Zometeen word ik verwacht bij mijn  "vaste" gynaecoloog, dokter Bronselaer voor de 6-maandelijke routinecontrole. Maar voor mij is het nooit meer een gewone routine-controle. Voor mij is het nooit meer gewoon eventjes langs de gynaecoloog voor een onderzoekje. Nooit meer  gewoon een "vervelend onderzoek" dat als faits divers kan geparkeerd worden in de notulen van mij leven. Voor mij is dit een moment van spanning, van angst, van onzekerheid... en van tranen geworden sinds januari 2015. Ik ben zo ontzettend bang over de evolutie van alles in dat lijfje van mij. En wat het verdict vandaag zal zijn. En hoe het staat met mijn kinderwens én de slaagkansen.
Na 3 mislukte pogingen heeft ook dat vertrouwen nog es een knauw gekregen.

Ik kan niet meer met een gerust hart naar Sint-Lucas fietsen. Ik voel het kloppen in mijn keel, de tranen staan al de hele dag in mijn ogen, de angst neemt het even van me over. Weg emotioneel-rationele-Alice, hallo emo-trut!
Ben er niet gerust op. Maar zal ik dat ooit wel zijn? Zal ik dat ooit terug zijn? Zal de rust in mijn hoofd ooit terugkeren rond mijn vrouwelijkheid of blijft dat als een vies wazig spook in mijn gedachten ronddolen? Het is best zwaar om hier mee geconfronteerd te worden en het niet echt met iemand te kunnen delen. Ik moet gewoon afwachten.
Gisteren probeerde ik er met de zus even over te praten maar omdat het zo emotioneel geladen is werd het geprek snel afgebroken.
Ik kan er niks aan veranderen en moet gewoon vandaag op controle. Vanaf dan kan ik terug verder. Met dezelfde zorgen of met net dat tikkeltje meer slecht nieuws... We zien wel.
Off we go then.... Met elastieken beentjes, een stem die piept van emotie en tranen die glanzen in mijn ooghoeken. Maar hoopvol, altijd hoopvol! Ongerust maar hoopvol :)

16u09
Net terug van bij Dr Bronselaer en aansluitend op gesprek bij Petra (psychologe). Ik heb me heel rustig kunnen houden bij de gynaecoloog, geen tranen, geen geduts, geen ongerustheid getoond. Dit uit schrik dat als ik te emotioneel zou reageren hij me niet alles zou zeggen omdat ik het misschien niet zou aankunnen. En ik ben nochtans iemand die pas rustig word als ik het gevoel heb dat er eerlijk en duidelijk met mij gecommuniceerd word. Na het gebruikelijke praatje over de stand van zaken mocht ik plaatsnemen in de beugels. Geen last van de piepkleine eendebek deze keer, ondanks de waarschuwingen van Dr Bronselaer :D Dit was echt te verwaarlozeb, de gevaartes waarmee Dr Decleer manouvreert down there zijn pas echte marteltuigen!
Op de echo konden we constateren dat er 1 firboom gegroeid was (van 1.7cm naar 2.3 cm) maar dat de andere 2 zich koest hieden. Het gegroeide fibroom zit aan mijn baarmoedermond en geeft op dit moment zeker nog geen problemen maar moet toch van nabij worden opgevolgd.
Het goede nieuws was wel dat mijn baarmoederholte geheel vrij is en er daar dus geen fibromen het zichzelf heel gezellig hebben gemaakt. Dus dat er alle ruimte is om een klein hummeltje in te laten groeien. Geen reden tot paniek, gewoon doordoen met de IUI was had advies. Er is slechts een slaagkans van 15 à 20% per cyclus om zwanger te worden dus is het normaal dat het enige tijd vraagt.
Opgelucht en met deze zekerheid dat mijn baarmoeder het goed doet stapte ik zijn cabinet terug buiten. Aftellen naar vrijdag...

