Week 1 van het zwangerschapsverlof zit erop en mijn wasmachine en strijkijzer hebben al overuren gedraaid! Opeens moesten alle kleertjes gewassen en gestreken worden, kostte was kost. Urenlang rechtstaan achter een strijkplank is niet zo handig met een dikke buik maar het moest nu eenmaal. Geen rust in dat hoofd van mij zolang er nog een stapel was/strijk te bespeuren. Nu zit eindelijk de laatse was in de machine. Oef.
ik ben ook echt onuistaanbaar irritant als het op het inrichten van de kinderkamer aankomt. Er zijn 2 vrienden die hebben beloofd om te komen helpen maar die hulp wordt steeds verder opgeschoven en ik word er gewoon GEK van! Ik kan het niet hebben dat die kamer nog steeds niet op orde is. Dus ik stalk ze bijna om een datum los te pingelen dat ze me komen helpen. A. kan er niet aan doen, door een geblesseerde schouder is het niet zo handig te om te behangen dus alle begrip daarvoor. Heel fijn dat ze woensdag komt behangen, zo ontzettend dankbaar! En mijn hormonen zijn datn ook ;) Maar K. heeft het gewoon zo druk met vanalles en kan het niet goed inschatten dat het echt tijd is om die verdomde kasten in elkaar te zetten. Ie heeft beloofd om dat te komen doen en ik reken daar dan ook op. Ondanks herhaaldelijke vragen komt er maar geen datum/moment uit de bus. En ik weet dat het niet uit slechte wil is maar gewoon uit nonchalance en uit niet-begrijpen van het belang hiervan. En ik kan hem dat niet kwalijk nemen maar ik zie die tijd hier razensnel wegtikken! Als het een "beetje tegenzit" dan is dat kleine kereltje hier al binnen 3 weken. 3 weken! Help! (Ik kan ingeleid worden op 38 weken dusja das binnen 3 weken) En er moet nog veel gebeuren voor dat het mannetje hier kan komen binnenstormen.
Zowel in mijn hoofd als in het huis. En ik word er een beetje tureluurs van als zaken waar ik niet zelf voor kan zorgen op de eindeloze baan worden geschoven. Op zo een momenten vind ik het vreselijk om alleenstaand mama te zijn en dus afhankelijk van anderen om iets te regelen. Ik kan fysiek die kast NIET ALLEEN in elkaar zetten (mijn knullige kennis van IKEA-kasten buiten beschouwing gelaten) dus moet ik daarvoor op iemand anders rekenen. Niet meteen mijn beste eigenschap en ik vind het dan ook vreselijk dat ik dat herhaaldelijk moet vragen. Net omdat ik het zo graag alleen wil doen omdat het dan gewoon op mijn tempo gebeurt. Als er een partner is dan draag je het verlangen naar een mooi kamertje samen en zet je daar samen je schouders onder om dat te realiseren. Dan is het een droom die jullie samen uitvoeren en samen aan werken. Dan is het gewoon leuk om daar mee bezig te zijn en timmer je letterlijk aan de toekomst van jullie kindje. Maar als alleenstaande mama moet ik die weg alleen plaveien en er is niemand die even enthousiast is of de inrichting van de kamer even belangrijk vind als ik. Dan moet ik echt rekenen op de goodwill van anderen en hun liefde voor mij. Dan moet ik er gewoon op hopen dat er mensen zijn die me belangeloos willen komen helpen om de babykamer in orde te maken. En ik weet dat die mensen er zijn en dat ik het maar gewoon moet vragen maar het is tenenkrommend vervelend dat als je die vraag stelt (en herhaaldelijk stelt) er geen gehoor aan wordt gegegeven. Maar dat er ook geen signaal komt dat het NIET zal lukken en dat ik dus het fiat krijg om andere mensen aan te spreken. (Hormonen werken hier ook écht niet mee).
