Ik heb al met enkele dichte vrienden en de zus gepraat over mijn beslissing om BAM-mama te worden.
Het is nu niet meer van "ik overweeg het, ik ben er mee bezig, ik ben het aan het onderzoeken, ..." Neen, ik kan en geef nu ook met een grote glimlach de boodschap dat ik ervoor ga. Dat ik hoop dit jaar zwanger te zijn.
Altijd weer een spannend momentje toch wel om het zo effectief te droppen bij iemand anders omdat het toch wel een heel belangrijke beslissing is. Maar ik heb tot nu toe enkel positieve reacites gehad. Wat me heel erg gelukkig maakt!
Het is zo bijzonder om te voelen dat iedereen die het weet me ook echt steunt in mijn beslissing en mee op weg wil gaan tijdens dit avontuur.

Het voelt ook heel erg goed aan om het te kunnen delen met vrienden en met de zus. Het is alsof ik een straaltje geluk kan delen met de mensen die me heel erg dierbaar zijn. Wat een hele warme en gezellige sensatie met zich meebrengt. Er komen ook heel veel vragen en bezorgdheden bovendrijven tijdens zo een gesprekken, de liefde voor mij word dan heel erg tastbaar.  En ik ben steeds heel blij als ik het kan counteren door aan te tonen dat ik echt heel goed geinformeerd ben, alle opties al reeds heb bekeken, die vragen ook al heb gesteld en veelal reeds ook kan beantwoorden ... want dat neemt zeer veel onrust weg. Bij mij, maar ook bij mijn omgeving.

Die gesprekken tonen ook wel aan dat het zelfbeeld dat ik heb ook wel strookt met hoe anderen mij zien en wat belangrijker is:  dat de mensen die van het plan afweten met het ook echt wel zien doen.
Een vriendin, aan wie ik het in eerste instantie via mail liet weten, reageerde heel enthousiast dat ze het meteen voor zich zag en dat ik dat fantastisch goed ging doen! Dat het echt "mijn weg" was en dat het haar een zeer goede beslissing leek.
De zus had zich al verwacht aan deze boodschap en was dan ook blij om te zien dat het me veel rustiger en gelukkiger maakte; Het aanbod om met raad maar zeker ook met daad klaar te staan ontroerde me heel erg.
Een vriend die het hele traject van dag 1 van heel nabij heeft gevolgd vond het heel leuk nieuws en was blij dat ik de knoop had doorgehakt en niet meer in het land van de twijfel moest wonen. Maar er nu volledig voor kon gaan.
Een iets oudere collega had het al langer in het snotje dat ik met die gedachte aan het spelen was en was dan ook helemaal niet verbaasd om te horen dat ik de knoop had doorgehakt, haar reactie was "Het mag dan zeker eens bij Tante L op bezoek komen he! Ik babysit met heel veel plezier af en toe eens op dat bolleke!"
Een andere vriendin die zelf een grote kinderwens heeft maar ook geen partner was zichtbaar ontroerd maar ook wel blij en verzekerde me dat, ondanks de tranen die zullen vloeien, ze heel graag gaat babysitten en dolgelukkig voor me zal zijn.

Iedereen is heel erg liefdevol en steungevend binnen dit proces. Wat zeker niet vanzelfsprekend is maar wel heel belangrijk voor mij is. Ik wil en kan dit avontuur niet op mijn eentje tot een goed einde brengen, ik heb echt wel de steun van mijn omgeving nodig. Nu en ook later als het kindje er is zal ik hun warmte en liefde en aanwezigheid heel erg kunnen waarderen. En nodig hebben. Door daar nu al heel eerlijk en open over te zijn hoop ik dat de drempel in de toekomst, eenmaal het zover is, ook beduidend lager zal liggen en ik vrij eenvoudig hulp en ondersteuning durft te vragen. Het krijgen is alvast geen enkel probleem ;)

Ik ben zo ongeloofelijk blij dat dat mijn plan tot nu toe alleen maar op enthousiaste, soms ontroerde, soms heel rationele, soms heel vertrouwensvolle wijze is onthaald en dat ik nu heel zeker ben dat ik er niet alleen voor sta. Die bevestiging is onbetaalbaar en maakt me zo dankbaar voor zoveel vertrouwen en liefe van mijn omgeving.

