Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar alle zaken die de afgelopen maanden zijn blijven liggen heb ik nu kunnen opnemen.
En ik ben ook gewoon een pak trager en minder efficient dan anders. Mommy-brain is ingeschakeld denk ik ;) Echt, de focus vernauwt zich compleet tot Roxanne en Ricardo. Het is soms wel wat gek, alsof al mijn andere interesses en bezigheden patapoef verdwenen zijn. En slapen uiteraard. Heel veel slapen. Er is een periode geweest dat het s'nachts echt erbarmelijk was en dat ik tussen 1 en 4 gewoon klaarwakker was maar de laatste dagen ben ik precies een winterslaap aan het houden. Ik zou de hele dag kunnen lummelen en dutten. En ook s'nachts slaap ik diep en lang. (De veel toiletbezoekjes zijn geen probleem, ik word wakker hobbel naar het toilet en binnen de 3 minuten slaap ik terug in, echt gek!) Alsof ik een voorraadje slaap probeer aan te leggen ;)

Het is wel heftig deze zwangerschap. Ik kan me precies niet zo goed meer herrinneren hoe ik die laatste dagen met Roxanne heb beleefd. Maar heel deze zwangerschap is natuurlijk anders. Het is een heel intense en woelige periode geweest met veel angst en verdriet. Iets dat toch wel tekenend is geweest voor de afgelopen maanden. Echt gerust ben ik er nooit op geweest, nu nog niet. Ik ga zo blij zijn als de kleine man er is! Eindelijk veilig in mijn armen. Ik ben ook helemaal niet bang voor de bevalling Ja het gaat pijn doen. Ja het is afzien. Ja het is heftig. Maar das OK.  Het is de laatste horde voor dat ik hem eindelijk kan knuffelen en bewonderen. Ik kijk er zo naar uit!
Maar het is ook met een klein hartje dat ik naar de toekomst kijk. Er staat zoveel te veranderen en Roxanne en ik gaan mee moeten drijven op de golven. Ik kan me hier niet op voorbereiden. Ook haar kan ik niet voorbereiden. Ik probeer het wel, ik probeer om haar te betrekken in zoveel mogelijk processen maar in the end zullen we moeten zoeken en proberen, verdwalen en samen de weg terugvinden. Het zal vooral een verhaal van "samen"  worden.

Ik voel me soms zo schuldig tegenover de kleine meid. De laaste weken zijn fysiek soms echt een uitdaging geweest en Rox heeft daar zeker hinder van ondervonden. Ik ben heel snel moe, kan niet zo goed meer bukken of ravotten, wandelen is ook best een dingetje, de trap opgaan is helemaal uit den boze (moet in 2 keer!), knuffelen is kort omdat ik het gewicht niet aankan op mijn buik,... Hoe graag ik ook wil het lukt me niet om zo fysiek nabij te zijn als ik zou willen, als zij zou willen. Het is gewoon te zwaar. Het doet pijn. En alleen daarom al kijk ik uit naar de bevalling zodat die meloen eindelijk niet meer in de weg zit en ik die kleine meid gewoon weer kan knuffelen als vanouds.
Ze is ook gewoon een pittige 3 -jarige tante met kleuterstreken. En er zijn dagen dat ze echt ontuistaanbaar gedrag stelt en het lastig heeft met zichzelf en de wereld. En ik met haar. Dat zijn lelijke dagen, momenten die ik zo snel mogelijk wil vergeten. Dagen waar ik niet trots op ben, die pijn doen aan mijn hart. Het zijn dagen waarop we elkaar niet meer kunnen zien en vastzitten in ons eigen verhaal of boosheid. Die eindigen wel altijd met veel tranen (langs beide kanten) en dikke knuffels maar toch... Het hele hormonencircus mag nu echt wel eens ophouden. Maar er zijn ook tal van dagen dat ze superflink en superlief is en gewoon haar gewelidge enthousiaste zelf maar... Dat ik het niet kan hebben. Dat het gewoon té vermoeiend is, dat het echt slopend is om met haar om te gaan.  Hoe ze dan door het huis stuitert, onophoudelijk tatert, dingen wil tonen en vertellen, liedjes zingt, knuffelt, mij als klimrek gebruikt, gilt van vrolijkheid, aandacht opeist, zaken in het rond gooit, opgaat in haar spel,... tis allemaal zo mooi om te zien en toch maakt het mij lastig en vraag ik haar om wat rustiger te zijn. Geef ik haar mee dat ze superflink en helemaal geweldig is maar dat mama zo ontzettend moe is dat ze het niet kan verdragen. Heel moeilijk om te plaasten voor een 3-jarige meisje. En dan breekt mijn hart ook weer een klein beetje;
Maar ik doe en geef wat ik kan. Meer kan ik niet en ik weet dat ook wel maar het bljft soms wel knagen aan mij. Dit zijn onze laatste momentjes met z'n 2 en ik slaag er niet in om er ten volle van te genieten. Ik temper haar vaak en eigenlijk wil ik gewoon kunnen genieten van haar ongeremdheid, haar vrolijkheid, haar schaterlachjes. Maar die zwangerschap vraagt zoveel van mijn lijf... Er is geen ruimte.