In de sessie bij Petra kwam ook dit onderwerp ter sprake. Ze gaf mij de tip mee om bij de volgende inseminatie enige begeleiding te vragen van de verpleegkundigen rond mijn ademhaling tijdens de procedure. Dit omdat ik altijd zoveel pijn heb bij het inbrengen van de eenbek en het sperma. De laatste keer was ik echt duizelig en bleek van de pijn. Vond ik wel een erg waardevolle tip want ik vind het echt vreselijk om die handeling te moeten ondergaan. Het doet niet alleen pijn maar het roept ook herinneringen op van zaken waar ik liever niet aan terugdenk. Het is op alle gebied echt een marteling. Dus ademhalingstechnieken en methoden om dat net allemaal iets draagelijker te maken zijn meer dan welgekomen.  Ik ga vanavond al es googelen of ik niks vind en mijn oor es te luisteren leggen bij de kiné's op het werk. Van alle andere ingrepen (interne echo's, tabletjes, uitstrijkje, ... ) of seks heb ik geen last maar van die gigantische eendebek daarintegen. Amai!!!

Vrijdag is het kick-off van mijn 4e poging...
Vol goede moed ertegenaan!
Komaan lijfje!!!!

Ook dit stukje zal weer over enkele dagen gespreid neergeschreven worden :)

Vrijdag 2 september
Deze ochtend werd ik verwacht om half 9 in Jan Palfijn voor de eerste folikkelmeting van deze ronde. De verpleegster was niet zo behendig met haar staafjes-camera dus duurde het wel even voor ze alles goed in kaart had gebracht. Het is niet dat het echt pijn deed maar echt aangenaam ga ik die sensatie toch nooit vinden heb ik de indruk. Maar goed, uiteindelijk kreeg ze dan toch een mooi beeld van mijn eierstok en haar welig groeiende eicellen. Ik had er 2 die goed waren doorgegroeid en eentje zal zich heel waarschijnlijk ten volle ontwikkelen. Ik mocht nog "even" in de wachtzaal plaatstnemen tot de dokter (Dr Kaan deze keer want Dr Decleer is nog steeds afwezig) op dienst was. Dat eventjes bleek zowaar een uur te zijn. *zucht*

Waar ik een beetje voor vreesde werd werkelijkheid, ik word zondag terug verwacht voor inseminatie... Maar ik kan ABSOLUUT niet zondag. Dan heb ik al heel lang een dagje Parijs gepland met vriendjes dit wil ik hoe dan ook niet laten vallen. Jammer wel dat het nu juist moet samenvallen. Maar niet aan te doen. Ik mag maandag gaan voor de inseminatie, om 8u30 reeds. Betekend dat ik morgenavond weer aan de slag mag met mijn spuitjes. Altijd een topmoment!

Ik heb even getwijfeld om een ovulatie-test te gaan kopen. Zodat ik "zeker" weet dat ik nog in mijn vruchtbare dagen zit als ik pas maandag in de gynaecologenstoel mag plaastvinden. Gewoon, voor mijn eigen gemoedsrust. Ik tobde er de hele weg van het ziekenhuis naar t'stad over tot ik effectief in het Kruidvat stond met die test in mijn handen...En besefte dat het alleen maar meer druk in mijn hoofd zou meebrengen. Ik zou er nog meer mee bezig zijn en het enige dat het me echt zou opleveren was stress en 12,99 euro minder op mijn bankrekening. Heb het doosje dan met een grinnikje terug in het rek gezwierd.
Heb besloten om nu ook niet alles bij te houden van de waarnemingen in de onderbroek, de pijntjes, de ongemakken, de gevolgen van de hormonen,...  maar het zoveel als ik kan los te laten. De voorbije cyclussen hield ik alles nauwgezet bij zodat ik kon vergelijken en de verschillen of gelijkenissen opmerken. Maar dat zorgde ervoor dat ik er meer dan me lief was bezig was met dat lijf van me en het niet op zijn beloop kon laten.
We gaan voor een nieuwe aanpak :)

Zaterdag 3 september
Aangezien ik maandag inseminatie heb (hoewel eigenlijk morgen de "ideale" dag was maar ik dan in Parijs ben)  moest ik vandaag die verdomde pregnyl-spuit  zetten. UIteraard was mijn zaterdag volledig volgepland door de Sneukeltoer op het werk en het BhaloBangla-festival waar ik met veel liefde de handen uit de mouwen kwam steken. Maar die spuit moet gezet worden... Waar dan ook :)