Het is ook een heel bewuste keuze om slechts een klein groepje mensen in te lichten over de concrete toekomstplannen.
Ik hoef geen hele bende cheerleaders die na elke inseminatie-ronde enthousiast mijn eicelletje aanmoedigd en de zaadcellen toejuichen om het beste van zichzelf te geven ;) 

En dan was het EINDELIJK 14 maart :) De dag die al weken in mijn agenda stond te blinken en in mijn hoofd was aan het pinken.
De eerste echte afspraak bij Dr Decleer in Jan Palfijn Gent voor de procedure te bespreken om BAM-mama te worden.
Ik maakte de afspraak in januari toen ik nog aan het twijfelen was en vooral informatie wou vergaren. Maar nu zit ik hier met een heel andere insteek en wil ik gewoon de procedure laten opstarten. Superspannend!

Ik ben belachelijk vroeg opgestaan, kledij uitgekozen die me wel geschikt leek en waar ik me goed in voelde en dan zat ik beneden aan de keukentafel... En zag ik de tijd alleen maar ellendig traag voorbij tikken.. Ik had pas om 12u een afspraak! UIteindelijk mijn sportzak genomen en naar de fitness gefietst. Een aflevering van "Bride Wars", een goede workout en een zalig lange douche later was ik klaar voor. De zus kwam was op tijd en samen dronken we nog een tas koffie voor we vertrokken. Koffie heeft me zelden zo slecht gesmaakt.. Toch wat last van de zenuwen ;) ?

Eenmaal in het ziekenhuis werden mijn zenuwen nog meer op de proef gesteld omdat we een beetje aan de heel late kant waren, ik mijn paspoort vergeten was, we de verkeerde lift namen dus terug helemaal naar beneden moesten om dan hop hop snel met een andere lift terug naar boven te gaan... waar we DAN te horen kregen dat de dokter een dik halfuurd in vertraging was :D

Twee zenuw-plaspauzes later (echt plasjes waar zelfs een mier niet in zou verdrinken!) werden we in het kabinet van de dokter geroepen. Ik deed mijn verhaal, hij luisterde en noteerde zaken, humde af en toe instemmend. Toen hij hoorde dat ik naar Jette geweest was om mijn eicellen te laten invriezen wist hij me te vertellen dat die procedure geen nut heeft voor mij.. Het probleem zijn niet mijn eicelletjes maar wel mijn baarmoeder en haar ongewenste gasten, de fibromen. Wat ben ik met een reeks ingebankte eicellen als mijn baarmoeder binnen afzienbare tijd alle dienst weigert?
Hij vond het een goede bessling van me om NU actie te ondernemen. En het was goed dat ik gekomen was.
Wat een fantastische man :D
Ik voelde me instant goed bij deze dokter, had heel erg het gevoel deze keer echt aux serieux genomen te worden in mijn angsten en bezorgdheid. En ook de bevestiging wel dat ik gegronde redenen had om mij zorgen te maken en stappen te willen ondernemen.
Alleenstaande vrouwen zijn voor de wet gelijkgesteld aan koppels en Dr Decleer verlangt dus geen batterij aan psychologische testen en onderzoeken om zich er van te vrijwaren dat ik deze beslissing wel overwogen heb en dit ook echt kan en wil. Wat wel een verademing betekend want ik zag wel op tegen de hele verantwoording en het steeds moeten "bewijzen" dat ik een goede mama zou zijn.

Er was een zeer goede klik met de dokter en ik heb veel vertrouwen in hem. Wat echt een bijzonder gevoel is na een hobbelig parcours met de andere gynaecologen...  Ik voel dat dit echt snor zit en we op dezelfde lijn zitten. Het is een heel directe man die met een vleugje humor de zaken aanbrengt maar er geen doekjes om wind. Wat ik heel erg apprecieer.
Hij stond ook open voor heel wat vragen die ik had en gaf me ook duidelijk uitleg. Zoals de werking van de C.lomid (iets waar ik eigenlijk niet zo happig op was om te gebruiken) is me nu helemaal duidelijk geworden en kan ik dan ook met een iets geruster hart slikken,...