De ochtenden zijn van ons, dan ben ik op mijn best en probeer ik ook echt de leuke lieve mama te zijn meegaat in haar verhalen en haar de ruimte geeft om helemaal te zijn wie ze is. Dan pic-nicen we samen met de knuffels in haar slaapkamer voor we naar school vertrekken, zwaai ik gedag aan onze huissspin, lees ik 2-3 verhaaltjes voor, knuffel ik haar met veel overgave, zingen we liedjes;... maar n de namiddag of na school is het vat hier zo ongeloofelijk af dat het me moeite kost om er echt voor haar te zijn. Dan ben ik knorrig, kort van stof en heb ik een korter  lontje. Ik probeer dan echt wel nog de leuke lieve mama te zijn die ze verdiend maar ik slaag er vaker niet in dan wel. Dan ben ik de knorpot, de mama die maar met een half oor luistert, die net iets te luid "jaaaaaa" roept als ze weer eens iets wil tonen met  ogen blinkend van trots, ...
En ik vind dat heel lelijk van mezelf maar ik kan niet anders. Ik kan maar geven wat ik heb en op dit moment is dat helaas niet heel veel meer.  Ik ben gewoon op. Ik ben het zwanger zijn moe. Ik ben de fysieke last kotsbeu. Ik ben de sluimerende angst en onzekerheid helemaal zat. Ik wil gewoon bevallen en starten aan het leven met 2 fantastische kindjes hier en 1 in mijn hart. Ik wil beginnen. En het startschot is de bevalling en die laat maar op zich wachten.  (Ik ben uitgerekend voor binnen 2 dagen dus het einde is echt wel nabij :) )

Ik zie dat kleine meisje zo ontzettend graag en ik hoop gewoon dat ze het weet, dat ze het voelt en nooit vergeet. Ook niet als ik voor de 100e keer mijn geduld verlies. Haar wegduw omdat ik fysiek onwel wordt van haar geknuffel. Haar streng toespreek als ze kattenkwaad uithaalt. Geen geduld kan opbrengen als ze nog een zoen en een aaike en een knuffel wil (die 5e die avond). Heel boos wordt om iets kleins en achteraf dan snikkend knuffel. Ik hoop gewoon dat de liefde overheerst in dit huis en dat ze die voelt op elk moment. Want wat zie ik dat meisje graag <3

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht*

Aanloop naar de bevalling
Zaterdag 3 oktober 20
Ik kreeg een berichtje van de zus of de auto beschikbaar was die dag en aangezien ie toch gewoon voor de deur stond en ik geen wilde plannen had mocht ze hem uiteraard komen halen. Een kwartiertje later stond ze al voor de deur en boven het obligate kopje koffie vertelde ze dat T. (haar vriend) al 2 weken en licht zeurend buikpijnjte had en ze vermoedde dat het wel eens appendicitis zou kunnen zijn. Aangezien ze zelf 38 weken zwanger is en T. toch graag bij de bevalling wil zijn nemen ze liever het zekere voor het onzeker en gaan ze even lansg de spoed. Als het dan toch appendicitis is dan kan die er nu of eerstdaags worden uitgehaald en is T. weer helemaal op de been als de kleine man zich aandient.
Toen ik die middag telefoon kreeg was het verdict helaas geen appendicitis... T. heeft 3 jaar terug een liesbreuk gehad en die zorgt nu voor een complicatie. De liesbreuk werd herstelt met een netje en met een soort van ring. DIe ring is losgekomen én in 2 gebroken en is nu schade aan het aanrichten in de buik van T. (horror!) Een operatie dringt zich op maar de chirurg wil zich goed voorbereiden en een goed team samenstellen dus geen overhaaste acties uitvoeren. De operati zal vermoedelijk woensdag 7 (of misschien dinsdag 6) oktober worden uitgevoerd. Uiteraard geen leuk nieuws en ik was even helemaal van de kaart. Wat een verschrikkelijke timing! Wat vreselijk voor de zus en T.! Maar aan de andere kant ook blij dat ze er tijdig bij waren en erger is kunnen voorkomen.
Licht paniekje ook wel want T. was een belangrijk onderdeel van het opvangplan van Roxanne tijdens mijn bevalling en ik had toch ook graag de zus aan mijn zijde gehad terwijl ik die beproeving nog eens doorsta. Niets onoverkomelijks maar het vraagt wel weer heel wat van mijn denk- en redeneervermogen om die puzzel te leggen.
Daarbovenop komt ook nog eens dat ik 2 dagen later naar de gynaecoloog moest voor de 40w controle en er dan een datum voor inleiding zal worden bepaald (als meneertje nog steeds niet spontaan wil afkomen). Error in mijn hoofd! Snel schakelen en handelen is de boodschap om een oplossing te zoeken. Maar ik wil ook wel voldoende nabijheid schenken aan de zus en niet het egoistische zwanger vrouwtje uithangen. Moeilijk evenwicht want heel mijn planning viel in duigen en met die planning ook de veiligheid en de zekerheid die ik Roxanne wou bieden in de dagen rond de bevalling.
Gelukkig kan ook nu weer rekenen op mijn geweldige vrienden en slechts 1 telefoontje later is er al een plan B bedacht en kan Roxanne ergens terecht in nood. Ik besef nog maar eens hoe geweldig het is om zo een mooi netwerk te hebben en zo omringd en gedragen te worden door prachtige mensen <3

