Dinsdag 6/12/16
Ik kreeg rond 13u15 dan eindelijk het verlossende telefoontje van het labo te Jan Palfijn om me te vertellen hoe het met mijn eicelletjes gesteld was. Toch al de hele dag een beetje zenuwachtig voor... Op dit moment zijn er al zeker 2 eicelletjes bevrucht. Geen topscore vind ik zelf maar dat kon ik ook niet verwachtten met maar 1 eierstok.
De andere 4 moeten nog even verder worden bestudeerd. Die hebben misschien nog wat meer tijd nodig om zich te ontwikkelen.
Donderdag word ik verwacht rond 12u voor de terugplaatsing... Spannend! Voor het eerst zal er dan echt embryootje in mijn buik zitten. Een stadium dat ik nog nooit bereikt hebt. Ik ben dan voor het eerst een klein beetje zwanger...
Het worden nog intense weken.

Donderdag 8/12/16
En opeens hoorde ik mezefl zeggen in de parlefoon van het IVF-centrum "Hallo met V. R.  Alice,ik ben hier voor mijn terugplaatsing!" Woorden die ik lange tijd geshuwd heb en nu met veel enthousiasme alsnog uitspreek. Voorzichtig hoopvol en toch ook wel sterk op mijn hoede want niets is zeker en het kan nog een erg lange weg worden nam ik plaats in de wachtzaal... Waar ik 2 u later nog steeds zat!  De consultaties waren heel zwaar uitgelopen en bijgevolg kampeerde ik maar liefst 2u in de steeds leger wordende wachtzaal. *zucht*  Toen ik EINDELIJK mijn naam hoorde sprong ik vrolijk recht en dartelde met de  lieve verpleegster richting punctie-ruimte, daar vond ook de transfer plaats vandaag. Ik ontdeed me van de overbodige kledij en placeerde me op de tafel, armen leunend op de beugels. En het wachten begon opnieuw...  Ik heb maar liefst 45 minuten gekwetterd met de verpleegster, me ondertussen zorgend makend over verandering in de "properte" van de vrouwelijkheid (net voor ik op de tafel moest gaan liggen had ik nog even met een intiem zakdoekje de restantjes Utrogestan verwijderd) en de prikkeling van mijn overvolle blaas probeerde ik met man en macht te negeren. Geen senicure als jet mij vraagt!
Uiteindelijk kwam Dr Decleer er dan toch aan en plaatste hij die verdomde eendebek. HIj had wat commentaar omdat ik me opspande en mijn "poep moest laten zakken" maar het enige dat ik kon uitbrengen was dat het PIJN deed! Tegen zijn verpleegster zei hij dan nog iets in de trant van "Allé, as ze op consultatie komt is dat de vrolijkheid zelve en is die enorm ontspannen maar eenaal op die tafel hier transformeert die in een stresskip" Ik heb dan maar geantwoord dat ik zo meteen mijn vrolijke zelf terug ging worden eenmaal dat ding verwijderdwas want dat het echt heel erg pijn deed!
Had daar hoe dan ook al last van bij inseminaties maar dan duurde dat nooit zo lang. Nu  werd dat ding op zijn plaats geschoven én dan pas werd mijn embryootje geladen en naar Dr Decleer gebracht. Alle bij elkaar duurt dat misschien 2 minuten maar het leken eindeloze minuten! Mijn god zeg! Maar goed... Het zit waar het moet zitten en het blijkt ook nog eens van topkwaliteit te zijn. Wat een verassing!
Als mijn ander embryo even hard zijn best blijft doen en op dit tempo blijft delen en evolueren is de kans groot dat het een cryootje wordt. Duimen maar! Eindelijk echt goed nieuws. Mijn andere 4 eicelletjes delen wel nog maar te traag of niet genoeg en zijn dus van mindere kwaliteit. Die laten we los.
Er zit nu een 8-cellig beginnetje van een mensje in mijn buik... hoe vreemd is dat!

