Sind een paar dagen/weken kan het af en toe gedachten dwarrelen in mijn hoofd. Ik geraak dan een beetje overstuur van mezelf en das best lastig. Nu het allemaal zo in ijl tempo dichterbij komt steken ook wat vragen, onzekerheden en "angsten" op.   Het is moeilijk om het te vatten in woorden omdat het zo confronterend is. En omdat het ook best intensief is om met deze gedachen aan de slag te gaan.
Ik denk soms "Wat als het mij niet lukt? Wat als ik het allemaal niet aankan en dit de grootse fout uit  mijn leven is?!"
Vrienden en de zus zijn allemaal ontzettend lief en ondersteunen waar ze kunnen. Ik krijg heel vaak te horen dat ze in mij geloven, dat ik dit zeker aankan, dat ze achter mij en mijn keuze staan. Ik ben een sterke madame die hier goed over heeft nagedacht... er is geen reden tot twijfel!  Als er iemand is dit dit kan dan ben jij het!
Allemaal ontzettend lief en het raakt mij ook steeds weer als ze het ook effectief verwoorden maar dan kan ook de twijfel me om  het hart slaan. Maar wat als het niet lukt? Iedereen verwacht dat ik het supergoed ga doen, dat ik zal schitteren als mama. Er is bijna geen ruimte tot falen want dat ligt niet in het verwachtingspatroon. (Ik stel het nu heel scherp he, uiteraard is er plaats en ruimte om uit te huilen en om te ventileren.Om te craschen en om me heel klein en kwetsbaar te voelenà Ik ben soms echt bang voor wat komen gaat, voor de grote veranderingen en de verantwoordlijkheid over dat klein dolleke van mij. Ik wil het ook zo graag zo goed doen. Het is best eng om een kind op te wereld te zetten. Kak! =)
Ik heb hier lang en goed over nagedacht, veel van gedachten gewisseld, me laten omringen door mensen die me goed kennen en door dokters, ... Het is een lange aanloop geweest en heel vaak ben ik nog altijd helemaal overtugd van mijn keuze. Is twijfel ver te zoeken en sta ik heel krachtig achter mijn beslissing. Maar er zijn momenten waarop dat vertrouwen in mezelf begint te wankelen en dat ik twijfel over het wel goed komt. Maand na maand heb ik opnieuw gekozen, resoluut, om door te gaan met de behandeling. Ik kon er ieder moment mee ophouden. Niemand heeft me verplicht om door die ellende te gaan, maand na maand na maand. Het was iedere keer mijn eigen keuze, mijn eigen beslissing, gedreven door mijn kinderwens en de overtuiging dat dit is wat ik wil. En dat ik het aankan. Dat ik mijn kind een toekomst kan bieden, een warme thuis, een veilige haven. Het was een heel bewuste  keuze om mama te worden maar af en toe overvalt het me allemaal wat. Het is overweldigend. Het is eng. Het is gigantisch. Maar het is ook zo mooi! En het is ook zo fantastisch! En het is wat ik echt echt wou! En het is wat ik echt echt wil!   Maar dat neemt niet weg dat de twijfel me af en toe bespringt en dat de tranen dan ook niet ver weg zijn. Wat een gigantisch avontuur... En het is nog niet goed en wel begonnen.

