Op woensdag 19 april had ik dan de belanrgijke 20-weken echo... Toch best wel spannend omdat alles dan heel goed wordt gecontroleerd en onderzocht van Braambesje. Grote en iets minder grote aanlegfoutjes kunnen dan en daar worden opgespoord. De zus was gelukkig mee naar deze controle want ik kon toch echt wel alle steun en aanwezigheid gebruiken :)

De echo zelf duurde niet bijzonder lang maar was wel heel erg leuk! Braambesje is een echt mini-mensje (en niet meer de alien-achtige massa van weleer) dat flink aan het bewegen was in mijn buik. Het handje ging open en dicht, de vingertjes waren zichtbaar, de beentjes, het hoofdje en het mondje dat open en dicht ging... Zo bijzonder!
De hersentjes ontwikkelen zich goed, het hartje heeft alles wat er nodig is, de niertjes en de maag doen hun werk, geen gespleten gehemelte of klompvoetjes, de metingen zijn goed (Braambesje zit op schema of toch zeker niet alarmend afwijkend),... Kortom: Het was allemaal goed! Een hele opluchting :)
Braambesje is nu om en bij de 22cm groot en weegt 450 gr. Een half pakje bloem dus!
Maar ikzelf ben heel wat bijgekomen de afgelopen weken, maar liefst 4.5 kilo! Maar... ook ik zit mooi op het gemiddelde schema dus moet ik me niet druk maken maar het was toch even slikken. Het dikke-pad-gevoel kwam weer even de kop opsteken...

Dr. Bronselaer kon nu ook officieel bevestigen (en ook aan de zus echt meedelen) dat het een MEISJE wordt <3
Ik ben toch echt wel heel erg blij! Een zoontje was ook goed geweest, uiteraard, maar ik had een ieniemienie voorkeur voor een meisje. Gewoon, puur op gevoel. En ook omdat de mannelijke rolmodellen in het leven dan net ietsje minder van tel zijn. Een punt waar ik me toch wel al menig keer het hoofd over heb gebroken... Want er zijn vooral erg veel vrouwelijke rolmodellen in het leven mijn kindje. (In de familie hebben we niet echt een bastion aan mannen, ik heb geen partner, geen broer,... Wel een aantal goede vrienden uiteraard!) En in de verzorgingsinstituten (Creche, school, ... ) zijn het ook overwegend allemaal vrouwen. Het was iets waar ik me wel behoorlijk druk in kon maken. Ik laat dat punt zeker niet los en ik blijf hier de nodige aandacht voor hebben, uiteraard, maar het is toch een minder heet hangijzer nu ik weet dat het een klein mevrouwtje wordt :)

Blijkt ook dat Braambesje dwars ligt én in stuit... Dat beloofd :D!
Op zich is dat nu echt nog geen probleem, er is nog tijd en ruimte genoeg om zich in de juiste positie te draaien. Ik maak me er geen zorgen in maar het is wel iets dat me bezighoud. En toen ik erover nadacht dan voelde ik haar inderdaad ook altijd stampjes geven rechts onderaan in mijn buik, schuin boven mijn heup. Dus haar voetjes waren daar genesteld.
Het is iets om in het oog te houden. Maar als ze niet tijdig draait en dan is het enigste dat kan gebeuren dat het een keizersnede wordt. En daar ben ik al op voorzien dus das geen probleem :)

Ik heb geen foto meegekregen van deze ehco, wel de uitslagen van de metingen. Beetje gek en ook wel wat jammer maar ja, met zo een frikkelgat is het niet makkelijk om een foto te maken ook!

