Vandaag was het dan eindelijk woensdag. De dag dat ik mocht testen. De dag dat ik hopelijk 2 streepjes ging zien op de zwangerschapstest. De dag dat al die moeite van de afgelopen maanden eindelijk ergens toe leiden. GIsteren was ik zodanig zenuwachtig dat ik haast niet durfde testen. De angst voor opnieuw een spierwitte zwangerschaptest in handen te hebben en het onmetelijke verdriet dat zou losbreken was gigantisch. Ik smste B. met deze boodschap en met de vraag of ze tips had om hier mee om te gaan. De lieverd probeerde me 2 keer te bellen (maar ik zag het veel te laat) en stuurde dan nog een erg lief en steunend berichtje.

Vanochtend met lood in de schoenen aan het testen geslaan. Om 6u06 deed ik een plasje in een maatkan, om 6u07 deed ik 4 druppeltjes op de test en om 6u12 zag ik... een spierwitte test. Ik zuchtte eens diep, ruimde alles op en ging in mijn bed liggen. Gewoon. Moedeloos. Verslagen. Droevig zonder tranen. Ik keek nog een aflevering van Danni Lowinski en dan opeens, zomaar, kwamen er tranen. Het intense verdriet gutste eruit. Ik omhulde mezelf met mijn donsdeken, snotterde een eind weg en sliep nog wat verder. Ik had pas een afspraak om kwart na 11 in het ziekenhuis voor die verdomde bloedafname dus tijd genoeg om nog wat te dutten.

Ik stond op, maakte me klaar en besliste dat ik vandaag de operatie eens ging aankaarten als mijn favoriete verpleegster (Josefien) op dienst was. Want ik zie zo ontzettend op tegen een operatie. Als ik er nog maar aan denk prikken de tranen al in mijn ogen. Ik kan het niet aan om nog meer littekens te hebben in die zone, om nog meer stille maar permanente getuigen te hebben van mijn zwaar parcours. Die lelijke bikinisnede is al meer dan genoeg. Iedere keer ik in de spiegel kijk, iedere keer ik dat litteken voel word ik herinnerd aan het moment waar dit alles mee in gang is gezet. Het afschuwelijke en ontzettende pijnlijke moment dat ik besefte dat er vanalles mis was en tegelijk ook het besef dat ik niks kon doen. Dat ik het gewoon moest ondergaan. Dat moment in een Amstedamse hotelkamer draag ik nu letterlijk alle dagen met me mee. En dat is littekenweesfel genoeg. Die operatie is echt een ontzettende bron van stress. IVF tot daar aan toe, maar die ingreep... dat kan ik niet meer aan. Dat wil ik niet. NIET.

In de wachtkamer heerste een gezellige drukte en ik had al gezien dat het inderdaad Josefien was die moest werken. Ik overliep nog even in mijn hoofd hoe ik het zou aankaarten en was blij toen ik mijn naam hoorde. Ze keek me verwachtingsvol aan en vroeg  "En? Wat denk je???"  Ik antwoordde dat ik er niet zoveel vertrouwen in had en dat ik me dus voorbereidde op slecht nieuws. Ze glimlachte eens en zei dat ik hoop moest houden. Maar dat ze in mijn dossier ook al een briefje had gestoken voor een kijkoperatie. Om eens te kijken voor een datum.
Waarop ik prompt in tranen uitbarstte. Alle angst, alle emotie die rond die operatie ging kwam er opeens uit. Ze keek me wat verschrikt aan en wist niet goed wat zeggen. Aanvankelijk dacht Josefien dat ik schrik had voor de narcose, zoals veel mensen.  En of het niet zou helpen als er iemand bij me zou blijven tot aan het OK.?
In horten en stoten kwam dan het hele verhaal eruit (in bedekte termen) van de ontdekking van het fibroom, de operatie, de kraamafdeling waar ik 5 dagen was om te herstellen van de operatie, de confrontatie met het litteken elke dag en de pijn dat dat met zich meebrengt en de angst om nog meer littekens te hebben die me herinneren aan mijn kinderwens. En aan het moeilijke parcours dat ik heb afgelegd. Als het al lukt. Anders zijn het bewijzen van de mislukkig van mijn lichaam. Van mijn immens verlangen dat ik niet heb kunnen vervullen. Het kwam er gewoon in een grote "woordkots" naar buiten. Josefien zei niks en keek me alleen maar aan met ontzettend veel warmte en medeleven in haar ogen. "Als het zo ontzettend beladen is en je er zo emotioneel op reageert dan gaan we het best eens bespreken met de dokter. Al vrees ik ervoor dat ie geen IVF gaat willen opstarten zonder een operatie.Want als er niks mis is dan doen we gewoon veder met IUI. Omdat IVF nog zwaarder is. En dat we dat liever niet onnodig doen."
Slechts 3 minuten later stond Dr Decleer in de bureau. Hij keek me nog maar aan en sprak medelevend "A maar meisje toch, waarom al die tranen?" en opnieuw het verhaal gedaan  met de nodige tranen. "Maar dan is het eenvoudig he, dan schakelen we gewoon van de eerste keer over op IVF als de 6e inseminatie niet lukt. geen operatie dan. Zet dat maar gewoon uit je hoofd."
Ik was dolgelukkig!  Nu was ik nog altijd aan het snotteren maar deze keer van puur geluk! GEEN OPERATIE!
Er viel 1000 kilo van mijn schouders. Waar ik al die tijd al zo ontzettend bang voor was en dat zoveel emoties teweeg bracht viel nu gewoon weg.Zomaar opeens. Het is allemaal niet nodig. In december kan moeiteloos overschakelen op IVF.
Dr Decleer nam afscheid met de woorden "Alle, ik ben blij dat je nu terug wat gelukkiger bent en wie weet bel ik jou vanavond wel moet goed nieuws en is dit allemaal niet meer aan de orde!"