Het is gewoon weer de zoveelste confrontatie met het alleenstaand moederschap en het weegt weer even door. Het is op momenten als deze dat ik me heel erg alleen kan voelen en soms ook wel wat zielig. Dat ik me wil wentelen in zelfmedelijden. Ik heb geweldige vrienden en ik zie hen allen doodgraag en ik weet dat ik niets verkeerds kan vragen maar toch...  Ik sta er in the end alleen voor en moet mijn eigen boontjes zien te doppen.
Ik heb besloten om dinsdag al een beginnetje te maken van de 2 kasten voor in zijn kamer zodat er toch al iets aan gebeurt is en eventueel aan A. vragen om mee te helpen met de delen die ik niet alleen kan. Ik moet echt een manier vinden om rust te vinden in mijn hoofd en in mijn huis.

Het gaat ook echt een pak schelen als Roxanne naar school gaat, dan heb ik tijd om dingen in orde te maken. Nu is het constant gas geven en goochelen met tijd om ook maar iets gedaan te krijgen. De kleine dame is gewelidg maar soms ook gewelidg irritant en onuistaanbaar eigenwijs! Wauw! Er zijn echt momenten dat ik mijn haar wil uittrekken van irriatie. Het treuzelen, tegenpruttelen, spelend tegenwerken (zeker op momenten dat ik het echt grondig beu ben), onvoorspelbare huilbuien,... wegen echt op mijn gemoed. Ik kan het er soms echt niet meer bij pakken. Ik ga volledige over de rooie (zeker op het einde van de dag) als ze het uithangt. Zeker voor het slapengaan is mijn lontje ontzettend kort en kan ik niets maar dan ook echt niets meer verdragen. De laatste 10 minuten van de dag zijn vaak de meest intensieve. Dan wil ze nog wat ravotten met mij of nog persé buiten naar iets kijken of verstoppertje spelen of kleren kiezen of ... Wat dan ook. En tis altijd al giechelelend en al spelend bedoeld maar ik ben dan zo moe en de rust en de stilte is dan zo dichtbij dat ik graag heb dat het gewoon vlot zou verlopen zonder te veel gedoe.
Vanavond was het weer zover. Op haar verzorgingskussen vond ze er niet beter op dan heel de tijd te draaien en te keren en met haar poep te schudden en te schoppen, dit allemaal onder luid gechielel en met twinkelende oogjes. Had haar al een paar keer gezegd dat het genoeg was en dat ze er mee moest stoppen. Maar hier gaf ze geen gehoor aan. Toen ze ook nog eens haar tandenborstelbekertje omstootte en dus de hele comode nat werd verloor ik mijn geduld. Ik pakte haar beet en zette haar hard op de grond neer "Kun jij nu nooit eens gewoon LUISTEREN??? Is dat nu zo MOELIJK! Ik ben het zo BEU HE! GODVERDOMME!!!" en ze kroop ineen op de grond en dierf me niet meer aankijken.Ik slaagde er niet in om mijn kalmte terug te vinden dus zette ik haar stevig op haar verzorgingskussen en sjorde onder luid gezucht en gereutel haar kleren uit om haar slaapkleed en pamper aan te trekken en haar in haar bed te zetten. Nog steeds boos las ik een boekje voor en ging niet in op haar pogingen om het verhaaltje op te leuken. Monotoom en haast mechanisch las ik onvoorstoorbaar verder. Eenmaal boekje gedaan  gaf ik haar de kus-knuffel en aaike, zei duidelijk dat het genoeg was voor vandaag en dat ik niet meer naar boven kwam en dat ze moest slapen. Ze gaf geen kik meer en ik ben de kamer uitgegaan en naar beneden. Mijn harstlag is nog een tijdje als een razende te keer blijven gaan. Zo kwaad dat ik was. Wauw. Mijn geduld is gewoon op en ik kan het echt niet meer opbrengen om mee te gaan in haar spelletjes. Soms MOET er gewoon GELUISTERD worden.  Ik ben de hele dag met haar in de weer, heb ontzettend veel aandacht voor haar maar er zijn momenten dat ze zich moet schikken, moet voegen en niet kan tegenpruttelen. Dat er geen ruimte meer is voor spelletjes of goestingdoenerij. En er is ook niemand die het even kan overnemen, die even zegt "How, stop hier en nu. Zal ik het wel doen" en mijn even de tijd geeft om tot rust te komen. Als ik het niet doe dan gebeurt het niet. Zo simpel is het. En ook dat weegt door. Alles wat er in dit huis gebeurt, gebeurt door mij. Wassen, strijken, inkopen doen, koken, opruimen, toilet doorspoelen, vuilbakken buiten zetten, ... Alles gebeurt door mij of het gebeurt niet. En met een pittige peuter in huis is het onmogelijk om rond te komen elke dag.  Ze gooit steeds alles overhoop en ik blijf maar opruimen. Gek wordt ik daarvan! En zeker nu met de nesteldrang en de bergen was die ik maar blijf creeëren... Top! Phoe. Lastig.
