Deze pauze is echt een heel welkome ontspanning. Nu pas merk ik hoe tijdrovend, emotioneel belastend en zwaar het de voorbije 3 maand eigenlijk echt is geweest.  En hoe ingrijpend die hormonen zijn! De impact op mijn leventje is nu pas echt duidelijk. Nu ik gewoon terug alles kan doen waar en wanneer ik er zin in heb en niet moet lopen denken aan spuitjes, tabletten en een eventuele zwangerschap geniet ik enorm van mijn vrijheid!
Het is echt zalig zorgeloos zomeren!!!
Ik ben al naar 2 festivalletjes geweest, superfijn gin-tonic-avondje gehouden, heerlijke gentse-feesten-nachten beleefd met meer pintjes dan goed voor me zijn, bbq's om buitensporig van te genieten, terrasjes allerhande, ... En er staat nog zoveel op de planning!
Even terug "gewoon" Alice zijn die haar tanden in het leven zet en geniet, geniet, geniet!
 
Mijn blikveld was erg vernauwd aan het raken en alles moest een beetje staan in het teken van de kleine hummeltje dat er hopelijk ooit komt. Het is zo een intens proces en vraagt zoveel inspanning dat het heel gek is om er nu op terug te kijken en te realiseren dat ik mijn leventje eigenlijk 3 maand een beetje "on hold" heb gezet, moeten zetten.  Door verschillende factoren was ik niet helemaal mezelf meer en das een heel vreemde constatie. Het voelt echt als een bevrijding aan, even niks :)

Het is wel grappig om mezelf te betrappen op het "scannen" van de omgeving als ik leuke dingen aan het ondernemen ben met mijn vrienden. Dan kijk ik -onbewust- rond of ik zwangere vrouwen zie of gezinnen met jongen kinderen; om mezelf ergens gerust te stellen dat het nog mogelijk zal zijn om zo een zaken te ondernemen. Ondanks dat kleine bundeltje liefde dat er zou bijkomen.  Ik ben heel bang om mijn gekende leventje op te moeten geven en te verzeilen op een eiland. En alles in het teken te moeten én willen stellen van mijn  kindje. Het is een schrikbeeld waar ik maar moeilijk vanaf geraak.
Ik zal veel vrijheid moeten opgeven en er zal nog meer gepland en geregeld moeten worden als ik iets wil ondernemen. Maar door er nu al op te anticiperen maak ik mezelf krachtiger. Ik moet precies even gerustgesteld worden, dat er wel nog heel veel dingen mogelijk zijn ondanks de komst van een kindje. En ik dus niet opeens aan huis gekluisterd zal geraken.  Door daar onbewust (en af toe bewust) mee bezig te zijn geraak ik ervan overtuigd dat het me wel zal lukken. En dat ik de liefde voor mijn kindje én de liefde voor mijn leventje wel zal kunnen combineren.

Maar nu nog even een maandje gewoon heerlijk onbezonnen genieten van de zomer en de fantastische zaken die nog gepland zijn. Ik geniet er dubbel zo hard van omdat het hopelijk mijn laatste kinderloze zomer word :)
En dan in september er terug met volle moed tegenaan!

Maar nu eerst GENIETEN!
 

Ik ben sinds een kleine maand actief vrienden aan het inlichten over mijn baby-plan en het voelt ontzettend goed aan om een groter vangnet te hebben. Ik heb het heel lang verzwegen, omdat ik er niet klaar voor was om het te delen met mijn wereldje. Vooral uit angst voor negatieve reacties of vervelende vragen. Ik zou het er echt niet hebben kunnen bijpakken als mensen waar ik veel om geef negatief zouden reageren op het nieuws dat ik alleen voor een kind ga. 
Maar nu sta ik veel sterker in mijn schoenen op één of andere manier. Ik ken het klappen van de zweep van de hele procedure en toch kies ik er bewust voor om binnenkort terug in de rollercoaster te stappen. Om opnieuw alles te ondergaan, te wachten, te hopen, te huilen als het niet lukt,... ik ben nu meer dan ooit zeker dat het DIT is wat ik wil.

