Ik had vandaag een echo bij Dr Bronselaer, mijn eigen gyneacoloog en ook degene die me doorheen de zwangerschap én de bevalling zal loodsen. Toch wel wat zenuwachtig om wat ik te zien zou krijgen want mijn zwangerschapssymptomen zijn sterk afgenomen en das nu niet meteen bevordelijk voor mijn gemoedsrust...

Eenmaal in het cabinet van de dokter was ik al een pak minder zenuwachtig omdat ik terug voelde waarom ik zo graag bij deze gyneacoloog kom: HIj zal me altijd eerlijk zeggen waarop het staat! Dus als het mis is dan zal ik het ook zonder doekjes omwonden horen, Of als er reden is om me zorgen te maken of als er toch ergens een defauxke zit... Maar ik zal hem ook gewoon op zijn woord geloven als hij me verteld dat alles in orde is. Er kwam terug wat meer rust over me heen.

Ik ontdeed me van de panty's en slipje en zocht een aangename positie in de stoel. De stagaire was ook aanwezig maar observeerde alleen maar. Na even rondgewoeld te hebben en een uitvoerige blik te hebben geworpen op de grote cystes in mijn eierstok (lang leve de hormonen!) was het de beurt aan Braambesje om zich te laten fotograferen :) Wat enkele dagen geleden nog een vaag vlekje was dat met enige moeite te onderscheiden was kreeg ik vandaag een duidelijk bolletje te zien met uitstulpingen! Het hoofdje, de armpjes, beentjes.... alles was een klein beetje zichtbaar! Wauw! Zo onvoorstelbaar!
Volgens de echo ben ik 9 weken 1 dag (en eigenlijk ben ik 9 weken en 3 dagen) maar das dus een perfecte echo! Ik en Braambesje zitten helemaal op schema :) Ook de hartonen waren sterk en snel, wat volgens de arts duid op een sterk embryo. Ik hoef me op dit moment helemaal geen zorgen te maken en gewoon te genieten :) En dat kan ik na deze echo terug een beetje meer!

Teurg aangekleed kreeg ik nog een formulier om een bloedtest te laten uitvoeren voor het syndroom van down op te sporen. Samen met de nekplooimetng (die gebeurt op 15 februari) zal er dan een kansberekening gemaakt worden. Ik kan dan nog steeds kiezen voor een NIPT-test (van om en bij de 300 euro). Op dit moment kies ik daar niet voor en wil ik eerst deze resultaten afwachten. Ik zit niet in de risicogroep en er in de familie is daar geen historiek van. Dus weing aanwijzingen om die dure test nu al te laten uitvoeren.

Ik ben opgelucht en vrolijk het ziekenhuis uitgewandeld!
Alles ziet er ongeloofelijk goed uit... Ik ben echt gewoon zwanger zwanger zwanger :D!
Onvoorstelbaar!

Deze ochtend ben ik op het werk vertrokken om 9u om voor december 2017 zeker niet meer terug te komen werken!
Heerlijk om bijna een heel jaar thuis te zitten en echt het gevoel van verlof te hebben. Het gaat me ook ontzettend deugd doen, even pauze, even alleen voor mezelf zorgen. Het zijn 2 heftige jaren geweest waarin ik nooit echt veel tijd heb gehad/genomen/gevonden om stil te staan, om dingen de aandacht te geven die ze verdienen. Daar ga ik nu allemaal es tijd voor maken se. Het maakt me rustig in mijn hoofd en in mijn hart dat ik nu eindelijk gewoon TIJD heb voor dingen, voor mezelf, voor mijn vrienden, voor Braambesje. En niet alles tussendoor moet geregeld te krijgen. Ik kijk er echt naar uit! Wauw !