C.lomid is een medicijn die word gegegeven aan vrouwen met een vruchtbaarheidsprobleem. Het zorgt ervoor dat het hormoon dat de signalen aan de hersenen doorgeeft dat er een eicelletje mag beginnen rijpen niet herkent word en de hersenen gaan dus meer inspanningen leveren, meer actieve stoffen, uitzenden om toch een eicelltje te laten rijpen. (Dr Decleer omschreef het
als "ijsblokjes op je eierstok" ) Hierdoor heb je een grotere follikel (kans op meerdere follikels ook wel maar niet echt een risico daar ik maar 1 eierstok heb) en kan de cyclus wat beter opgevolgd worden.
Het kan een aantal nijdige bijwerkingen hebben: Misselijkheid, hoofdpijn,verhoogde kans op meerlingen, vapeurekes, braken,...
Maar het kan geen blijvende schade aanrichten aan mijn lichaam. Wat ik wel belangrijk vond :)
Een deskundig woordje uitleg:
www.apotheek.nl

Ja  je leest het goed, ik heb besloten om bij deze dokter de procedure te laten opstarten. En dat kan al vanaf mijn volgende cyclus... Die volgende week zou moeten starten!
Ik ben zo intens gelukkig en opgewekt en vrolijk en echt helemaal overtuigd! Wat een heerlijk gevoel!!!

Nog even langs de verpleegster om de contractjes op te halen (toestemming gebruik anoniem donorsperma, toestemming medisch begeleide voortplanting, fenotype wensmoeder,...) en dan was de zaak beklonken.
Ik kon wel dansen van plezier!

In de cafetaria van het Jan Palfijn nog even nagepraat met de zus over alles en ook zij had een goed gevoel bij de hele procedure. En ook bij de dokter. Iets wat voor mij wel van belang is want ik wil dit zo graag dat ik wel een klein beetje een andere percepetie zou kunnen hebben ;) Hoewel.... mijn buikgevoel is altijd juist en nu roept die buik van me heel erg luid dat het GOED GOED GOED is!

Vrijdag is er nog een consult in het UZ Gent bij Dr Dewulf om ook daar mijn kinderwens eens te gaan bespreken. Ik ben benieuwd wat ik daar nog te horen zal krijgen en of ik op mijn beslissing zal terugkomen en toch een traject in het UZ laat opstarten...
Als het daar nog beter aanvoelt dan wil ik het zeker en vast overwegen.

Superspannend!
Binnen 3 weken kan ik al een eerste inseminatie hebben...
*happy happy happy!*

 

 

 

 

 

Ik loop al de hele week op wolkjes... het consult bij Dr Decleer heeft me echt gesterkt in mijn overtuiging dat ik met dit traject door wil gaan en ik kan haast niet wachten voor mijn regels van start gaan (normaal binnen 3 dagen... *fingers crossed*) maar vandaag had ik ook nog een afpsraak staan in het UZ Gent bij  Dr Dewulf. Ik heb dit heel bewust zo gepland omdat ik wou voelen waar ik me het meest op mijn gemak voelde om de procedure te laten starten...

Er hing een aangename sfeer op de afdeling. Het was er rustig en sereen, gemoedelijk vooral. Eenmaal in het kabinet van Dr Dewulf werd mijn dossier overlopen en de zaken nog eens besproken. Ze sprak zich opvallend minder uit over de urgentie van het vervullen van mijn kinderwens (in tegenstelling tot Dr Decleer) en legde de hele procedure nog eens uit.