Ik heb het vooral lastig met mezelf op dit moment. Ben niet de de mama die wil en kan zijn. Maar ik kan op dit moment ook niet anders dan te zijn wie ik ben en te reageren zoals ik reageer. Ik heb geen overschot meer, geen reserve. En geen rust in mijn hoofd wat er voor zorgt dat het een bijzonder kort lontje is. En Roxanne is gewoon Roxanne, een peuter van -net - 3 die haar genzen aftast en op zoek is naar haar plekje in ons gezin. Een plekje die onder druk komt te staan doordat er een kleine onzichtbare broer in aantocht is die precies veel vraagt. Ik snap wel dat het voor haar ook een zeer lastige periode is en dat er veel onzekerheid speelt in dat kopke van haar. Ik doe mijn best om écht tijd met haar door te brengen en oog te hebben voor haar noden maar het is soms zo verdomd lastig!
Hopelijk vind ik snel mijn evenwicht en rust terug... tis zo welkom!

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is niemand om even kort wat taakjes over te nemen of om de zorg voor de kleine meid even op te pakken. En ik wil haar niet altijd "wegdoen" want dit zijn de laaste momenten met z'n twee en das wel bijzonder. Ons leven gaat veranderen binnenkort, voorgoed, en ik wil nu even nog gebruik maken van de tijd die ons nog rest om écht samen te zijn. Maar ik voel dat het elke keer weer zwaarder wordt en het steeds lastiger is om vol te houden.
Hoeveel liefde er ook is voor die kleine trollemol, aan mijn fysieke krachten komt er echt wel een einde. En daar moet ze dan ook de gevolgen van dragen. Hoe jammer ook. Maar vandaag hadden we een topdag <3

Deze ochtend heeft ze heerlijk lang geslapen en ben ik er in geslaagd om van de trap te sluipen én een tas koffie te drinken met de krant erbij zonder dat ze wakker is geworden. Heerlijk moment! Even tot mezelf komen, even een glimp van mijn oude leventje opvangen en genieten van de stilte en de rust. Ideale start van de dag. Want de gen openen en meteen "mama" horen galmen is leuk en lief maar ook erg vemoeiend. Je moet meteen in de "aan-stand" schakelen en s'morgens vind ik dat niet zo evident. Maar vandaag dus niet :D Vandaag kon ik rustig ontwaken en mijn ritme bepalen.