Wat heel leuk en warm aanvoelt is dat iedereen die ik het al verteld heb erg postief en begripvol reageert. Er is nog niemand die een negatieve respons heeft gegeven. Wat enorm veel deugd doet! Het is echt fantastisch om zoveel extra steun te krijgen.
Ik ben er mee begonnen, met nog vrienden in te lichten, op de Gentse Feesten. Misschien niet de ideale plek om het te doen maar het voelde helemaal juist aan om dan en daar T. in te lichten over de stand van zaken, met een pintje in de hand onder de bomen van het Baudelo.  Ik had T. al verteld in december dat het niet zo goed zat met de vruchtbaarheid en dat ik serieus moest beginnen nadenken over hoe ik de toekomst zag en welke stappen ik kan en wil ondernemen. Maar sindsdien hebben we daar niet meer over gepraat. Wat ook helemaal OK was. Maar in het Baudelo ging het plots over kinderen ofzo (ik weet het niet zo goed meer, mijn hoofd was op dat moment al niet al te helder meer door het aantal pintjes) en ik gooide het er gewoon uit. "Oja, misschien niet onbelangrijk maar ik heb een beslissing genomen en ik heb al 3 inseminatie-rondes achter de rug. Helaas zijn ze mislukt, zoals je ziet *gniffel en pintje in de lucht houdend* en ben ik nu volop aan het genieten van een pauze!"
T. keek me aan, lachte van oor tot oor en zei"Wauw! Je bent de enigste die ik ken die zo head-first in zaken duikt. Die gewoon voluit gaat voor iets, zonder te aarzelen. Er stelt zich een probleem, je gaat op zoek naar een oplossing en gaat er los voor. Wauw!"
Het was een heel mooi en oprecht compliment. Het deed erg veel deugd om dat te horen.
De volgende in de rij was J. een collega. Ik heb besloten om mijn team in te lichten op een volgende grote vergadering (september of oktober) maar met J. heb ik wel een betere band en wou het hem dan ook zeggen.  HIj had net te horen gekregen dat zijn contract nog enkele maanden verlengd was dus leek het me wel gepast om het hem te zeggen. 10 minuten voor we moesten eten sloot ik even de deuren van de bureau en zei ik "J. ik ga effkes een bommeke gooien... Maar nu je hier toch wat langer zal werken en ik het wel goed met je kan vinden wil ik je iets vertellen. Zoals je weet heb ik vorig jaar een operatie gehad, ze hebben dan een eierstok weggenomen in maart. Ik weet van in oktober dat het niet goed zit met mijn vruchtbaarheid en ik moest een beslissing maken rond mijn kinderwens. Ik heb deze gemaakt en beslist om alleen voor een kindje te gaan. Ik heb al 3 inseminaties achter de rug en ben nu in pauze. Maar in september start ik terug... Dus wie weet wordt je contract nog wel voor even verleng *lachje*"
J. zie dat hij er niet van verschiet, dat ik zo een beslissing maakte en dat hij het me zeker en vast zag doen. En dat hij het een moedig en sterk besluit vond.
Nog maar es de bevestiging dat het beeld dat ik van mezelf heb ook wel klopt met het beeld dat anderen van hebben gevormd. Tocht altijd een opluchting :)
Bij één van onze pannekoekendates dropte ik het bommetje op B. Die reageerde verassend :D "Ah ok. Leuk! :) Dus ik vertrek maandag op reis en ga ... " Voor hem was het een faits divers, iets waar niet lang bij stilgestaan hoefde te worden. Omdat ik toch enige respons wou ben ik een uurtje later op het onderwerp teruggekomen en gevraagd wat ie er van  denkt. Want dat hij de enige is die daar nog geen echte reactie op heeft gegeven. En hij vond dat  niet nodig, het is niet aan hem om daar een mening over te hebben, over MIJN beslissing. Vond het wel goed dat ik mijn droom najaag en werk maak van mijn kinderwens. En verheugd dat ik de eerste zou zijn in zijn vriendenkring met een kleintje. Het gesprek werd afgerond met "En met wat geluk zitten we hier dus volgend jaar met 3 te smullen :) "
De laatste (tot nu toe) die ik heb verteld van mijn toekomstplan is E. Een vriendin die ik al erg lang ken (van het 3e middelbaar) maar op een of andere manier is het er nooit echt van gekomen om het haar te vertellen. Ze was op de hoogte van de vastgestelde problemen bij mijn controle in oktober en heb haar toen ook heel sec de verschillende opties meegedeeld maar daar stopte het ook. We zijn er nooit meer over begonnen. Tot vandaag dus :) Ze reageerde erg enthousiast en kreeg zelfs kiekevel van de emotie. Ze was heel blij dat ik knopen had doorgehakt en een beslissing had kunnen nemen. Ook was er veel interesse rond het hoe en wat van de hele procedure. Meiden onder elkaar... het is toch altijd leuk om dat eens haarfijn uit de doeken te doen. En begrip te vinden bij elkaar, gotta love de knoddie!

