Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik had geregeld was dit het meest omslachtige maar ok :D
M. was Rox gaan ophalen op school en had thuis ook alle spullen opgepikt om de nacht goed te doorstaan. Mijn zus liet M. weten dat ik bevallen was en dat ze Roxanne zou komen ophalen om naar het ziekenhuis te komen, een cezinsmomentje te hebben en dan naar het huis van Metie om te gaan slapen. Veel indrukken voor zo een kleine meid op een dag (en ik had haar niet kunnen voorbereiden op dit scenario) maar de voordelen namen toch de bovenhand (ontmoeting Lars, knuffelen met haar, bij Metie gaan slapen en naar school op vrijdag) en de zus verliet de bevallingskamer om haar op te pikken.

Ik bleef achter met Lars in een doekje gewikkeld op mijn borst. Een beetje onwennig bestuurde ik dat kleine meneertje. Wonderlijk hoe zo een klein hummeltje zoveel kan losmaken. Het voelde heel onwezenlijk aan om terug een baby in mijn armen te houden. Om eindelijk mijn doel te hebben bereikt. De strijd was eindelijk ten einde. Na 4 jaar vechten, vallen en opstaan was hier het einde.  Mijn gezin is compleet.  2 prachtige kinderen dicht bij mij die ik mag zien groeien en bloeien en in 1 prachtig kindje voor altijd en alleen maar in mijn hart. Overweldigend. Weten dat het afgelopen is. Naar dit moment heb ik zo hard verlangd en nu het zover is weet ik het niet goed. Is het precies zo onwerkelijk.
Wat een mooi mannetje, met zijn bolle kaakjes en schattige knuistjes. Hij lijkt wel wat op een oud chinees mannetje :D Een beetje verfrommeld maar o zo schattig. Ik nam de tijd om hem even te bekijk en kusjes  te geven. Wij alleen met z'n twee, de wereld bestond even niet meer voor mij. Het was enkel hij en ik... Prachtig. Die kamer had me zoveel pijn maar ook zoveel moois gebracht.Veel emoties en gedachten die dan door je hoofd razen.

De vroedvrouw kwam me halen en ik moest van bed veranderen. Pijnlijke aangelegenheid met een heleboel hechtingen en mijn ene been bleef wat "achter" wat het nog moeilijker maakte om de transfer te maken. Bevallen... tis me wat :D
We rolden de gang door, ik drukte nog snel even op het knopje op de lichten op Het Veerleplein te laten aanspringen (een kunstenaar heeft als kunstwerk een lantaarnpaal geplaatst op een plein in Gent en alle verlosafdelingen staan hier mee in verbinding. Ouder(s) kunnen op de knop drukken en dan gaan de lamp branden op Het Veerleplein. Zo kan iedereen zien dat er een nieuw Gentenaartje is geboren) en werd de lift ingerold op weg naar mijn kamer op de kraamafdeling.
Eenmaal in die kamer kwam er een enthousiaste vroedvrouw binnen die mij de 1e zorgen toediende en nog even onderzocht. Bleek dat mijn baarmoeder nog erg hoog zat en dat ik dringend moest plassen want dat het niet OK was op deze manier. Door de epidurale verdoving had ik geen plas-drang maar het was toch erg belangrijk dat mijn blaas snel geleegd werd. Ze hielp me uit bed en een beetje wankel (mijn been bleef "achter" hobbelde ik naar het toilet. Een beetje teleurgesteld dat het verfrissende en erg welkome douchekstraaltje in he toilet niet meer aanwezig was (BIj Roxanne vond ik dat geweldig!) en beetje beshaamd (vroedvrouw vatte post aan de deur) probeerde ik te plassen. Maar helaas...  De vroedvrouw stelde voor om te douchen maar dat zag ik zelf absoluut niet zitten. Het leek zo een onderneming en het enige wat ik wou was wat rustig in mijn bed zitten en bekomen van het hele avontuur. Douchen zou mogelijks wel kunnnen helpen om te kunnen plassen dus dat deed me dan weer twijflelen. Het alternatief was sonderen (dus blaassonde inbrengen om de urine af te voeren) en dat was niet meteen een prettig vooruitzicht aangezien het werkveld precies een oorlogsgebied was ;) Maar ik besltoot toch om voor sonde te kiezen en een bedbad. Douchen zag ik echt echt echt niet zitten. Ook niet zittend op een stoeltje (aauw! zeer zeker niet!) en rechtstaan was geen optie.
Even later lag ik dus op bed met opnieuw een bedpan onder de billen en de zoveelste persoon die eens goed naar mijn vrouwelijkheid zou kijken. Ik zette me schrap voor de sonde maar dat viel allemaal belachelijk goed mee. Ik had het veel onaangenamer verwacht maar ik voelde hier zo goed als niets van. Toch redelijk wat hechtingen en ook wat kleine aambeitjes. Top! Heel de onderste zone was dus fameus toegetakeld. Feest. Eenmaal mijn blaas leeg was werd ik nog getrakteerd op een heel stevige duw op mijn buik om mijn baarmoeder letterlijk naar beneden te duwen. Belangrijk dat die tijdig zakte dus alle middelen waren goed om dat doel te bereiken. Alsof ik nog niet genoeg had afgezien. *zucht*
Dan volgde snel een kattenwasje op bad (heel vreemd om door iemand anders gewassen te worden) en werd ik in een proper slaapkleed geholpen om de nacht in te gaan. Lars lag ondertussen heerlijk ingeduffeld in zijn bedje te soezen. Zich van de wereld niet bewust en aan het bekomen van de heftige bevalling. Bewonderend keek ik naar hem. Mijn bollewopje, wat ben je prachtig!