Toen ik haar toch hoorde wakker worden was het al 9u30 en ze was goedgezind. Superschattig. Dan roept ze mij "mama? mama kom jij?" en eenmaal ik boven ligt ze giechelend onder haar deken verstopt en moet ik haar zoeken. Iets waar ik altijd veel te lang over doe utieraard en zij maar giechelen en met haar pamperkont schudden onder de dekens. *smelt smelt*
Zalige start van de dag:  Koffie, krant en een uitgeslapen vrolijke dochter die barst van de deugenieterij <3
Na een korte knuffelsessie in het grote bed (in het weekend trekken we naar boven, naar mijn bed waar we dan even wat filmpjes bekijken en stoeien/knuffelen in bed) naar beneden om onze dag te starten. Ze wou graag "knippen" en ik gaf ze een stapel papier en 2 "gekke" scharen (scharen met een gekarteld snijvlak) waar ze haar ding mee mocht doen. Opeens zegt ze vol overtuiging "Egel is jarig vandaag; Ik ga vlagjes maken en een kroon voor Egel." En zo gezegd zo gedaan. "Egel" is een verkleedmantel in de vorm van, ja uiteraard ;), een egel en die hing toevallig naast haar op de stoel. En ik besloot dan en daar om mee te gaan in haar verhaal en een feesje te geven voor Egel. Waarom niet :)
Dus maakte we samen deeg voor wafels (taart kan ik niet zo goed bakken), knutselden we samen een kroon voor Egel in elkaar en maakte ik van de verknipte snippers 2 mooie vlaggenlijnen op instructie van Roxanne, stempelde zij een mooie verjaardagskaarts met tekst (!) en versierde ik de tafel feestelijk voor het wafelfestijn ter ere van Egel. UIteraard  zongen we ook uitbundig "lang ze leven" en "happy birthday" voor we smulden van de wafels. GEWELDIG! Het was heerlijk om mee te maken, om helemaal op te gaan in haar verhaal en te genieten van de fantasiewereld waar we even in vertoefden.
Egel kreeg de ere-plaats aan tafel (op haar stoel, aan het hoofd van de tafel) en uiteraard ook een wafel met een toef slagroom. Met de kroon blinkend op zijn kopje was hij de ster van het feest. Toen Rox even niet oplette nam ik snel een hap van de wafel die voor de snoet van Egel lag en haar gezichtje toen ze opmerkte dat Egel wat van zijn wafel had gesnoept was onbetaalbaar! De verassing, de verwondering en het ongeloof.... Prachtig! Topdag met een topdame!
We hebben er zo van genoten <3 Ik ben zo blij dat ik deze momenten met haar mag en kan beleven. Vind het ook belangrijk om hier voldoende oog en tijd voor te maken. Zodat de balans wat in evenwicht blijft en we het ook gewoon echt heel leuk hebben samen. Dat ze zich gezien en  gewaardeerd voelt. Dat ze weet dat ze er mag zijn, hoe gek haar plannetjes soms ook zijn :)
Kleine trollemol wat zie ik je graag <3

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :)

Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen op dezelfde locatie, ik moet toch elke dag gaan werken dus dan is het nog zo gemakkelijk als ik de kleine dame gewoon meeneem. En het is een goede school met een leuk pedagogisch plan dus waarom niet? Kort na de start kwam de lockdown en die was op vele vlakken erg verhelderend. Er zijn echt zaken naar boven gekomen (qua schoolwerking) die ik echt zeer frappant vond. Het getouwtrek rond wie voor de opvang/begeleiding van de kleuters zou instaan (school of STIBO), de afwezigheid van pre-teaching, de lage graad van betrokkenheid van leerkrachten, de algemene werking in crisisperiodes,.. maar toen de school terug werd opgestart ook het gebrek aan onderwijs-tijd (ik heb de kinderen 80% van de tijd buiten op de speeltuin zien ravotten) was echt confronterend. Ik ga hier niet in detail treden maar ik ben een paar keer echt verbijsterd geweest over hoe de school zich opstelde en haar leerlingen benaderde, of net niet benaderde. Ik kan enkel spreken over de kleuterafdeling uiteraard maar ik stuitte op een paar zaken die ik graag wou aankaarten als mama-zijnde maar daar niet de ruimte voor vond zonder de werkrelatie onder druk te zetten. Het is heel moeilijk gebleken om beide rollen te scheiden binnen de schoolmuren en ik moest balanceren op een heel slap koort.  