Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november...
Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven met een pasgeboren kindje in corona-tijden is intens en niet zo leuk als ik eerlijk ben. Dagen verglijden hier gewoon in elkaar over en ik ben vooral bezig met Lars voeden, verschonen, in slaap helpen, voor Roxanne zorgen en repeat. Het leven hier in huis is zeer voorspelbaar en eentonig. Door corona zijn de opties om iets te ondernemen ook ontzettend beperkt. Ik zou niets liever willen dan een wandeling maken naar de stad, een koffiehuisje binnenstappen en de krant openslaan om die daar te lezen met Larsje in de buggy naast me. Beetje mensen kijken, beetje genieten van de tijd die ik hier kado krijg, beejte showen met Lars ;) Of met vrienden afspreken, een toneelstuk gaan kijken, een goede Orval drinken op café, gezellig tafelen met de familie, de grote en kleine gebeurtenissen in het leven de mensen die ik graag zie écht vieren of mee helpen doorspartelen. Nu gaat alles een beetje langs me heen.
De zwangerschap van Lars was intens en niet eenvoudig om mee om mee om te gaan maar ook best wel eenzaam. En weinig gelegenheden om te delen, om angsten en verdriet uit te spreken, om gedragen te worden nét omdat het zo moeilijk is met corona om samen te zijn, om vrijuit te kunnen spreken. Maar ook het leven met Lars en Roxanne is pittig en de alleenigheid speelt me meer en meer parten. Dit s next level alleenstaand mama zijn hoor! Mijn netwerk valt voor een heel groot deel weg en de zorg voor mijn 2 geweldige pateekees komt volledig op mij terecht. Er is weinig ademruimte. Ik verlang er zo naar om even niet "mama" te moeten zijn, al is het maar voor een paar uren. Maar dat ik de zorg gewoon even echt uit handen kan geven. En dat is geen eenvoudig vraagstuk om op te lossen op dit moment omdat de mogelijkheden net zo beperkt zijn.
Vorige week had Lars het bijzonder moeilijk (wenen, slapen, wenen,...) en het was heel lastig om die zorg niet te kunnen delen met iemand anders. Gelukkig heb ik het durven vragen aan A. (een goede vriendin) of ze naast een middagje met Roxanne ook even op Lars wou passen voor een paar uurtjes zodat ik gewoon echt letterlijk een frisse neus kon halen in het bos. Ik moest er eventjes uit. Zo dankbaar dat ze dat heeft willen doen! Helpt echt veel als er even op die 2 bengels van mij kan gelet worden en ik met een gerust -maar wel een klein- hart de deur uit kan wandelen. Helaas is er van die boswandeling niets in huis gekomen omdat mijn klusjesman enerzijds later op de afspraak was en anderzijds hij nog wat materiaal nodig had en ik daar dus om ben gereden. Das wel even tanden bijten dan omdat het mijn eerst echt kindvrij moment was en ik daar nu absoluut niet van kon genieten. Neen, ik liep in de Brico te zoeken naar binnendeuren, houten balkjes en mdf-platen. Maar goed, de klusjes hier in huis moeten ook echt wel eens gebeuren dus ook wel goed dat daar schot in de zaak komt.
En nu ik erover nadenk... het was de 2e keer dat ik even zonder kinderen was. Een paar weken terug op bezoek bij familie en daar ben ik "verplicht" boodschappen gaan doen zonder de kindjes, het was heel duidelijk dat mijn lieve familie graag even op de kindjes wou passen. Ook al was dat niet mijn plan en had ik ook geen boodschappen nodig ;) Maar ik ben dan een uurtje op stap geweest zondat buggy of een 3-jarige aan mijn hand ;)

