Onkdans het hobbelige beginparcours en het wel erg lage vertrouwen in deze poging beginnen de zenuwen nu bijzonder op te spelen... Ik hen haast geen bijwerkingen van de utrogestan deze keer. Of toch zeker niet in de hevigheid waarmee ik werd geconfronteerd de eerste 3 keer ik die vieze bolletjes gebruikte. Geen gespannen borsten, geen emoties die door het dak vliegen, ontembare vreetbuien, geen spectaculaire gewichtstoename... Wel misselijk maar dan vooral s'morgens en s'avonds (Het komt echt opzetten in vlagen) meer opgezwollen onderbuik en last van kleine puistjes... maar dat is het dan ook! En opeens ruilk ik veel beter (de ochtendlijke geuren die opstijgen van de net ontwaakte bewoners kunnen me echt heel erg misselijk doen worden, de gel bij kapper sloeg direct in mijn neus, de geur van de noodles die mijn huisgenootje klaarmaakte deden rare dingen met mijn maag,...) wat een symptoom kan zijn van een prille zwangerschap.
En dan begint het pingpong-spel in mijn hoofd: Wel zwanger, niet zwanger, wel zwanger, niet zwanger! Om gek van te worden! Het zweven tussen hoop en wanhoop is zo vermoeiend. En het verlangen word groter;dus de teleurstelling moest het niet gelukt zijn ook.
Overal duiken nu weer "tekens" op, en ik voel me dan een beetje een dwaas kiekske dat ik daar dan wat kracht uithaal. Zaken zoals een aflevering van de Kotmadam op de avond na mijn inseminatie waarin een oud studente BOM-moeder werd, heel veel zwangere buikjes in het straabeeld, "BAM" die op de affiche staat in de fitness, een artikel in de krant over een BAM-mama,... En ik kan zo wel eventjes doorgaan. Zaken die op zich waarschijnlijk nietszeggend zijn maar waaruit ik dan toch weer wat hoop haal. Om helemaal tureluurs van te worden!

Het is nog maar 2 dagen voor ik kan en mag testen. Het wordt echt een uitdaging om niet eerder aan de slag te gaan met dat verdomde minilabo. Maar ik ga doorbijten. Ik moet de test helaas wel uitvoeren op mijn werk. Ik heb altijd nacht op maandag dus mijn ochtendplasje zal ik maken op de werkvloer. En bijgevolg mijn zwangerschapstest ook... Of ik huppel doorheen mijn ochtenddienst of ik snotter de hele ochtend stiekem op onbewaakte momenten om de teleurstelling eruit te laten.
Hopen maar dat ik dan vrolijk mijn bewoners kan wekken én hun ochendelijke geurtjes er met de glimlach bijneem (ook al word ik er onwel van :D )

Opeens hield ik het niet meer uit... Ik moest en zou testen! Vandaag nog. Ik kreeg het idee niet meer uit mijn hoofd. Het was als een groot flikkerend licht dat bleef branden in mijn hoofd:TEST TEST TEST! Uiteindelijk naar boven met mijn kannetje en mini-labo. Een mini-plasje, 4 druppels minitieus op dat staafje, 2 foute ricky martin nummers, 3 liter angstzweet en 5 eindeloos lijkende minuten later bleef mijn test nog witter dan wit. Ik kon er reclame maken voor Dash!
Toch wel een steek in mijn hart. Naar beneden gedrendelt,  B. een facebookbericht gezonden (en ook vermeld dat de kans klein is dat ik dinsdag alsnog positief test) en gaan wandelen in de Bourhoyen. Om uit te waaien, om te bekomen van de emoties, om alles even op een rijtje te zetten. Het hielp niet. Ik vond geen rust en wist met mezelf en mijn verdriet geen  blijf.  Na even aan het water te hebben gezeten en wat tranen te hebben gehuild terug gewandeld.
En in dat wandelingetje vond ik mijn strijdlust terug. En besloot ik om een bod te doen op een Stokke kinderwagen die ik had gezien op 2dehands.be waar ik instant gek op was. HIj is knalgeel :D Heerlijk vind ik het! En ik besloot om hem te kopen, gewoon om een daad te kunnen stellen die mijn droom iets tastbaarder maakt. En dan heb ik het gevoel dat ik tenminste mijn geld niet zomaar in een groot zwart medisch gat aan het gooien ben voor niets!
Dus we gaan er opnieuw met goede moed tegenaan. En dinsdag doe ik nog een test. Maar ik heb de eerste vlaag van emoties al achter de rug dus de schok bij het zien van een spierwitte test zal niet zo groot meer zijn.
Ik kijk er al naar uit om in mijn kanariegele kinderwagen mijn klein hummeltje te zien liggen.
Nu al zoveel liefde en er is nog niets te bespeuren. Alleen een afgestorven onbevruchte eicel. Maar ook daarvoor hebben we liefde.
Liefde voor het lijfje... Het heeft het erg hard nodig.