Rond 12u werd ik ook in het Jan Palfijn verwacht voor de laatste controle daar. Dr Decleer was in vertraging (uiteraard) maar het was Josephien die de consultaties deed en we hebben en 40-tal minuutjes zitten kwetteren in afwachting van de dokter; Gezelligheid troef! Uiteindelijk is de dokter dan toegekomen en heeft die heel kort een echo gedaan. Het was een vreemde afsluitende consultatie. Denk zelfs niet dat ik oogcontact heb gehad met de dokter.... Beetje jammer eigenlijk. Maar ik heb de sterke harttonen nog eens gezien en gehoord en ook het hartje zien oplichten op het scherm. Alles zit helemaal snor met Braambesje!

Het plan om met deze echo en het kalenderblaadje van 28/8 (bevallingsdatum) in een leuk kadertje naar de mama te gaan om haar te vertellen dat ze Oma word. Maar deze echo was zo nietszeggend, zo onduidelijk dat ik er eigenlijk niks mee kon doen. Behalve de hartoontjes was er niks echt zichbaar. Heb dan ook maar de iets duidelijkere echo van vorige week bij Dr Bronselaer ook in het kadertje gestopt (en dan geen kalenderblaadje) en dat mooi ingepakt. Ook "Het voorleesboek voor de allerliefste Oma" werd voorzien van een vrolijk papiertje (zie fotogalerij voor het kadertje en boek)  en ik vertrok richting Maria Middelares (de mama ligt daar voor een heupoperatie) met een bang hartje....
De mama weet helemaal niks van het traject dat ik heb afgelegd, van de moeilijkheden, de twijfels, de angsten,... De medische problemen die veel groter waren dan aanvankelijk gedacht,... NIks van dit alles had ik met de mama gedeeld. Heel bewust om haar dat verdriet en die zorgen te besparen. Maar ook om mezelf te beschermen. Ik kon haar verdriet, haar pijn, haar zwaarte er niet meer bijnemen. Mama ziet me graag maar echt bouwen of steunen kan ik niet op haar. Wat helemaal OK is ondertussen maar ik moest vandaag dus wel een heel verhaal met haar delen... Iets dat ze niet verwacht. Dus het was met knikkende knietjes dat ik haar karmer binnenwandelde en haar meenam in een rolstoel naar een rustig zaaltje waar we konden praten. Ze was er  helemaal niet gerust op en ik kon haar ook niet echt gerust stellen. Gaf haar het kadootje af met de woorden "Dit is een grote beslissing, maar ik heb er goed over nagedacht. Heb me goed laten omringen, ben dit avontuur niet alleen aangegeaan en ik hoop vooral dat je blij gaat zijn. Je zal schrikken maar ik hoop echt dat je blij zal zijn...." Helemaal over haar toeren en dodelijk zenuwachtig peuterde ze het papiertje open van het fotokadertje... En toen zag ze wat er stond geschreven en barstte ze in tranen uit en knuffelde ze mij.
Ze reageerde ontzettend goed en was alleen maar heel erg blij! Niet de reactie die ik had voorzien en waar ik me op voorbereid had maar helemaal OK. Ik deed haar dan ook het hele verhaal (van de operatie, van de fibromen, van de weggenomen eierstok, van de 2nd opinion, van Jette - UZ - Jan Palfijn, van de inseminaties, van de IVF,...Alles vertelde ik haar en ze luisterde alleen maar en was onder de indruk. Heb haar ook gezegd waarom ik haar er buiten heb gehouden en ook dit begreep ze.
Ze steunde mijn beslissing en vond het een zeer goede keuze. (Totaal niet verwacht eigenlijk) en was eigenlijk alleen maar dolgelukkig omdat ze Oma word. Bijzonder :)

Braambesje is dus ook meer dan welkom bij de Oma en word nu al omringd met extra veel liefde :)
Superfijn!

