Terwijl Braambesje er hard tegenaan gaat mijn buik en op sneltempo groeit en bloeit zijn er ook grote werken bezig aan mijn huisje. Mijn verbouwingen zijn EINDELIJK van start gegaan en het is best wel pittig te noemen :) Zeker in deze zomerse temperaturen is het niet meteen evident om zaken te versleuren, om dingen in te pakken, om kamers her in te richten zodat het leefbaar wordt. Maar goed de werken zijn gestart en ik kan weer even opgelucht ademhalen. Concreet zijn de plannen als volgt: De "badkamer" en de "veranda' (twee wel bijzonder fancy woorden voor wat de bouwwerkjes in werkelijkhei waren *hihi*) gaan tegen de vlakte, er wordt een groot schuifraam geinstalleerd, de keuken wordt uitgebroken en op een andere plaats in de ruimte teruggezet, een deurgat gemaakt zodat de voorkamer ook als toilet kan fungeren en alles moet geplakt worden. Met andere woorden: Een totaalrenovatie van de volledige beneden. Dit houd dan ook meteni n dat ik boven moet kunne leven/kamperen voor een aantal maanden en het ook daar zo comfortabel mogelijk moet zien te hebben... Niet zo evident allemaal. Maar goed, het zal ook passeren =D 

Mijn Braambesje heeft een antal dagen terug mijn ribben even ontdekt.. Mijn god wat een pijnlijke aangelegenheid was me dat! Zat ik gezellig met een vriendin van een ijsje te genieten op een terrasje voel ik opeens een stekende pijn aan de rechterkant van mijn borstkas. En het duurde even voor die pijn terug was weggetrokken. Ik denk dat mevrouwtje haar hoofd even van positie veranderen. Maar amai ik heb het geweten :D 

Vandaag had ik informatiemoment te Sint Lucas rond arbeid en bevalling. Omdat een verwittigd vrouw er 3 waard is probeer ik overal zoveel mogelijk info te sprokkelen en zo weinig mogelijk de -meestal verontrustende- Dr Google te raadplegen =)
Het was een verhelderend maar ook confronterend informomentje. Confronterend in de zin van "het word heel waarschijnlijk keizersnede en ik zal dat hele proces niet doormaken..." En ik heb er toch lastiger mee dan ik soms denk. Ik weet al heel lang dat het waarschijnlijk op een keizersnede zal uitdraaien (bij de eerste consultatie bij Dr Bronselaer voor een 2d opinion van mijn fibromen kwam het al ter sprake. De baby zal heel waarschijnlijk niet kunnen indalen door het fibroom dat aan mijn baarmoedermond zit.) en ik heb er dus al even aan kunnen wennen, aan dat idee, maar nu het "dichterbij" komt vind ik het best triest. Ik word er een beetje weemoedig van.

Het idee dat ik mijn kleine Braambesje niet zelf op de wereld zal kunnen zetten maar dat ze geboren moet worden door een snee in mijn buik... het blijft een vreemd iets voor mij.  Het staat buiten kijf dat ik blij ben dat een keizersnede mogelijk is en ik zal de gezondheid van Braambesje noch van mezelf in het gedrang brengen. Maar het is toch een emotioneler nootje om te kraken dan ik dacht. Er is haast niks natuurlijks meer aan het hele ontstaan van Braambesje. De conceptie was in een heel erg medische, kille omgeving, de eerste dagen zelfs letterlijk in een broedmachine in het ziekenhuis en de geboorte zal ook waarschijnlijk onder medische begeleiding gebeuren. Ik vind het jammer. Had ook graag gewoon de ervaring gehad van een kindje letterlijk zelf op de wereld te zetten. Het lijkt me heel erg bijzonder om die oerkracht te voelen, om het summum van vrouw-zijn te mogen ervaren. Ik stel het mezelf misschien allemaal iets te idyllisch voor maar op dit moment voelt het wederom een beetje aan als falen van mijn lichaam. De infosessie behandelde het hele verloop van een bevalling en het was echt boeiend om naar te luisteren. Het is een echt wonder hoe het allemaal gebeurt en welke prestatie een vrouwenlichaam moet leveren om zo een klein meisje op de wereld te zitten. Het is een voorrecht om vrouw te zijn en om een kindje te kunnen laten groeien in je schoot. Om het te voelen shoppen, te voelen leven, te voelen groeien,... En ik had het ook zo graag voelen "geboren worden".  Als het natuurlijk kan dan zou ik het zolang mogelijk proberen te doen zonder medicamenteuze pijnstilling en het liefst van al zou ik het tot het einde op eigen kracht en steun van de omgeving willlen doen. Ik wil zo graag heel bewust zijn van dit alles. En met een keizersnede onteemt men mij deze unieke ervaring. Het doet pijn. NIet meer en niet meer minder.

Nog een heel jammerlijke bijkomstigheid bij een keizersnede is dat ik geen navelstrengbloed kan doneren. Ik had dit heel graag gedaan omdat dit zo waardevol is en barstenvol stamcellen zit die van onschatbare waarde zijn op medisch vlak. Maar bij een keizersnede wordt deze ingreep niet gedaan. Het is me niet helemaal duidelijk waarom dit dan niet word gedaan. En ik moet ook nog navragen of het mogelijk is na mijn ICSI-met-donorzaad want blijkbaar mag je in het UZ Leuven geen donatie doen na medishe ingreep met donormateriaal. *zucht*  Het was toch ook best wel een klapje in mijn gezicht, toen ik vernam dat die donatie niet kan bij een keizersnede. Ik had dat heel graag gedaan, gewoon om iets terug te kunnen doen en om met zo een pijnloze en kleine ingreep andere mensen te kunnen helpen.