Opeens hoorde ik enthousiaste voetjes op de gang trappelen en niet veel later sjeesde Rox voorbij de openstaande kamerdeur. Mijn kleine meisje! Mijn hart sloeg een tel over van geluk. Ik was zo blij om haar te zien, mijn geweldige mooie trollemol, grote zus! Wat bijzonder! Ik ben zo fier op haar. Zo ontzettend fier op dat kleine gewelige dametje. Zoveel liefde.
De zus hobbelde (38,5 week zwanger) achter haar en begeleidde Rox kort de kamer in om dan een wandelingetje te gaan maken op de gang. Dit was op voorhand zo afgesproken en was ook de enigste juiste houding. Dit was een gezinsmoment en dat wou ik alleen met mijn gezin beleven. Rox kwam de kamer een beetje verlegen binnen maar klom dan enthousiast op het bed om mij een knuffel te geven. Ze schrok wel van het infuus en moest even op haar gemak gesteld worden. Haar aandacht was helemaal bij/voor mij, ze had geen oog voor het bedje waarin haar kleine broertje lag te slapen. Toen ik haar daar zachtjes op wees wipte van het bed af en probeerde ze in het bedje te kijken maar uiteraard was ze net te klein. Haar wipneusje in de lucht en haar tippen op de vloer maar nog kon ze geen glimp opvangen van het broertje. Met een pijnlijke grimas tilde ik haar terug in bed (hoera voor de hechtingen!) en samen keken we in het bedje. "Een baby" zei ze me haar liefelijke stemmetje en zachtjes aaide ze zijn hoofd. De vroedvrouw nam enkele foto's. Niet meteen de meest flatterende maar wel leuk dat er enkele foto's zijn :) Het was een leuk moment en heel bijzonder om haar bezig te zien. Schattig ook wel dat haar aandacht slingerde tussen dat kleine broertje, ik en het  vreemde infuus en uiteraard de snoepjes! Al heel lang wacht ze op het moment dat haar broertje er is omdat ze dan EINDELIJK regenboogsnoepjes mag eten :) (zijn doopsuiker zijn regenboogsnoepjes) en dat was toch wel heel belangrijk dat ik dat niet vergat.
Heel zachtjes legde ze ook het knuffeltje van Lars in zijn bedje (Leeuwtje) en dekte hem toe met zijn treintjesdeken. Hartverwarmend om haar zo zorgend en liefdevol te zien omgaan met  Lars. Zo mooi <3
Dit alles nam maar een paar minuutjes in beslag maar het was zo leuk!

Haar focus bleef op de snoepjes liggen en helaas lagen die niet op het bed maar zaten die in een doos die aan de andere kant van de kamer stond. En ik was echt niet in staat om van dat bed af te wippen, met baxter en al rond te hobbel en haar snoepjes te geven. Het was even wachten op de Metie om die felbegeerde snoepjes te bemachtigen. 
Maar gelukkig kwam die kort daarop terug de kamer binnen en hadden we nog een kort maar gezellig momentje samen.
Roxanne hielp vlijtig mee om de geboortesuikertjes mooi uit te stallen, heel enthousiast dribbelde ze door de kamer om de doosjes en pojtes op te halen. Eenmaal dat alles geinstalleerd was klom ze terug op bed om even te knuffelen en besloot ze dat Lars ook eten moest hebben. Dus vond ze er niet beter op dan broer ook snoepjes te geven, een stukje fruit van mijn avondmaal, chipjes,... alles legde ze met veel zorg in zijn bedje. Té schattig!

