Ik  kreeg rond 17u opnieuw telefoon van D. (vriend/collega) om me iets minder leuk nieuws mee te delen....
Een collega van me moet deze avond triomfantelijk de bureau op het werk zijn binnengekomen, zwaaiend met een artikel uit het Nieuwbslad... Een artikel waarin het volgende stond geschreven:
"BESTUURDERS LATEN ZICH VERASSEN DOOR IJZEL. ONDANKS STROOIZOUT"
Een 29-jarig vrouw uit  Gent kwam een halfuurtje later met haar wagen in de gracht terecht in de Puttemeersstraaz te Landegem. De vrouw moest uit haar wagen worden bevrijd door de brandweer. Omdat de vrouw zwanger is werd ze voor alle zekerheid naar het Jan Palfijnziekenhuis overgebracht in Gent. Maar ze hield geen verwonderingen over aan het ongeval. "

V. had door dat dit over mij ging en wist dus ook meteen dat ik zwanger was. En dat nieuws verkondigde ze dan ook luid en duidelijk bij haar aankomst op het werk. In de bureau waren aanwezig; D., N. en J. (een kersverse collega) Dus nu zijn nog 3 extra collega' op de hoogte...Zonder ik dat gewild heb! VInd het echt lastig om hier mee om te gaan. En vooral ook jammer dat die ene collega niet het fatsoen had om daar discreet mee om te gaan. Dit is nieuws dat ik graag ZELF en op mijn tempo had verteld... Wanneer ik vond dat de tijd daar rijp voor was... Dat is me nu een klein beetje ontnomen. Het is nog allemaal zo pril en zo vroeg en de kleine Braambes is nog zo kwestbaar. Ik had dit graag nog even voor mezelf en de intieme kring van vrienden gehouden die ik zelf had  uitgekozen.

De zus moest er vooral mee lachen met het artikeltje en ik zal dat binnen een paar weken waarschijnlijk ook wel kunnen doen. En het is inderdaad een mooi aandenken een stoer verhaal voor later, als de kleine Braambes niet zo klein meer is :)
Al een klein beetje van zijn/haar 15 minutes of fame afgesnoept se :)

(Morgen ga ik om de krant van vandaag en dan post ik de foto van het artikeltje in mijn fotogalerij!)

Ik ben de hele week al ontzettend misselijk. Het is echt ellendig :(
Ik kan in de voormiddag (tot minstens 12u!) niets eten, wordt misselijk van zo goed als alles en voel me ronduit belabberd.
En de opmerking "Och da pak je derbij he, het is voor het goede doel" *knipoog knipoog* kan ik niet meer horen!
Het is vreselijk om zo rond te zwalpen en het gevoel te hebben constant over je nek te moeten gaan vanaf dat je de geur van koffie in je neus krijgt (als opvoeder toch gemakkelijk 6 keer per dag!), je instant braakneigingen hebt bij de ochtendelijke geuren van je bewoners, je misselijk en doodmoe door de dag sleurt,... En s'avonds dan niet goed slaapt omdat je je beroerd voelt. Heerlijk toch zwanger zijn???
Maar goed, tot zover de klaagzang :) Ik zou beter gelukkig zijn (En vergis je niet, dat ben ik ook! Tussen de misselijkheidsvlagen door)

Vandaag was een spannend een vooral erg belangrijke dag! De echo op 7 weken! De echo waarop duidelijk foetale delen te zien moeten zijn! De echo waarop ook harttonen te horen moeten zijn! De echo waarop ik Braambesje voor het eerst echt zou moeten kunnen zien én horen!
Ik had me vooral voorbereid op slecht nieuws en nog niet al te enthousiast geweest rond deze zwangershap. Om mezelf te beschermen en ervoor te zorgen dat de smak niet al te hard zou zijn als het dan toch fout bleek te zijn gegaan. Ik wou me nog niet helemaal laten meesleuren in het hele zwangerschapsvreugde-happy-de-peppy-dinge want sja... je weet maar nooit. En ik houd de voetjes liever stevig op de grond. En das goed zo.