Ik denk dat dit stukje een beetje chaotisch is geschreven maar mijn hoofd gaat ook gewoon alle kanten uit. Focussen blijkt opeens heel moeilijk te zijn omdat er een deel van mijn hersenen volcontinu op Lars is gericht, een ander deel heeft zijn focus gericht op Roxanne, dan zijn er nog de dagelijkse "bromvliegen" waar ik aan moet denken en dan is er nog maar klein deeltje over om echt iets te doen, om te kunnen gebruiken. Mama-brein noem ik dat en ik hoop dat het snel overgaat. Ik mis de oude Alice weer meer en meer. Ik vind het heel lastig om mezelf zo te zien vervagen, wetende dat ik er echt wel nog ben maar dat die andere versie nu gewoon noodgedwongen (corona, pas bevallen) naar de achtergrond wordt geduwd valt me zwaar. Ik houd er niet van om zo een burgelijk bestaan te leiden. Ik wel LEVEN! Dingen doen, ontdekken,  me laven aan cultuur, genieten van de schoonheid van alles, echte gesprekken hebben, trappisten drinken, toneelvoorstellingen bekijken, brunchen,... Ik ben 33 en de laatste weken heb ik mijj beziggehouden met: inlezen over E-bike en wat de beste optie zou zijn voor mij om dan uiteindelijk naar de fietsenmaker te gaan en daar nog een uur uitleg te krijgen én een brochure om thuis nog 2 dagen in te bladeren en internet af te schuime om de beste fiets te selecteren en te gaan bestellen, afspraak maken met de vertegenwoordiger van Kwadro voor een nieuwe voordeur, bestellen van een nieuwe brievenbus/deurbel en fietsanker na een utigebreid onderzoek wat de beste koop zou zijn, opzoeken welke fietsstoel ik wens ter vervanging mijn -uitstekend en veilig - fietsstoeltje dat nu op mijn fiets zit maar niet past op mijn E-bike moet kopen,keuze maken uit de verschillende opties voor ingewerkte deurmatten aan de voordeur en uiteraard niet te vergeten de zorg voor Lars en Roxanne. De kleine dame op tijd op school krijgen, boodschappen doen, Lars vertroetelen en verzorgen, huis opruimen, pampers wassen en in elkaar zetten, de strijk, stofzuigen, rondlopen met Lars op mijn arm om hem te sussen, ondergeplast/gekotst worden, ruzie hebben met mijn 3-jarige eigenwijze dame omdat ze in een short naar school wil gaan (het is 4 graden!) en dat niet mag van mij, smelten als ik blinkende oogjes zie als ik haar op school ga afhalen,... Maar dat is mijn leven en ik gruwel daarvan. Ik heb meer nodig! Ik word hier niet gelukkiger van. Dat klinkt heel grof en ik weet het maar ik moet meer kunnnen en mogen zijn dan alleen maar "mama". Die rol is een aspect van mij die ik koester en graag vervul maar ik heb echt meer nodig om gelukkig te leven. NIet dat ik nu ongelukkig ben maar ik voel wel een knagend gemis. En een groot verlangen om terug "meer" te mogen zijn.

Corona.. het weegt door. Ik ben niet eenzaam, absoluut niet, er zijn veel mensen op afstand nabij en ik voel me zeker gesteund en gedragen in de emotionele zin van het woord. Ik kan bellen en mijn hart uit storten, ik kan mijn ei zeker kwijt maar iedereen bljft ook wel in dat zelfde cirkeltje ronddraaien.En gesprekken worden er ook niet beter op, op den duur heb je geen woorden meer van troost of begrip die nog niet zijn uitgesproken. We wachten allemaal op een uitzicht, op perspectief. Samen klagen helpt ons ook niet vooruit. En je kan niet blijven mekkeren (vind ik) maar andere gespreksonderwerpen zijn er ook haast niet om er zo weinig ondernomen wordt of te beleven valt.
Het leven met een pasgeboren kindje is best wel eenzaam en saai en nu zeker. Toen de 1e lockdonw in maar van start ging was ik al bang voor een 2e... Ik zag het toen al niet zitten net omdat ik weet dat het leven met een mini zo alleenig en eentonig is. Bij Roxanne genoot ik er van om naar de stad te wandelen, te ontbijten met vrienden, te kletsen, te genieten van de tijd ie me geshonken was met haar maar nu...
Nu twijfel ik zelfs of het wel een goed idee was om nog 2 maand extra te breien aan mijn zwangershapsverlof (normaal moest ik op januari terug beginnen werken maar ik heb in april besloten om een maand ouderschapsverlof en een maand gewoon verlof op te nemen aanluistend aan mijn moederschapsrust) want het is best wel beklemmend het idee dat dit leven nog 2 maand zal voorthobbelen.

