW op de kussen op de grond te gaan liggen wat OPNIEUW niet lukte uiteraard, waarop ze OPNIEUW in een tirade ontstak.  Ik draaide me met een ruk om, gilde "NEEN! NU IS HET GENOEG! GENOEG GENOEG GENOEG! NAAR BOVEN! VOORUIT!" en als een stormram ging ik op haar af, uiteraard zette ze het op een nog harder gillen en rende ze weg. Ik ben achter haar aan gegaan, haar opgepakt en haar naar boven gedragen. Met korte rukjes haar pamper aangedaan (terwijl ze tegenspartelde) en toen die eindelijk aan was en ik naar haar betraande gezichtje keek was ik kapot vanbinnen. Het kleine meisje is gewoon moe. Ik ben gewoon moe. We zijn allebei doodmoe. Het was niet meer dan dat. Ik trok haar dicht tegen me aan, fluisterde wat lieve woordjes en stelde haar op haar gemakt. Vertelde ook dat mama niet meer boos is en ook niet graag boos is. Maar dat het wel belangrijk is dat Roxanne luistert. En dat ik het niet leuk vind als ze over alles begint te wenen en te trunten. Nog een paar dikke knuffels, kussen en aaikes later haar in haar bedje gelegd, een boekje gelezen (terwijl ik haar handje vasthield) en haar welterusten gekust. Ze riep me nog eens terug want "jj hebt nog geen kusje en knuffel gekregen" waarop ze haar handjes uitstrekt om mij te omarmen. *krak* zijn mijn hart weer.
MIjn lief klein dotje... Wat zie ik je graag!
Het was binnen de 3 minuten stil op jhaar kamertje dus ik ben er vrij zeker van dat ze prompt in slaap is gevallen.
En nu zit ik hier met een gigantisch schuldgevoel en het idee dat ik de slechtste moeder ooit ben. Wie behandelt haar kind nu zo? Das toch niet OK om zo een klein meisje zo hard aan te pakken? Wauw.. wat een heftige avond.

Ik heb nood aan verlof. De spanning moet uit dit lijf. Ik voel het langs alle kanten trekken. Ik kan dit niet lang meer volhouden, deze jongleeract. Ik moet tijd en ruimte krijgen om de komst van Ricardo voor te bereiden. Om mijn huis, mezelf en Roxanne klaar te stomen voor de komst van dit kereltje. Het is zo ontzettend hard nodig!

Gisteren was het dan EINDELIJK zover, mijn allerlaatste werkdag! Ik heb mij de voorbije weken echt fameus moeten inspannen om te gaan werken. Heel heftig. Ik ben ook meerdere keren "te laat" gekomen (ik heb glijdende werkuren, massa overuren dus geen probleem) maar de courage was echt ver te zoeken. Het was zo 2 weken teveel eigenlijk. De hittegolf heeft me écht genekt, dat koste me zoveel energie... neen dat was niet goed. Maar gisteren was het dan echt zover :) Om 17u31 ben ik de poort uitgewandeld en ik was zo opgelucht. En ook zo moe. Zo vreselijk moe. Maar OK, het is voorbij. De komende 6 maanden moet ik em niet professioneel inzetten en kan alles draaien om Roxanne, Ricardo en mezelf. Heerlijk.

Vandaag een dagje Harry Malter gedaan met de kleine meid. Altijd leuk om om daar heen te gaan, het is zo fijn om Roxanne te zien glunderen en stralen en enthousiast te zien hopsen tussen de dieren en speeltuigen. Ik heb een seizoenspas dus het was deze zomer de 4e keer dat we zijn gegaan en elke keer zie ik haar groeien en meer zaken durven. Mijn hart maakt dan altijd een vreugdesprongetje én een krakje terzelfdertijd... Ze wordt zo snel groot! Maar was is ze een stoere, ondernemende dame <3
Vandaag heeft ze voor de 1e keer in het piratenschip gezeten. Ik kon haar helaas niet begeleiden want zwangere vrouwen mogen niet op de attractie (het is een mini-versie hoor :) ) en aanvankelijk begon het goed met gegiechel en verwonderde oogjes. Maar het duurde haar wat te lang denk ik en opeens sloeg de vreugde om in paniek. Tranen, heel angstig naar me kijken,... Heel triest. Van aan de zijlijn probeerde ik haar nabijheid te geven en aan te sporen om Wolfje vast te pakken zodat die haar wat troost en kracht kon geven. Ik loodste haar zo goed en zo kwaad als ik kon doorheen die rit. En af en toe lukte het om terug een glimlach op haar snoet te toveren maar evengoed was ze bang. Ocharm mijn pierke.
Maar ze heeft ook voor de 1e keer door buisglijbaan geroetsjt en dat was dan weer geen enkel probleem, integendeel! "Nog een keer!" en weg was ze voor ronde 2 (en 3,4,5)! Toen ze uit die buis kwam gerold wou ik haar knuffelen en prijzen maar ze wrikte zich los om zo snel mogelijk terug te gaan. :)  Vorige keer (een maandje terug ofzo) stond ze aan de opening en aarzelde ze even maar is ze dan toch op haar stappen teruggekeerd. Het was nog te vroeg. Geen probleem uiteraard maar wel heel zot om haar dan nu opeens door die buis te zien buitelen.
En opeens waren de buizen geen enkel probleem meer, er ligt daar ook een soort van "darmenstelsel" waar je in kan klauteren. Een constructie van grote buizen die kriskras door elkaar lopen en op/neer gaan. Na kort even te hebben gadegeslaan was ze opeens verdwenen in buizen en zag ik haar vrolijke kopje ergens halverwege opduiken met blinkende ogen van trots en plezier. Fantastisch! Mijn geweldige kleine meid <3
Het was echt een leuke dag met veel ervaringen en glunderende oogjes. Mijn hart maakte echte sprongetjes van geluk.