Sinds de echo op 19 april is mijn buik ook beginnen groeien in sneltempo :)
Ik voel ook echt dat ie af en toe in de weg begint te zitten, ik krijg mijn jas nu echt niet meer toe (allé, jawel maar dan moet ik hem tot in mijn taiile trekken- goed uitademen en vooral niet meer inademen :p), de aankoop van een zwangerschapspanty dringt zicht op evenals een t-shirtje waar plek is voor de bolle buikje want mijn gewoon hemdje (om de borsten wat bedekt te houden) kruipt vervelend vaak omhoog door plaatsgebrek.
En het begint ook echt stiletjesaan lastig te worden om rond te wandelen. Niet dat het al dramatisch is maar ik voel wel dat er meer druk komt te staan op dat lijfje van mij en dat het moeilijker is om "bergen" te bewandelen. Met De Liezen was ik op weekend in Normandië en daar was het met stijgen en dalen... Best wel pittig!  Mijn energielevel is ook niet stijgende lijn aan het gaan dus het is best een uitdaging zwanger zijn :)
Naast de fysieke obstakels krijg ik ook te maken met de zogenaamde "zwangerschapsdementie-verschijnselen"...  Ik was heel goed in plannen, dingen organiseren, veel balletjes in de lucht houden, ... maar nu... Overal houd ik lijstjes bij, steek dingen in mijn gsm, plak ik briefjes in mijn agenda,... En dan nog lukt het niet om alles rond te krijgen zoals ik zou willen. Mijn concentratie is ook helemaal niet meer wat het geweest is en mijn dag-tempo is helemaal naar de vaantjes : D
Grappig hoe ik zo kan veranderen in en stuurloze verwarde maar nog steeds erg vrolijke Alice :)
Van de hormonen en emotie-schommelingen heb ik dan weer geen last. Waar ik uitermate blij om ben! Ik (en mijn omgeving) hebben ons part meer dan gehad in de aanloop naar deze zwangerschap :)
Het is echt genieten van die kleine schopjes en stompjes die zich ondertussen meerdere keren per dag laten voelen. En Braambesje is begonnen aan een groot manouvre denk ik want nu voel ik de stampjes minder hard en meer centraal, net boven mijn litteken eigenlijk. Dus ik vermoed dat ze zich heeft gedraaid (naar een volledige stuit) en met haar voetjes nu richting mijn rug ligt te sjotten. Geweldig :D

Ik kan er nu echt niet meer omheen, ik heb echt een zwanger-lijfje!
Het heeft even geduurd voor het echt te zien was (ik was heel lang precies gewoon erg buitenproportioneel verdikt :p) maar nu is die buik er toch echt! En die borsten ook! En die uitgezette ribbenkast! En die -nog- bredere heupen! Echt zwanger zijn is echt een aanslag op het lichaam gewoon. Phoe.

Het is wel zo dat mijn buikje erg hoog start, eigenlijknet onder mijn ribben. Dus van die mooie welving zoals bij veel vouwen is er niet echt sprake op dit moment. Al mijn organen lijken gewoon naar bovend geduwd te zijn, richting mijn ribbenkast. Op zich geen drama maar van zo een typische lage bolletjes-buik is nu nog niet veel te zien. Misschien ook omdat Braambesje in stuit ligt en dus met haar hoofdje bovenaan, dat neemt toch iets meer plaats in dan wat beentjes en billetjes. Het is eerder een glooiend landschap mijn buik, dat vertrekt net onder mijn borsten/ribben en eindigt vlak boven het litteken.
Omdat mijn BH's heel ongemakkelijk begonnen te zitten,ook de alleroudste en dus iets meer uitgerokken modellen, ben ik de Hunkemoller binnegewandeld. Normaal koop ik uitsluitend "Marlies Dekkers" maar omdat het lijfje nu in sneltempo veranderd leek het me verstandiger om een goedkope doch relatief deftige BH te kopen. En ik had geen zin om al meteen zo een voedingsbh te kopen waarvan je de cups kan verwijderen dus de Hunkemoller was een mooie oplossing.
Van mijn mooi gevulde 80D van weleer schiet nu niet veel meer over...Na de opmeting van de dame in het pashokje kwam ze aandraven met een ontzettend grote 85F! Ja je leest het goed, 85F!!! (En eigenlijk moest het een 90F zijn maar dat zou op het randje kunnen geweest zijn qua draagcomfort omdat ie net ietsje te wijd zou zijn) Ik moest even slikken en nog een keertje toen bleek dat die BH ook echt gewoon goed zat  niet rond mijn ribben slobberde.... Veel vrouwen zijn blij met een vollere boezem tijdens de zwangerschap maar ik was als erg gelukkig met wat Moeder Natuur mij gegeven had. Ik hoop maar dat de groeispurt nu gedaan is :) En het is ook normaal dat je omtrek toeneemt heb ik ondertussen geleerd. Je ribben en borstkas zetten uit om je  kleintje meer plaats te geven om te groeien, net zoals je bekken ook geleidelijk aan meer "open" gaat staan. Echt, dat er zoveel zou veranderen aan dat lichaam van mij dat had ik niet kunnen inschatten. Maar goed, als ik dat kleine Mevrouwtje van me voel schoppen dan ben ik helemaal blij. Ook al doet ze dat in stuit en tegen mijn rug aan ;)
Het is wel verleidelijk om nieuwe kledij te kopen omdat ik het toch altijd erg belangrijk vond en nog steeds vind om er mooi en "Alice" uit te zien. Zwanger of niet. Geen tentjurken of vreemde broeken voor mij, maar mooie kleedjes en jasjes die mijn figuur wat benadrukken. Comfort is belangrijk maar gaat niet boven hoe iets eruit ziet en valt. Die zwangerschap kost me handenvol geld :D
Heb ook al nieuwe slips moeten kopen omdat mijn oude niet echt goed over of net onder mijn buikje passen. En een hele dag frunnikken aan ondergoed... liever niet!