Amai ik klink precies zo negatief. Is zeker niet de bedoeling en ik geniet ook echt wel van die 2 schatten van kinderen van mij maar ik mis het gewone leven zo ontzettend hard en het weegt door. Ik probeer een dezer een vrolijker kamerjte in mijn hoofd open te trekken en een mooi stukje te schrijven :)

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor mezelf is dan besteed ik dat graag een doelloos in de zetel hangen of de krant lezen. Maar stiekem heb ik veel maar baat bij het ordenen en neerpennen van mijn gedachten.
Lars wordt zo snel groot! NIet te doen. En het lijkt alsof ik er niet genoeg van geniet omdat ik constant bezig ben zaken te regelen, op te ruimen, eten maken, strijken,... Ik verdwijn een beetje in de houswife-routiine. En als Roxanne thuis is dan wil ik graag tijd met haar spenderen want ook zij groeit op als kool! Het is nu een echte kleuterpuber en dat vraagt nogal veel van mijn kalmte-vermogen op momenten.

Het is nog steeds een moeilijk evenwicht de aandacht en zorg voor mijn 2 monsterpateekes en mezelf. Zeker nu er zo weinig uitwijkmogelijkheden zijn en ik eigenlijk de enige echte zorgfiguur ben. Af en toe gaat Roxanne wel een dagje naar oma maar doorgaans ben ik degene die instaat voor alles. Omdat ik de zorg voor Lars ook als beknellend begon te beschouwen en echt niet meer aan rust toekwam (dat leven op zijn ritme en het constante "aan" staan begon echt zo hard zijn tol te eisen) nam ik contact op met de creche om te vragen of hij eventueel vroeger kon starten. Iets met tandvlees en erop zitten enzo. Gelukkig was hier begrip voor en kon Larsje op 1 februari starten in de geweldige creche en vertoeft hij daar nu 3 dagen per week. Dat zijn 3 dagen dat ik echt dingen gedaan krijg en zaken heel snel kan afwerken. Heel gek om op amper 6 dagen (want ik besteed de woendag graag aan Roxanne) meer gedaan heb gekregen dan in de 4 maand dat ik samen met Lars thuis was. Wat een energie vraagt zo een klein mannetje toch!
En er is ook heel wat te regelen in dat huis van ons helaas. Ik was in oktober (net na mijn bevalling) dolenthousiast omdat ik EINDELIJK een tuinman gevonden had die voor een schappelijke prijs onze stadskoer wou omtoveren in een gezellig tuintje en ook nog wat klusjes die al veel te lang blijven liggen waren wou opknappen. Maar helaas is het anders uitgedraaid. De man in kwestie blijkt een dikke prutser te zijn die geen kennis van zaken heeft en me naast veel stress en gedoe ook nog eens meer dan genoeg geld heeft gekost.Voor niets uiteindelijk (op een brievenbus, deurbel en wat plankjes na) want alle werken die hij heeft gedaan moeten gewoon volledig opnieuw worden uitgevoerd.  Verschrikkelijk is het. Gelukkig was het een zeer onbetrouwbare werkman die vaker niet dan wel kwam opdagen dus zo ontzettend veel heeft ie niet gedaan maar wat ie gedaan heeft is ronduit slecht en niet afgewerkt. De zwangerschapsmist in mijn hoofd is net op tijd opgetrokken en ik heb op tijd kunnen ingrijpen en de werken stilleggen. Maar het hele verhaal begint terug van voor af en aan en de zoektocht naar een goede werkman die én tijd heeft én binnen budget werkt én kennis van zaken heeft én zo een klein klusje wil aannemen kon ook opnieuw beginnen. Gelukkig weet ik van aanpakken en eenmaal ik mijn schouders (er nog maar eens) heb ondergzet is de bal snel aan het rollen gegaan. Nu ben ik vooral bezig met het contacteren en opvragen van offertes bij firma's die kunstgras produceren en plaatsen.
Ik was er wel even van onder de voet dat dit allemaal weer niet leek te lukken. Ik heb geen grote dromen maar toch moet het altijd weer met veel zorgen en gedoe gepaard gaan om die te kunnen verwezenlijken. Ik wou gewoon een leuke plek voor mijn 2 kindjes om in te ravotten deze zomer een een stukje terras waar ik een boekje op kan lezen. Niets wereldschokkends, niets onmogelijk en toch... Ik hoop dat het voor mei kan worden gerealiseerd allemaal. Het zal een flnke duit meer kosten dan aanvankelijk gedacht/gehoopt maar OK, dan is het zeker goed gedaan en zal ik er jaren plezier van hebben. Ik zou het zo geweldig vinden als Roxanne deze zomer in onze eigen tuin een beetje kan spelen en giechelen. Gewoon een leuk plekje om te zijn. En dat Larsje ook wat kan rondkrawietelen en van het zonnetje genieten. Ik word er soms een beetje triestig van dat alles met zoveel hobbels en bobbels gepaard moet lijken te gaan. (Ok, dramaqueen-gehalte is weer aan het stijgen) Maar ik ben dat incasseren zo moe aan het worden. Het is de zoveelste opdoffer en ja het is waar, ik krijg het wel weer allemaal geregeld maar dat is weer een tour de force die ik moet uithalen die ik liever NIET had uitgehaald. Het vraagt zoveel energie.