Maar voor mij wel heel intens, fysiek was het echt een uitdaging. Het ging allemaal vrij vlot tot het opeens niet meer lukte. Het leek wel alsof het op 3 seconden tijd gepasseerd was en al mijn energie gewoon verdween als sneeuw voor de zon. Heel gek. We waren net aan het genieten van een 4-uurtje toen het mij opeens gigantisch overviel en ik het even niet meer zag hoe ik dat logge zwangere lijf nog in beweging moest krijgen. Als klap op de vuurpijl dreunde Rox dat ze kaka moest doen! We waren nog maar 10 minuten eerder naar het toilet gegaan en dan was er van kaka nog helemaal geen sprake dus ik zei dat ze even moest wachten. Ik had gewoon letterlijk de kracht niet om met haar mee te gaan naar het toilet op dat moment. Opeens compleet uitgeput. Ik tokkelde kort op mijn GSM en toen ik opkeek was de kleine dame verdwenen. Ik keek nog eens heel goed rond maar ze was echt nergens te bespeuren. Omdat ze nogal ondernemend van aard is maakte ik me niet meteen zorgen maar takelde mezelf toch recht en ging op de waggel. Ik trof haar in het sanitair blok waar ze net van een toilet kwam. "Aha hier ben je" zei ik blij en een dame sprak me aan "Ja, ze sprak me aan zie "ik moet kaka doen, ga je mij helpen?" en ik heb dat dan maar gedaan :) "  Ik was een beetje gegeneerd en zei dat ik haar reeds vooruit had gestuurd maar dat ik niet zo snel meer ben op 8 maand zwanger. Ze lachte het wat weg en verdween in de speeltuin. Af en toe ben ik toch echt verbaasd over de inventiviteit en zelfzekerheid van die kleine trol. Geweldig aan de ene kant, beetje genant soms aan de andere :)  
Ik heb dan besloten om huiswaarts te keren, het ging gewoon niet meer. Ik heb veel van mijn lijf gevraagd en het begon me te dagen dat het toch ook wel belangrijk is om het rustig aan te doen. Ik moet ook zorg dragen voor mezelf :)
Met enige tegenprutteling het park verlaten en binnen de 5 minuten lag Rox te knurren in de auto. Helemaal voldaan na een toffe dag :)

Ik begin echt wel te merken dat ik hoogzwanger ben. Ik heb het lang voor me uit geschoven en omdat ik het ook zo druk had met werken en Roxanne was er heel weinig tijd en ruimte om met deze zwangerschap bezig te zijn. Anderzijds heb ik het ook heel intens beleefd en was ik vooral ontzettend bang maar probeerde ik die emotie halstarrig te onderdrukken of weg te duwen. Emotioneel ben ik onbewust ontzettend veel met deze zwangerschap bezig geweest maar niet op de leuke, lovely-dovely manier. En ik heb daar nu wel een weerbots van heb ik de indruk. Binnen dit en een maand kan Ricardo al in mijn armen liggen en ergens durf ik dat nog altijd niet goed te geloven.  Er moet ook nog ontzettend veel gebeuren voor meneertje in alle rust kan geboren worden (kamer op orde, kaartje, doopsuiker, huis babyproof maken, kleertjes wassen, geboorteplan, opvangplan Rox, mentale voorbereiding,...) en ik kan daar af en toe compleet op doordraaien en echt met tranen in de ogen angstvallig naar die steeds groter wordende buik kijken. Wanneer moet ik dat allemaal nog doen? Waar is die tijd naartoe? Het lijkt alsof dit kindje er zo wat tussengepropt moet worden om het heel oneerbiedig te zeggen.
Ik hoop de komende 2 weken veel werk te kunnen verzetten en zowel écht (in huis, letterlijk) als mentaal ruimte te maken voor zijn komst en voorbereidingen te treffen in hoog tempo. Het is nodig dat dit kind ook letterlijk zijn plaats krijgt. Ik denk dat het ook de schrik is om hem alsnog te verliezen die me parten speelt. Maar als ik hem voel rondduikelen in mijn buik en de venijnige trapjes die hij kan geven in mijn blaas voel dan ben ik toch telkens weer wat meer gerustgesteld en overtuigd dat het écht gaat gebeuren. Maar ergens denk ik ook dat het een beschermingsmechanisme is en dat ik alle opties open wil houden. (Hoe wreed dit ook klinkt he!)
Maar Ricardo is zo welkom! Ik kijk zo uit naar zijn komst <3  (maar  ook met een bang hartje)


 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...