Ik ben vandaag 5 weken en 1 dag officieel zwanger. Dus begin ik vol goede moed aan de 6e week van mijn zwangerschap. Vrijdag zal ik mijn kleine ieniemienie Braambesje voor het eerst te zien krijgen, al zal je niet veel meer zijn dan een zwart vlekje in een nog grotere zwarte vlek maar bon :)  Ik zal zo blij zijn! (Ik ga er nu gewoon van uit het op de goede plek zit en het allemaal wel goed komt, met een positieve houding ben ik altijd al het verst gekomen)

In de 5e week heeft mijn Braambesje al heel wat uitgespookt daar in de lagere regionen van het lijfje. Zelf heb ik daar niet zo heel van gemerkt behalve dat mijn borsten af en toe precies op springen staan (zelfs in kleedjes waar ik normaal geen decollete in heb héb ik een decollete!);  ik vaak moe ben en dus ook een dutje doe over de middag en mijn onderbuik in volume is toegenomen. Bedankt utrogestan! Ik voel me nu al een mini-nijlpaardje met momenten!!!! Maar van de andere o zo typische zwangerschapskwaatljes ben ik tot nu toe gespaard gebleven (Halleluja! Na 7 maanden misselijk rondzwalpen van de hormonen is dit een welkome afwisseling).
Behalve de ongerustheid waar ik blij mee worstelen ben ik erg gelukkig!

Wat heeft de kleine Braambes al gepresteerd de voorbije week?
Van die platte schijf met beweegelijke cellen die hun plekje zoeken is Braambesje veranderd in een klein boontje. En met klein bedoel ik ook écht klein:Van punt tot stuitje is ie amper 2mm!
Er is al bepaald wat de onderkant, bovenkant, linker- en rechterkant zal worden van kleine Braambes. Ook de organen en hun liging is dus reeds beslist.  En er is zowaar ook al een heel klein voorzichtig beginnentje gemaakt van een hart- en zenuwstelsel.
In deze week is ook de navelstreng beginnen te groeien, die mijn Braambesje zal voorzien van de nodige voedingsttoffen en bloed.
Ikzelf zal voor de nodige liefde zorgen :)

Na het surrealistische moment in alle vroegte op 20 december in mijn badkamer met mijn 2 streepjes kon het eindeloze aftellen beginnen naar de allereerste echo. Deze is rond 5.5 week om te zien of het vruchtje effectief aanwezig is en of het ook nog es op de juiste plaats zit (baarmoeder) en dus niet per toeval in mijn eenzame eileider is beland. Veel meer dan dat is er hoe dan ook niet te zien, voor het geoefende oog misschien ook nog enkele "foetale delen" maar geen idee wat dat dan juist zou moeten zijn.

Vandaag was het dan zover! 30 december! Moment van de waarheid. De dag waarop ik een allereerste blik zou kunnen werpen op mijn klein Braambesje. Ik nam nog een rustgevende douche en vertrok richting Jan Palfijn. Het was Josefien die op dienst was en toen ze me binnenliet in het kabinet wenstte ze me uitgebreid proficiat :) De dokter liet nog even op zich wachten wat ons de tijd gaf wat te keuvelen en te vertellen over de afgelopen weken (overlijden papa, de man in de cinema die getuige was van mijn enthousiasme aan de telefoon, ...) en over wat er me nog allemaal te wachten staat. Ook werden de verwachtingen van deze echo nog eens op scherp gesteld: Het kon even duren eer er iets werd gevonden want het is echt nog piepklein en het zou zeker niet meer zijn dan een onscherp cirkeltje.  Dr Kaan zou de echo doen want Dr Decleer was ziek, geen probleem uiteraard. Dr Kaan is een erg goede dokter maar van buitenlandse afkomst en dat is te horen aan zijn Nederlands.

Ik installeerde me onderbroek-loos op de stoel en Dr Kaan was vrolijk in de weer met zijn camera-stok down there. "Ik vind niet" zei hij na enige tijd... de schrik sloeg me om het hart! Was er dan toch niets? Was er dan toch geen Braambesje??? Maar het bleek om mijn baarmoeder te gaan... Hoewel ik heel zeker ben dat dit er nog er zit was ie toch onvindbaar op de interne echo door mijn wel erg enthousiaste eierstok. Deze maakt door de veelvuldige hormonen erg veel cysten aan en belemmert de dokter om goed beeld te krijgen van mijn baarmoeder. Hij wroette nog even vrolijk verder (ik werd al wat minder vrolijk want zo aangenaam is dat toch ook weer niet!) en gaf uiteindelijk de zoektocht op. "Ik kan  eierstok wel manipuleren maar dan riskeren we  torso... niet goed" Ik bedankte dan ook vriendelijk voor dit voorstel. "We zullen een buikecho proberen, weinig slaagkans maar proberen waard".
Hup, benen uit beugels, plank op zijn plek, benen plat en kleedje omhoog.. Voor het eerst voelde ik me ontzettend naakt! Vreemd gevoel :)
Plakkerige gel op mijn onderbuik (dankzij de gevoelloeze huidstrook van de operatie voelde ik de typsiche koude niet) en Dr Kaan drukte ongenadig hard op mijn onderbuik met zijn echo-toestelletje. Hij vermoedde dat hij het had gevonden,wees ergens in de grote zwarte vlek een piepklein minder zwart vlekje aan en mat dit... 5.6mm groot. Maar geen zekerheid dus. Ik word terug verwacht binnen 2 weken (vrijdag 13 januari) voor een nieuwe echo. Dan moet er al veel meer te zien zijn én naar alle waarschijnlijkheid ook een harstlagje te horen... Spannend dus!