Ik ben heel actief bezig met het bouwen van een netwerk, van steun , van een grote muur van liefde en begrip. Het doet zo enorm veel deugd om mijn vrienden hun oprechte en eerlijke reactie te horen, te zien en te voelen. De tijd is er nu echt rijp voor en ik kan het met de nodige trots en zelfzekerheid zeggen: Ik word BAM.
En ik ben daar ontzettend gelukkig mee :)

 

Sinds vorige donderdag was er enig bloedverlies te bespeuren maar nog niet krachtig genoeg om echt al over "regels" te spreken.
Toen dit op zaterdag nog steeds niet was zoals het moest zijn heb ik gebeld om een afspraak te maken naar Dr Decleer. Dit omdat ik wat onzeker was over het feit of dit nu al dan niet mijn regels waren. En ik niet nog een ronde wil wachten. Mijn afspraak was voor maandag 29 augustus, 1e folikkelmeting. Ik bleef maar licht bloedverlies hebben en had me voorgenomen om vandaag dan te beginnen met het slikken van C.lomid (voor het laten rijpen van de eicellen) je wist maar nooit als mijn cyclus al aan het lopen was.
Tot ik deze ochtend naar het toilet ging en met enige schroom het ziekenhuis mocht bellen om mijn afspraak te verzetten...  De voorbije dagen waren slechts een "aanzet" tot geweest. Binnen 10 dagen stap ik terug in die zotte rollercoaster vol emoties, onderzoeken, hormonen, hoop, verlangen, twijfels en zekerheden, spanning, angst en ontzettend lange dagen! *zucht*

Ik was vorige week in het kunstendorpje Watou waar ik heel erg genoot van hedendaagse kunst en pakken poëzie. Het hele babyplan is de hele zomer sluimerend aanwezig en opeens werd het keihard in mijn gezicht en in mijn hart geslingerd. Met een zeer krachtige foto van een vrouw in ziekenhuisschort waarop zaken geborduurd zijn. Het beeld raakte me en ik liet het binnenkomen. Toen ik beter keek zag ik dat de borduursels op haar schort allemaal bijzonder gekende elementen waren: ampuletjes, spuitjes, opsteek-tabletjes, ...Deze waren allemaal rond haar baarmoeder en eierstokken geplaatst. Het stuk heette "Making off Amelia" en prompt kreeg ik tranen in de ogen. Heel even kwam het opeens erg dichtbij allemaal en werd ik overspoeld door de talloze emoties die bij dit "persoonlijk projectje" horen. Gevoelens en gedachten waar ik al 6 weken bewust afstand van heb genomen om Zalig Zorgeloos te kunnen Zomeren. En dan opeens sta je daar haast letterlijk oog in oog mee... Het was een confronterende ervaring. Eentje die erg veel indruk heeft nagelaten. Ik heb de foto's bij "in woord maar vooral in beeld" geplaatst.

Dr Decleer heeft een ongeval gehad en is op dit moment nog niet terug uit ziekteverlof. Mijn behandeling zal worden verdergezet door Dr Kaan. Ergens ben ik hier opgetogen over, wat misschien wat vreemd kan klinken. Maar misschien kan ik bij deze dokter andere informatie vergaren, of een andere manier van werken, of... Ik weet het niet :)  maar ik hoop vooral dat het snel mag slagen, de pogingen, want het weegt door op alle vlakken.
De druk wordt opgevoerd (innerlijk dan) omdat ik al een ronde 4 bezig ben en ik maar 6 rondes kan doen met IUI. Anders moet ik overschakelen op het nog intensievere en prijziger IVF. Iets waar ik echt niet voor sta te springen. Ik ga proberen om er nu echt zo weinig mogelijk mee bezig te zijn en het allemaal op zijn beloop te laten. In de mate van het mogelijke uiteraard met al die tabletten en spuiten en afspraken... Maar ik heb nu niets meer waar ik zo ongeloofelijk naar uitkijk (zoals de zomer!) dus wie weet is het nu wel raak.
Ik heb maandag (29e) eveneens een controle-afspraak bij mijn eigen gynaecoloog, Dr Bronselaer. Voor een uitstrijkje en opvolging van mijn algemene gezondheid down there. Ga met hem ook nog eens proberen van gedachten te wisselen.Ik moet vooral gerust gesteld worden denk ik. En horen dat dit nog niet alarmerend is.

Ik ben al moe nog voor de hele procedure gestart moet worden :D

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...