Maandag 5 oktober
Controle bij de gynaecoloog
En daar zit ik dan weer in de wachtzaal van de dokter, beetje ongeduldig te wezen en vooral zenuwachtig voor wat komen gaat. Toch altijd spannend zo een echo :) Veel is er niet meer te zien op de beelden, behalve een wazige schim die Ricardo moet zijn. Maar al gauw blijkt dat meneertje nog steeds niet is ingedaald én dat ik geen ontsluting heb, allé een vingertopje. Ik krijg te horen dat ik moet afwachten, dat er niets kan gedaan worden om de zaken in gang te zetten want het is niet gunstig, ik moet de natuur zijn gang laten gaan. Hierop reageer ik wel een beetje angstig omdat vorige week de baby geschat werd op een kleine 4 kilo en nu reed op 4 kilo 200 strandde... Ik piepte dat ik me hier toch wel wat zorgen over maakte omdat ik ook wel met zw-diabetes kamp én insuline moet spuiten. Hierop draaide het gesprek prompt in een andere richting en werd er resoluut beslist dat Ricardo geboren moest worden. Goede omstandigheden of niet, meneertje moest eruit. *slik*
Ik legde de dokter de nogal speciale situatie uit van T. en mijn zus waar er uiteraard veel begrip voor was. Er werd dan ook besloten om mij woensdagavond te laten "binnenkomen" om 22u (want er was nog een hele weg af te leggen) om de bevalling in te leiden. Nog een korte toelichting van wat er te gebeuren stond (tampon met medicatie, infuus, vliezen breken, bevallen) en het conslut was afgelopen. Woensdagavond dus. Spannend.
Eenmaal buiten meteen de zus gebeld om dat te bespreken en het praktisch allemaal even te organiseren.Ook kort even met MJ gestuurd en zij gaf me de tip om naar een osteopaat te gaan voor een behandeling, wie weet kon zij wel mijn bekken een beetje manipuleren zodat Ricardo alsnog besloot om in te dalen (want ie zat nog steeds niet met zijn hoofd in mijn bekken! Lag wel in de juiste richting maar was nog vrij en vrolijk aan het bewegen)
Ik nam deze raad ter harte en belde meteen met de aangerade osteopate, ik kon die avond al terecht, in allerijl nog een oppas voor Rox gefikst (dank u zus <3) en die avond lag ik om 20u op de behandeltafel. Er was nergens echt spanning te voelen in mijn lichaam als ik over de bevalling sprak (klopte ook, ik had geen angst voor de bevalling) maar mijn sacrale gordel was wel heel erg gespannen, daar zat veel druk op. Ze liet me wat vertellen en na het aanhoren van het hele relaas (operatie eierstok, IUI, IVF, overlijden Kobe*,... ) begreep ze waar die spanning vandaan kwam en was dat ook niet zo verwonderlijk meer. Er werd ongeveer een uurtje aan mij gesleutels, geschud, gekneed en gevoeld zonder enige garantie. Ik kreeg ook nog een aantal oefeningen mee voor de komende dagen. Op hoop van zegen.

Woensdag 7 oktober
Afscheid Roxanne - Stap 1 van de mini-marathon
Ik hield Rox die woensdag thuis van school, het waren tenslotte onze laatste uurtjes alleen samen en ik voelde toch de hele tijd een brok in mijn keel. Heel vreemd te weten dat mijn kleine meid binnenkort een grote zus zou zijn. En dat we niet meer met z'n tweetjes maar een 3-eenheid zouden vormen. Ik kon ze niet genoeg knuffelen en strelen, mijn lieve kleine meisje <3  Maar ook de stress rond het opvanggedeelde speelde me parten. Ik kon haar niet echt voorbereiden op het plan B omdat de mutti niet mocht weten dat ik ingeleid zou worden en ik wou vermijden dat Rox iets zou verklappen. (MJ zou Roxanne ophalen op school en daar blijven logeren op donderdag als ik niet tijdig was bevallen)
Toen de mutti aan de deur stond om Rox op te halen was het een vervelend momentje. Roxanne wou niet meteen meegaan, was wat tegendraads (is ook een peuter van 3) en nogal aanhankelijk naar mij toe. Ik had ze de afgelopen tijd ook al veel "weggedaan" omdat het voor mij fysiek te zwaar werd om haar te vertroetelen. Ik kon niet anders dan af en toe afstand nemen en tijd voor mezelf. Maar het was veel geweest, teveel en dat voelde ik ook wel.  Zelf was ik ook emotioneel omdat het de laaste keer was dat ik haar zou zien zonder haar broertje erbij.  Mijn hart brak toch een beetje op die moment. De mutti vond het duidelijk lastig dat Roxanne niet zo enthousiast was en reageerde nogal fel op haar. Helpt niet op zo een moment. Nog een laatste knuffel en kus (en nog één en nog één) later is ze dan toch met Oma meegegaan. Toen ik de deur sloot stond de tranen me in de ogen. Mijn kleine meisje... Wat zie ik je graag! En wat had ik je graag nog veel langer dicht bij me gehouden en geknuffeld. Zoveel liefde. Zo ontzettend veel liefde.
Het was heel moeilijk om haar los te laten omdat ik wist dat alles anders ging zijn de volgende keer dat ik haar terugzag. De wereld zoals ze die tot dan toe kende zou er niet meer zijn. Het gezin waar ze zich zo veilig en geborgen in voelt zal er de volgende keer totaal anders uitzien. En dat raakte me diep. Alsof ik haar daar niet genoeg op had voorbereid. Alsof het me dan en daar overviel, wat ik haar "aandoe". Hormonen he. *zucht*

Ik rommelde nog wat in mijn huis, deed een verwoedde poging om nog eens alles wat op te ruimen en checkte voor de 100e keer mijn koffertje. Ook zette ik alles netjes klaar voor MJ en de zus (geboortesuiker, tas voor Roxanne met overlevingspakket voor de komende dagen, maxi-cosi,...) en probeerde ik me willens nillens wat af te leiden. Vanavond was het zover. Over enkele uurtjes zou ik naar het ziekenhuis gaan en bevallen van mijn zoontje. Heel gek. Heel beangstigend ook wel.