Een beetje overdonderd wreef ik mijn onderbuik zo goed en zo kwaad als het ging proper en ging me terug aankleden. Ik nam nog even de tijd om Josefien te vragen wat er nu juist was gebeurt en wat ik nu had gezien. Of net niet gezien... Blijkt dat mijjn eierstok erg vergroot is en veel cysten heeft aangemaakt door de hormonen. Niet ongewoon en gaat ook wel terug weg gaan maar dit zorgt ervoor dat er geen duidelijk beeld van de baarmoeder kon gemaakt worden. Via buikecho is er op 5.5 week bijzonder weinig te zien als er al iets zien is. Maar daar er een vermoeden is van een vruchtje in de baarmoeder is de kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uitzonderlijk klein. Gewoon wachten op de volgende echo... Ik moest ook nog langs het labo voor bloedafname voor de erg uitgebreide testen: CMV, hepatitis, HIV, toxoplasmose,... En als er geen onregelmatigeheden worden vastgesteld contacteren ze je niet. Josefien was wel zo lief om me voor te stellen te bellen met de HCG waarden in de namiddag. Normaal wordt dit niet gedaan, maar omdat ik me toch een beetje geruster zou voelen wou ze dit wel doen. In het geniep :) De schat!

Rond 15u30 rinkelde mijn GSM en het was Josefien om me mee te delen dat mijn HCG boven de 6000 staat dus dat ik perfect op schema zit! Hoera! Wat ontzettend leuk nieuws :) Ik kon toch al weer iets beter ademen!
Braambesje is dat goed aan het doen down there... en ik probeer er zoveel mogelijk van te genieten!!!

 

Ik ben vandaag normaal 6 weken zwanger. Ik schrijf normaal want het is precies niet helemaal zeker of ik effectief 6 weken zwanger ben. Het kan ook een beetje minder zijn als Braambes nog even heeft rondgezweefd, op zoek naar een leuke plek om zich te nestelen. Dan ben ik ietjes minder lang zwanger dan ik op dit moment denkt. Hoe ik dat allemaal weet? Wel....

Gisteren vertrok ik gezwind van mijn werk richting huis. Ik werk in een boerendorp (helaas letterlijk te nemen) met veel smalle landwegeltjes. Voor ik in de auto stapte waarschuwden mijn collega's nog om voorzichtig te rijden. Ik volgde hun wijze raad op en snorde tegen 30 km door de straten van L. In mijn hoofd was ik de dagtaken aan het overlopen en ik reed automatisch een weggetje in dat ik al de hele week mijd door de slechte weersomstandigheden en vertraag naar 10km/u . Amper 30m later voel ik hoe mijn wagentje begin te glijden en ik verlies de controle over het stuur... En luttele seconden later lig ik gekanteld in de gracht. De bestuurderskant (en ik dus ook)  ligt volledig in de gracht en de 2 wielen van aan de passagierskant steken fier de lucht in....
En ik? Ik ben goed door elkaar geschud, lichtjes in schok en vooral bezorgd om de kleine Braambes! Ik check even of ik nog overal gevoel heb in mijn lijf (ok!) , probeer mijn gordel los te klikken, grabbel naar mijn GSM en bel de 112 op. Het hele circus word op mij afgestuurd: De ambulance, brandweer en politie! Ik zie helemaal niks door de ruiten behalve een grijsblauwe hemel en hoor opeens de stem van een man. Hij opent mijn kofferbak en ik kan even met hem praten. Het was een keuterboerke die zijn koeien eten ging geven en zag dat er "iets in de gracht lag dat daar niet hoorde" en hij kwam kijken of hij niet kon helpen. Hem verteld wat er juist gebeurd was en dat alles wel OK was maar dat ik niet uit mijn auto kon/durfde kruipen. Maar dat de hulpdiensten onderweg waren.
Een kwartiertje later ben ik uit mijn wagentje gehaald met behulp van 8  brandweermannen, een brancardplank en veel geduld.  Toen ik probeerde recht te staan voelde ik hoe spiegelglad het wegdek was en hoe vreselijk de situatie was met mijn wagentje. Ik heb ontzettend veel geluk gehad!