Opgestaan met een lijf dat tegenpruttelde langs alle kanten. Heb me echt naar de douche moeten slepen en erna voelde ik me nog niet beter. Niks kunnen eten, met enige weerstand mijn vitamine-pilletje en gember-extract pilletje naar binnnen gewerkt en gerust in de zetel. Wachten op de komst van de zus, want deze ging vandaag uiteraard mee! Ik wou er echt niet alleen voor staan vandaag en de lieverd is meegegaan :)
Het was al snel aan mij eenmaal in het ziekenhuis en ik zat wat misselijk in het kabinet van Dr Decleer, geflankeerd door de zus.
Een kort praatje met de verpleegster waarbij ze mijn gynaecoloog vroeg (Dr Bronselaer) en de boodschap dat het mijn laatste keer zou zijn in het Jan Palfijn als vandaag alles goed zat. Dr Decleer kwam binnen, een beetje small talk en ik mocht me klaarmaken om nog eens te worden bestookt met de camera-stok... Woohoo!
Al snel werd mijn baarmoeder gevonden en ook het vruchtje had Dr Decleer al snel gespot (ik had daar net dat ietsje meer tijd voor nodig... ik zag gewoon een vlek :D) en ook heel goede, sterke, regelmatige HARTTONEN!  Er leeft echt een mini-mensje in me, en mini mag letterlijk worden genomen: 9.3 mm groot is Braambesje nu! 
Ik mocht me terug aankleden, alles zag er prima uit en ik moest gewoon genieten van mijn zwangerschap.
Binnen 2 weken terug voor een laatste consult (niet bij stilgestaan op dat moment maar dat was toch niet zoals de verpleegster had gezegd... Mss heeft het te maken met mijn opgezette eierstok? Of met het feit dat mijn baarmoeder niet zo goed zichtbaar is? Bon, doet er niet zo zozeer toe, ik heb nog een echo :D!)

Ik besef het nog niet ten volle dat het echt aan het gebeuren is... Ik heb me zo schrap gezet voor slecht nieuws dat dit goede nieuws nu wat onwezenlijk aanvoelt. Het voelt ook erg goed aan, absoluut, maar ik moet nog wat wennen aan dat idee.Het is me gewoon gelukt! Ik ben echt een mensje aan het maken... Gewoon zomaar in mijn buik. Mijn eigen kleine mensje! Wauw!

WELKE VERANDERINGEN HEEFT BRAAMBESJE AL ONDERGAAN?
Vandaag is Braambes 9.3mm groot, maar ondanks de bescheiden omvang is er toch al heel wat aanwezig!
Op dit moment heeft Braambes de vorm van een boontje, maar in dat boontje klopt al heel regelmatig en enthousiast een hartje.
Evenals dat er ook uitstulpingen voor armen en beentjes tevoorschijn komen. Wat ik heel opmerkelijk vind is dat er nu ook al een beginnentje wordt gemaakt voor de ogen! En de tepels worden zichtbaar. Nu al !
Binnenin het lijfje zijn er nog een heel aantal verandering aan de gang: nieren, darmen, longen, maag, voortplaningsorganen,... Zijn volop in verandering. Evenals de hersenen die zich in razendsnel tempo ontwikkelen.
Wonderlijk toch :)

Amper 2 dagen na de positieve echo mét harttoontjes verdwenen heel wat zwangerschapskwaaltjes, vooral het verdwijnen van de gespannen en pijnlijk borsten werd op gejuich onthaald ten huize Alice :) En ook de ochtendmisselijkheid nam minder grote proporties aan. Ik kan nog steeds niet zo veel eten s'morgens en moet toch al eventjes up and running zijn voor ik iets naar binnen kan werken maar mijn maag draait zich al niet meer in 130 bochten als ik durf recht te staan. Hoera! Maar de geuren blijven ongenadig mijn neusje teisteren (ondanks een snotvalling!) en ook de vermoeidheid kent geen grenzen...

Vooral de futloosheid en het ontbreken van energie om ook maar iets te ondernemen valt me zwaar. Van een heel actief leven met springen, rennen, hossen,...  om leuke dingen te ondernemen met vrienden ben ik de laatste weken vooral een bijzonder goede band met mijn zetel aan het opbouwen. *zucht* Het ontbreekt me aan ieder spoortje van energie. Een typisch kwaaltje dat na 3 maand zou moeten minderen maar ik had het toch fameus onderschat. Als ik er iets over zeg (op de weinige vrienden-dates die ik dan nog heb) krijg ik steevast te horen: "Ja lieverd, wat wil je? Je bent een MENSJE aan het maken! Daar is erg veel energie voor nodig he!"  en dat is helemaal waar... En ik ben daar ontzettend blij om maar soms zou ik willen dat het wat minder slopend was, zo een nieuw leventje fabriceren :) Nu bestaat mijn leven vooral uit in de zetel liggen, dutjes doen, met enige moeite gaan werken en slapen. Van echte inspanningen (fietsen, een wandeling gaan maken, grote boodschappen gaan doen,...) kan ik op dit moment enkel dagdromen.
Wat nog het ergst van  alles is, is het feit dat als ik niet naar mijn lijfje luister en toch iets te veel dingen onderneem ik het de dagen erop steevast moet bekopen. Dat heb ik dus al heel snel afgeleerd :D