Door de grote vermoeidheid leg ik de afgelopen weken compleet uitgeteld in de zetel en was energie voor eender wat ver te zoeken. Af en toe voelde ik me "de niet zo mooie slaapster" want met zo een klein trommeltje als buik (altijd leuk opgezette darmen van de utrogestan en een vreemde uitstulping links te hoogte van mijn linkereirstok door de cysten) voel ik me nu niet meteen moeders mooiste :D
Maar ook al slapend gaan de dagen voorbij en ziedaar... Vandaag ben ik 12 weken! Het is nog wachten op echo van woensdag om echt helemaal opgelucht adem te halen en een vreugdedansje te doen maar het voelt allemaal heel erg goed dus ik ga daar met een grote glimlach (en misschien toch wel een bonzend hartje) naartoe. Benieuwd hoe Braambesje nu al weer veranderd zal zijn. Toch wel heel bijzonder die echo's :)

Zondag, gisteren dus, was het een bijzondere dag! MIjn allerliefste tanteke (en meter) was vrijdag 81 jaar geworden,  de herdenkingsmis voor mijn papa vond plaats en ik kon eindelijk mijn grote kleine geheimpje met de familie delen want we (Braambesje en ik) hadden de mijlpaal van 12 weken bereikt! Wat een leuke samenloop van omstandigheden was me dat!  Na de viering werden we allemaal (ik heb niet zo een grote familie maar wel een bijzonder liefdevolle en warme) bij de tante thuis verwacht voor een overheerlijk home-cooked-maaltijd om haar verjaardag toch een beetje te vieren. Omdat 1 persoon (R.) nogal bijzonder lang op zich liet wachten kon ik de "grote aankondiging" pas doen als we reeds alleen aan tafel zaten en net een bord soep naar binnen had gelepêld met veel smaak.  Ik glipte even naar buiten om het pakje te halen dat ik speciaal voor Tanteke had gemaakt en overhandigde haar dat dat met "Gelukkige verjaardag lief tanteke! Ik heb nog een heel speciaal kado voor je meegebracht, iets dat je nog nooit eerder hebt gekregen! " en gaf haar een dikke zoen. Vol spanning ging ik op mijn plaats zitten, schuin tegenover haar en zag hoe ze het papier lospeuterde en de doos tevoorschijn haalde.
Het was een witte doos met een rood kruis en EHBO op geschreven dus ze keek wat vewonderd... Eenmaal de doos open zaten er nog pakjes in voor de tantes en nonkel die eerst werden uitgedeeld (maar nog niet werden geopend)  en dan haalde Tanteke het knuffeltje eruit "Voor de kleine", het voeboekje 'Ah dat zal voor mijn pillekes ofzo zijn zeker" sprak ze toen ze haar vinger in een zakje in het boekje stak, de mini-luiertjes werden aanzien als "inlegkruisjes" en de papfles... Ja daar wist ze zich helemaal geen raad mee!  Aan tafel gonsde het al "Alice is zwanger!Amail ze is gewoon zwanger" en ik kreeg al felicitaties... maar Tanteke was nog altijd niet helemaal mee.

Superschattg en aandoenlijk om te zien. In haar hoofd kon het ook helemaal niet, ik heb geen vriend. Dus hoe zou ik dan zwanger moeten zijn geraakt?  Het was allemaal wat verwarrend voor haar. Ik heb het haar dan letterlijk gezegd, dat ik een klein Van Rijckeghemtje verwacht op 28 augustus dus dat ik echt echt zwanger ben. En dat die doos een EHBO-doos is, een Eerst Hulp Bij Oppassen :)  De andere kadootjes waren een slabbetje waarop de bevallingsdatum stond (28/8) en de naam van tante of nonkel. Iedereen was erg blij met dit nieuws.

Heb er ook niet al veel uitleg rond gegeven (hoe, wat waar,...) omdat het precies allemaal nogal veel was. Denk dat ik ongeveer het volgende heb gezegd aan tafel,en plein publique: Zoals jullie weten heb geen vriend, ook geen vriendin (hihi) en is het zeker geen accident dans la route. Dit was een heel bewuste keuze omdat na mijn operatie 2 jaar terug bleek dat ik niet zo heel lang meer vruchtbaar ben en als ik kinderen wou dat ik er werk van moest maken. Dus ben ik naar het ziekenhuis gegaan, 6 inseminaties zonder succes later overgestap op IVF en voila... ik ben morgen 12 weken!"
Ik denk dat de vragen en de bezorgdheden wel nog zullen komen maar het was zo een bommetje dat het voorlopig voldoende was. Maar de liefde en de vreugde die ik toen voelde was enorm en dat is echt heerlijk!