En dit resulteerde dan in het volgende tafereel: 19u30, gsm begint onmiskenbaar aan te geven dat ik nu toch echt die spuit moet zetten, zoeken naar de handtas (waar had ik dat mormel nu weer achtergelaten), me terugtrekken in een ietwat groezelig en totaal onderbelicht toilethokje, daar tot de constatatie komen dat je de eigenlijke injectienaald bent vergeten mee te grabbelen - even vloeken, zuchten en weer doorgaan - de twee ampullekes breken, met de grote opzuignaald beiden substanties bij elkaar mengelen en dan... heel diep ademhalen om die grote, stugge opzuignaald met veel moeite ergens in een lapje buikvet te ploffen!
Snel kledij fatsoeneren, alles in wc-papier wikkelen en in de grote vuilbak mikken, er nog wat spullen bovenop gooien zodat andere toiletgangers niet denken dat er een drugsverslaafde net zijn shotje heeft gezet (want ja, wat denkt een mens anders op en festival in de toiletten bij de aanblik van een fijn spuitje met naald...?) en hop terug met de grote glimlach lekkere wijntjes gaan serveren.

Zondag 4 september
Vandaag geflaneerd in de straten van Parijs als één grote hormonenbom.Echt een aanrader om jezelf niet in de hand te hebben als je met 8 vriendjes op uistap bent en alles veel harder binnenkomt dan anders en er dan ook een overreactie plaatvsvind, toppie!
Maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om 2 vriendinnen in te lichten over mijn baby-plan en die waren beiden ook enthousiast. De lieverds!  A.M. vertelde ik het op Pere Lachaisse, midden tussen de graven, waarom niet. En M. werd gebombardeerd met het nieuws na een korte emotionele opstoot bovenaan de trappen van de Sacre Coeur terwijl ik wat aan het snotteren was. Er zijn slechtere plekken om zoiets te vernemen  memorabel was het hoe dan ook :D

Maandag 5 september
Vanochtend had ik reeds om 8u30 een afspraak voor de inseminatie. Ik was te laat mijn bed uitgesukkeld dus een douchke zat er helaas niet meer in, een sprtntje richting ziekenhuis daarintegen wel! Daar in het toilet (wel goed verlicht en proper) mezelf nog even opgefrist en ongeduldig in de wachtzaal gaan zitten.Een lief bericht van M. (een net ingelichte vriendin, een facebookbericht van E, andere vriendin en de nodige traantjes van ontroering voor zoveel steun en liefde  later zat ik daar nog steeds.  Normaal zijn er erg stipt voor inseminatie...maar nu zag ik de minuten wegtikken.Uiteindelijk ben ik om 8u52 gaan aanbellen en mocht ik binnenkomen in het IVF-centrum. Ik werd naar het 1e kamertje gebracht (anders is het steeds kamertje 2) waar ik werd verwelkomt door een gele gynaecologenstoel en een vriendelijke verpleegster. Deze wist met te vertellen dat de dokter in aantocht was en ik me al mocht prepareren voor de igreep.  Ik ontdeed me van onderbroek en fietsbroekje (tegen Marilyn Monroe-tafelerelen) en wachtte... En wachtte... En wachtte. Na een 10-tal minuten kwam de verpleegster terug binnen met de volgende mededling:  "Het voor u geselecteerde spermastaaltje is niet goed ontdooit. Er zal dus een nieuwtje moeten ontdooid worden. Ik ga je terug naar de wachtkamer moeten brengen voor een halfuurtje."
En voor ik het wist dribbelde ik gedwee de gang door zonder onderbroek of fietsbroek (maar dus echt commando-stijl onder mijn kleejde) richting wachtzaal! De tranen prikten in mijn ogen en het liefst van al wou ik alles gewoon annuleren. Alles gaat mis! Dan geen kind, punt!  Vriendin B. ook gesmst om dit even met haar te delen want voelde me zo eenzaam...!
Een andere verpleegster trof me terug in de -lege- wachtzzaal aan en reageerde verbaasd. Prompt hoorde ik mezelf volgende zin vormen: Sja, mijn sperma was niet goed ontdooid dus moet ik wachen op een nieuwe lading... En we schoten beiden in de lach :D
Ff de spanning uit het lijf gedreven op deze manier en ik kon er weer tegenaan.
Niet veel later mocht ik terug de gang door wandelen (ik had gelukkig mijn slipje al kunnen aandoen in het toilet ondertussen) en plaatsnemen in mijn oude vertrouwde kotje, nummer 2, met de blauwe gynaecologenstoel. Ik vroeg om een lange smalle eendebek en gelukkig kreeg ik deze ook zonder morren van Dr Kaan. De man was erg vriendelijk, gaf me een hand en vroeg me om plaats e nemen in de beugels. Ik was al naar achter gekanteld toen ik een andere vrouwenstem opeens mijn naam hoorde scanderen. Ik stak mijn arm in de lucht, zwaaide even en zei vrolijk "Hier ergens" Een glimlach van de dokter en een giecheltje van de verpleegster later kreeg ik te horen dat de eendebek zou geplaast worden. Ik probeerde me te ontspannen en me vooral niet te focussen op de pijn... maar die pijn was nu bijzonder goed doenbaar! Wat een verschil, het trok wel nog wat tegen maar niet in die mate dat ik het echt heel pijnlijk vind. Nu was het eerder onaangenaam. En het duurde ook niet heel erg lang.  Na afloop zag ik opeens een hand tussen mijn opgetrokken knieën (ik lag nog in de beugels) tevoorschijn schieten van de dokter die me nog erg veel succes wou wensen. Op een vreemde manier vond ik dit erg charmant :D
Na 10 minuutjes soezen op de tafel maakte ik nog een afspraak voor 20 september voor de bloedtest en verliet ik het ziekenhuis.