Ik merkte ook dat ik voor de lieve vrede geen feedback gaf als mama om geen spanningen te veroorzaken.  Maar dat voelde heel erg fout aan! Ik ben de enige die verantwoordelijk is voor de kleine geweldige dametje Roxanne. Er is niemand anders die het ooit zo voor haar zal openmen als ik, die zo de richting bepaald van haar leven en moet instaan voor haal welzijn en ontwikkeling. De keuzes die ik maak zijn allesbepalend. En ik moest hier noodgedwongen de keuze maken om veel oogjes dicht te knijpen om mijn werk te kunnen blijven uitvoeren. Het wrong, het schuurde en het voelde niet goed om haar daar nog langer school te laten lopen.Maar  het systeem in Gent is dat je in maart een "aanmeldingsperiode" hebt voor het aankomende schooljaar. Dan kan je opgeven dan je een plekje zoekt voor je kind en in welke klas/leerjaar je dat wenst, ook kan je een aantal voorkeursscholen aangeven. Al deze gegevens worden verzameld en de vrije plaatsen worden verdeeld op basis van verschillende criteria.  Er is geen zekerheid dat je kind van school kan veranderen en ook niet naar welke school het dan kan veranderen. Als er geen plaats is in de school/scholen van je voorkeur dan is er geen plaats en stopt het. Na de aanmeldings/verdelings-periode wordt er een lijst gemaakt van de scholen die wel nog een plekje vrij hebben en waar je eventueel je kind kan laten inschrijven.
Op zich geen slecht systeem maar het brengt wel stress met zich mee voor veel ouders. Ik had de aanmeldingsperiode gemist voor schooljaar 20-21 dus zat er niets anders op dan Roxanne op wachtlijsten te zetten voor de scholen die mijn voorkeur hadden en haar te laten starten in de "oude" school, tevens mijn werkplek. Ik heb Rox in juni ingeschreven op de wachtlijst hier in een buurtschooltje en keek eind augustus nog eens naar de lijst met vrije plaatsen maar niets dat mijn hart sneller deed slaan. Of dat een verbetering zou betekenen qua comfort en afstand. Er zijn veel goede scholen in Gent maar ik heb ook geen zin en tijd om de komende 6 jaar (en langer!) naar de andere kant van Gent te fietsen in de ochtend en avondspits. De opties waar ik op wou intekenen zijn dan ook beperkt.
Roxanne is gestart op 1 september en dat was een heel lastig moment. Door de corona-maatregelen kregen we geen toegang tot het schoolterrein en moest ik haar letterlijk afgeven aan iemand van de STIBO. Gewoon hoeps aan de poort en weg was ze. Gelukkig kan ze daar goed mee om en heeft ze een goede band opgebouwd met de begeleiders van de STIBO maar mijn hart brak wel om haar zo uit handen te geven. Op de 1e schooldag! Toch een belangrijk moment en dan is daar niets van cachet of feestelijkheid aan verbonden. Dwaze corona. De dagen die volgende herhaalde dit scenario zich en elke dag weer brak mijn hart een beetje verder. Ze moest zo groot zijn terwijl ze nog zo klein is, mijn kleine trollemol toch. Het voelde heel tegennatuurlijk om geen contact te hebben met de juf, om niet met haar mee te gaan naar de grote gang en haar jasje weg te hangen en nog een knuffen en een kus te geven aan de klasdeur. Om haar gewoon in de grote massa te laten verdwijnen.
Daar zullen de zwangerschapshormonen ook wel voor iets tussen zitten uiteraard maar toch... ze is toch nog echt heel klein hoor! Ook de afwezigheid van de leekracht en de lage graad van betrokkenheid stootte me tegen de borst. Ik had geen zicht op wat ze doet in de klas, hoe ze het stelde, hoe de werking was,... Alles was een groot vraagteken. Ze werd opgeslokt door het schoolgebouw die zijn geheimen niet prijsgeeft.
