Deze ochtend werd ik opnieuw bij de gyneacoloog (Bronselaer) verwacht voor een wel erg spannende echo. Ik heb er een vreselijke nacht opzitten waarin meerde doemscenario's de revu passeerden: Er was op de echo helemaal geen baby meer te zien, de nekplooi was GIGANTISCH en het kleintje zou gewoon als een monstertje geboren worden, ik stond op om naar de echoruimte te gaan en het bloed gutste uit mijn onderbroek... Echt vreselijk! Ik was heel blij toen het eindelijk ochtend was en deze dag er dan eindelijk écht was.

Bij de verpleegster bleek mijn bloeddruk ook hoger dan normaal te zijn dus ik was eigenlijk echt wel op mijn ongemak. Zoveel was duidelijk. In de wachtzaal was ik dan nog zo lief om een vrouw voor te laten die ietwas gehaast was (en de afspraken liepen meer dan een halfuur uit) dus duurde het nog wat langer voor de geruststelling er kwam. Maar opeens stond de stagaire dan toch in de wachtzaal om mijn naam te verkondigen en ik drippelde achter hem aan.
In het kabinet van de dokter bleek al gauw dat mijn bloedwaarden heel goed waren, ik helemaal niks tekort kom en de kans op een genetische afwijking die op te sporen valt via het bloed 1 op 9000 was. Toch al een pak dat van mijn schouders viel. "We gaan dan es kijken he" sprak Dr Bronselaer vrolijk en ik volgde hem naar de echo-ruimte, uit goede gewoonte wou ik mijn panty's en dergelijke al beginnen uit te trekken, helemaal klaar voor de 100e interne echo maar hij kon me nog net -een beetje grinnikend - tegenhouden. Vanaf nu zijn het buikecho's, dus gewoon mijn kleedje opstropen en mijn panty wat naar omlaag sjorren volstond. Typisch :D

En dan kwam de gel (ik voelde hier niks van door de dode huidstrook na de operatie) maar de druk die hij zette met zijn toestel was wel waarneembaar. En opeens was het daar... Braambesje! Van een vormeloos bolletje was hij/.zij uitgegroeid op slechts 3 weken naar een echt piepklein mensje! Heel gek om te zien :) Er was veel beweging waar te nemen en ook 2 armpjes, 2 beentjes en 1 hoofd en wat voor een hoofd! Bijna de helft van het hele wezentje bestond uit het hoofdje!
De nekplooimeting was uitstekend (het moet onder de 3mm zijn en met de 1.5mm zitten we daar dus mooi ruim onder. Kans daalt hiermee naar 1 op 75 000), er is geen vocht te zien in het buikje of in de hersenen en de harttoontjes waren heel sterk en regelmatig. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat er iets zou mislopen.
Een baby! Een echte baby! Ik kan het nog altijd niet goed geloven maar ik zal nu toch echt wel niet anders meer kunnen denk ik :)
Het is fantastisch om deze wonderlijke reis te mogen doormaken. En de 12 cruciale weken zijn nu echt achter de rug dus ik kan nu echt gaan genieten. Phoe! Toch een hele verademing deze echo ...

Mijn zwangerschapsverlof wordt een beetje overschaduwt door een soort van klacht die tegen mij loop op mijn werk. Er is bewoner en een collega (waar ik een bijzonder moeilijke relatie me heb) gaan klagen over mijn gedrag/houding de afgelopen maanden en daar is (niet geheel onterecht) gehoor aan gegeven. Maar wat niet in rekening word gebracht is de giftige teamsfeer en wat nog belangrijker is voor mij:  de impact van de hormonen op mijn gedrag en draagkracht. Het is wetenschappelijk bewezen dat er een gedragsverandering kan ontstaan door het gebruik van de hormonen. Persoonlijk verander in ik in een 3-koppig monster als ik Utrogestan gebruik. En de opmerkingen/bedenkingen/klachten zijn gestart rond april/mei 2016,  opvallend detail dat ik ook dan van start ben gegaan met de behandeling... Ik probeer die klachten aan te vechten en een ruimer kader te scheppen waarin bepaalde incidenten zich voordeden. Daarom vertelde ik dit ook aan dokter Bronselaer en die trad mij meteen bij. Er zijn echt vrouwen die agressief worden onder invloed van hormonen, die fysieke agressie hanteren. Iets waar ik wel heel erg van schrok, gelukkig bleef het bij mij "beperkt" tot geen geduld, een kort lontje, een bijzonder slecht humeur en over-emotioneel reageren. Maar zonder morren schreef hij een attestje dat ik echt wel onder invloed van hormonen een gedragsverandering kan ondergaan. Dat maakt mijn zaak een heel pak sterker :) Top!