Ik maak me ook zorgen rond mijn mama, de Mutti. Ze heeft ontzettend veel last van haar lichaam. Haar door reuma, artritis en artrose geteisterd lichaam. Enerzidjs wil ze er dolgraag op passen, op haar kleindochter. Ze zou niet liever doen! Ze is een heel zorgend iemand die echt kan genieten van "nodig te zijn" en die tot het uiterste zal gaan om dat ook te kunnen doen En net dat laaste is iets wat me zorgen baart. Ik wil niet dat ze zichzelf nog meer uitput,nog meer op de proef stelt om toch maar de Oma-rol te kunnen vervullen. Ik wil mijn kindje met een gerust hart kunnen achterlaten en niet bang hoeven te zijn dat haar iets overkomt of dat de Mutti zich boven haar eigen krachten stelt. Het is een schipperen en afwegen en ik vind het absoluut niet gemakkelijk. Het is ook een erg beladen onderwerp om aan te kaarten omdat ik haar niet "aan de kant wil schuiven" maar ik wel helemaal gerust moet zijn. Voor beide partijen.
Het was iets waar ik me al zorgen over had gemaakt, stilletjes in mijn hoofd, maar nog niet echt had uitgesproken. Behalve een keertje bij de zus, tijdens een goede babbel op haar terrasje. Maar nu ook de mutti deze zorgen en onzekerheden heeft uitgesproken is het erg confronterend. Dat betekend dat mijn zorgen niet ongegrond zijn en ze ook worden gedeeld door de persoon waar het om draait... Kan een mooie basis zijn om op verder te werken, inderdaad, maar ik vrees dat het een té gevoelig onderwerp is om bespreekbaar te maken. Ik zal er op moeten rekenen dat de mutti ten alle tijde eerlijk met mij is en het ook aangeeft als het niet lukt om voor haar kleindochter te zorgen. Hoe pijnlijk, teleurstellenden confronterend het ook is voor haar. Het moet een win-win-situatie zijn en ik ben er nog niet zeker van of dit ook effectief het geval is.
Aan liefde, aandacht en toewijding zal het mijn dochter zeker niet ontrbeken vanuit haar Oma. Daar ben ik heel erg zeker van, aan liefde is er geen gebrek. Aan lichamelijke mogelijkheden misschien wel...

Ik dacht dat het een goed idee was om mijn wenkbrauwen nog es te laten waxen, aangezien de kapper fameus de schaar had gezet in mijn niet-zo-lange-lokken en het nu leek of er 2 rupsen over dat gezicht van mij kropen (Lichtjes gedramatiseerd maar you get the point he =) ). Gezwind maakt ik een afspraak bij de Yves Rocher en was mooi op tijd op de plek van de afspraak. De vriendelijke dame liet me plaatsnemen op de verzorgingstafel en ging opgewekt aan het werk. Een beetje hars hier, een beetje hars daar, wat smalltalk, een korte ruk aan stukje textiel en weg was rups 1, nog een korte snok en ook rups 2 was bedwongen en vrolijk kwetterend begon ze te pietsen met haar pincet om de laaste haartjes te verwijderen.
En ondertussen... Voelde ik me steeds slechter worden. Maar niet eenduidig ongemakkelij: ik vond geen houding die comfortabel was, mijn rug begon een zeurend gevoel te verspreiden, ik hoorde niet goed meer, kon niet erg goed meer ademen, ... En opeens hield ik het niet meer! Ik vroeg in een waas om te stoppen en om een glaasje water. Onmiddellijk schoot de juffrouw in actie, liet me rechtzitten, haalde een glaasje water en een emmer (voor eventueel braaksel) en liet me even bekomen. Daar zat ik dan, op de verzorgingstafel van de Yves Rocher, compleet witgetrokken met koud zweet dat gutste over mijn hoofd, alle moeite van de wereld aan het doen om de kamer te laten stoppen met draaien en niet over te geven in haar emmertje en ik zat precies in een gigantische zeepbel. Alles leek erg wazig en gedempt. Het was het voorstadium van flauwvallen duidelijk.  Na een paar minuutjes was alles weer min of meer in orde en kon ik terug wat functioneren. Ze werkte mijn wenkbrauwen af terwijl ik nog rechtop zat en liet me nog even rustig tot mezelf komen.
Wat een prachtige bloeddrukval!