Ik laat alles even bezinken wat ik vandaag heb gehoord en probeer zo snel mogelijk uitsluitsel te krijgen over al dan niet natuurlijk kunnen bevallen. Woensdag (overmorgen dus) heb ik alweer een consult bij Dr Bronselaer, dus wie weet ben ik dan weer wat wijzer. Maar ik denk dat hij me slechts kan bevestigen wat het zal worden eenmaal de laatste weken zijn ingezet en het vaginaal toucheren ook nog es erbij komt, bij de onderzoeken. Hoera! =)
Maar Braambesje is bijzonder actief de laatste tijd en ik voel haar ook echt veel meer en veel duidelijker bewegen. Superleuk! Volgens mij maakt ze een groeispurt door, das ook te merken aan de tonnen energie die dat kleine ukje verslind! Ik ben echt dood- dood- doodmoe de laaste dagen! Tis echt verschrikkelijk En honger, mijn god, honger dat ik heb! Zelfs midden in de nacht kan mijn maag beginnen grommen en moet ik naar beneden op zoek naar een boterham of iets dergelijks. Want slapen zit er dan echt niet meer in. Ik loop nu tegen de 30 weken aan dus zo verwonderlijk is het niet maar het is toch wel weer even aanpassen. Mijn energielevel zakt af en toe onder het vriespunt en ik moet echt rusten/slapen dan . Heeft wel een impact op mijn sociaal leven want ik kan gewoon niet meer. Nu probeer ik overdag wat te slapen zodat ik s'avonds toch nog de optie heb om iets te ondernemen. En niet atlijd om 21u ten laatste onder mijn lakentje moet kruipen. Voel mij soms echt een oud vrouwtje in plaats van ee vitale zwangere vrouw *haha*
Maar het begint serieus te korten nu en het is allemaal zo spannend! Ik kijk er ontzettend hard naar uit om dat kleine grote wonder te mogen koesteren!
 

Woensdag 14 juli mocht ik nog es op audientie komen bij Dr Bronselaer =)  Met een mooie 29 weken op de teller is het in beeld brengen van Braambesje niet zo gemakkelijk meer. Mevrouwtje zit perfect op schema qua ontwikkeling en weegt rond de1.5 kilo.
En  ze ligt niet meer dwars! Neennee, ze heeft haar huisje opnieuw ingericht en besloten om in een soort van stuit-ligging te gaan bivakkeren. Op de echo lagen billetjes naar onderen, tegen mijn bekken aan en haar voetjes eigenlijk in haar neusje. Dus helemaal dubbelgevouwen en in stuit =D Hoe typisch! Maar het was wel leuk om haar handjes te zien en haar teentjes. Van beide steeds 5 aan ieder ledemaatje. Dat is toch al in orde *hihi*
Alles zit helemaal goed:  mijn suikertest was in orde, mijn gewicht blijft mooi onder controle,urine is eiwit- en suikervrij,  mijn bloedwaarden waren goed, geen toxoplasmose opgelopen tot nu toe, Braambesje groeit goed en beweegt veel. Niks op aan te merken =)  Is toch echt iedere keer een geruststelling, want ja, ik kan niet door mijn buik heen kijken om te zien hoe Mevrouwtje het daar stelt he vanbinnen. Mijn gevoel zegt wel atlijd dat het nog allemaal goed zit en daar ga ik graag op voort maar toch is het fijn om die bevestiging nog es te krijgen.

Eenmaal ik mijn buik terug iet of wat gel-vrij had gekregen ( wat een smerigheid is me dat toch altijd, en het is nu ook niet de moment om daar uitvoerig te zitten frotten met doekjes dus meestal wandel ik buiten met nog een plakkerig boeltje op mijn huid) vond ik he tijd om nog es over mijn firbromen te beginnen. En over een eventuele keizersnede want het is niet duidelijk voor mij.  Helaas kreeg ik geen duidelijke of sluitend antwoord. Op dit moment zijn ze niet te zien op echto en dat is een goed teken want anders zouden ze gigantisch zijn. En de dokter kan niet inschatten of ze al dan niet in de weg zullen zitten. Dus een natuurlijke bevalling is nog niet helemaal uitgesloten. Bij de volgende contorle word ik nog es inwendig onderzocht dus waarschijnlijk zal ik dan weer wat meer weten. Het blijft zo wat onduidelijk en ik krijg daar toch een beetje stress van...
Ik heb vooral geen zin om te liggen afzien, om uren in arbeid te gaan en dan uiteindelijk toch een spoedkeizersnede te moeten ondergaan. Ik wil heel graag natuurlijk bevallen maar als het moet dan is het met een keizersnede. Maar dan liefst wel een geplande, zodat ik me er ook echt op kan voorbereiden en niet holderdebolder en -hoogstwaarschijnlijk-  in lichte paniek als blijkt dat het foute boel is en Braambesje niet door kan. Een spoedkeizersnede lijkt me nog ingrijpender en nog heftiger dan een gewone/geplande. Ik wel nog even om hier uitsluitsel over te krijgen maar toch. Het blijft zowat door mijn hoofd malen. En ondertussen bereid ik me voor op allebei de scenario's.
Het word ook tijd om es na te denken over de praktische kant van dit hele gebeuren: Hoe geraak ik in het ziekenhuis, wanneer contacteer ik de zus, wat als het s'nachts gebeurt, hoe versleur ik alle spulletjes (doopsuiker, valiesje, drank,etc.), wie contacteer ik wanneer, ... Want zo heel veraf is het allemaal niet meer en ik word altijd rustig als het allemaal goed is geregeld!  Dan moet ik me daar toch al geen zorgen meer over maken =)
Spannend spannend spannend!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...