Het werd tijd om afschied te nemen, ze klom nog even op het bed en was nog maar eens verwonderd over het infuus en gaf me nog een dikke knuffel en kus. Haar broer gaf ze geen blik meer en ze huppelde vlotjes de gang in. De Metie maakte van dit moment dankbaar gebruik om de kamer te verlaten en het moment niet nodeoos te rekken.
Heel fijn om zo een vrolijke kleine meid te zien vertrekken. Ze ging nog een leuke avond tegemoet met Metie en ik kon met een gerust hart de eerste nacht ingaan met Lars. Mijn bundeltje liefde. Zo mooi en zo bijzonder om terug met zo een klein hummeltje in mijn armen in slaap te kunnen vallen. Wat heb ik naar dit moment uitgekeken! Heel bijzonder om dit nog eens te mogen meemaken. Zo dankbaar voor dit mooie mannetje. <3

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de afgelopen dagen op de spits gedreven. Heel triest en heel vermoeiend. Ik miste een moeder in de letterlijke betekenis van het woord, iemand die voor me zorgt en even alles uit handen neemt. Niet iemand die me nog meer kopzorgen  bezorgt en laat zoeken naar oplossingen. Ik heb alles in het werk gesteld om de situaties die zich hebben voorgedaan te vermijden en toch is het gebeurt. Toch hebben we weer in de clinch gelegen. Het is soms zo ontzettend moeilijk communinceren met de mutti. Vreselijk. 
Ik had ook redelijk wat zorgen rond Roxanne (de signalen die ik kreeg waren niet rooskleurig, integendeel) en mijn hart brak omdat ik letterlijk niets kon doen om dat kleine meisje nog meer te ondersteunen of te helpen. Ik zat vast in het ziekenhuis en moest rekenen op de zorg van anderen voor haar maar dat was duidelijk geen eenvoudige opgave. Heel pijnlijk om je kindje over te dragen aan de zorgen van iemand anders en daar niet gerust op te zijn. En die ongerustheid ook bevestigd te zien en te horen bij een bezoekje en telefoontjes. Alles waar ik zo voor vreesde en waar ik alles aan gedaan had om te voorkomen is toch werkelijkheid geworden. Afschuwelijk. Mijn kleine meisje had het lastig en er was geen veilige haven voor haar om te gaan schuilen. Integendeel. Door de heftige emoties die de mutti doormaakte was ze niet beschikbaar voor de emoties van Roxanne. Heel jammer omdat er geen uitweg was. We moesten de rit gewoon uitzitten maar mijn hart bloedde. Ik had het gevoel mijn kleine meisje in de steek te laten, er niet voor haar te kunnen zijn en dat doet pijn. Heel veel pijn.
Ik was dan ook heel blij toen ik ze zondag eindelijk kon gaan ophalen en we met z'n 3'tjes naar ons huis reden. Klaar om het avontuur aan te gaan.