 

Ik deed deze ochtend nog een zwangerschapstest. Ergens wel tegen beter weten in... maar ja hoop kan een mens tot rare zaken drijven. Ook al wist ik voor 95% zekerheid wat de uitslag ging zijn, toen ik een blik wierp op die witte test brak er iets in mij. En kwamen de tranen. Echt deze keer. 2 dagen terug was het nog wat snotteren maar niet voluit huilen. Nu wel. Het was amper 6u in de ochtend en deze dag was al verloren.
Mezelf doorheen de ochtenddienst gesleurd. Met erg veel moeite het droog gehouden in het bijzijn van bewoners. Een gesprek met de teamcoach was de catalysator om toch de tranen te laten vloeien. Er waren opnieuw klachten over mijn houding geweest ten opzichte van een bewoner. Een collega moet erg aangedaan zijn geweest door een "uitval" tegen M. toen ik hem vroeg om zijn voeten op te heffen (hij sleft de hele leefgroep door en ik ben enorm auditief gevoelig)... alleen kan ik mij dat moment niet meer voor de geest halen. En normaal weet ik het maar al te goed als ik over de schreef ben gegaan. Maar nu dus niet. Het was teveel.  Ik hield het niet meer. Het was teveel.
Om 9u was mijn shift afgelopen maar ik drentelde nog rond met rooddoorlopen ogen van het huilen en de ovedracht moest ook nog gebeuren. Topmoment! Daar ik gisteren een mail heb rondgestuurd naar alle collega's om hen in te lichten over mijn plan sprak G. me deze ochtend ook nog aan met "proficiat he!". Ontzettend lief bedoelt maar op dit moment zo ongeloofelijk pijnlijk. Ik ben de buro uitgevlucht en gaan uithuilen in de opvoederskamer.

Ik voelde me zo alleen in mijn verdriet, zo eenzaam. En ik wou nabijheid, ik had warmte nodig. Ik besloot om enkele mensen in te lichten en eerlijk te zijn over hoe ik me nu voelde. Het volgende berichtje bereikte een aantal vrienden: "En ook poging 4 draait uit op een witter dan witte zwangerschapstest. De moed is even heel ver te zoeken de tranen daarintegen zijn rijkelijk vertegenwoordigd. Zuchten , bleiten en weer doorgaan zeker. Pfffff x"
Een stroom van lieve en bemoedigende berichtjes volgende. De zus belde me onmiddellijk op waar een telefoongesprek vol tranen en snikken uit voortvloeide. Ik had het zo ontzettend moeilijk! Heel mijn lijf deed pijn. Ik ben zo bang,kwaad, teleurgesteld en triest. Ook D. de vriend/collega belde haast meteen en liet een lieve voicemail achter. Precies wat ik nodig had om dat moment te doorspartelen. Het deed erg veel deugd om zoveel liefde en steun te krijgen op een moment dat alles mis gaat. Dat heel mijn systeem in lockdown gaat. Want het liefst van al wil ik op zo een momenten verdwijnen. Maar ik vecht ertegen met alles wat ik in mij heb en probeer om mensen actief toe te laten. Want ik heb zoveel aan hun nabijheid!
Ik kreeg ook nog een  lief berichtje van M. die zich herinnerde dat ik vandaag de uitslag kreeg. Wat ik erg bijzonder vond omdat datums echt haar ding niet zijn :) Het is zo ontzettend fijn om mij te kunnen warmen aan al die lieve vrienden en de zus... Ik heb echt een groot vangnet geweven voor mezelf doorheen de maanden.  Op mijn tempo, op mijn manier. En het is ongeloofelijk. Ik ben zo gelukkig met al die lieve mensen in mijn wereldje die naast me komen zitten. Die meeleven, meevoelen, mee-pijn hebben, mee ontredderd zijn. Maar die ook mee-hopen. Mee-duimen.Mee-dromen.  Mee-wandelen in dit parcours. Er gewoon zijn voor mij.

