Zaterdag 1 oktober
Haaaaaaa! Net terug van een heerlijke vakantie in Spanje, 6 dagen heerlijk niks doen onder de zon en vertoeven in het kleine paradijsje dat Formentera nog altijd is. Perfect om even op krachten te komen, energie en moed te verzamelen voor de volgende ronde. Deze gaat morgen in de startblokken staan want folikkelmeting nummer 1!
Heb wel weer wat gefoefeld met mijn dagen, ik heb een dag eerder gebeld om op afspraak te komen want ik heb nog altijd het gevoel dat mijn cyclus gewoon doorloopt, dat er al een eicelletje begint te rijpen, ook al heb ik nog geen regels. Dus morgen is dag 9 in mijn cyclus (en niet dag 10 zoals het normaal hoort) maar ik voel me daar beter bij. Liever een keertje extra voor een folikkelmeting dan te laat zijn.
Van de C.lomid had ik tot nu toe nog geen bijwerkingen ondervonden maar in Spanje zag ik opeens heel erg wazig. Dit hield een paar dagen aan en ik keek even op de bijsluiter en jawel hoor;  Troebel zicht is een bijwerking. Hoera! Het leven zit toch echt vol verassingen :D

Zondag 2 oktober - Folikkelmeting 1
Ik mocht vandaag nog es met de billen bloot in het cabinet van de dokter voor mijn folikkelmeting. De verpleegster, het was een van mijn favoriete verpleegsters (Josefien) omdat ze zo nuchter en vol begrip is, "schrok" wat toen ze mijn eicel in beeld kreeg. Ie was maar liefst 22mm groot! En dat op dag 10 (allé dag 9 in feite) das wel erg groot.
Inseminatie is op dinsdag 4 oktober, tenzij de bloedtest uitwijst dat ik al een spontane eisprong aan het doen ben en is het morgen.
Vanavond mag ik weer eens aan de slag met mijn naaldjes, ampullekes pregnyl en buikvet. Fantastisch...

Maandag 3 oktober
Ben er nu al de hele dag niet echt gerust op. De vrees dat mijn eicel alsnog al gesprongen is leeft heel erg. Ie was toch wel héél groot en ik heb ook al een paar keer een steek gevoeld aan de linkerzijde. Misschien maak ik me wel weer druk om niets. En moet ik gewoon echt vertrouwen hebben in de artsen en op hun expertise rekenen.
Ik vind het zo vervelend dat ik slechts 1 kans heb, 1 kwakje, 1 shotje sperma en dat het daar echt wel raak mee moet zijn. Koppels die voor kindjes gaan word aangeraden om elke anderhalve dag seks te hebben met elkaar in de vruchtbare periode... ik heb slechts 1 moment, een goed mogelijk getimed moment maar toch... slechts  1 kans.
Het geloof in de wetenschap en het vertrouwen in het eigen lijfje is een beetje aan het wankelen geslaan. Niet moeilijk als je mijn parcours eens overschouwt.  Maar het verlangen en de wens is er enkel groter op geworden. Wat het er allemaal niet gemakkelijker op maakt uiteraard. 
 

Dinsdag 4 okober

Ik had gisteren wat last van steekjes in mijn linkerzijde maar die ebden ook snel weer weg. Toch was ik er deze ochtend niet helemaal gerust op (eisprong al dan niet geweest)  maar wie niet waagt niet wint.. dus insemineren maar!
Ik nestelde me opnieuw in de wachtzaal van Dr Decleer, echt een ruimte die ik al veel te vaak naar mijn zin heb betreden. En keek eens goed rond naar de alle andere mensen die daar zaten. Elk met hun onvervuld verlangen, hun verdriet, hun wensen, hun dromen, hun verhaal, hun problemen. Allemaal met hetzelfde doel: Zwanger worden!  Het was fijn om mij daar even heel erg bewust van te worden, dat ik niet alleen ben met dit verhaal. Het verhaal van moeilijk zwanger worden, van de medische wereld te moeten raadplegen, van de hele zotte mallemolen waar ik door moet. En dat ik dus echt geen uitzondering ben.

Maar liefst een halfuur te laat mocht ik dan toch achter de verpleegster aandribbelen, die lange gang door. Mijn oog viel opeens op de diepvriescontainers waar het sperma in bewaard word. Grappig om te beseffen dat daar, in die witte bommetjes, al dat mannelijke zaad is opgeslagen. Een glimlach kon ik niet onderdrukken. Ik mocht in het kamertje met de gele stoel en het venster. Wat was ik blij :)
Dat is een veel aangenamere ruimte om in te liggen dan in dat kleine kille kamertje van de andere keren. Eenmaal ontdaan van mijn onderkledij zwierde ik mezelf op de gynaecologenstoel en gebruikte de beugels nog maar eens als armsteuntjes om mijn boekje te lezen in afwachting van Dr Decleer. Ik herinnerde me net op tijd dat ik nog een andere eendebek moest vragen aan de verpleegster. Het was een beetje een norse verpleegster die eerst wat tegenstribbelede maar omdat ik echt bleef aandringen en als laatste redmiddel Dr Bronselaer (mijn gynaecoloog) erbij sleurde onder het mom dat hij mij dat had aangeraden wisselde ze de gigantische eendebk in voor een kleiner en iets charmanter exemplaar. Ik werd al bleek rond de neus bij het aanschouwen van de eendek die normaal down under zou geplaceerd worden maar kreeg al snel terug kleur bij het zien van het effectieve exemplaar.
Dat was doenbaar :)