Maar naast de situaties met de mutti (die zeer veel energie en tranen hebben gevergd) was er nog een grote schaduw die met ons meedreef. Meteen na de bevalling hadden ze bij Lars een beetje wangslijm weggehaald om te testen op CMV. Bj het  begin van de zwangerschap was ik hierop gecontroleerd en ik was imuun verklaard. Groot was dus ook mij verbazing toen de kinderarts op zaterdagochtend terloops vermeldde dat de CMV-test "zwak positief" was en dat bijkomend urine-onderzoek moest worden uitgevoerd om uitsluitsel te hebben. De wereld stopte even met draaien. Neen. Dit niet. Dit kan er niet meer bij. Na alle ellende moest het nu gewoon goed gaan. Er was geen andere optie, ik had het verdiend om een prachtig gezond kerelte te krijgen. Ik kon nog uitbrengen dat ik imuun was... maar de kinderarts zei dat er ondanks imuniteit toch nog een opflakkering kan plaatsvinden of een andere "stam" mij besmet kon hebben. Ik moest nog niet panikeren en gewoon de resultaten van de urinetest afwachten, die zouden maandag of dinsdag bekend zijn. Totale paniek!  De kinderarts wou precies ook niet veel uitleg meer geven en drukte me op hart om gewoon af te wachten.
Het knetterde in mijn hoofd. CMV! Dit kan toch niet waar zijn...
In onze kenniskring/familiegroep hebben we van heel dichtbij meegemaakt wat CMV kan aanrichten. De mama van L. heeft heel vroeg in de zwangerschap CMV opgelopen en na wikken en wegen toch besloten om de zwangerschap te laten doorgaan. Het risico op besmetting bij de foetus is ongever 50% en als het kindje al besmet is dan is er een hele grote verscheidenheid aan gevolgen. De meeste kinderen (als er al een gevolg is) hebben lichte gehoorschade of gezichtsproblemen. NIets ernstigs. L.is geboren met een diep verstandelijke beperking, heeft sondevoeding, zit in een "schelp", kan niet praten,... Is een jongen met een zeer zware beperking ten gevolge van die CMV besmetting. Dus voor mij is dat pure horror. De paniek overviel me volledg. Ik nam Larsje even heel stevig vast en hoopte vurig dat het vals alarm was. Mijn perfecte mannetje een CMV-besmetting... Dat kan toch niet?  Ik grabbelde mijn telefoon en belde naar mijn zus, gewoon om gerust gesteld te worden en deze info te delen. Heel lastig om geen onmiddellijk klankbord te hebben. Er is geen partner om dit samen te dragen, om op terug te vallen. Weer werd deze afwezigheid in mijn gezicht geslingerd. Iets waar ik de meeste tijd geen hinder van ondervindt, maar op momenten als deze is het gemis groot. Heel groot. De zus kon me niet echt gerust stellen maar het deed deugd om te praten, om te delen en om te snotteren. Ik liet de angst gewoon toe. En inderdaad, veel meer dan afwachten kon ik niet doen. Proberen de angst in een doosje te proppen en ver weg te bergen in mijn hoofd. Afwachten.
Eenmaal de telefoon dicht lag met de zus besloot ik om toch meer info te vragen aan een vroedvrouw. Ik had meer info nodig om rustig te worden. Informatie maakt me kalm, helpt me om zaken te kaderen en aan te pakken. Ik weet dat :) En das  een beetje tegen de policy van veel medische mensen in, die geven maar met mondjesmaat informatie omdat veel mensen in paniek raken als ze overstelpt worden met info. Ik niet. Ik heb net het tegenovergestelde. Als alles helder en duidelijk is en ik over veel info beschik kan ik aan de slag en kan ik rust vinden. Dan weet ik wat er mij - eventueel - te wachten staat en kan ik me daar op voorbereiden.
Met tranen in de ogen en een gebroken stem deed ik kort het verhaal aan de vroedvrouw en vroeg haar wat er te gebeuren staat als de urinetest ook positief bleek te zijn. Ik gaf ook duidelijk aan dat info heel belangrijk voor me is en dat ik het nodig heb om alle puzzelstukjes te kunnen leggen. Het was een zeer confronterend gesprekje: Als ook deze test positief is dan wordt er een opname vastgelegd in het UZ Gent van 24u om vershillende scans en testen uit te voeren om te kijken of er schade is aangericht, hoe groot deze schade is en wat de gevolgen zijn. En Lars zal tot zijn 6 jaar elke 6 maand op controle moeten in het UZ om hem van nabij op te volgen.  *slik* das een heftig parcours dat voor ons ligt ALS de test positief is. Maar het was OK, ik kon me hierop voorbereiden en verwerken. Nu kon ik iets rustiger afwachten.
De vroedvrouw kwam terug binnen met een urine-opvang-zakje dat vakkundig om de penis van Lars werd geplakt. Ocharm mijn mannetje, zo klein en al zoveel zaken moeten doorspartelen. Ik had er stilletjesaan genoeg van. Ik wou dat mijn kind gewoon gezond en wel verklaard werd en dat er niet meer in hem geprikt moest worden of urine worden opgevangen of testjes voor zijn zuurstof in het hart of metingen van weet-ik-hoe-het-noemt omdat ie een beetje gelig ziet,...  Ik voelde een golf van weerstand opkomen, een grote nood tot beschermen. Hij is zo weerloos en zo klein en ik laat alles maar gewoon toe. Maar opeens dook "moeder leeuw" op en wou ik niet meer. Uiteraard was deze test niet doen geen optie maar ik was zo boos en zo bang... Arm klein bollewopje van me. Na een uurtje werd het urinestaaltje verwijderd en ik zou de uitslag zeker dinsdag ontvangen. Dan mocht ik bellen naar de kinderarts. Nog 3 lange dagen te gaan maar het was behapbaar.
Zaterdagmiddag kwam Roxanne met de mutti op bezoek (met een uitbarsting en ruzie als gevolg, topmoment), ging ik snotterend aan de telefoon met M. om het relaas van de ruzie met de mutti te doen en ook om de angst rond het CMV kort even te delen. Ik moest ook ventileren en op krachten komen want die avond zou ook de familie nog even passeren om Lars te bewonderen. Zo een mooi moment! Mijn tanteke/meter van 84 met Lars op haar schoot <3 De oudste en de jongste telg van onze familie samen. Ik ben zo blij dat ik dat heb mogen zien. En dat tanteke die mooie momenten nog mag meemaken.
De zaterdag passeerde en ik probeerde om de hele CMV-gedachten ver weg te duwen. Dit lukte wonderwel maar s'avonds overviel het me opnieuw en keek ik met betraande ogen naar dat bundeltje dat in mijn armen lag en het enige dat ik kon hopen was dat ie gewoon gezond zou zijn.  Maar helemaal gerust was ik er toch niet op.