Ik besloot na een paar dagen om nog eens te kijken of er nergens plaats was in een school in de buurt (nu het schooljaar terug is gestart zijn er misschien verschuivingen) en ik nam me voor om haar in te schrijven op verschillende wachtlijsten in de buurtscholen en dus niet op 1 paard te wedden. In de hoop dat ze in de loop van dit schooljaar kon veranderen en ten laatste september 2021 zou starten op een andere school. Ik zou haar tijdens de aanmeldingsperiode van maart opnieuw inschrijven.
Maandagavond 7 september zit ik dus goed en wel achter mijn PC om scholen te contacteren. Ik zie dat er een open plaats is in een leuke school (waar ik nauw mee samenwerk als STIBO) op 10 minuutjes fietsen van ons huis. Ongeveer in het midden van ons huisje en mijn werk. Top! Heel enthousiast mail ik die school dat ik interesse heb in die open plaats en geef meteen ook alle nodige info mee om de inschrijving te realiseren. Mijn hart springt bijna uit mijn borstkas! Wat een geluk! Een vrije plaats op die leuke school :)
De volgende ochtend besluit ik om te bellen (ik heb mijn mail al 100 keer gecheckt en het is ocharm 10u maar ik wil die plek niet laten schieten) en dan volgt een ontnuchterend gesprekje. Ja er is een open plaats (ik moet dat goed in de gaten hebben gehouden want die is pas e avond voordien opengezet) maar er is ook een wachtlijst van ouders die vorig jaar al wouden inschrijven maar geen geluk hadden. Als die 6 ouders verzaken aan de vrije plaats dan zal ik gecontacteerd worden en kan Roxanne starten,  maar die kans is dus zeer klein. Even een opdoffer. Ik vraag wat de opties nog zijn, of ik Rox ook op die wachtlijst kan zetten, wat de kansen zijn, ...  Ik krijgt te horen dat de huidige wachtlijst tot 5/10 wordt gebruikt en daarna vervalt deze en schakelen ze over op een interne wachtljst. Ik kan Roxanne op die interne wachtlijst komen schrijven dan zou ze daar bovenaan staan prijken en ben ik de 1e die zal gebeld worden als er onverhoeds een plekje vrijkomt dit schooljaar in K1. Beter dat dan niets roept mijn hoofd dus ik maak meteen een afspraak voor de dag erop (ik wou de dag zelf maar de man had geen tijd ;) ) zo vroeg mogelijk in de ochtend.

Woensdagochtend sta ik stipt om 10u op de stoep van de school en al heel snel zijn alle documenten ingevuld, Roxanne staat officieel op de wachtlijst. Ik begin een beetje te vertellen over de zoektocht naar een school en dat ik het heel fijn zou vinden moest mijn dochter naar deze school kunnen komen omdat hun visie zo bijzonder en leuk is. Het is een methodeschool, een jenaplanschool en die visie is heel charmant. Het is heel huiselijk, gericht op de kinderen en samenleven en ontdekken.Geen traditioneel onderwijs (zoals haar school) maar een leefschool, een school waar ouders echt onderdeel zijn van de werking en kinderen heel actief worden betrokken in alles. Ook is er een hele leuke speelplaats met zandbak, groen, bomen om in te klimmen,... En moeten kinderen regenlaarsjes op school laten staan om buiten te ravotten en pantoffels aandoen binnen in de klas. Het zijn klasgroepen waar alle leeftijden (bij de kleuters) door elkaar zitten. Dus K0-K1-K2 en K3 zitten samen en iedereen leert van elkaar. Steeds 6 kindjes per leeftijd.
Ik ben precies een spraakwaterval (soms echt erg!) en voor ik het weet blijf ik maar ratelen en geef ik mee dat ik weet dat er nog 2 jenaplanscholen zijn in Gent, eigenlijk op wandelafstand van ons huisje maar dat ik echt wel kies voor deze school omdat die 2 andere scholen met elkaar samenwerken. En bij de ene locatie heb ik een supergoed gevoel (ik heb de scholenwandeling gedaan 2 jaar terug hier in de buurt om kennis te maken met alle scholen en te voelen hoe de sfeer er s) maar dat is enkel kleuterklas en dan moeten de kinderen in het lager naar de andere locatie en die is zo groot, druk en overweldigend... Ik zag mijn kleine meid daar niet meteen aarden. Dus daar wil ik ze niet inschrijven.