Zondag 11/12/16
En vandaag werd ik wederom verwacht in het Jan Palfijn voor een bloedafname. Ik heb het gevoel dat mijn leven zich op dit moment afspeelt op mijn werk enerzijds en in het ziekenhuis anderzijds. (Het feit dat mijn papa is opgenomen zal hier ook wel voor iets tussen zitten maar toch...) Als ik alles eens bij elkaar optel van momenten dat ik voor deze ronde in het ziekenhuis verwacht werd kom ik uit op het volgend:  Ik kampeerde op de 8e verdieping op al deze dagen van mijn cyclus: Dag 2, dag 9, dag 11, dag 12,dag 13,  dag 15 en vadaag op dag 18. En ik wordt nog eens verwacht voor de beslissende bloedafname op dag 27... Wil zeggen dat ik voor deze ronde maar liefst meer dan een hele week in het Jan Palfijn ben geweest! 8  dagen heb ik deze maand gespendeerd op het 8e...  Dat is echt ontzettend veel.
En het puzzelen en goochelen met de agenda is ook niet evident. Collega's hebben daar niet altijd begrip voor of weten niet hoe ontzettend belastend en tijdrovend deze behandeling is.Soms zo ontzettend frustrerend!!!!!! Er zijn echt momenten dat ik "ongevoelige" collega's eens goed bij de schouders wil nemen en door elkaar schudden,ondertussen hen duidelijk makend dat zij nog maar het topje van de ijsberg zien/meemaken! En dat ik erg veel probeer op te vangen en te regelen maar dat het nu eenmaal soms niet anders kan. Pfffff....

Maar... terug naar de orde van de dag :)
Ik moest vandaag voor bloedafname gaan om te zien of ik niet overgestimuleerd ben (gevaar gevaar gevaar!) of net ondergestimuleerd (gevaar! gevaar! gevaar!) of dat mijn lijfje een beetje te traag op gang komt (gevaar! gevaar! gevaar!).
In geval van overstimulatie van mijn moedige eierstok heeft deze erg veel eicelblaasjes aangemaakt, veel te veel om goed te zijn, en vergroot deze sterk. Hierdoor kunnen de bloedvaatjes wat inscheuren en vocht lekken in de buikholte. Symptomen hiervan zijn: Dorst hebben, gewichtstoename, opgezette buik, minder plassen dan normaal, kortademigheid, duizelingen,... Ik heb gelukkig van geen enkele van deze symptomen last maar toch fijn dat er een extra controle wordt gedaan.  Maar het kan ook zijn dat ik te weinig hormonen heb voor een zwangerschap gaande te houden en dan moet ik vanavond nog een shotje Pregnyl zetten. Of ik kan een dramatisch laag progesterongehaldte hebben en dan moet ik de dosis Utrogestan verhogen.. Maar de kans zit er dik in dat ik helemaal niks moet doen en alles normaal is. Dusja :)
Een nogal belangrijke bloedafname dus vandaag! Ik wacht nog op het telefoontje van de dokter met de uitslag.

Josefien wist me ook te vertellen dat ik een cryootje heb! Ik kon haast huilen van geluk :)  Dat is zo ontzettend fijn nieuws! Betekend dat mijn resterend eicelletje het zodanig goed deed en van uitstekende kwalitiet is dat het ingevroren kon worden. Dat stelt me gewoon heel erg gerust dat mijn eicellen toch van die kwaliteit zijn dat ze verder delen. Dus dat een kans op zwangerschap wel degelijk tot de mogelijkheden behoort :)
Zo ontzettend gelukkig!!!!!!!

20u18
Dr Decleer liet me zonet weten dat mijn hormaanwaarden tip top in orde zijn... GO GO GO LIJFJE VAN ME!
 

De voorbije 2 weken waren bijzonder intens en heftig. Zondag 11 december was ik nog ontzettend blij met mijn hormoonwaarden en duimde ik enkel dat mijn lijfje het deze keer goed zou doen. Ik was gelukkig en vrolijk, er was een sterk 8-cellig beginnetje teruggeplaatst en mijn lijf deed wat het moest doen. Ik kon even de hele wereld aan. Ondanks de perikelen in mijn persoonlijk leven die best wel zwaar op het hart wogen kon ik dansen van vreugde.