Zondagochtend stond in het teken van naar huis gaan. Beetje onwennig pakte ik alles in en kleede ik de jongeman aan om zijn eerste tochtje in de buitenwereld aan te vangen. De veilige cocon verlaten was toch wel even een dingetje... Het avontuur ging nu echt van start gaan, er was geen weg meer terug. Spannend. Mooi en gewelidg maar ook we beangstigend. Alsof de realiteit me opeens overviel. Met tranen en een brok in de keel trok ik de deur achter de ziekenhuiskamer achter me dicht.  Lars lag heerlijk te slapen in de maxi-cosi en al onze spulletjes waren op een vliegtuigkarretje geladen. De zus begeleidde ons uit het ziekenhuis, het leven tegemoet.
Rox nog even oppikken bij de mutti en dan naar huis met z'n 3... Een bijzonder autoritje. Eindelijk was mijn gezin compleet en zat ik met 2 dotjes van kinderen in de auto richting ons huisje. Richting toekomst. Bang maar gelukkig.
Eenmaal thuis was de living feestelijk versierd met leuke ballonnen, confettie, een zoete zonde en een raam-verwelkoming. Snik snik snotter snotter. Uitelggen aan een 3-jarige dat je weent omdat je zo gelukkig bent en diep geraakt bent door zoveel liefde en warmte is niet eenvoudig :D Nog maar eens duidelijk hoe geweldig mijn vrienden zijn en hoe ondersteunt ik ben. M. was mijn huisje komen versieren en ook enkele foto's komen ophangen. De schat! Heel leuk om al afgedrukte foto's te hebben van Lars.
De zondag hebben we goed doorsparteld. Onwennig en zoekend maar OK. Vreemd om in het park dat hier al een paar weken staat opeens een echt baby'tje te zien liggen. En om de zorg voor 2 van die kleine patatjes op te nemen en te combineren met een lijf dat tegentrekt (letterlijk), heel erg vermoeid is en onder invloed van gigantisch veel hormonen. Snotteren bij het minste. Zo emotoneel dat ik ben! Kraamtranen.. ze zijn me helaas wederom niet vreemd.

Maandagochtend om 9u30 ging mijn GSM af. Het secretariaat van de kinderarts. Mijn hart stond stil. Dit was niet goed. Niet goed! En dat gevoel werd alleen maar versterkt door het geratel van de vrouw aan de andere kant van de lijn. "Goededag mevrouw, de CMV test van Lars was positief dus er moet een bijkomende test gedaan worden, kan u morgen langskomen om 10u30?" ik stamelde dat er al een extra test afgenomen dus die was ook positief...? "Help!" schreeuwde ik geluidloos in mijn hoofd. "ja mevrouw, de test was positiefn kan u morgen langskomen voor nog een bijkomende test?" ik deed nog een poging om de zaken helder te krijgen "maar mevrouw, er is al een test afgenomen in het ziekenhuis, moet er nog 1 worden gedaan?" waarop de secretaresse onverstoorbaard verder ging "Ja mevrouw, bijkomende test is nodig. Kan het morgen om 10u30?" met alle moeite van de wereld probeerde ik mijn kalmte te bewaren en sprak ik nu kordaat en een beetje beverig tegelijk "Mevrouw, er is reeds een urine-test afgenomen in het ziekenhuis na een positieve wangslijmtest. Moet er NOG een bijkomende test worden gedaan? Of wat moet er gebeuren morgen?" Mijn harstlag was toen al 1000 per seconde en ik kon niet meer. Echt ik stond me tranen in de ogen en trillende handen aan de telefoon. CMV positief... bijkomende testen... niet goed! NIet goed!
"Oh er is al een urinetest afgenomen? ik overleg even met de dokter" en  prompt wachtmuziek. Ik kon ter plekke doodvallen bij weze van spreken. Gek werd ik ervan! Een paar tellen later "Miscomunnicatie tussen verschillende diensten mevrouw, wij waren niet op de hoogte dat er reeds een urinestaaltje was afgenomen. U zal de resulaten hiervan woensdag kunnen opvragen, een afspraak morgen is niet meer nodig." "Woesdag pas" wist ik er nog met een piepstemmetje uit te persen.... "Ja mevrouw, u mag woensdag contact met ons opnemen. Fijne dag nog" en de telefoon werd dichtgelegd.
Het duurde nog even voor ik weer tot mezelf was teruggekeerd. Zoveel stress! Mijn paniek-level was helemaal de hoogte in gegaan. Ik was compleet overstuur. Kan zo kwaad worden van situaties als deze. Zoveel paniek zaaien (ook al is het maar voor een minuutje of 2) voor niets en zonder te luisteren! Ik heb tot 4x toe mijn vraag moeten stellen omdat ze gewoon niet luisterde naar mjn vraag. Er gewoon overheen ratelen... Neen. Niet goed.