P. (de man van de inschrijving) roept me even een halt toe en verbeterd mij. De kleine charmante locatie is onderdeel van deze school, de kinderen die daar in de kleuterklas school lopen kunnen ook in het lager aansluiten bij hen. Er wordt niet samengewerkt met de grote school, dat is een entiteit op zich.
Mijn ogen gaan blinken en ik vraag of ik Roxanne ook op de wachtlijst kan plaatsen van dat kleine schooltje, om zo de kansen wat te verhogen. Met een slnks lachje tokkelt P. even op de computer om dan te zeggen "Wachtlijst? Neen, niet op de wachtlijst, er is plaats voor een K1!"  Ik was door het dolle heen! Ik heb letterlijk gezegd "Oh! Echt waar? Moest het geen corona zijn zat ik nu op uw schoot om u een dikke kus en knuffel te geven" Zo enthousiast was ik!  Geweldig!
Als in een roes heb ik die bundel papieren ingevuld en terug ingediend. Wat geweldig! De kleine meid kan zomaar veranderen van school. Naar een schooltje hier in de buurt (letterlijk 600m van ons deur), met een leuk pedagogisch plan en goede vibe. Ik weet nog dat ik erg gecharmeerd was door het schooltje op de scholenwandeling en dat het op nummer 2 of 3 stond van mijn lijst van voorkeursscholen. Wat een buitenkans! Geweldig!  Het is het kleinste schooltje van Gent met in totaal 48 kleuters, verdeeld over 2 kleuterklassen. Meer is er niet. Superklein en superleuk. Ik was en ben zo gelukkig!
Ik ging er van uit dat de switch pas na de herstvakantie kon plaatsvinden omdat er dan ook nieuwe kindjes zouden instappen en het leek me ook logisch dat er een aantal geijkte dagen zijn dat je kan veranderen van school. Maar niets was minder waar! De maandag erop (14 september) was Roxanne al meer dan welkom in Het Kriebelhuis, zonder pardon. Waarom haar nog langer op die school laten als er plaats is? Wauw! Echt, alles viel gewoon op zijn plaats. Fantastisch! 

Ik ben naar buiten gewandeld op wolkjes en heb dan ook meteen de zus ingelicht over de zotte gang van zaken. In de namiddag ook een mail gestuurd naar de directie van de school van Rox om wat kader te schetsen en de medewerkers van de STIBO ingelicht. De 2 laatste dagen school waren het bewijs dat ik juiste keuze heb gemaakt. De betrokkenheid bleef laag en de interesse in de verandering van school was afwezig. Ik heb haar juf niet gezien niet gehoord. Toch wel bedroevend en confronterend als ik eerlijk ben.