Maandag 12 december stopte mijn wereld even met draaien. Ik kreeg telefoon van de palliatieve eenheid waar mijn papa sinds vrijdag 9 december was opgenomen dat het slecht met hem ging en hij waarschijnlijk die dag nog zou overlijden. Door een speling van het lot was hij opgenomen in het Jan Palfijn en ik had zondag (de dag ervoor, toen ik er was voor de bloedafname) beslist om niet langs te gaan want ik wou die 2 zaken strikt gescheiden houden. Om het voor mezelf draagelijk te houden.
Een halfuur later stond ik opnieuw in het Jan Palfijn, deze keer op de palliatieve unit aan het sterfbed van mijn papa. Ik heb hem nog verteld dat ik met deze behandeling bezig ben en dat hij op dat moment voor 0.001% Opa was omdat ze een 8-cellig embryo hadden teruggeplaatst. Maar ook dat hij er niet op moest wachten, dat hij mocht loslaten. In het warme bijzijn van vrienden en familie die hem innig liefhadden heb ik op maandag 12 december afscheid genomen van de bon vivant die mijn papa was.

De week die volgde was hectisch, emotioneel uitputtend, enorm belastend,... en ik deed alle moeite van de wereld om goed voor mezelf te bljven zorgen en mijn medicatie te blijven innemen.Geen senicure als je hele hoofd tolt van tegenstrijdige gevoelens. En je ontzettend veel moet regelen en je geen controle lijkt te hebben over je emoties. Bedankt Utrogestan, je maakte van deze week een nog een emotionelere bedoening dan het al was!

Zaterdag 17 december was de afscheidsdienst en "een vat" in zijn stamcafé om zijn leven te vieren. Daar heb ik nog een pintje gedronken. Een Romy-pils dan nog wel! (Schande want ik vind Romy echt niet lekker) En ik heb dat "slecht" pinjte heel bewust op mijn papa gedronken. En was niet bezig met een eventuele zwangerschap of wat dan ook. Dan en daar MOEST ik gewoon een pintje drinken om mijn papa eer aan te doen. Samen met vrienden en collega's heb ik getaterd en genoten van dat moment.Met een pintje in de hand.

De hele week is wat in een waas aan mij voorbijgegaan en ondertussen heb ik ook alles heel bewust meegemaakt en doorvoelt.
En opeens (want normaal duurt het eindeloos voor die ellendige wachtweken om zijn) was het de dag van de beslissende bloedtest. Ik realiseerde me dat pas maandagavond (19 december) dat ik morgen zou weten of deze poging al dan niet geslaagd was. Ik had er al weinig hoop op en bereidde me voor op nog meer tranen. Even rommelen in de kasten en gelukkig vond ik daar nog een zwangerschapstest. (In alle drukte was ik vergeten om er nog te gaan kopen, zo weinig was ik bezig met deze poging) en ik legde deze al bij het maatkannetje in de badkamer voor de volgende ochtend.

Dinsdag 20 december
8u10: Ik sta op mijn gemakje op en plas voor de zoveelste keer in mijn kannetje. Ik zuig wat urine op in het kleine pipetje en laat 4 druppels vallen op de test, zet mijn wekker op 5 minuutjes later en ga naar mijn slaapkamer, mijn outfit van de dag uitkiezen en de was verzamelen. Alarm van de gsm gaat af, ik haal diep adem en wandel naar de badkamer. Klaar voor de zoveelste teleurstelling. Ik kijk naar de test... en zie.... 2 STREPEN! Kon het niet geloven! Het is gelukt! Ik ben zwanger! Echt zwanger!
Heb mijn zus gebeld, die pakte niet op, berichtje gestuurd dat ze mij moest terugbellen, en in mijn bed gekropen samen met mijn zwangerschapstest. Even wat quality-time met dat stukje plastic! Ik kon het niet geloven.  Bleef er maar naar kijken, om er zeker van te zijn dat die streep niet opeens zou verdwijnen ofzo. Het was zo onwerkelijk!  De zus belde me terug en ik nam heel vrolijk op met de met de gevleugelde woorden "Goeiemorgen, raad eens wat ik een kwartiertje geleden in mij handen had????" waar op de zus; "Oooooh Liesje, tis toch niet waar? Fantastisch! Proficiat! Ik ben zo blij"
Samen wat gesnotterd aan telefoon om dit blije nieuws. Voorzichtig gelukkig. Het is nog zo broos en breekbaar allemaal. Dit prille geluk. Maar ik ben gewoon ZWANGER!