Wat heel fijn was, was de info over mijn fibromen. Deze bevinden zich niet aan de buitenkant (zoals aan paddestoeltje) maar ook niet in het slijmvlies (waar de innesteling plaatsvind) maar wel in de baarmoederwand. Op zich kunnen ze daar niet heel veel hinder veroorzaken voor een eventuele zwangershap of innesteling. En ze waren ook niet gegroeid!
Mijn vraag over het laten uitspuiten van mijn eileider (soms zijn de eileiders verstopt en kan de eicel de reis niet aanvatten. Deze sterft dan af na de eisprong en wordt verteerd door het lichaam.Wat meteen ook betekend dat zaadcellen nooit tot aan de eicel raken) vond ze wel terecht. Ik heb een verhoogd risico omdat ik een serieuze buikoperatie heb gehad.
(Dr Decleer wil dit onderzoek pas uitvoeren na een aantal vruchteloze pogingen.  Dit omdat een vrouw in een relatie ook niet preventief haar eilieiders laat uitspuiten en het een bijzonder onaangename ingreep is die hij liever niet zonder indicaties laat uitvoeren)
Ik kan dit ook gewoon aan mijn eigen gynaecoloog (St Lucas, Dr Bronselaer) vragen om dit te laten uitvoeren. Het hoeft niet met alle geweld in het UZ Gent. Hier had ik wel oren naar omdat ik alle kansen die ik heb zo optimaal mogelijk wil benuten. Vervelende ingreep of niet. Dr Bronselaer mag binnekort een telefoontje van mijn verwachtten...  ;)

Bij een interne echo bleek dat ik wel degelijk een eisprong heb gehad (goed teken) en dat er geen cystes te bespeuren waren op mijn eierstok. Allemaal fijn en goed nieuws :)
De kansen op zwangerschap zijn zeker niet alarmerend laag. Een hele geruststelling.

De procedure in het UZ Gent is wel een tikkeltje anders dan deze in het Jan Palfijn...
Als ik van start wil gaan in het UZ dan stort ik eerst 500 euro als instapkost (dit dekt 2 psychologische gesprekken en de samenkomst van de adviesraad) en krijg ik binnen de 3 maand een afspraak bij een psychologe.  Na dat eerste gesprek volgt een 2e gesprek en dan is er een adviesraad die zich over mijn dossier buigt en beslist of ik al dan niet van start kan gaan met de behandeling. Dit hele traject zal toch snel een 6 maanden in beslag nemen en dan pas kunnen de inseminaties plaatsvinden.
Het sperma voor de inseminaties word aangekocht door de wensmama in de hoeveelheid van 3 staatljes (600 euro) of 6 staaltjes (1200 euro) ongeacht het aantal nodige staaltjes. (Dus zwanger bij de 4e poging dan zijn er 2 staatljes die onbruikbaar zijn of die kunnen bewaard worden voor een eventueel 2 kindje)

Ik heb mijn beslissing al gemaakt (Dr Decleer maak je borst maar nat, here comes Alice) maar toch ben ik er met een zo open mogelijk vizier naar toe getrokken en enkele zaken stuitten me toch heel erg tegen de borst...

- INSTAPKOST
Feiten:
Er word een instapkost/dossierkost gevraagd van 500 euro aan alleenstaande wensmama's. Dit om verschillend redenen. Vooreerst om de eerste kosten te dekken (de gesprekken, de adviesraad), anderzijds is het ook een soort van "realitycheck" voor wensmoeders dat een kindje veel geld kost en de betaling van dit bedrag is dan ook een zekerheid voor het ziekenhuis dat er voldoende financiele reserves aanwezig zijn. Het is een drempel waar sommige wensmama's niet over geraken. Het is een vorm van eerste schifting. Tevens is het een teken van engagement als wensmama dat je zoveel geld wil betalen om de procedure in gang te laten zetten.

Persoonlijke visie:
Ik vind dit een heel vreemde manier van engagament tonen naar je ongeboren kind. En het is niet omdat ik vandaag die 500 euro op tafel kan leggen dat dit een indicatie is voor de komende 18 jaar. Het feit is ook dat koppels dit bedrag NIET moeten ophoesten indien zij een behandeling wensen op te starten.  Het bedrag op zich stelt zo weinig voor, heeft zo weinig essentiele en relevante informatie vrij... Ik kan het op geen enkele manier voor mezelf verantwoorden. Ik vind het een heel vreemde gang van zaken.