Toen ik laatst uit de douche kwam en mijn buikje insmeerde met een inten voedende créme zag ik tot mijn grote schrik een klein striemetje ontstaan in mijn zijde, boven de heupen. Ik weet dat ik er gevoelig aan ben (in mijn pubertijd al goed gezegend geweest met ontsierende lijnen her en der) en ik hoopte me erg veel te smeren de striemen toch wat tegen te kunnen gaan. Ik ben nu nog intensiever gaan smeren en amandelolie en creme met cacaoboter gaan kopen. Better safe then sorry!
Alhoewel ik vrees dat er nog wel een paar striemen bij zullen komen *zucht*

Mijn beste aankoop tot nu toe is een verstevigende buikband! Geweldig ding om aan te hebben als ik veel moet rondwandelen. Het ondersteunt je buik goed en geeft je rug ook die extra steun die het wel kan gebruiken. Het is de Carriwell Overbelly buikband.  Ik heb deze gekocht omdat ik merkte dat ik echt last begon te krijgen van mijn rug als ik "veel" rondwandelde en ik dat toch wel al erg vroeg vond in de zwangerschap. Zeker omdat de buik nog niet ongeloofelijk groot is of super in de weg zit. Maar met die ondersteunende band heb ik minder last en kan ik toch met veel gemak een frisse neus gaan halen.


Ik ben op dit moment ook al weer 23 weken en 6 dagen zwanger! Wauw, de tijd gaat erg snel opeens. Het is echt gek hoe traag die eerste 12 weken zijn voorbijgekropen en hoe de rest opeens in een sneltreinvaart aan me voorbij lijkt te gaan. Braambesje is bijna levensvatbaar,dus als ze geboren zou worden in een van de komende weken dan zouden artsen alles in het werk kunnen stellen om haar in leven te houden. De longen en hersentjes zijn nu volop in verdere ontwikkeling. Ze is we nog een erg magere meid met haar om en bij de 600gr maar daar moet de komende maanden verandering in komen :)
Wat een wondere reis is me dit toch! Onwerkelijk...