Ik vind het een heel gek ikdee dat er echt een klein mensje in mijn buik woont. Maar ik heb het vandaag toch echt wel nog es bevestigd gezien en gehoord... Het gaat echt gebeuren! Dat kleine wondertje van me :... Zo blij!
Loop al de hele dag te glimlachen en af toe streel ik eens over mijn beginnend buikje en zeg ik vrolijk "Een baby! Een echt baby!"
Wauw!

Vandaag start ik mijn 15e week van mijn zwangerschap:)
Kan wel dansen, huppelen, zingen, ... van plezier! Ik voel me elke dag beter en het gaat hier geweldig! MIjn lichaam is in snel tempo aan het veranderen maar precies niet snel genoeg naar mijn goesting. *Typisch* Ik voel dat mijn kleedjes begint te spannen hier en daar, mijn riempjes om mijn taille te accentueren zitten al een tijdje niet meer comfortabel en ik heb echt een "blobje" lichaam in de onderbuik dat er vroeger niet was. Maar als ik in de spiegel kijk zie ik precies enkel fameus verdikt uit in plaats van zwanger. Best frustrerend maar hoe dan ook van voorbijgaande aard. Gelukkig maar :) Maar het is nog te vroeg om mooie zwangerschapskledij te dragen want er is maar heel weinig te zien maar mijn eigen kledij valt, zit, plooit ook niet meer goed.En naakt rondlopen is niet echt algemeen aanvaard. Probleempje dus :D

Maar naast het feit dat ik vestimentair een beetje in de knoei zit en op de sukkel ben om alles van dat uitdeindende lijf van mij wat deftig in beeld te krijgen ben ik vooral heel erg GELUKKIG! Ik kan nu echt beginnen genieten van mijn zwangerschap en durf te dromen over later. Ik laat mezelf nu echt toe om te dagdromen en de fantaseren hoe het zal zijn met Braambesje. Ik heb erg veel vertrouwen dat het wel zal loslopen. Het word zwaar en er gaan momenten zijn dat ik het niet meer zie zitten maar ik ben er zeker van dat het zo allemaal meer dan waard zal zijn! Het is een lange emotionele weg geweest met veel hobbels, bobbels zijwegen, tranen, moed, rustpauzes maar vooral een weg met erg veel liefde. De voorbije 2 jaar hebben heel wat mensen laten zien wat ze waard zijn, waar ze voor staan en hoeveel ze om mij geven. Dat is ontzettend hartverwarmend en bijna niet te omschrijven. Ik doe dit niet alleen. En dat zorgt voor heel veel rust in mijn hoofd en mijn hart.

Ik heb ook B. op de hoogte gebracht, de vriendin van mijn papa, omdat ik haar dit mooie nieuws niet wou ontzeggen. Door een slepende ziekte neemt zij in maart afscheid van dit leven maar ik wou dit nieuws zo ongeloofelijk graag met haar delen. Ik heb haar een mail gestuurd met heel beknopt het verhaal erin en verklapte haar ook de namen die ik heb uitgekozen. (Ja, ik weet al hoe Braambesje zal heten als het een meisje of een jongen is) Als enigste op dit moment weet zij hoe mijn kindje zal heten. Ik wou dit zo graag vertellen aan haar omdat ze ervan overtuigd is dat ze mijn papa nog terugziet en dan kan zij hem vertellen dat hij echt Opa was de dag dat hij gestorven is en hoe zijn kleinkind zal heten. Een geruststelling voor mij. En een mooi moment voor ons beiden.

Heb vandaag ook de hele facebookwereld op hoogte gebracht van de komst van mijn kleine lieveling, van Braambesje :)
Lang over nagedacht hoe ik dit in beeld wou brengen en hoe ik alles in zijn waarde kon laten. Uiteindelijk besloten om een foto te maken van een leuk rompertje, omringd met spuitjes, pilletjes, blisters, tubetjes,... en als tekstje: BAM! Het is eindelijk gelukt. Welkom lieveling *hartje*  *What ever you decide to do...make sure it makes you happy!*
Ik heb echt heel bewust gekozen om niet geheimzinnig te doen over mijn BAM-zijn en ik wou ook ruimte en lucht geven aan mijn verhaal. Op deze manier laat ik ook mensen ook toe om vragen te stellen, om bezorgdheden te uiten, om hen de kans te bieden het te begrijpen. Iets waar ik me heel erg comfortabel bij voel.  Maar het was toch met een klein en razendsnel kloppend hartje dat ik op de "plaatsen" knop klikte :) Toch een beetje bang voor de reacties, voor de mening van anderen. Hoewel ik hier 1000% van overtuigd ben en het echt heel zeker mijn weg is en hetgeen ik zoooooooo naar verlang. Het is out in the open nu en nu.. is het afwachten :)
Maar de mensen die het moeten weten die weten het en steunen me en omringen me met veel liefde, warmte en begrip. Dus laat maar komen die buitenwereld. I'm up for it!