Dinsdagavond (rond 17u30) neem ik mijn GSM en zie ik 4 gemiste oproepen. Van het secretariaat van de kinderarts. Harstlag 1000 per seconde in een milliseconde. Dit is niet goed. Niet goed! Ze hebben me dringend nodig. De uistlag was pas voor morgen. Dit is niet goed. Dit is vreselijk. Paniek. Paniek. Paniek. Met bibberende handen belde ik terug en tot mijn schrik hoord ik een bandje om mij te melden dat het secretariaat bereikbaar was tussen 9 en 17u. Ik deed nog een poging of 3 om hen te bereiken maar steeds weer dat verdomde bandje. Ik probeerde te aanvaarden dat Lars dus wel een CMV-besmetting had opgelopen en dat het dus dikke kak was. Niet aan te doen.En ik zou morgen om 9u stipt aan de telefoon hangen. Dat wordt een fijne avond zo alleen in de zetel met een hoofd vol gedachten, een hart vol verdriet en ogen die overlopen van de tranen. Ondertussen proberen om Roxanne te ondersteunen in de avond en mijn kalmte te bewaren. Ik was helemaal door elkaar geschud en zag de toekomst even gitzwart in. 
Maar de avondrush hobbelt door en ik kan niet anders dan meehollen en zorgen voor dat kleine geweldige meisje van mijn. Even alle angsten en tranen aan de kant zetten en er onvoorwaardelijk zijn voor dat geweldige trollemieke van me. Even alles uitschakelen en er gewoon "zijn" dat is wat ik moest doen en ook deed.
Tot mijn telefoon opnieuw begon te rinkelen en het opnieuw het nummer van de kinderarts was die op scherm verscheen. Met mijn hart in mijn keel, lood in de schoenen en een piepende stem nam ik op "Hallo met Alice", ik had alle kracht die ik nog in me had nodig om niet in huilen uit te barsten. Ik zette me schrap voor het verdict. Het was de kinderarts zelf die me te woord stond, wat nog meer alarmbellen deed afgaan en mijn hart sprong bijna uit mijn borstkas. Na een lange (veel te lange!) inleiding waarin ze zichzelf voorstelde, duidde dat ze mij al een paar keer had proberen te bereiken zonder succes, de 2 testen nog een overliep kwam dan eindelijk het verlossende antwoord: De urinetest was NEGATIEF! Lars had geen CMV-infectie opgelopen in mijn buik, ik mocht dit hoofdstuk gewoon afsluiten. Snikkend bedankt ik de dokter voor het telefoontje. Ze zei nog dat ze me persé wou bereiken omdat ik het nummer zou herkennen en me zorgen zou maken omdat ik hen niet kon contacteren daar het secretariaat al gesloten was. En dat ze daarom blijven proberen is, om mij gerust te stellen en het goede nieuws mee te delen :)
Deze hele toestand heeft me een aantal jaar van mijn leven gekost, zoveel stress en angst (weeral) maar wat een opluchting dat het vals alarm bleek te zijn. Lars is piekfijn in orde! Mijn mooi bollewopje <3