Dat weekend heb ik Roxanne proberen voor te bereiden op de schoolverandering door  te vertellen over haar nieuwe schooltje, pantoffels en laarsjes te zoeken die ze leuk vond, de naam van haar nieuwe juf geoefend,... Geprobeerd waar ik kon om haar op haar gemak te stellen en info te delen.  Een van haar belangrijkste en meest gestelde vragen was "Ga jij dan ook mee naar het klasje?" Het was heel duidelijk dat het erg belangrijk voor haar was dat ik meeging naar haar klasje en haar dus niet zomaar even ging droppen. Ik had/heb het gevoel dat ze daar toch een schrik heeft gepakt op haar vorige school. Gelukkig kon ik haar vertellen dat ik effectief mee ging naar haar klasje en even bij haar zou blijven. Er is een heel open beleid op school waar ouders echt welkom zijn in de klas en even mogen vertoeven als hun kindje dat nodig heeft. Heel geruststellend voor ons allebei :)

Die maandagochtend was ze al vroeg uit de veren en het was toch best spannend voor ons allebei. Ik wou een goede eerste indruk maken als mama dus deed mijn best om er wat fatsoenlijk uit te zien (in de mate van het mogelijke met zo een dikke buik) en ook Rox moest er piekfijn uitzien. Met een kloppend hartje op de fiets gestapt en naar haar nieuwe schooltje getrapt. Eenmaal ze van de fietsstoel was getilt popelde de kleine dame al om naar binnen te gaan en voor ik het wist was ze al verdwenen in het schoolgebouw :) Toen ik de fiets op slot had gezet en achter haar aan was gewaggeld vond ik haar niet meteen terug, ze was al halverwege de trap :D 'Dat zit hier wel snor" dacht ik meteen met een glimlach, mijn geweldige trol! Wa is ze toch fantastisch en ondernenemend en vertrouwensvol <3
Eenmaal boven wisselenden we haar sandalen voor pantoffels en schoof ze meteen aan bij andere kindjes aan de tekentafel om meteen aan de slag te gaan. Ik keek vol bewondering toe. Met de juf maakte ik kort even kennis en ook andere ouder stelden zich spontaan voor. Superleuk gevoel! Roxanne mocht ook een nieuw figuurtje komen uitkiezen en koos overtuigd voor de papegaai. Na een halfuurtje had ik het gevoel dat het wel dik OK was om door te gaan en na nog een dikke zoen, knuffel en aaike verliet ik met een grote glimlach en een gerust hart haar klasje. Dit is geweldig!

Ik ben heel blij dat ik haar van school heb laten veranderen. Het was een vrij impulsieve beslissing en de dagen na de inschrijving had ik wel nood aan bevestiging en aan het vertellen aan anderen. Ik heb het proces gedeeld met de zus (Metie) en Dimi (haar peter) omdat zij toch ook wel betrokken moeten zijn in het verhaal en haar opvoeding. Ik vind het belangrijk om hen te betrekken in haar leven en in de keuzes die ik maak. Ook al had ik de beslissing al genomen en was alles al rond, toch vond ik het belangrijk om het bij hen af te toetsen en te horen dat ik het goed doe.
Ook hier weer komt het alleenstaand-mama zijn weer erg op scherp te staan. Er is niemand waar ik ad hoc mee kan overleggen of die dezelfde verantwoordelijkheid voelt over Roxanne als ik. De keuzes die ik maak zijn zo bepalend. En het moeten goede keuzes zijn en dat weegt soms wel eens door. Ik heb een heel proces doorgemaakt in mijn hoofd en opeens vallen alle puzzelstukjes op hun plaats en grijp ik de kans die zich dan en daar aandient, zomaar, zonder enig overleg. Ik ging van "ik ga me orienteren op een andere school" naar "ik heb Roxanne ingescheven en ze start maandag" in amper 1 nachtje.
En heel mijn lijf en hoofd roept dat het de goede keuze is en de juiste beslissing maar er is geen klankbord dat ten alle tijde kan luisteren en samen kan nadenken over situaties. Ik ben op mezelf en mijn eigen gevoel aangewezen op zo een momenten. En in the end ben ik degende die de knopen doorhakt en beslissingen neemt. NIemand anders.
Enja, het moet GOED zijn. Als het niet goed voelt dan aarzel ik niet om stappen te ondernemen en te veranderen. Ik ben van creche veranderd omdat het niet helemaal OK aanvoelde, ik ben van school veranderd om het schuurde en wrong. Het moet juist zijn. Mijn kleine trollemol moet goed worden begeleid en ondersteunt in haar ontwikkeling. De creche, de school, de sportclub, de jeugdbeweging,... alles is deel van het team dat Roxanne opvoed, ze zijn allemaal (of zullen zijn) partner in haar opvoeding en omdat er geen papa/partner is nemen zij een nog grotere rol in . It takes a village to raise a child en dat village moet er picobello uitzien :) Voor minder ga ik niet. En dat maakt mij wel tot een goede mama denk ik maar soms is het nodig om dat eens te horen <3

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...