Opeens bedacht ik dat ik Ricardo al een tijdje niet meer bewust gevoeld had. De schirk sloeg me opeens ontzettend om het hart en ik ging als een zotje op mijn buik duwen. Geen reactie! Het bleef stil vanbinnen, al mijn porren, duwen en prikken ten spijt. Hartslag racete de hoogte in en bleef maar duwen op mijn buik. Stond op het punt om half hysterisch de kraamafdeling te bellen toen ik besloot om even rustig te gaan liggen en Ricardo de tijd te geven om te reageren. Ik bleef porren en duwen op mijn buik en was heel erg gefocused op beweging. Eindelijk! Een heel licht aarzelend golfje ergens in mijn buik.  Nog niet helemaal gerustgesteld bleef ik verder prikken en gelukkig reageerde Ricardo ook steeds duidelijker.
Stresslevel zakte weer een beetje. Echt gerust ben ik er nooit in geweest deze zwangershap en ook nu weer voelde ik hoe de paniek mij totaal overmande en het verdriet rond Kobe* weer naar boven stuwde. Zorgeloos kan ik deze zwangershap niet noemen. Helaas. En ook op deze laatste dag was de angst niet ver te zoeken.

Ik keek nog naar een aflevering van een hersenloos programma op VIJF-tv en om 19u besloot om te gaan douchen. Ik wou er graag netjes en verzorgd uitzien voor de bevalling. Bij Roxanne en Kobe* had ik daar ook een punt van gemaakt, dat ik er goed uitzag als ik het ziekenhuis binnenging. Haar netjes gewassen, mooie kledij aan, wat make-up,...  Een lange en onstpannende douche later keek ik nog eens in de spiegel naar mijn dikke buik. Spannend. Daar zat mijn kleine mannetje in en die zou nu heel snel geboren worden.  Slik. Tranen. Slik. Het lange wachten eindelijk voorbij.

Ik had een taxi besteld voor 21u30 en exact om 21u30 rinkelt mijn telefoon. "Taxi staat voor de deur mevrouw" dus ik grabbel alles bij elkaar, kijk nog een keer in de spiegel naar mijn kapsel en open de deur. Ik had een chauffeur op de stoep verwacht maar neen... die man zat nog in zijn auto, temidden van de straat. Ik hobbelde dus naar de taxi (met mijn valies en rugzak en dikke buik!) en de man wierp me door zijn geopend raampje toe dat ik maar moest instappen achteraan. Dus ik opende de schuifdeur en tilde met veel moeite het koffertje, de rugzak en uiteindelijk mezelf in de taxi. *slik*  Ik verwacht niet veel  ondersteuning of hulp maar als ik zo hoogzwanger ben (en neen, het is niet te ontkennen!) dan verwacht ik wel dat er hulp wordt geboden bij het inladen van bagage. Ik vertel dat ik naar Sint Lucas moet worden gebracht om te gaan bevallen, geen nood voeg ik er nog aan toe, ik moet nog worden ingeleid dus het is niet voor direct *vriendelijk lachje van mijnen twege* maar de chauffeur vraagt enkel nors "aan de spoed mevrouw?" en een beetje bedremmeld antwoord ik "ja... aan de spoed" 
De hele rit is in stilte verlopen. Heel vreemd. Eenmaal aan de spoed betaal ik de man (10 euro) en aarzel ik even om uit te stappen... Ik hoopte op enige assistentie maar niets daarvan. Ik takelde mezelf dus maar weer uit de auto en met enige moeite wist ik ook de rugzak en mijn koffer uit het busje te sleuren. En daar stond ik dan. Weer voor de deuren van de spoed. Weer klaar om te bevallen. Net zoals bij Kobe*. Pijnlijke steek in mijn hart maar ik raapte me samen en zette toch door. Ik melde me aan en kreeg de weg nog eens uitgelegd, ook werd er gevraagd of er mij iemand moest begeleiden (neen hoor :) ) en ik vatte de tocht aan door de lange gang. Opnieuw. Het was pijnlijk maar ook goed om dat wederom alleen te doen. Maar opeens voelde ik een gigantische kramp in mijn buik en ik kon niet snel genoeg een toilet vinden! Met toegeknepen billen en lichte paniek in mijn ogen strompelde ik verder door de gang op zoek naar een toilet, gelukkig zijn die dik bezaaid in het ziekenhuis en enkele seconden later kon ik met een gerust hart plaatsnemen op een toilet.  Na een kwartiertje (en heel wat krampen later) kon ik opgelucht het toilet verlaten. Een lavementje was zeker niet meer nodig ;)

Eenmaal boven op het verloskwartier aangekomen verwelkomde een verpleegster mij hartelijk. Het was de verpleegster die ook de nacht van Kobe* van dienst was. Ik herkende haar meteen en ook zij wist wie ik was. Wat wel heel fijn was, want zo was mijn verhaal aanwezig zonder dat ik het zelf moest vertellen. In 1e instantie wou ze me naar de kamer brengen waar ik ook bevallen was van Kobe* (das de beste kamer om ingeleid te worden omdat het daar rustig is en ver weg van alles en iedereen) maar ze begreep uiteraard dat het geen optie was om mij daar te installeren, tenzij het echt niet anders kon. Maar gelukkig  waren er nog kamers vrij en ik mocht naar kamer 1 (ik vermoed dat het dezelfde kamer was als bij Roxanne maar helemaal zeker ben ik het niet) waar ik me mocht installeren.