Maar ondanks dat ik me zo slappekes voel en mezelf ook behoorlijk saai begin te vinden krijg ik vaak te horen hoe goed ik er uitzie, dat er een soort van gloed over me heen ligt, een soort van gelukzaligheid :) Das altijd wel heel tof om te horen natuurlijk. Ik zie het niet altijd, laat staan dat ik het steevast voel , maar het af en toe es horen van de vrienden is ook heel lief!

Ik kreeg van M. een heel leuk kadootje, een "magische boon" omdat ze het zo toepasselijk vond. De schat! Echt een heel schattig leuk kadootje waar ik ontzettend blij mee ben. En Braambesje is op dit moment zo groot als een boontje normaalgezien dus dat maakt het allemaal nog net dat tikkeltje leuker!

Iedereen die op de hoogte is van de aanwezigheid van Braambesje is ontzettend met mij begaan. Iets waar ik wel nog een beetje aan moet wennen aangezien ik het gewend ben om mijn eigen boontjes te doppen en mijn plan te trekken. Maar opeens wordt er erg veel rekening met mij gehouden en zijn mensen echt oprecht bezorgd over mijn welzijn. Superlief maar ook wel een beetje wennen :) Al die aandacht opeens en biljoenen gesprekken over Braambesje en kindjes en zwangerschap en geboorte en kinderwens en echo's en ervaringen en hormonen en vreemde eetgewoontes en doktersbezoeken en kraamvrouwen en borstvoeding en kleertjes en creches en allerhande adviezen, tips, goede raad, ... Het is wat veel en soms wil ik even terug gewoon Alice zijn, niet zwangere Alice maar gewoon terug mezelf :) Met een lief klein Braambesje in haar buik!

Woensdag 25 januari ga ik op conslult bij Dr Bronselaer, een kleine week vroeger dan bij Dr Decleer maar ik kan niet wachten om nog eens blik te werpen op dat kleine lieve wonder! Ik belde om een afpsraak te maken in de veronderstelling dat het wel nog een aantal weken zou duren eer er plaats was maar niets was dus minder waar! En een baby-date ga ik toch echt niet afslaan.
En dan ben ik nog een beetje zekerder dat alles goed gaat daar beneden!  Spannend toch wel.

Ik ben op dit moment erg veel zaken aan het regelen om de komst van Braambesje zo goed mogelijk te kunnen voorbereiden. Normaal stop ik op 31 januari met werken en ga in "moederschapsbescherming" maar voor het zover is moet ik op het werk nog  heel wat geregeld krijgen. De vacature is nu ook oficieel verspreid op het werk dus de bal kan ook daar aan het rollen gaan... En ik hoop vooral dat het positief wordt onthaald!  BInnenkort licht ik ook de mutti in en kort daarna de familie. Ook daar ben ik al serieus over aan het nadenken hoe dat aan boord te leggen en voldoende omkadering te bieden. Want het zal wel een bommetje zijn :)

WAT HEEFT BRAAMBESJE GEDAAN IN ZIJN/HAAR 8e WEEK IN MIJN ONDERBUIK?
Op het einde van deze week (morgen dus) is Braambesje gemiddeld om en bij de 13mm groot en lijkt nog het meest van al op een visje met een staart. Als het een meisje wordt dan beginnen de voorlopers van de voortplantingsorganen  (baarmoeder, eierstokken, eileiders) zich nu te ontwikkelen. Ook het skelet is nu in volle opbouw en begint te verharden bij het sleutelbeentje maar dit alles zonder gewrichten. Ook de armen en beentjes beginnen fameus te groeien en er ontwikkelen zich erg kleine handjes en voetjes, de laatste nog zonder inkepingen voor teentjes.
Het gezichtje begint stilletjesaan vorm te krijgen en ogen, neus, mond en oren maken een grote evolutie door.
Kortom: Braambesje begint echt meer en meer op een mini-mensje te lijken!
Fantastisch toch :)

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...