Phoe, de voorbije weken waren soms echt gekkenwerk! En ik ben nog steeds niet gewend aan het nieuwe ritme dat ik verplicht moet volgen omdat het lijfje niet meer mee kan... NIet gemakkelijk voor een bijzonder actief en rondhopsend iemand zoals ik die het gewend was om heel veel zaken op 1 dag te doen én daar ook blij van te worden!
De mutti verhuisd (een beetje dichter bij ons, naar een fijn en gezellig appartementje) maar die verhuis moet uiteraard voorbereid worden en door haar gezondheidsproblemen kan ze daar niet zelf voor instaan. Maar een groot huis met 3 slaapkamers inpakken, uitsorteren, naar nieuwe bestemmingen brengen vraagt tijd. Veel tijd!  Maar ook de laatste hand werd gelegd aan het leeghalen van het appartement van papa en ook daar zijn menig uurtjes ingekropen. Om nog maar te zwijgen van de tonnen energie die ik moest zien aan te boren om dat allemaal bol te werken. Het lijf schreeuwt soms om rust en ik kan daar enkel gehoor aan geven door tijdig te gaan slapen (20u - 20u30) en tussendoor veel te rusten. Ik slaap soms 3u over de middag! Dat is echt helemaal niks voor mij en is soms bijzonder frustrerend!
Braambesje vraagt veel energie... Nu al :D!

Heb nog eens echo gehad (15 maart) en toen bleek Braambesje niet fotogeniek te zijn. En tegendraads want Meneer of Mevrouw wou zich niet goed positioneren voor een foto laat staan om te kunnen zien of het meisje of jongen word! Jammer! Had het heel graag geweten (want kan al niet wachten om spulletjes en andere toebehoren te kopen en te dromen over de inrichting van het kamertje) en nu moet ik nog 5 weken wachten tot de volgende ehco! En er is bijna niks neutraals in de baby-wereld (tot mijn frustratie dus ik moet wel wachten op zekerheid.
Na even tobben heb ik besloten om toch een pret-echo te laten doen, voor de gigantische soms van €50 kan ik het geslacht laten bepalen, 10 minuten naar Braambesje staren op een schermpje en 4 fotootjes laten afdrukken. Met wat geluk neemt Braambesje woensdag (29/3) een modellenpose aan (en het mag voor 1 keer voor in de playboy zijn ;) ) 
Ik kijk er eigenlijk wel naar uit om nog eens een blik te werpen op Braambesje want het is toch al weer 2 weken geleden (toen bleek alles in orde te zijn, 10.6 cm groot en heel beweegelijk) en nu is het nog eens 3 weken wachten! Die geruststelling van een extra echo doet toch deugd. NIet gedacht dat ik daar zo mee ging bezig zijn maar dus toch!

Kan sinds begin maart niet meer in mijn gewone kledij; het was niet langer te houden.Ik draag steevast retro-swing-dresses die nauwaansluitend zijn aan de boezem en vanaf de taille uitwaaieren in een wijde cirkelrok.  Alles spande teveel naar mijn zin (vooral mijn borsten zijn voller geworden) en de stof viel niet meer zoals het hoorde. Ook de riempjes om mijn taille te accentueren sneden me de adem af. Het vervelendste is het feit dat ik mijn "winter-jas" niet meer naar behoren toegeritst krijgt. Aan mijn buik/heupen kruipt ie naar omhoog om wat comfortabeler te zitten en mijn boezem zit er echt in weggepropt waardoor het echt als een bevrijding aanvoelt om die jas open te ritsen! Ook als is er -helaas-  nog niet zoveel te zien voor de buitenwereld, ik moet me toch al anders kleden. Het gevoel dat ik een tent aanheb kan ik toch nog niet volledig loslaten :)
Ik wacht vol ongeduld op die duidelijke zwangere buik die zich aftekend in mijn kledij. Maar als ik me insmeer met lotion dan voel ik wel al dat buikje en de veranderende vorm. Dus het zit er wel degelijk aan te komen! *happy* en als ik met de verhuisdozen rondzeul dan houd ik deze ook altijd tegen mijn heup en niet vol op mijn buik omdat ik voel dat er daar toch "iets" in de weg zit. Zo zie je maar , verhuizen kan ook ergens toe leiden ;)

Maar de weken razen hier voorbij en ik ben al bijna op de helft van mijn zwangerschap! Ik kan het bijna niet geloven! Het blijft een vreemd weten dat er een babytje in mijn buik groeit, een echt levend wezentje dat ik aan het bouwen ben en die ik nu al niet meer zou kunnen missen. Anderzijds slaat de schrik me wel om het hart als ik aan de toekomst denk en de twijfel kan dan even de overhand nemen. Het is toch een erg bijzondere en spannende tijd!
Maar ik probeer vooral te genieten :)
En dat lukt tot nu toe wonderwel goed!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...