En zo begint het avontuur opnieuw...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de frigo stoppen, laptop inpluggen, gsm opladen, omkleden en fatsoeneren,...) maar de zenuwen staken opeens heel erg de kop op. Het gaat nu echt gaan gebeuren, ik ga bevallen van mijn zoontje. Overweldigend.
De verpleegster kwam binnen om de nodige intake documenten in te vullen en een praatje te slaan. Ze polste ook nog even naar Kobe* en er was ruimte om mee te geven dat dit toch wel heftig was, nog een keer bevallen. En dat het geen evidente zwangerschap was geweest die vooral eindeloos lang leek te duren en met de nodige angst gepaard ging. Deed deugd om even gewoon te kunnen vertellen dat het niet evident was om hier weer te zijn. NIet meer en ook niet minder. 
Na het nodige papierwerk volgde het eerste van veel, te veel inwendige onderzoeken. Het was een venijnige pijn die door mijn lichaam trok terwijl ze me onderzocht. Ook al deed ik zo mijn best om te ontspannen, het  is keer op keer een pijnlijke aangelegenheid. Een vingertopje ontsluiting. *zucht* Nog een lange weg af te leggen dus, en de baby zat nog steeds belachelijk hoog. Ze bracht een soort van tampon in doordrenkt met medicatie die de zaken op gang zou moeten brengen. Ik zou doorheen de nacht krampen krijgen, als ze heel hevig werden of de pijn te intens werd dan moest ik maar op het belletje duwen en dan zou er een inwendig onderzoekje volgen om een stand van zaken op te nemen. Het wachten kon beginnen...

Ik besloot om nog een filmpje op te nemen voor Roxanne om haar wat duiding te geven waarom niet ik maar M. haar kwam ophalen op school. Ik had een heel opvangplan uitgedoktert en verschillende scenario's voor verschillende bevallingen opgesteld. Ben een paar keer opnieuw moeten beginnen omdat ik té emotioneel werd (mijn hart brak een paar keer, mijn lieve kleine meid <3 ) maar ook omdat de monitor een aantal keer luiddruchtig lawaai begon te maken omdat de harttoontjes van Ricardo wegvielen. Niets alarmerends maar meneer was nog vrolijk aan het rondbuitelen in mijn buik en de monitor had moeite met het vinden en vasthouden van de hartslag. Gezellig!  Na een veelvoud aan pogingen dan toch een filmpje kunnen maken voor de kleine meid en doorgestuurd naar M.

Ik installeerde me met een dvd'tje in het bed en ging zo de nacht in. Beetje doezelend, beetje slapend, beetje soezend, beetje wakend. Echt goed slapen deed ik niet maar het is ook niet dat ik de minuten heb liggen aftellen. Het was zo een schemertoestand. Maar van de verwachtte krampen was letterlijk geen spoor te bekennen. Niets heb ik gevoeld die nacht! NIETS! Zelfs geen kort steekje of vleugje van menstruatiekramp. Niets.
Om 7u kwam de vroedvrouw nog even afscheid nemen en me veel succes wensen. Ook nam ze nog even een stand van zakn op... 1,5 cm ontsluiting. *grom grom*  medicatie had dus niets uitgehaald. Het was wachten op de gynaecoloog voor een volgende actie en die zou vermoedelijk tussen 8 en 9 komen aanwaaien. Het lange wachten kon dus gewoon verdergaan.
Om 9u15 kwam de dokter inderdaad de bevallingskamer binnen, deed nog een keer een inwendig onderzoek (auw auw auw, zo vervelend dat het is!) en toen had ik 1,5 a 2 cm ontsluiting. Feest! (Niet dus) en werd er besloten om mijn een baxter te geven met weeënopwekkers. Ik ging nog maar net aan die baxter toen de zus kwam binnengewandeld :) We hadden afgesproken dat ze in de loop van de ochtend zou toekomen maar dat ze stand by zou zijn s'nachts voor moest het opeens heel snel gaan.  Toch wel blij om haar te zien :) Het is geruststellen dat er iemand is die je kent en ondersteunt in deze bijzonder situatie. Het was ook een heel bewuste keuze om die nacht alleen door te brengen. Ik had het even nodig om tot mezelf te komen, om me mentaal voor te bereiden op die bevalling en om die kamer even van mij te maken. Sommige zaken moet ik precies even alleen doen, hoe hard en pijnlijk het ook is. Maar het helpt me vaak wel om een aantal gevechten alleen aan te gaan. Dan ga ik daar even door, even heel diep gaan om dan vol goede moed naar boven te klimmen.
Een korte uptdate van de nacht later besloten we dat het wel nog even zou kunnen duren voor meneertje zich zou aandienen.