Het was nog een heel gezellige namiddag, af en toe werd er gezinspeelt op dat kleintje dat op komst is maar dat was helemaal OK. Het nieuws moet bij velen nog helemaal goed doordringen, wat ik uiteraard ook begrijp!  Het is niet niks waar ik opeens uit het niets mee kwam aandraven dus dat het even moet bezinken is helemaal OK. De eerste reacties waren uitermate positief en ik heb nergens tegen moeten opboksen, Braambesje is nu al meer dan welkom!

Tanteke begrijpt het nog allemaal niet zo goed. Daar zal nog wat tijd en boterhammen moeten overgaan maar ze is wel blij.Ik vroeg haar hoe ze vanaf nu genoemd wil worden "Bobonneke" of  "Moeke" of "..."  Want ze is nu niet meer gewoon Tanteke he :) Daar moest ze nog even over nadenken. Het overviel haar allemaal nogal.
BIj het afscheid nemen gaf ik ze nog een dikke knuffel en toen wreef ze liefdevol over mijn buikje en zei ze "Draagt er maar goed zorg voor he!"
Prachtig!
Hartverwarmend!
Ontroerend!
Zoveel liefde in slechts 1 gebaar en in 1 zinnetje :)

Wat heeft Braambesje al gepresteerd de voorbije weken?!
Week 9
In deze week was Braambesje te zijn bij Dr Bronselaer en was het een bollejte met 4 uitstulpingen van 2.42 cm :)
Braambesje begint zich nu wat uit te strekken en is niet langer een krom boontje maar eerder een beweeglijk iets dat armpjes en beentjes rondzwiert met een ongekend enthousiasme :)  De lever begint nu ook bloed te produceren en neemt zowat het hele buikje in beslag, de darmen worden daarom in de navelstreng gepropt. Wat erg bijzonder is deze week is dat de MELKTANDEN zich beginnen te vormen. Hoe ongeloofelijk is dat????

Week 10
Ook deze week had ik het genoegen om Braambesje te horen vooral (zien was teveel gevraagd bij Dr Decleer, iets meer dan een wazig echo van mijn baarmoeder mag ik niet verwachtten. De harttoontjes zijn dan wel weer erg zichtbaar :) )
Er gebeurt opnieuw heel wat met dat kleine lijfje waaronder het eerste plasje!  Ja zelfs dat vind ik ongeloofelijk stoer! Wie had ooit gedacht dat ik urine helemaal te gek zou vinden :D???   Braambesje is wel nog niet meteen in de running voor allermooiste baby want het hoofdje is op dit moment echt monsterlijk groot, zowat de helft van het hele lijfje en dat is nu niet meteen appetijtelijk te noemen, toch?

Week 11
Helaas geen beelden van deze week... Maar wel heel blij dat we ook deze week samen hebben doorstaan. Nu is de kaap van 12 weken echt binnen handbereik! De ontwikkeling gaat onverbiddellijk door en er groeien nu ook al ieniemienie nageltjes (die pas volgroeid zullen zijn in week 32) aan de vingertjes en teentjes van dat kleine wonder. Vanaf nu is het ook geen embryo meer maar een foetus! Een nieuw stadium in het prille leventje van mijn kindje.
Omdat er nog erg veel ruimte is in de baarmoeder kan er volop gestuiterd en rondgetold worden daar in dat grote zwembad diep vanbinnen. Zelf heb ik er geen last van maar het moet wel leuk zijn om zo een persoonlijk voorverwarmd privé-hot-tub voor je te hebben :)
Groei maar goed door lieveling, mama kan al niet wachten om je te zien!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...