Eenmaal buiten haalde ik mijn Ipad snel boven en raadpleegde Dr Google. Want het was toch best beangstigend geweest en ik wou wel es weten of het een gekend kwaatlje was. Ik had nog maar "flauwva" ingetypt of in suggestiebalk verscheen als "flauwvallen zwanger" dus ik was instant gerustgesteld. Wat was er nu gebeurd? Doordat ik plat op mijn rug ben gaan liggen kwam het hele gewicht van Braambesje en mijn baarmoeder terecht op mijn "vena ceva", de hoofdslagader zeg maar =) Die hierdoor erg vernauwd geraakte en dus al die symptomen teweeg bracht. Vooral in het 3e trimester is het belangrijk om niet te lang op je rug te liggen! Dat weten we dan ook weer al =) Het is een onschuldig iets en niet prettig om mee te maken maar zeker een gekend fenomeen. 
En ik heb hoe dan ook al een vrije lage bloeddruk (5.5 over 11, 6 over 12,...) dus veel is er ook niet nodig om mij van mijn stokje te laten gaan. Niet dat ik frequent tegen de vlakte ga, helemaal niet, maar met de krachttoer die "zwangerschap" heet is het risico natuurlijk een stukje hoger. Ik signaleer nu zoveel mogelijk onder de vriendjes om mij zeker niet op de rug te leggen als ik zou flauwvallen maar steeds op mijn linkerzijde te draaien. Dat is beste manier om alle bloedvaten goed open te laten staan tijdens een zwangerschap.
Wat een boeiende reis toch... Met een pracht van een eindbestemming! <3

Vandaag kwam de vroedvrouw nog een keertje langs om te informeren hoe alles loopt en om   Braambesje nog es te checken. De eerste keer dat ze hier was, was de eerste dag van mijn verbouwingen en dan zag het er echt vreselijk uit! Vandaag was het de eerse dag van fase 2 van de verbouwingen: Plakken! Maar er was al heel wat evolutie merkbaar dus dat deed me wel deugd. Het schiet goed op en het is leuk om het zo ontzettend vooruit te zien gaan. Het moet ook wel want ik zie ook mijn buikje ontzettend vooruit gaat =)

Een korte babbel (met het verhaal van de Yves Rocher) later onderzocht ze nog even mijn urine (perfect!) en voelde ze ook nog even aan mijn buik. Braambesje ligt waarschijnlijk nog altijd vrolijk in stuitligging te merken aan de ligging en het vinden van het hartje. Hoewel ik haar erg vaak voel bewegen en het af en toe echt lijkt of alles in haar hele lijfje tegelijk tekeer gaat vind ze het leuk om in stuit te liggen. Op zich is dat -nog- geen probleem, ze is nog niet ingedaald dus er is nog wat manouvreer-ruimte maar die word toch schaarser. We hadden het even over "manueel draaien" van de baby door de dokter en daar ben ik persoonlijk echt niet voor te vinden. Ik vind het te ingrijpend om te doen, voor zowel Braambesje als voor mezelf. Ik moet dan op controle, liggingsecho, aan de monitor, weeënremmers krijgen om mijn baarmoeder te ontspannen, ... en dan duwt en port de dokter hard op mijn buik om Braambesje in een andere positie te dwingen. Zonder garantie op succes dan nog. Want de kans bestaat dat ze gewoon terugdraait in haar vertrouwde ligging. Persoonlijk zie ik het niet zitten om zo hard in te grijpen in hoe ze ligt. Er zal waarschijnlijk wel een reden zijn waarom ze het liefst van al zo ligt. Het kan een te korte navelstreng zijn, een afwijkende vorm van mijn bekken, fibromen die in de weg zitten,...  Allemaal zaken die niet meteen op te sporen zijn met een echo. Oefeningen wil ik wel doen om haar meer mogelijkheden te geven om te draaien, daar zit ik niet mee in, maar het effectief ingrijpen daar ga ik voor passen. Dan is het maar een keizersnede. Ik ben daar op voorbereid dus zo een drama is het niet.

Heel grappg om te horen en voelen hoe Braambesje reageert op de geluidsecho van Brenda. Ze was heel rustig, schijnbaar aan het slapen in mijn buik, toen Brenda haar toestelletje hanteerde werd ze langzaam wakker en ging haar harstlagje ook de hoogte in. En begon ze te protesteren. Met een paar stampjes en duwtjes als gevolg. Zo schattig!
Het is echt heerlijk om haar te voelen en ook af en toe zien te bewegen! Mijn klein dolleke..Ik kan niet wachten om jou in mijn armen te houden!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...