Op geregelde tijdstippen kwam de vroedvrouw binnen om de medicatie wat op te drijven.  Af en toe werd ik wel een krampje gewaar en die werden stilletjesaan heftiger maar zeker OK. Rond 11u kwam de dokter nog eens checken en een zeer vervelend inwendig onderzoek vond plaats maar wroeten en zoeken en proberen. 3 cm ontsluiting, geen indaling was het verdict. Triest. Nog vedere opdrijving van de medicatie om 12u zouden vliezen gebroken worden om zo de druk letter op te voeren in mijn baarmoeder. Op aanraden van de zus hobbelde ik nog wat rond in de kamer, probeerde mijn bekken wat losser te zetten en zo meer ruimte te maken voor de indaling door te wiegen,... Vrolijkheid troef :)  De pijn nam stelselmatig toe maar ik kon nog steeds gewoon doorpraten. Ik voelde wel dat ik me meer moest focussen maar zeker nog draagelijk.
En zo geschiedde. Om 12u stond de dokter daar terug, werd er een bedpan onder mijn billen geschoven en enkele tellen later voelde ik vruchtwater lopen. Veel vruchtwater. En snel. Dat betekende dus dat er nog veel ruimte was tussen baarmoedermond en baby om het water te laten ontsnappen. Het vruchtwater was lichtjes bruinig dus Ricardo had al een beetje gepoept in het vruchtwater, wat betekende dat hij het even benauwd had gehad maar niets alarmerend.  Er werd ook nog even een draai gegeven aan het infuus voor de medicatie en ik bleef vrolijk op het bed zitten, benieuwd naar wat komen zou. 
Opeens voelde ik een golf vruchtwater lopen en ik deed verwoedde pogingen om het tegen te houden maar helaas, het bleef maar komen. Het bed helemaal net en ook op de grond vormde zich een plasje. Een beetje beschaamd kroop ik van het bad af en schuifelde naar het toilet om daar post te vatten zodat het vruchtwater tenminste netjes in het toilet liep en niet overal in de kamer. (Zat toch echt een beetje in met de vroedvrouwen, niet leuk om dat op te ruimen denk ik dan) En opeens begonnen de weeën ook heel intens en snel op elkaar te komen. IK kreeg een volledige flashback naar de geboorte van Roxanne. DIe pijn kwam terug en ik zag het echt niet meer zitten om dat nog eens te doorstaan. Vooral omdat de weeën elkaar opnieuw heel snel aan het opvolgen waren en ik weer bijna geen tijd had om op adem te komen. Ik voelde ook met elke wee (dus elke 30 seconden ofzo) de kracht toenemen en de pijn hefitger worden. Met een hand omklemde ik de steunbaar en met de ander de deurlijst om de pijn te verbijten. Ik besloot om een epidurale ter discussie te stellen. Voor de aanvang van de bevalling had ik aangegeven dat het er nog geen besluit over was genomen. Ik stond er zeker niet weigerachtig tegenover maar als het zonder zou lukken des te beter. Ik was ook vooral bang voor eventuele nevenwerkingen (hoofdpijn, de prik op zich, het gevoel in mijn onderlichaam verliezen,...) ik was niet van plan om veel poses aan te nemen tijdens het bevallen. Bij Roxanne en Kobe* voelde ik me het meest veilig op dat bed en wou ik daar ook niet teveel afkomen. Het was precies een veilig eilandje in een onstuimige zee waar ik niet graag vanaf wou kruipen. Dus ik vermoedde dat het ook deze keer niet anders zou zijn.  Geen ambitie om in bad te gaan zitten of aan het doek te gaan hangen of op de skippybal plaats te nemen. Dus het was niet zo dat ik het vervelend zou vinden om aan dat bed gekluisterd te zijn ;)
Zittend op het toielt, weeën opvangend en ondertussen echt "wtf" gillend in mijn hoofd het gesprek aangegaan met de zus. Ik wou even pingpongen over de epidurale en alle zaken even kort op een rijtje zetten. Niet zo evident als weeën elkaar zo snel opvolgen maar het was goed om dit te doen. Het maakt me niet minder bevallen of minder mama als ik kies voor pijnbestrijding.  Ik heb de ervaring al gehad, ik weet wat het is om te bevallen en hoeveel pijn het doet. Het is OK. Het is mooi geweest. Ik was er ook van overtuigd dat ik niet zo kampen met een schuldgevoel of een gevoel van "minderwaardigheid" omdat ik voor verdoving had gekozen. Dit deed PIJN. En ik wist al wat er komen zou en ik had er echt echt echt geen zin meer in. De knoop was dan ook snel doorgehakt en het belletje werd ingedrukt.
Beetje gek om vanop het toilet met tussenpozen om een wee op te vangen een gesprek te proberen hebben met de vroedvrouw en je bezorgdheden te uiten maar ook je wensen kenbaar te maken. Het was een hele lieve vroedvrouw die toch zeker wou weten dat ik hier geen spijt van zou krijgen maar de zus kaderde kort even de situatie en ook ik was heel duidelijk dat ik helemaal OK was met deze wens. Wel fijn dat hier aandacht voor is en dat het nog eens extra wordt gecheckt.  Een bevalling kan je niet overdoen dus de keuzes die je maakt zijn cruciaal en belangrijk dat ze weloverwogen zijn :)
De anesthesist werd er bij gehaald en ik mocht plaatsnemen op het bed. Heel onhandig om dwars op het bed te moeten gaan zitten (dus poep op de rand van het bed en voeten aan de andere zijde) en dan je rug zo bol mogelijk te maken. Ik vond het ene zeer lastige houding om in te zitten zeker omdat ik niet goed meer kon ademen en echt het gevoel had dat ik werd samengedrukt. En ondertussen bleven die weeën maar komen. Vreselijk.  Het was een ietwat norse anesthesieste die me onder handen ging nemen en me steeds maar weer instructies gaf over hoe ik moest zitten. Instructies die ik precies niet zo goed opvolgde maar het was ook niet zo evident om dat te doen als er om de 5 botten een wee je pad kruist.  PIJN PIJN PJN was het enige dat ik kon denken.
Opeens hoorde ik haar zeggen dat ik scoliose heb en dat het moeilijk wordt voor een verdoving te steken. Paniek. Ik moest en zou deze keer écht wel een epidurale krijgen! Echt niet dat ik dit nog een keer doorsta. Ik kon het nu al bijna niet meer verdragen en het idee dat het nog heftiger en pijnlijker zou worden was helemaal niet uit te staan.
Ze probeerde en probeerde maar het leek maar niet te lukken. Ik werd kregelig van de houding waarin ik willens nillens moest blijven zitten en de aanwijzingen die ik moest opvolgen maar daar niet in slaagde precies. Toen werd er beslist om er een collega bij te halen. Ik hoorde dit maar half, was al lang blij dat er naar een oplossing zou worden gezocht want ik moest en zou verdoving krijgen! Echt ik wou niet meer. Het idee dat deze pijn alleen maar zou toenemen deed me panikeren.
Ik mocht van het bed afkomen in afwachting van de andere dokter maar besloot om te blijven zitten. Ik zat, weliswaar slecht en oncomfortabel maar ik zat en ik bleef zitten. Eenmaal de andere dokter er ook was (een laatstejaar student die een onderzoek doet naar scoliose en epidurale verdoving en een soort van cameraatje heeft uitgevonden) begon het gepruts aan mijn rug opnieuw en de aanwijzingen rond mijn houding. Gewelidg om samengevouwen op een bed te zitten, zoekend naar lucht en weeën die blijven komen. Maar eindelijk zat het in mijn rug en was het hele spektakel achter de rug. Ik mocht gewoon zakken in de kussens van mijn bed en genieten van de pijn die wegebde. Binnen een kwartiertje was het gewoon voorbij. Weg pijn. Een golfje, een licht krampje meer niet. Geweldig! En ik had 4 cm ontsluiting, misschien 5 en het was 13u. Top.  Supervrolijk de bevalling verder gezet. Zo op mijn gemak dat ik was! Echt een totaal andere ervaring dan bij Roxanne of Kobe*. Niet te doen! Echt heerlijk om zo een bevalling tegemoet te gaan.
Om 15u kwam de vroedvrouw nog eens controleren en tot mijn verbazing bleek ik volledige ontsluitng te hebben en werd ik klaargestoomd om te gaan persen. Benen in de beugels en hoppa... Heel vreemde ervaring. Beetje overweldigd en heel vrolijk (nu zou het niet lang meer duren voor ik mijn mannetje in mijn armen zou houden én het deed geen pijn!) begon ik te persen. Maar helaas na 10 minuten hebben ze me laten ophouden. Er kwam letterlijk geen beweging in en het kindje zat nog veel te hoog. Dit had geen nut. Ik werd in "boeda-houding" gezet, topidee om te proberen in een ziekenhuishemd mét epidurale verdoving en een zwangere buik...  (Niet dus he!) Even wachten was de boodschap. Dusja :)