Mijn hormonen zijn danig in de war en ik ben zo moe en zo emotioneel. Vreselijk. Er waren echt momenten dat ik gewoon in de zetel zat en begon te snotteren. Uit het niets, zonder enige aanleiding. Het moest eruit, het moest stromen. Niets aan te doen. Vreemd ook wel om in corona-tijden te bevallen. Het bezoek is vele malen minder en ook een heel stuk minder hartelijk. Iedereen houdt afstand, een kus of een knuffel is bijna niet gegeven. Ik mis het wel, de nabijheid van anderen, het kunnen delen van grote en kleine gelukjes en van de grote en kleine verdrietjes. Het leven met een pasgeboren kindje is vrij heftig en ook wel eentoning en eenzaam als je niet oplet. En op dit moment probeer ik er alles aan te doen om niet te vereeenzamen en enige schwung erin te houden maar met de steeds verstrengende maatregelen is dat een hele opgave. Veel vrienden hebben Lars enkel op foto of via de videochat gezien. Dan breekt mijn hart toch een beetje. Ik ben ook op dit kindje zo ontzettent trost en wil hem aan de hele wereld laten zien. Alleen mag de hele wereld niet dichtbij komen en blijft iedereen "in zijn kot".  Jammer dat ik deze bijzonder periode niet kan delen met de mensen die ik liefheb. Of toch niet in die mate of op de manier dat ik het zo graag wens. Ik heb voor dit kind zo hard geknokt en de overwinning is groots. Maar het is ook best eenzaam. Ik kan daar af en toe wel droef over zijn. Maar het is wat het is in the end. Ik probeer ondanks alles wel te genieten van dat kleine bundeltje liefde. Het is anders dan bij Roxanne, minder overweldigend ofzo. En ook wel met een langere aanloop. Het heeft lang geduurd eerd ik me aan dit kindje wou en durfde te hechten tijdens de zwangerschap en soms denk ik dat het proces nog steeds bezig is. De angst om Larsje te verliezen was gigantisch maar ik heb dat altijd proberen te onderdrukken. Het was ook een hele lelijk en angstaanjagende gedachte waar ik niet teveel ruimte aan wou geven. Maar misschien breekt me dat nu een beetje zuur op..?  En het feit dat ik niet kan praten met vrienden over mijn angsten en gevoelens omdat er letterlijk teveel afstand en te weing tijd is. De contacten zijn eerder kort en zonder nabijheid dus dat schept niet meteen een sfeer om in je hart te laten kijken.
Maar ik ben eigenlijk wel heel erg gelukkkig. Voorzichtig gelukkig maar wel heel intens. Zo mooi om mijn gezin eindelijk compleet te zien. En het verwerken van de afgelopen 4 jaar kan eindelijk ook gewoon beginnen, ik kan dit hoofdstuk afsluiten en vooruit kijken. Timmeren aan de toekomst van mezelf en mijn 2 dotten van kinderen hier in ons midden. Fantastisch.
 

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik worstel nogal met het feit dat er naast "Mama Alice" op dit moment bitter weinig andere rollen worden vervuld. De corona-toestanden hebben daar zeker ook een groot aandeel in, mijn opties zijn gewoon ook erg gelimiteerd. Maar ik wil meer zijn dan enkel mama. Meer doen dan enkel Roxanne op tijd op school krijgen, naar huis wandelen, huishouden regelen, Lars sussen/knuffelen/ronddragen/liefkozen, wat dutjes doen op de bank, Rox gaan ophalen, eten maken, nog wat spelen met haar, bedtijd en dan zelf ook gaan slapen met Lars. Al 3,5 week zien de dagen er ongeveer zo uit. Af en toe een bezoekje ter afwisseling maar dan gaat het ook voor 85% van de tijd over de kindjes of het moederleven. Veel anders heb ik ook niet te vertellen op dit moment dus ook dat is weer niet zo verwonderlijk. Maar ik vind dat wel heel lastig.

Door de corona ben ik echt een beetje een het vereenzamen (te heftig woord maar ik weet geen ander) omdat iedereen "in zijn kot" moet blijven en er een veilige afstand bewaard moet worden. Vrienden zijn niet zo geneigd om gezellig te komen koffiedrinken. (En een koffie gaan drinken gaat niet want de horeca is dicht). Dit zorgt er ook voor dat ik veel dagen alleen met Lars spendeer en alle zorg dus op mij terecht komt. Alles. Van het eerste tot het laatste. En dat is zeker helemaal OK maar ik vind het ook heel fijn om hem eens letterlijk uit handen te geven en er niet mee te moeten rondsjouwen of een flesje te geven. Om gewoon even terug "alleen ik" te zijn en niet de 2-eenheid met Lars, we waren al 9 maanden onafscheidelijk en nu wordt die periode noodgedwongen verlengd.
Moederen...ik vind het leuk voor even maar ik moet ook echt nog andere rollen kunnen opnemen. Het is niet genoeg om helemaal gelukkig te maken.En dat klinkt zo hard he. Maar ik ben toch meer dan enkel mama? Ik mis weer de oude Alice heel erg. De vrouw die culturele uitjes deed, leuke dingen had te vertellen, stomme stoten uithaalde, reisjes op het laatste moment inplande, afsprak met vrienden en heel vaak in lachen uitbarstte, ... Nu is alles precies een heel stuk saaier geworden, vlakker, eentoniger. Mijn leven is ook zo voorspelbaar. En ik worstel daar weer heel erg mee. En door corona kan ik er ook niets aan veranderen want al die zaken (cultuur, reizen, uit eten gaan, ...) zijn niet mogelijk. Ik moet me terugplooien op mijn mooie gezin en genieten van de tijd die ik met hen mag en kan spenderen. En geloof mij dat is geweldig en ik geniet ook echt van de momentjes samen en de glinstere ogen van Roxanne als ze me iets wil laten zien of ergens verwonderd over is. Maar het is ook hard labeur en soms wel eenzaam omdat er niemand als klankbord kan fungeren. Gesprekken met een 3-jarige en een boorling.. zo hoogstaand zijn die niet ;)