Naar Jan Palfijn gefietst met een grote glimlach. Daar was het "helaas" Charlotte die op dienst was. Een verpleegster waar ik het niet zo ontzettend goed mee kan vinden, ik vind haar te voorzichtig, te omfloerst. "Spannend he" zegt ze dan met een glimlachje en ik zeg "Ik weet het al, ik heb deze ochtend al een test gedaan. Echt een rotweek achter de rug, mijn vader is gestorven, en ik moest het gewoon weten. En het is positief!!!!" Waarop ze haar deelneming uit en zegt "we gaan toch nog op de bloedtest wachten, het kan nog atlijd wat twijfelachtig zijn"... Ik was lastig aan het worden. Ik had echt een heel duidelijke streep deze ochtend. Dit was geen twijfelgevalletje. Maar ik hield mijn mond en glimlachtte alleen maar. De dokter kwam binnen, toonde me nog eens de resultaten van de pick-up. Van de 6 eicellen waren er "maar" 2 goed uitgegroeid en dat toonde dan ook meteen aan dat ik wel zwanger zou worden, dat stond vast, maar dat het via IUI lastig zou worden omdat ik "veel slechte" eicellen maak. Maar met IVF zou het dus zeker lukken.Hij zou mij die avond bellen met de uitslag en ik kreeg nog een voorschriftje mee voor Utrogestan. Hop hop naar het labo voor de zoveelste bloedafname en dan gelukzalig naar huis fietsen.

Die avond ging ik met een vriendin naar de cinema. Ik hield mijn gsm heel de tijd dicht bij me want wou het telefoontje van Dr Decleer hoe dan ook niet missen. DIe avond belde: Mijn zus, Randstad, De Verzekering, twee  lieve vriendinnen... MIjn hart maakte iedere keer een sprongetje tot bleek dat het niet Dr Decleer was. Dan zuchtte ik telkens.Zo spannend!
In de cinema zocht ik een strategisch plekje uit aan het uiteinde van een rij zodat ik snel naar buiten kon spurten als mijn telefoon dan toch zou  oplichten. Om 20u09 was het verlossende telefoontje daar EINDELIJK! Ik nam op en liep de zaal uit (de film was nog niet bezig) en hoorde... niets!  Bleek dat ik gewoon had afgeduwd. Kalf dat ik was :D

Gelukkig had de dokter gebeld met zijn zichtbaar nummer en kon ik snel terugbellen. Zo gebeurtde het dat ik te horen kreeg in het kleine gangetje van de Sphinx dat het echt gelukt was en dat ik echt echt zwanger was! Dat er geen twijfel meer mogelijk was want mijn HCG stond boven de 160, wat zeer goed is. Ik was echt dolgelukkig!
Ik legde de telefoon dicht en zag dat de jongeman die achter het chips-en-drank-standje glunderde en mij proficiat wenste. "Dank u dank u dank u... na 7 maanden én IVF is het EINDELIJK zo ver!" was het enige dat ik kon uitbrengen. Een wildvreemde was getuige van dit belangrijke telefoontje en het kon me helemaal niks schelen :D
Eenmaal terug in de cinema vertelde ik het goede nieuws aan A. die me knuffelde en een traantje wegpinkte;
EINDELIJK :)

Wat doet mijn kleine Braambes?
(Braambes is de naam die ik voor dat kleine hummeltje gebruik, even ter verduidelijking. Dit omdat een braambes ook uit erg veel verschillende "lobjes" bestaat en het ingebrachte embryo was eigenlijk ook een kluwen van cellen/lobjes)
Braambesje heeft al erg drukke tijden achter zich daar diep vanbinnen in dat lijfje van mij : van een hompje cellen dat zich heeft genesteld in mijn baarmoederwand ontstaat nu langzaam maar zeker een klein mensje.
Vooreerst waren het allemaal één en dezelfde cellen, nu beginnen ze zich te difrentieëren en ontwikkelen ze elk hun eigen functie. Cellen die het skelet gaan vormen manouvreren zich naar buitenkant, cellen die ingewanden moeten worden bewegen richting celkern.Ook de vruchtwaterzak (beschermt het embryootje) en de dooierzak (produceert bloed en levert voedingsstoffen tot de placenta het overneemt, ongeveer in week 12)  evolueren in snel tempo dezer dagen.
Mijn Braambesje is nu ongeveer zo groot als een zaadje van een appel.. ontzettend klein dus! Maar het is er wel :)