Maar opeens leek de verdoving uit te werken en voelde ik dat er "iets" moest gebeuren. Mijn lichaam gaf halve signalen door, heel verwarrend omdat ik niet wist wat er aan het gebeuren was en de pijn opeens in alle hevigheid kwam opzetten. Ik ben een in een soort van paniek geschoten omdat ik de controle even helemaal kwijt was. De angst overviel me opeens zo hard dat ik niet anders kon dan beginnen huilen. Het verdriet en de angst bleef maar komen. Een heel vreemde ervaring wel om zo overmand te worden en er geen woorden voor te hebben. Alleen maar blinde paniek en tranen en angst.  De pijn kwam ook in alle hevigheid terug opzetten en dat was ook echt niet OK. Ik raakte er ontzettend van overstuur. Gelukkig reageerde mijn zus meteen en riep ze de vroedvrouw. Die probeerde me gerust te stellen maar het schip was al gezonken. Ik slaagde er niet om terug rustig te worden in mijn hoofd. Opeens kwam ook het verdriet rond Kobe* ontzettend naar boven en alle andere emoties die daar mee gepaard gaan. Ik was echt overspoeld door verdriet, fierheid, angst, onzekerheid, pijn,... Alles kwam samen en ik was totaal de weg kwijt.
De vroedvrouw bleef bij me en ik mocht opnieuw beginnen persen. Maar hoe hard ik ook mijn best deed, het levere haast niets op. Ik raakte uitgeput en moedeloos. Ik voelde dat het niet opschoot maar kreeg van de vroedvrouw bemoedigende feedback. Deed me twijfelen aan mezelf en hielp niet echt om vertrouwen te vinden in de vroedvrouw. Ik had het gevoel dat ik heel erg mijn best deed, alles aan het geven was dat ik nog in me had maar dat het allemaal niet mocht baten. De angst voor een keizersnede kwam dus ook nog eens opzetten en toen ik hier actief naar vroeg bij de vroedvrouw als in "Loert een keizersende om de hoek? Want dit schiet duidelijk niet op...?" kreeg ik als antwoord dat zij daar geen zeggenschap over heeft en dus ook geen uitspraken over doet, dat het iets is dat de dokter zal beslissen. Toen kon ik helemaal uit mijn dak gaan want ik was aan het WACHTEN op de komst van de dokter! Ik snapte niet dat het zo lang moest duren voor die werd ingeschakeld. Ik was echt zonder krachten aan het geraken, zo uitgeput was ik aan het worden en ik merkte dat deze strijd nog lang niet ten einde was. Heel verwarrend en frustrerend.