De hele corona weegt ook ontzettend door de laaste weken. Zeker met zicht op terug beginnen werken maakte ik een balans op en echt genoten van deze tijd heb ik niet. Ik heb vooral mijn 4 muren hier gezien en gezorgd voor Lars en stress gehad rond de klusjesman (die al 3 maand beslag legde op mijn tijd en zijn afspraken niet nakwam maar ik bouwde mijn agenda daar wel rond). Doordat de horeca niet open is was er ook geen sprake van gezellige momentjes met vrienden boven een tas koffie of een lunchke. Ik heb ook veel te weinig vrienden gezien. Iedereen is bang voor contact binnenshuis en gaan wandelen met zo een klein petoetje door weer en wind (sneeuw, regen, vrieskou,...) is niet zo aangenaam. Dus dat gebeurde ook veel te weinig. Eenzaam ben ik gelukkig niet geweest maar wel alleenig. En de eentoningheid van het bestaan met 2 kleine kinderen was beklemmend en maakte me niet gelukkig. Ook niet ongelukkig maar ik haalde er maar weinig energie uit. Energie die ik wel nodig heb om dit allemaal te trotseren. Want het leven is geweldig met zo 2 lieverds maar vraagt ook veel en als er weinig energie kan worden opgedaan kan ik ook maar weinig teruggeven.

Ik wil ook heel graag een leuke en fijne mama zijn voor Roxanne en dingen met haar ondernemen. Echt tijd met haar spenderen als we samen zijn. Ze is zo geweldig <3 En wat wordt ze snel groot opeens. Ik sta er soms nog van te kijken hoe ze evolueert en dingen oppikt. Alsof ze door mijn vingers glipt. Opeens kan ze goed binnen de lijntjes kleuren. En zijn de kriebel-krabbel-tekeningen geevolueerd naar herkenbare figuren. We kunnen samen naar een film kijken. Ze kan een flink stuk wandelen. Heeft echte vriendjes op school. Ontpopte zich tot een poppenmoedertje.Helpt goed mee in de keuken met groentjes snijden, soep maken, vaatwas uitlegen,...  Maar aan de andere klant blijft ze gelukkig mijn kleine lieve meisje dat nog graag in het grote bed komt om te knuffelen en te stoeien. DIe een zoen en een aaike wil voor het slapengaan. Die haar wolfje overal mee naartoe sleurt. Die giechelt als ze me aan de schoolpoort ziet. Wat ben ik blij met haar!