Ik weet het, ik weet het... het enige wat ik nu kan en eigenlijk ook zou moeten doen is afwachten en GENIETEN! Maar ik ben zo ongerust. Nooit gedacht dat ik me zoveel zorgen zou maken en zo weinig vertrouwen zou hebben in mijn eigen lijfje. Ik wil gewoon zo ontzettend graag dat het goed gaat! Na al die maanden teleurstelling, wachten, hopen,... is het eindelijk gelukt en ik ben zo bang om dit prille geluk terug te moeten afgeven. Het liefst van al zou ik alle dagen willen testen en bloed laten trekken en echo's laten doen :D!
Gewoon om zeker te zijn dat er iets zit en dat mijn Braambesje het goed stelt.
Ik zou zo graag genieten van deze weken, want als het dan toch misloopt is het verdriet hoe dan ook onvermijdelijk. Maar dan heb ik toch wel enkele weken intens genoten van deze zwangerschap. Maar het lukt me niet... vrijdag lijkt zo eindeloos veraf,dan is de eerst echo en ben ik amper 5 weken en 4 dagen ver dus veel zal er wel niet te zien zijn.En ik wil ook niet aan de lopende band zwangerschapstesten lopen doen want als die dan een klein beetje van kleur verschillen word ik helemaal gek. Op de signalen van het lijf kan ik ook niet echt afgaan want die utrogestan kan heel veel zaken in stand houden én bloedverlies tegenhouden. Kortom: Ik ben onzeker en heb het gevoel langzaam gek te worden :D

Dit is een kantje die ik van mezelf nog niet vaak gezien heb en ik ben er niet echt fier op. Ik begrijp mezelf wel maar ik maak het mezelf dan ook wel ontzettend lastig door zo te reageren. Ik wil hier zo graag van genieten maar in plaats daarvan duw ik haast om het kwartier op mijn borsten om te voelen of ze nog pijn doen (Auw! Ja dus!) en bij ieder toiletbezoek slaat de schrik me om het hart want wat als er wat bloedverlies te bespeuren valt? Ik terrosieer mijn IPAD door op zoek te gaan naar signalen dat het misgaat ondanks het gebruik van utrogestan en naar informatie over hoe ik me nu zou "moeten" voelen...  Het feit dat ik nu ook echt niks te doen heb en niet moet werken maakt de dagen nog eindelozer. (Ik ben in ziekte geweest ivm het overljden van de papa voor 2 weken en met de kerstperiode was ik niet van dienst, pas donderdag 29/12 start ik met werken)...

Ik heb beslist! Ik moet mezelf terug wat zien te kalmeren en dat kan alleen maar door een bloedafname te laten doen. Dan weet ik of mijn HCG mooi aan het stijgen is en dan zal ik toch wat geruster zijn. Of toch op zijn minst al wat meer weten. Als mijn HCG niet mooi is gestegen dan weet ik ook meteen hoe laat het is. Ik heb een afspraak gemaakt bij een huisartsenpraktijk hier in de  buurt (mijn vaste huisarts woont in mijn geboortdedorpje en das nu ff te veel moeite) voor deze namiddag om kwart voor 2....
Hopelijk vanavond al resultaat!  *spannend*

 

Dinsdag 27/12/16
Ik mocht vandaag bellen voor de uitslag van mijn bloedtest.... Met een bang en razendsnel kloppen hartje in de keel dan toch het telefoonnummer van de huisarts hier in de buurt ingedrukt. Het verdict luidde als volgt: Proficiat mevrouw u bent 5 à 6 weken zwanger, u HCG is mooi gestegen tot 1600!
Wat ben ik blij! HCG moet normaal om de 2 dagen verdubbelen in waarden dus in theorie had mijn tabel er zo uitgezien;
Dinsdag 20/12 HCG van 160
Donderdag 22/12 HCG van 320
Zaterdg 24/12 HCG van 640
Maandag 26/12 HCG van 1280
Met mijn 1600 zit ik eigenlijk al boven de "normale" stijgingsgraad. Zo blij!
Ik zal vrijdag met een ietsje geruster hart naar het Jan Palfijn kunnen gaan voor die allereerste echo.
Spannend!

 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...