 

Gisteren had ik nog eens controle bij Dr Bronselaer =) 
Echt die weken vliegen hier in een razend tempo voorbij, opeens staat de teller al op 25 and counting! Wauw!
Nog maar 3.5 maand voor dat kleine lieve mensje in mijn armen ligt.Het blijft toch een beetje onwezenlijk allemaal. 
Maar de echo dus. Mijn buik groeit wel maar steekt nog helemaal niet zo erg uit. Toch zeker niet om al zover te zijn in een zwangerschap. Dat komt omdat Mevrouwtje Braambes nog altijd heel gezellig dwars ligt in mijn buik =D Haar hoofdje links en de voetjes helemaal rechts. In die 4 weken tijd heeft ze het dus nog niet nodig gevonden zich eens te changeren van positie precies. En iedereen zegt altijd maar dat ze nog plaats genoeg heeft en rond duikelt in mijn buik.Jaja...nog niet veel van gemerkt toch =D 
maar alles zag er goed uit, Braambesje volgt mooi de groeicurve (alle waarden schommelen tussen 24w3d en 25w 1d. (En ik was exact 25w2d gisteren) en met een mooi 756gr op de teller is ook haar gewicht erg goed. 
Met het gewicht van de mama gaat het ook goed, echt he! Ik was deze keer maar 0.5kilo bijgekomen. Hoera! Wat het totaal nu op een mooie 6 kilo extra brengt. Perfect binnen het aanvaardbare :) 

Dr Bronselaer is er  ook in geslaagd om een mooie foto temaken van het hoofdje van mijn lieve dochter. Wat een schatje! Ik stond onlangs nog eens goed naar mijn "echo-bord" te kijken en het is echt onbegrijpbaar hoe een klein, grijs vlekje in een paar maanden tijd kan uitgroeien tot een echt mensje! En dat MIJN lijfje daartoe in staat is. Ik kan het echt niet zo goed vatten allemaal. Je leert het allemaal wel in de biologie-les en dan stelde ik me daar niet zoveel vragen bij, dan leek dat allemaal heel erg "normaal" en nu... nu is het precies een ongeloofelijk groot wonder =D  Wat geweldig allemaal. 
En ook wel een beetje beangstgend soms....Ik word soms echt overvallen door de grote verantwoodelijkheid die op me wacht. 
Het voelt allemaal helemaal goed, das het probleem niet =) Maar het is wel veel én het is wel groots én het is wel een gigantisch engagement... Een engagement voor het leven . En af en toe bekruipt me een beklemmend gevoel dat ik snel weer onder controle krijg maar, het overspoelt me wel. En ik moet nog woorden vinden die het juist kunnen weergeven, die het gevoel en de angsten kunnen vatten. en in hun waarde laten. Want het is in sé niet negatief, het is heel normaal denk ik om zo een gevoelens en gedachten te hebben. Maar ik wil het goed onder worden kunnen brengen voor ik hier mee "naar buiten" kom. Gesprekken met vrienden lopen soms wat stroef want iedereen wil me steeds gerust stellen. Superlief! Maar dat maakt het niet gemakkelijker om erover te praten. En net omdat ik er nog niet de juiste woorden voor gevonden heb slaag ik er ook niet goed in om erop door te gaan. Ik moet niet zozeer worden gerustgesteld, ik ben eerder op zoek naar iemand die me zegt dat dit allemaal OK is =) En dat het wel goed komt, ondanks de twjifels en de vele vragen. NIet meer en ook niet minder. De enige persoon die er tot nu toe in geslaagd om is goed te luisteren en me niet meteen te willen sussen of geruststellen is D., ook omdat ie zelf 2 schatten van kindjes heeft en me wel op mijn gemak kan stellen. Mijn vragen en gedachten serieus neemt en meedenkt met mij. Maar me niet tracht te sussen. Ik heb er geen beter woord voor =) Ik kan ook gewoon ratelen bij hem zonder dat ie me onderbreekt of me woorden in de mond legt. Wat heel leuk is =) Op die manier kan ook echt tot de essentie komen van wat ik denk, al is het met omwegen en doolhoven. Het is nog een proces van vallen en opstaan maar ik probeer er voldende aandacht aan te besteden. Op die manier kan ik er ook goed mee omgaan en anticiperen op de toekomst.
Maar de vragen en twijfels wegen niet op tegen het wonder dat op me wacht. Ik kan niet wachten om MIJN dochter in de armen te sluiten... Hmmmmmmm =)-
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...