- PSYCHOLOGISCHE GESPREKKEN
Feiten:
Het UZ Gent verlangd dat wensmama's 2x een gesprek hebben met een psychologe. Dit om de wensmama te wijzen op de mogelijke indicaties, op de moeilijkheden binnen het traject, de emtionele belasting,... Het zijn intense gespreken die peilen naar hoe je het BAM-zijn ziet en of het geen bevlieging is. Het UZ doet deze gesprekken wel (in tegenstelling tot andere centra die vanuit economisch standpunt zomaar iedereen aanvaarden en behandelen aldus de arts) om zich er van te vergewissen dat de wensmama wel degelijk over voldoende stabiliteit beschikt en de beslissng goed heeft overwogen.

Persoonlijke visie:
Ik vind zo een gesprekken eerder een controlerend en vies kantje hebben. Alsof ik mij moet gaan verantwoorden omdat ik een kindje wil en helaas geen partner heb maar wel een lijf dat me niet zo veel tijd meer gunt om deze te vinden. Het stoort me heel erg dat ik als alleenstaande vrouw die op een verantwoorde en weloverwogen manier een kindje zou willen krijgen zo op de rooster wordt gelegd. En dat er anderen zijn die gaan beslissen over mijn toekomst, over mijn kinderwens.
Het feit dat ik naar een ziekenhuis trek en medisch begeleide voortplanting wil opstarten is voor mij voldoende om aan te tonen dat dit een keuze in eer en geweten is. Ik kan ook de straat gaan doen op mijn vruchtbare dagen en hopen dat er een man die even met mij de lakens wil delen. Maar op die manier wil ik geen kindje verwekken. Ik wil het later recht in de ogen kunnen kijken en zeggen dat hij/zij enorm gewenst is en dat ik naar het ziekenhuis ben, getrokken om zwanger te raken. En niet dat hij/zij een accidentjes is of  het product van enkele goed getimede liefdeloze nachten,...
Koppels die aan kinderen willen beginnen moeten dit ook allemaal niet doen. Die beslissen gewoon zelf onderling dat de tijd er rijp voor is en wagen hun kans. Niks psychologische testen  en adviesraden!

-WACHTTIJD
Feiten:
Voor er sprake kan zijn van een eerste inseminatie gaan er al snel een maand of 6 voorbij zijn gegaan. Dit omdat de gesprekken moeten ingepland worden, de raad bij elkaar geroepen en het besluit moet worden genomen.

Persoonlijke visie:
6 maand! Dat is een eeuwigheid binnen dit parcours! Eer je als wensmama naar het ziekenhuis trekt met de vraag om je te helpen je kinderwens te vervullen is er al zoveel tijd overgegaan dat 6 maand echt moordend lang is!  Het lijkt me haast een onmogelijke opdracht om zolang ter plaatste te blijven trappelen. Want het enige wat je wil als wensmama is zwanger worden... Is actie ondernemen om die kinderwens in vervulling te laten gaan. En dan is een psychologisch gesprek nu niet meteen de actie waarop ik doel ;)  Ik vind het haast onmenselijk om iemand nog zolang op de proef te stellen. Voor mij zou dat beteken dat ik pas in september ten vroegste van start zou kunnen gaan met de inseminaties... Wat nog veel te lang is.

Ik wil hier zeker geen afbreuk doen aan het UZ Gent of andere centra die deze eisen ook stellen. Absoluut niet. Maar voor mij voelt dit niet goed aan en strookt het niet met mijn visie. Ik wil gewoon heel graag een kindje en ik heb hier heel goed over nagedacht, ben zeker niet over 1 nacht ijs gegaan. Uren heb ik al gepraat met mijn psychologe (waar ik al 5 jaar een bijzonder goede band mee heb) over mijn kinderwens en over BAM-mama worden, ik heb internetfora verlslonden, verschillende gynaecologen en onderzoeken laten doen, boeken gelezen, gepraat met vrienden en de zus, ... Ik ben overuigd van mijn wens en van mijn kwaliteiten als aanstaande mama.
En ik moet ergens goed voelen en dat doe ik niet meteen in het UZ... maar wel bij Dr Decleer.
Hopen maar dat het allemaal vlotjes verloopt...  :)
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...