En Lars... Ja dat is een baby. En das nu niet meteen mijn beste periode. Dat nonstop zorg dragen voor... Ben heel blij dat er meer interactie komt en dat er meer mogelijkheden tot uiting komen. Nu draait ie rond als een torpedo in zijn park alleen wordt ie zo boos omdat ie er niet in slaagt om op zijn buik te draaien. HIj draait dus kwaad rondjes om zijn eigen as. Grappig en een beetje triestig tegelijk ;) Ik kijk er heel erg naar uit om zijn persoontje te zien ontwikkelen en meer opties te hebben met hem. Die babyfase was bij Roxanne een groot avontuur nu is dat vooral iets dat moet passeren ofzo heb ik het gevoel. Ik kan niet wachten tot ie wat groter is en hier door het huis rondkruipt en brabbelt.
Ik ben ontzettend blij dat ie er is en dat hij duidelijk een vrolijk mannetje is dat plezier heeft en graag in ons gezin vertoeft. Maar het is een beetje saai (durf ik moet moeite schrijven) als ik eerlijk ben. Het is vooral een leven dat draait om regelmaat (dutjes, flesjes, pampers) en met Roxanne begon het net te lukken om echte dagjes uit te hebben en ons te amsueren zonder op de klok te moeten kijken. Het is aanpassen leven met zo een baby en ik heb dat een beetje onderschat precies. Ook omdat er geen mogelijkheid is dat Lars gewoon thuisblijft bij de partner/papa want ja die is er niet. Waar ik ben is hij en omgekeerd. De dagen in de creche zijn dan ook een verademing :) Ik hoef nu geen rekening te houden met zijn dutjes en kan gewoon boodschappen gaan doen of douchen of serie'tje kijken of gaan wandelen of ... Ik moet geen rekening met hem houden. En ik houd graag rekening met hem maar er is wel een last van mijn schouders als ie er niet is. Ik bedoel het zeker niet zo negatief. Maar leven met 1 baby is te doen, je drijft gewoon mee op dat ritme en past je leven aan dat kleine hummeltje aan. Het leven met een kleuter én een baby zonder partner dat is een ander paar mouwen... Want die kleuter heeft ook haar noden en wil graag de wereld ontdekken. Ik vind het niet gemakkelijk om daar evenwicht in te vinden. Ik wil Lars de stabiliteit en rust geven die hij zo hard nodig heeft maar ook Roxanne wil ik de mogelijkheid geven om de wereld in te duiken en tijd met haar mama te spenderen. En die 2 combineren... daar ligt de grote uitdaging voor de komende maanden heb ik het gevoel. En ondertussen moet ik ook nog proberen om wat voor mezelf te zorgen. Hoezo veel balletjes om in de lucht te houden ;)

Maar algemeen gesteld gaat het hier zeker niet slecht. Er zijn goede en minder goede momenten en er zijn momenten dat ik de mist overheerst en de tranen heel hoog zitten. Er zijn ook gewelidge momenten dat ik zo geniet van mijn gezin en diep ontroerd kan zijn over het feit dat het gewoon gelukt is om dit te realiseren. Dat het alle moeite en pijn meer dan waard is geweest. Het leven met hen is ene totaal ander leven dan zonder hen en soms mis ik die onbezorgde, ongebonden tijd van toen wel en kan ik er met weemoed aan terugdenken. Ik was écht een toffer persoon zonder kinderen maar ik zou dit avontuur nooit willen missen. Wat zie ik hen graag !

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...