Al sniffend naar de bloedafname van puur blijdschap. Ik kon niet stoppen met snotteren omdat er zoveel gewicht van mijn schouders was gevallen. Die ontzettend grote angst valt weg en ik kan en mag gewoon starten in december met IVF.
Ik vind het erg jammer dat ik IVF moet opstarten (als de volgende ronde ook negatief uitdraait) maar ik zie het wel zitten. Alles zie ik zitten als het maar geen operatie is.
Ik kan de wereld aan op dit moment :)

Vreemd wel om zo blij te zijn terwijl ik deze ochtend toch echt wel slecht nieuws had en ook deze ronde niet succesvol was. Maar wat fantastisch dat ik niet onder het mes moet! *vreugdedansje* Dat geluk duwt alle donkere gedachten en verdriet weg van deze mislukte poging.

Zondag 30 oktober
9u52
Ik ben naar de sauna geweest vrijdag met een vriend van me. Even helemaal ontspannen, genieten, verwennerij voor het lijfje. Verschllende sauna's afgewisseld met een heerlijke waterval van koud water en plonzen in het binnen- en buitenzwembadje. Het was al veel te lang geleden dat ik nog eens echt tijd had genomen om het lijf wat liefde te geven. De laatste maanden heeft het echt veel moeten doorstaan en ik was het wat uit het oog verloren. Maar vrijdag heb ik dat wat proberen goed te maken. Het is ook niet eenvoudig om een sauna-bezoekje af te leggen want in de wachtweken raden ze het ten zeerste af, in de week dat ik mijn regels heb ben ik niet zo happig om naakt te gaan rondhuppelen met een buikje dat meer opgezwollen is dan anders en dan in de enige week dat het zou mogen (in de week dat ik c.lomid slik) moet ik én zin én tijd én compagnie zien te vinden :) Geen senicure! Maar vrijdag is het dus wel gelukt en het was heerlijk!
Nu kan ik totaal ontspannen aan mijn laatste ronde IUI beginnen. Zo meteen wordt ik verwacht in het Jan Palfijn voor de eerste folikkelmeting en ergens deze week volgt dan de inseminatie. Ik ben niet langer hoopvol maar wel vol goede moed. Maar lukt het ook deze keer niet dan stap ik over op IVF. Met een nieuwe dosis hoop, vertrouwen, geloof en verlangen.
Ik ga zo meteen vragen of ik een afspraak kan krijgen ergens deze maand om het hele IVF-verhaal uit te spitten en alles te vragen wat ik maar wil weten. Ik wil daar graag een afspraak voor zodat ik zeker wat dat er tijd is vrijgemaakt en er echt iemand voorbereid is om me alles uit te leggen. Ik word heel rustig van informatie, wil alles weten en das niet altijd gemakkelijk in de medische wereld heb ik al ontdekt. Dokters zijn haast bang om veel info te geven omdat veel patienten zich dan nodeloos ongerust maken of overstuur geraken. Ik ben daar anders in, ik word pas onrustig als ik het gevoel heb dat er zaken worden verbloemd of niet goed uitgelegd. Ik wil rustig kunnen starten met het IVF-traject dus dan is goede voorbereiding cruciaal.
Gewapend met mijn agenda, een dosis overtuigingskracht en gezonde nieuwesgierigheid trek ik naar Jan Palfijn :)