De herfstvakantie zag er veelbelovend uit met leuke uitstapjes en echt tijd voor elkaar: museumbezoekje, toneelvoorstelling, gaan plonzen in zwembad, naar de zee en de tik-tak-expo, ... en ook een paar dagen naar de STIBO en een dagje bij Metie Coco. De ideale mix van tijd met elkaar en rust. Maar de afgelopen week zag ik al de dominosteentjes die ik zorgvuldig had gepland één voor één omvervallen. Niets is nog mogelijk van dit alles. En dat is me erg zwaar gevallen. Ik ben nog aan het herstellen van de bevalling, de nachten zijn lastig omdat Lars 3-4 keer wakker wordt, de dagen zijn lang en vermoeiend met een enthousiaste kleuter die constant aandacht nodig heeft en sociaal contact is tot het absolute minimum herleid. *slik*
Ja, buiten afspreken is zeker een optie maar in de praktijk is dat niet zo handig te realiseren in de herfst, met een pasgeboren kindje én een kleuter. Een wandelingetje van een uur kan nog net maar veel langer moet dat toch niet gaan duren en dan moet het weer ook al meewerken. In de regen gaan ploeteren met een 3 weken oude baby... ik dacht het niet.

Even een serieuze tik gekregen wel met de afkondiging van de nieuwe lockdown. Ik ben vooral triest denk ik. Dit is een zeer bijzonder periode, eentje die ik nooit nog kan overdoen. Dit zijn dagen die niet meer terugkomen, Lars en Roxanne zijn nooit meer zo klein, ik zal nooit nog zo lang thuis zijn. Ik zal nooit nog zoveel tijd hebben om dingen te ondernemen en samen door te brengen. En net NU worden alle wegen afgesloten en op zijn we noodgedwongen op elkaar teruggegooid. Ik wil heel graag, zo graag maar ik kan het niet. Ik kan niet voluit genieten van mijn 2 pateekes als we constant op elkaars lip zitten en letterlijk steeds hetzelfde rondje rond ons huis doen. Ik wil zaken ontdekken, dingen ondernemen met hen, de wereld laten zien. Proeven van alle moois dat er te plukken valt en genieten van de verwondering en bewondering. Erop uit trekken, de wereld tegemoet. Samen avonturen beleven, ervaringen opdoen,... En ja, ik moet van het "kleine" genieten maar serieus, ik heb al veel van het kleine genoten. Te veel. Het is tijd voor de grotere zaken. Eerst waren we aan huis/werk gekluisterd door de 1e lockdown, dan was de zwangerschap zo zwaar (en ik) dat mijn opties ook weer erg beperkt werden en er van leuke zaken doen ook niet heel veel in huis kwam. (Hallo schuldgevoel!) en nu ik fysiek weer meer zaken kan en ik ook nog eens tijd heb en geen werkstress heb moeten we opnieuw "in ons kot blijven" en worden alle opties ingesnoerd. Ik word er heel erg treurig van.
Ik zoek wel naar creatieve oplossingen maar ook die zijn schaars. En ik voel hoe mijn eigen batterijtje elke dag weer een beetje meer moeite heeft om opgeladen te geraken. Ik geef en geef en geef, de hele dag (en nacht) door. Maar om op te laden heb ik naast de overweldigende liefde voor Rox en Lars ook nood aan tijd voor mezelf, een babbel met vrienden, goede nachtrust, een knuffel, een intens toneelstuk,... Kortom aan meer dan enkel Roxanne en Lars. En das goed ook, zo wil ik het ook! Ik wil me niet enkel laven aan hun geluk om zelf ook gelukkig te zijn. Het is niet hun taak om mij gelukkig te maken. Het is een fijne nevenwerking van hun aanwezigheid in mijn leven en ik ben dolblij dat ze er zijn <3  Maar ik moet mijn eigen geluk zelf maken en niet laten afhangen van mijn kinderen. Ik MOET ook meer kunnen zijn dan enkel mama.
Ik hoop snel weer een beetje een eigen leven te kunnen leiden en zaken te ondernemen. Om weer wat meer vrijheid te ervaren en verschillende rollen aan te nemen. Want alleen "mama Alice" zijn maakt me niet gelukkig. Integendeel.
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...