De ambulance bracht me naar Jan Palfijn voor een check-up. Ik drong aan op een echo omdat ik wou weten of alles wel OK was met het vruchtje. Even later mocht ik dan toch langsgaan bij Dr Bovyn in het Jan Palfijn.  HIj werd ook bijgestaan door een stagaire. Die deed nog een interne echo en hoewel er vrijdag niks tot haast niks te zien was verscheen er nu een duidelijk mooi vruchtzakje op het beeldsscherm. Geen bloedingen en mooi centraal in de baarmoeder. Voorlopig zag het er goed uit.  Ik mocht me terug aankleden en kreeg ook de echo-foto's toegestopt. Ik was hier heel erg blij mee want op slechts 3 dagen tijd was er toch al weer veel veranderd en deze keer kon ik wel een glimpje opvang van de kleine Braambes :)

In het korte gesprekje die er op volgde werd ik opnieuw even door elkaar geschud: Er waren nog geen foetale delen te zien op de echo en dat zou nu toch onderhand al moeten te zien zijn. Zeker omdat ik "al" 6 weken ben. Het kan ook een "windei" zijn, dus wel een vruchtzakje dat HCG produceert maar er zit geen embryootje in! Ik voelde mijn hart ineen krimpen! Maar het kan ook zijn (en die kans is beduidend groter) dat ik gewoon minder ver ben dan ik denk en dat het een latere innesteling was en dan zit ik wel op schema. Of het beeld is wat vertroebeld door de fibromen. Er zijn tal van oorzaken waardoor er nog geen foetale delen te zien zijn op de echo. Afwachten was de boodschap. Toch een beetje ondersteboven verliet ik het kabinet.
Een korte telefoon met de zus bracht niet echt soelaas. Ze vond dat de arts zijn plicht deed en de verschillende mogelijkheden belichtte. Dat het niet echt fout was om mij dit mee te delen. Ik vond ook niet echt dat het "fout" was om dit mee te delen maar gezien de omstandigheden lichtjes ongepast. Hij is niet mijn vaste gynaecoloog, kent mijn geschiedenis niet, ik ben net uit mijn auto gehaald nadat ik toch wel een serieus accident heb gehad én ik maakte me zorgen om de kleine Braambes! Het enige wat ik toen wou horen van de dokter was dat het vruchtje het goed stelde en dat er geen bloedingen waren. Meer niet! Al die andere mogelijke verwikkelingen hoefde ik dan en daar niet te horen. Die zou Dr Decleer me wel toelichten als hij dat nodig achtte.
Dit begreep de zus ook wel en ze leefde wel met mee. Ik denk dat ze vooral bezorgd is en hoopt dat ik me ook kan voorbereiden op slecht nieuws. Dat de 13e januari een belangrijke dag is dat weten we beiden en het kan nog alle kanten uit met Braambesje op dit moment dus het is inderdaad niet slecht om me al wat voor te bereiden op slecht nieuws. Maar ik wil vooral positief blijven en erin geloven dat het een vechtertje is,mijn kleine Braambes :)

Vandaag belde D. (collega/vriend) me op om te vragen hoe het ging na mijn ongeval én om het volgende te vertellen;
Collega N. had hem meegedeeld dat ze dacht dat ik zwanger was. Het was haar opgevallen dat mijn borsten veel aanweziger waren in mijn kleedjes en ik zag er opvallend goed uit ondanks het overlijden van mijn papa. Hij heeft zich in heel wat bochten moeten wringen om uit die situatie te komen :D
Ik weet het, mijn borsten zijn echt niet meer in toom te houden! Maar ik wil het zo graag nog verzwijgen tot ik mijn echo heb gehad met hartactiviteit... En dan liefst van al nog eventjes wachten om het mee te delen zodat de kans op miskraam kleiner en kleiner is. Spannend!

Welke avonturen beleefde Braambes de afgelopen week daar diep vanbinnen in mijn buik?
Braambesje is op dit moment om en bij de 4mm groot lijkt op een "oerdiertje" dit omdat iedere embryo er op dit moment ongeveer hetzelfde uitziet. Het bestaat uit miljoenen cellen die allemaal hun taak beginnen uit te voeren. De verschillende organen worden in deze weken (tot week 10) gevormd! Op het einde van week 6 zijn al deze verschillende elementen reeds aanwezig, hoe piepklein ook:
- Begin van het brein
- Begin van het binnenoor (belangrijk evenwichtsorgaan)
- Begin van ogen
- Knopjes die armen en benen gaan worden
- Een stukje tong
- Begin van lever, galblaas, nierene en longen
- Knopje dat mannelijk of vrouwelijk geslachtsorgaan wordt
- Het hartje moet ook in deze week voor het eerst beginnen kloppen.

Het is ook helemaal normaal als er enkel een vruchtzakje te zien was op de echo. Ik raadpleegde even Dr Google (i know, i know niet meteen de beste raadgever!) en daarin kwam heel sterk naar voor dat het nog erg vroeg is voor echo en om al uberhaupt iets te zien.Dus gewoon rustig afwachten tot de 13e.
Ik moet me deze week nog erg rustig houden van de fertilitetisarts dus zit nog de hele week thuis van het werk. Braambesje heeft dus alle tijd om te groeien :)

 

 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...