11u40
Hmmm.... mission failed :D! Eenmaal in het ziekenhuis zag ik dat het Charlotte was, een vriendelijke en goede verpleegster absoluut, maar niet iemand waar ik echt een klik mee voel en dus veel mee wens te delen. In de wachtzaal was het bijzonder rustig en ik mocht al na 10 minuutjes het kabinet van de dokter binnen. Charlotte dribbelde de hele tijd over en weer en de Dr Decleer kwam pas na 15 minuten binnengewandeld. In al die tijd was Charlotte niet 1 minuut in mijn aanwezigheid dus had ik ook niet echt de tijd om haar ook maar iets te vragen :)
De folikkelmeting wees uit dat ik nog even moest verder-kweken aan die eicellen van mij en dinsdag op controle moest komen. Ik kleedde me aan en kreeg mijn afsprakenbriefje. Ik greep toen wel even mijn kans om toch wat meer info over IVF te vergaren maar ik kreeg echt een heel beknopte samenvatting van alles wat er nog te gebeuren staat (afspraak dag 7, spuitjes, afspraak dag 12, nog meer spuiten,dagopname, narcose, 3 dagen later terugplaatsing en duimen maar!) maar vooral ook de boodschap dat ik me daar nu nog geen zorgen in moest maken.Dat het misschien allemaal niet nodig zou zijn! *grote bemoedigende glimlach* Met een zuchtje het kabinet verlaten. Verdorie! Maar ik probeer dinsdag opnieuw :) Ik moet en zal detige IVF-info krijgen!

Dinsdag 1 november
Ik mocht me weer eens letterlijk geen blootgeven op de 8e etage van het Jan Palfijn vandaag. Het was Josefien die dienst had en ze informeerde even of het al beter met me ging na onze laatste ontmoeting. Ik vond dat ontzettend lief van haar! Tenslotte is het al 2 weken geleden en zien zij honderden patiënten... dat ze het nog wist raakte me wel. Ik greep dat moment ook meteen aan om te polsen of ik een afspraak kon krijgen om meer info te vergaren rond IVF. En dat kan! :)
Ik moet maar gewoon laten weten wanneer ik daarvoor zou willen langskomen en dan wordt dat in orde gebracht. Geen enkel probleem. Wat een opluchting :D! Ik kan me nu voorbereiden en al mijn vragen verzamelen die ik dan genadeloos kan afvuren op de verpleegster. Top! Blij dat ik dit kan doen en op die manier goed voor mezelf kan zorgen. Ik wil dat proces zo goed mogelijk betreden en voorbereiding is cruciaal!

De tweede folikkelmeting wees uit dat ik 2 eitjes heb gekweekt die donderdag een grote sprong recht in mijn eileider mogen maken op weg naar die zaadcelletjes die ze kort ervoor hebben ingebracht . Wie weet heb ik dit keer meer geluk en raakt er eentje zowaar van bevrucht. Ik geloof er niet echt meer in maar wie weet he. De wonderen zijn de wereld nog niet uit,toch?
Vanavond aan de slag met die verdomde pregnyl...
Fasten your seatbells... ready for take off... Ronde 6 :)!

 

De laatste inseminatiedag brak aan...  toch wel een dubbel gevoel.
Ik ben niet zo hoopvol op een goede afloop deze ronde. Mijn geloof is een beetje afgebrokkeld dat ik op deze manier zwanger kan én zal worden. Ik weet niet of dat een goede houding is maar het is op dit moment de enigste houding die ik kan aannemen dusja...
Er razen heel wat gedachten en gevoelens door mijn hoofd en hart.
Ergens ben ik opgelucht dat ik kan overstappen op IVF de volgende ronde. Dat er een nieuw stadium aanbreekt waarin de stap kleiner is om zwanger te worden. De procedure is intenser en heftiger maar Moeder Natuur wordt echt wel goed op weg geholpen. Er worden heel wat obstakels weggenomen (barriere van baarmoederhalsslijmvlies, de race naar de eileider, het bevruchtten, van de eicel, het delen van de eicel, de afdaling naar de baarmoeder) en er word al een piepklein "mensje" teruggeplaats in mijn baarmoeder. Het enige (ahum) dat dan nog goed moet gaan is de innesteling en het verder delen van de cellen tot het een echt babietje is.
Aan de andere kant vind ik het erg jammer dat ik op IVF moet overschakelen als deze ronde ook niet lukt. Dan heeft mijn lichaam als het ware gefaald. En dat vind ik een lastige om te dragen. Ik worstel daar wel mee omdat ik het belangijk vind om zo natuurlijk mogelijk zwanger te worden en te bevallen. Doorheen de tijd heb ik al heel wat van die natuurlijke zaken moeten laten vallen (seks is er niet aan te pas gekomen, veel liefde en initmitet ook niet, zelfs mijn natuurlijke hormonenhuishouding heeft niet stand kunnen houden! Maar ook gewoon bevallen zal nog ter discussie staan omwille van mijn firboom aan de baarmoedermond en mijn bikinisnede die een risicofactor is bij v.agninaal bevallen) maar ik trooste me met de gedachte dat het voor de rest wel gewoon de natuur was die zijn werk zou doen. Dat het wonder van een zwangerschap zich wel zou voltrekken in die onderbuik van mij...  Jammer maar helaas, tot op heden heeft Moeder Natuur me in de steek gelaten. En moet ik mijn toevlucht nemen tot de medische wereld die mijn kindje zal maken in een proefbuis... Vreemde gedachte!