Nog even keihard gehuild op de opvoederskamer, ik kon niet stoppen, en dan naar boven voor het vervolg van het gesprek met de teamcoach. Een moeilijk moment maar het moest. En het idee dat ik nog naar het ziekenhuis moest voor die stomme bloedafname deed me nog meer huilen. Dan hoorde ik vanavond nog maar eens het nieuws dat het niet gelukt was. Steek dat mes nog maar es wat dieper. *zucht*

In het ziekenhuis was het vrijwel meteen aan mij. In de wachtzaal had ik een kort maar leuk gesprek met een vrouw die langskwam voor de terugplaatsing van een cryootje. Zij en haar partner zijn al 3 jaar bezig om zwanger te worden maar het lijkt maar niet te willen lukken. Ook al is het allemaal helemaal in orde bij beiden. Dat maakt het dubbel zo zwaar. Maar het was fijn om even van gedachten te kunnen wisselen en wat ervaringen te sprokkelen rond IVF. Want dat stadium komt dichterbij...
Het gesprek bij de dokter was kort (zoals altijd) en er werd ook heel even gepraat over de toekomst. Er zijn nog 2 rondes te gaan met IUI. Als deze niet lukken volgt er een kijkoperatie om te zien wat er mis is, waarom het maar niet lukt. Misschien kan mijn eileider de eitjes niet goed opvangen, of lukt het voor de eileider niet om ze voor te stuwen of is er toch een kleine obstructie of ... Na die kijkoperatie wordt IVF opgestart. 

Ik ben heel erg bang om in het IVF-circuit aan te belanden. Dat is het allerlaatste stadium. Als dat niet lukt dan is het gedaan. Dan moet ik mijn kinderwens opbergen. En die gedachte is zo pijnlijk en maakt me zo bang. De angst slaat me enorm om het hart als ik aan IVF denk. Zeker omdat ik maar 1 eierstok heb dus niet zoveel eicelletjes kan produceren om te laten bevruchten en dus de kansen nog afnemen. Het is een heel zwaar parours.

Ik loop al de hele dag te snotteren. Ik ben zo ontzettend verdrietig en de moed om door te gaan is echt spoorloos.
Al die moeite, al die zaken die ik er voor heb gelaten (ik ben niet in een sumo-worstelpak gekropen voor een robbertje worstelen
ook al was dat een unieke aangelegenheid, drink zo goed als geen koffie/bier meer, rook niet ondanks de goesting immens is met momenten, leuke avondjes die ik moet annuleren om dat ik lamlendig in de zetel lig,fitnessabonnement dat 2 weken stof ligt te vergaren omdat ik de ziek ben om naar de sportschool te gaan, ...) al die smerigheid die ik in mijn lijf heb gepompt, al die uren die ik misselijk heb doorgebracht,  al dat geld dat ik er al heb ingepompt... ALLEMAAL HELEMAAL VOOR NIETS!

Maar ik moet erin blijven geloven. En ik zal er ook terug in geloven. Alleen vandaag niet. Vandaag ben ik niet moedig. Niet sterk. NIet vertrouwensvol. Vandaag ben ik triestig. Kwaad. Teleurgesteld. Bang. Moedeloos. Eenzaam. Ontzettend klein. Kwetsbaar. Belabberd. Gekraakt.

Morgen ben ik terug mezelf. Morgen ben ik terug dromerig. Moedig.  Hoopvol. Gedreven. Levenslustig. Vol vertrouwen. Vastberaden. Overtuigd. Toekomstgericht. Morgen ...

*All you need is faith, trust and little bit of pixie dust!*

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...