Heel blij toen Dr Bronselaer dan toch tussen mijn knieën verscheen vroeg hij hoe het met me ging. Ik antwoordde naar waarheid dat ik in paniek was en bang. De dokter antwoordde laconiek dat hij niet panikeerde en goed voor mij zou zorgen, dat er nooit moet gepanikeerd worden in de verloskamer. Dat het geen nut heeft om dat te doen.  Ook kreeg ik bijna onmiddellijk te horen kreeg dat de vaccuumpomp zal gebruikt worden. Niet fijn, allesbehalve maar wel een opluchting dat er eindelijk iets gedaan ging worden om dit proces te versnellen. En om mij en Ricardo te verlossen, letterlijk. De volgende momenten ging het allemaal heel snel en belachelijk traag tegelijk. Er stroomde een massa volk toe in de bevallingskamer die zich allemaal aan mij voorstelden maar waar ik totaal geen boodschap aan had en ik werd ook alleen maar banger; Als er opeens zoveel mensen worden opgetrommeld dan betekend dat dat het nogal preciar kan worden en dat er dan heel snel moet gehandeld worden. Dus dat het er fameus erop of eronder was.
De laatste 5 weeën waren afschuwelijk. De pomp kon niet zo goed geplaatst worden omdat er al een sensor op zijn hoofdje zat en ze die pomp niet goed gepositioneer kregen. Ik had ook het gevoel dat zijn hoofdje nog niet echt stond en dat er dus "op het gevoel" werd gewerkt en er flnk wat zoektacties down there werden gehouden. De verdoving begon ook uit te werken en de focus lag niet meteen op mijn comfort dus elke handeling voelde ik meer en meer. De pijn werd heviger maar er was geen tijd of ruimte om dit aan te geven, tanden bijten en doorgaan. UIteindelijk zat de pomp waar ze moest zitten en de laatste 3 weeën waren  gewoon verschrikkelijk. Alles deed pijn. Ik voelde hoe er getrokken en gesleurd werd aan mij en aan Ricardo. Hoe alles en iedereen de krachten bundelde om hem er letterlijk uit te sleuren. Het was met brute kracht en het deed écht heel veel pijn. Vreselijk. Ik heb geroepen, gehuild en gepanikeerd. Heel triestig. Ik ben echt in paniek bevallen van mijn zoontje, de angst dat het nu toch nog mis zou gaan was zo heftig, zo gigantisch dat het me niet meer in staat stelde om ook maar een beetje te "genieten" van dat moment. Heel jammer eigenlijk.
Het was zo een allesoverheersende pijn en emoties die alle kanten uitgingen dat ik er ook niet meer in slaagde om mijn aandacht te richten op de geboorte. De dokter maande me aan om tussen mijn knieën te kijken de moment dat ie "half" geboren was maar ik kon alleen maar een afwerend gebaar maken en huilen.  Ik heb dat moment gemist en das wel jammer eigenlijk. Maar ik kon niet anders. Ik was zo op en zo in paniek. Het kind moest eruit en dat was het enige dat voor mij op dat moment van tel was.
Ik heb hem wel meteen op mij gehad (Roxanne niet) en dat was wel een bijzonder moment. Ik wist niet goed wat te voelen en welke indrukken ik allemaal had. Ik was zo blij dat ie er eindelijk uit was geraakt. Ik heb hem wel niet gezien die eerste momenten, alleen maar gevoeld. Een glibberig zacht mannetje. Heel indrukwekkend.  Toen ik "Lars" antwoordde op de vraag hoe hij zou heten zag ik niet veel later mijn zus met betraande ogen heel dicht bij me komen en zeggen "wat een mooie naam Liesje" Heel bijzonder. Eindelijk mocht ik zijn naam uitspreken. Eindelijk was hij er echt en hij leefde. Eindelijk kon ik mijn hart écht openstellen voor dit kereltje.
Toen ik eventjes aan het bekomen was van de horror van de bevalling en ze Lars aan het meten en wegen waren moest ik me schrap zetten voor de placenta. Chagerijnig was ik, want bij Roxanne en Kobe* was dat niet evident geweest om daar van te bevallen. Had er echt geen zin meer in maar tegen alle verwachtingen "floepte" die er haast uit. Kostte me geen enkele moeite.
Ik hoorde flarden van de getallen (lengte, gewicht, ...) maar de hoofdomtrek was zo spectaculair dat ik dat goed heb onthouden. Maar liefst 38,5 cm! De doker zei tussen mijn benen "Amai Aliceke, proficiat, das het grooste hoofd dat ik al geboren heb laten worden!"   en hij begon aan het naaiwerk met tal van venijnige steekjes. Want ja zo een passage heeft een ravage aangericht (geknipt én gescheurd, auw auw auw!)
Toen ik ook zijn gewicht (4 kilo 130) te horen kreeg snapt ik meteen waarom de bevalling zo moeizaam was verlopen en meneertje niet wou/kon indalen. Stevig brokje liefde dat ik op de wereld had gezet. Maar wat was ie mooi! Toen ik hem eindelijk in mijn armen kreeg en eens goed naar hem kon kijken vond ik hem onmiddellijk heel mooi. (Roxanne vond k een lelijke baby. Erg in feite maar daar was er niet instant dat fiere gevoel). Mijn mooie kleine mannetje. Eindelijk.  Eindelijk is mijn gezin compleet. Eindelijk. Op dat moment viel alles mooi op zijn plaats en was ik vooral heel gelukkig en heel fier. Wat een mooi mannetje!

We zijn beiden wel gehavend uit de strijd gekomen. Ik was fameus toegetakeld in de vrouwelijke zone en er was redelijk wat oplapwerk nodig maar ook Lars heeft wat oorlogswonden opgelopen. Dat heb ik pas s'avonds ontdekt toen zijn mutsje per ongeluk afvel en er een heel paars/zwart hobbelig en scheef hoofdje tevoorschijn kwam. Mijn hart stond even stil en ik heb in paniek de vroedvrouw gebeld om gerust gesteld te worden. Het zag er echt verschrikkelijk uit! De pomp had hem letterljk uit mij getrokken en daar heel wat kracht voor nodig gehad vandaar dat het er zo vreselijk uitzag. (schaafwonden, vochtophoping, blauwe plekken) maar de vroedvrouw verzekerde me dat het allemaal zou wegtrekken en ik daar over een paar dagen niets meer van zou merken. Maar dat het een "ventouse-kindje" was en dat die inderdaad altijd een beetje kaduukelijk ter wereld komen. Als de eerste schok gepasseerd durfde ik er eens goed naar kijken, zag er heel pijnlijk uit en aanraken zou nog tot de volgende ochtend duren (horror! Zijn hoofdje voelde zo broos en "wak" aan... bah! Ik was weer even totaal in paniek) maar hij was er. Mijn mooie bollewopje. Mijn prachtig ventje.
Wees welkom in ons gezin Lars! Zo ontzettend blij dat je er bent!
Zoveel liefde! Eindeloze liefde.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...