Ik merk dat ik met mijn hoofd al helemaal in de IVF zit en alle hoop op succes heb laten varen. Het is ook omdat ik tijd nodig heb om aan het idee van IVF te wennen dat ik me er nu zo in vastbijt en weinig ruimte overlaat om nog bezig te zijn met de IUI. Ik zal alles wel doen wat van me verwacht word (spuitjes, utrogestan, niet drinken, geen sauna...) maar ik hoop dat de teleurstelling bij een 6e witte zwangerschapstest niet overweldigend is en ik met goed gevoel de IVF-achtbaan kan betreden. Maar om dat te kunnen moet ik daar nu al veel emotionele ruimte voor vrijwaren.

Maar goed... ik moest om 12u15 bij Dr Decleer zijn. Tenslotte werd ik pas op 12u50 naar het 2e inseminiatiekamertje gebracht, die met de gele stoel *juij* maar kreeg ik ook te horen dat het nog even ging duren eer de dokter er was. Op zich geen probleem, ware het niet dat ik net in de sportschool 1liter water had gedronken en ik dringend naar toilet moest beginnen te gaan... Misschien inderdaad niet mijn beste zet om net voor een consult zoveel water te drinken maar ik had dorst :D  Ik had het ook zo lang mogelijk opgehouden in de wachtzaal omdat ik weet dat een half gevulde blaas de positie van je baarmoeder gunstiger maakt voor inseminiate. Maar het kon niet meer zijn en ik moest echt pipi doen. Ik kreeg de raad om "een beetje" te plassen en dus halverwege te stoppen. U vraagt, Alice draait, de urine-kraan toe!  Alles voor dat kleintje niet waar?
Eenmaal in dat kamertje mijn schoenen en panty uitgespeeld en me (met slip deze keer!!) in het zeteltje genesteld met een Libelle van 2015. De verpleegster kwam binnen gewaaid om me te melden dat Dr Decleer naar het OK moest en dat het dus nog even ging duren... Er zat dan maar niets anders op dan te wachten. Nog een compliment over mijn parfum (Addict van Dior) gekregen en ze zwierde alweer het kamertje uit. Tenslotte verscheen de dokter en een resem verpleegsters (in totaal 3 stuks!) om 13u25 in mijn kamertje. Het moment supreme was aangebroken, hup slip uit en in de beugels met die beentjes. Nog even een conversatie over de zwaluwen die mijn ketting sieren (echt de moment om een gesprek aan te knopen met 4 mensen die aan de andere kant van de stoel staan als je daar al gekanteld ligt met je hele vrouwelijkheid out in the open maar bon, waarom niet he?) en ik voelde al hoe de eendebek naar binnen werd geschoven.  Maar het was vandaag allemaal heel erg doenbaar en erg snel voorbij. Ik realiseerde me te laat dat ik vergeten vragen was naar een charmanter en kleiner exemplaar van dat marteltuig maar het was precies niet nodig.
Nog een warme en steungevende hand van dokter  Decleer net boven mjn kie en een "veel succes he meid" later verliet het hele peleton mijn kamertje. Ik kon in alle rust en stilte verder lezen met gestrekte armen in die oude (en overigens erg oninteressante Libelle. Tien minuutjes later mocht ik van de tafel hopsen, mijn kleren aandoen en het ziekenhuis verlaten.
Laatste inseminatie zit erop... Nu is het aan Moeder Natuur :)
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...