Dr Decleer kwam binnen gevolgd door een ander verpleegster die een tubetje met mijn sperma in de hand had. MIjn naam werd nog eens duidelijk gevraagd en vergeleken met naam op het buisje. Dan werd mijn stoel naar achteren gekanteld en werd mijn vrouwelijkheid nog maar eens tentoongesteld aan de dokter en de 2 verpleegsters. De ingreep zelf was snel voorbij (zoals meestal) en ik bleef nog een 10-tal minuutjes roerloos liggen op de stoel. Met gestrekte armen las ik een "Goed Gevoel" van meer dan 3 jaar oud om de gedachten te verzetten. Blijft toch een gek idee dat ik daar en dan wel eens zou kunnen "zwanger" worden of toch allesinds de eerste stapjes zou zetten om zwanger te worden. Alles was welkom om de gedachten daar hoe dan ook niet op te vestigen.
Ik mocht mezelf terug aankleden, met een "veel succes!" werd ik uit het kamertje gelaten en verliet ik de 8e verdieping van het Jan Palijfn. Duimen maar dat het raak was!

De namiddag had ik de hele tijd lelijke steken in mijn onderbuik, linkerzijde. Het kwam in vlagen maar was toch erg invasief en pijnlijk. Ik belde even met het ziekenhuis om te checken of dat normaal was. Door dat mijn eicelletje zo groot was zou het kunnen dat mijn eisprong erg voelbaar is en dat is die pijn die ik waarneem. Ik moest dus eigenlijk blij zijn want dat betekende dat de slaaglansen wat hoger zijn.
Ik zal er maar geen geld op in zetten ;)

Woensdag weet ik het. Woensdag kan ik eindelijk nog eens aan de slag met het mini-labo. Woensdag mag ik eindelijk nog eens in een potje plassen. Woensdag komt mijn droom uit of breek ik eventjes in 1001 stukken...
Nog  maar 3 nachten slapen. En ik ben echt bijzonder nerveus. Ik wil het zoooooooo graag weten. Probeer mezelf echt niet helemaal gek te maken maar ik heb zo een goed gevoel bij deze ronde. Alles zit gewoon mee deze keer. Ik voelde mijn eisprong slechts enkele uren naar mijn inseminatie, berekende dat 4 oktober effectief mijn vruchtbaarste dag was (als ik mijn gewone cyclus als leidraad neem), heb bijna geen last van bijwerkingen (behalve dat ik erg moe ben maar dat kan ook door het vele werken zijn), op dag 9 voelde ik een aantal uur wat stekende pijntjes in mjn onderbuik (zou het de innnesteling kunnen geweest zijn???) en ik ben supergelukkig! Loop de hele dagen op wolkjes (of slaap op wolkjes want de laatse 2 dagen deed ik niet veel anders dan dutjes hier en dutjes daar).  Ik sta mezelf ook toe om echt te dromen over een kindje en om te fantaseren over welke kleertjes ik zou kopen, hoe het kamertje eruit zou zien, welke naam ik zou kiezen,...  Ik heb dat lang niet durven doen omdat het zo ontzettend pijnlijk is als het niet gelukt was. De klap was telkens erg groot.

Ik probeer mezelf in toom te houden en mijn hoop geen al te hoge vlucht te laten nemen. Maar het is zo verdomd moeilijk!
Ik verlang hier echt naar, doe al die moeite, spendeer zoveel tijd met het creëren van dit kindje dat het er nu toch echt wel eens van mag gaan komen. Toch?

Ik kreeg vorige week verassend genoeg opeens een mail met als onderwerp BAM!. Een jonge vrouw en tevens BAM-mama in spe (in de erg nabije toekomst) was al surfend toevallig op mijn blog terechtgekomen en herkende zich in een aantal stukjes. Ze was zo lief om mij een ontzettend lief en steungevend mailtje te sturen met daarin haar verhaal (dat ook met hobbels en bobbels was) maar met een bijzonder leuk einde: Zwanger! En bijna bevallingsklaar (de dag van de mail was ze uitgerekend) Het deed deugd om van een wildvreemde zo een warme en lieve mail te krijgen. Ik was er echt door ontroerd. Net ook wat ik nodig had. Iemand die weet wat het is om al die behandelingen te doorstaan en om steeds opnieuw te moeten rechtkrabbelen. Het is zo ongeloofelijk fijn om zo een mail te krijgen met al die bemoedigende woorden in. Ik heb hem al vaak herlezen de mail. En het deed mijn geloof in het team van Dr Decleer weer wat toenemen.

Dat het maar heel snel woensdag is en ik een ochtendplasje moet maken....
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...