Komaan lijfje!
 

Het gevoel op een schip te leven en dus constant licht misselijk te zijn, opgeblazen onderbuik, hongerig (en dat in combi met misselijkheid... Heerlijk!), constipatie, pijnlijk gespannen borsten, hoofdpijn, vieze smurrie in de onderbroek,... Ik neem het er allemaal bij zonder al te veel te morren. Maar dat ik mijn"negatieve" emoties niet onder controle kan houden maakt me echt hoorendol! 

Alles komt nu ontzettend hard binnen en ik slaag er niet om er iet of wat normaal op te reageren. Ik ben mij daar bewust van maar ik krijg geen grip meer op mezelf eenmaal ik aan de hormonen zit. Dan zie/hoor ik mezelf tekeer gaan en kan het niet stoppen. Kan me alleen maar excuseren, verantwoorden, om begrip vragen achteraf.

Het proces gaat ongeveer als volgt:
Ik vind iets vervelend en stoor me aan die persoon/dat gegeven/ de situatie - door de hormonen neemt die ergernis tot 10 keer grotere proporties aan dan normaal - ik ben me bewust van die exponentiele en buitenmaatste groei en ook van haar meststof (die vuile hormonen) maar evengoed besef ik dat er niks aan te doen valt wat me pas ECHT tot razernij leid... En dan barst ik los in een tirade die helemaal niet in verhouding staat met de stituatie.
Na die eruptie moet ik even bekomen en mezelf terug samenrapen (want echt een hoopje ellende) en de confrontatie met mijn sujet-van-razernij aangaan en mijn excuses aanbieden.

Tot hier toe is bijna  iedereen erg lief en begripvol geweest en zijn mijn uitbarstingen alleen maar met veel liefde beantwoord (behalve op mijn werk daar is het soms wat moeilijker voor bewoners/begeleiders om het te kaderen) maar ik worstel er zelf echt enorm mee. Ik vind het zo vermoeiend en zo ontzettend lastig om mijn emoties niet onder controle te kunnen houden. Hoe hard ik dat ook probeer te doen en voldoende tijd tracht in te calculeren om ze in hun rauwheid en lelijkheid te laten bestaan als ik alleen ben met mezelf, het lukt me niet.
Echt niet :(


 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...