Nu de bevalling toch wel dichterbij komt en ik actief de Meters en de Peter aan het vragen ben duikt ook de kwestie rond "dopen" op.
Ik heb een heel duidelijk en standvastig standpunt hierover: Ik laat mijn dochter NIET dopen bij de geboorte. Als ze hier op latere leeftijd zelf voor kiest dan is het geen enkel probleem. Ik vind het belangrijk dat ze hier zelf voor kan kiezen. Al is het omdat ze graag bij "de rest" wi horen als ze in het 1e leerjaar zit en er gewerkt word rond communie. Het vooral van belang dat het haar keuze is, haar wens om gedoopt te worden. En om deel uit te maken van de geloofsgemeenschap.
(Al betwijfel ik of ik resoluut voor een katholieke school zou kiezen...)
Maar ik sta niet achter "de kerk" als instituut en ben ook helemaal niet gelovig. Als ik in een kerk ben voor plechtigheden maak ik geen kruisteken, ga ik niet te communie,... Ik neem niet deel aan de viering en dit uit respect voor mensen die wel heel veel kracht en steun vinden in het geloof. Ik zou mezelf heel hyprocriet voelen als ik deze handelingen wel zou uitvoeren, omdat deze "leeg" zijn voor mij, geen enkele waarde of zwaarte hebben. Het laten dopen van Braambesje zou heel erg vreemd aanvoelen en op bijzonder veel weerstand botsten bij mezelf. Het zou een leeg, voor mij nietszeggend ritueel zijn waar ik geen belang aan hecht. En dan maak ik liever de keuze om het niet te doen.

Maar... dit is wel een lastig thema bij mijn tanteke/meter. Het is een fantastiche vrouw die ik een bijzonder warm hart toedraag en die ik ontzettend graag zien maar ik wil ook trouw blijven aan mezelf. Ik weet dat ze het lastig zal hebben om te aanvaarden dat Braambesje niet gedoopt wordt. Ze heeft er mij al verschillende keren naar gevraagd, ik heb haar steeds hetzelfde antwoord gegeven maar toch blijft het een heet hangijzer. Voor haar is geloof ontzettend belangrijk, ze put er kracht uit en het bied haar troost in de donkere tijden. Hier heb ik alle respect voor. Ze heeft goede contacten met de pater van het rusthuis waar ze dagelijks over de vloer komt en is erg actief om de kapel mooi aan te kleden voor de wekelijkse viering.
Het was ook pas toen de Pater zijn zegen had gegeven over mijn zwangerschap dat tanteke vrijuit "gelukkig" kon zijn met het nieuws. Tot die dag (en dat was tot ik ongeveer 16 weken was) hield ze het nieuws "geheim" en was er toch enige schroom te bekennen. Dit omdat de zwangerschap op een wel erg controversieële manier tot stand is gekomen, voor haar dan. Gelukkig was de pater onverdeeld enthousiast en was het voor hem geen probleem.
Het illustreert heel mooi hoe belangrijk geloof en de zegen en de kerk en kerkelijke visie op zaken voor mijn tanteke is. Het niet laten dopen van Braambesje zal dan ook wel een beetje als een kaakslag voor haar aanvoelen.  Maar ik ga echt voet bij stuk houden over dit thema. Het is te belangrijk voor mij en te belangrijk voor tanteke om hier consessies over te doen.
Ik kan hypocriet zijn en voor de rust en de vree Braambesje laten dopen, dan is tanteke gelukkig en Braambesje zelf heeft er geen "last"  van. Meer dan een plenske water over haar bolletje is in het zijn puurste vorm niet. Maar de symboliek en de gelofte die je aflegt tijdens het doopritueel is zoveel grootser en ik heb teveel respect voor dit gegeven om er zo los mee om te gaan.

Ik vrees dat ik nog een paar veldslagen zal moeten leveren rond het al dan niet dopen van Braambesje. Maar "choose your battles" is een belangrijke mantra en er zijn veel zaken waar ik toegiften in wil doen en in wil schipperen. Maar dit is er eentje waar geen onderhandelingsruimte is. En dat zal ik met erg veel liefde, warmte en respect moeten uitvechten met tanteke. Het zal nog pittig worden  =)

Hoewel de zomer ontegensprekelijk in het land is wonen we nog steeds in België en kan er wel es een stevige regenbui plaatsvinden. Helaas braken de wolken open op het moment dat ik naar het ziekenhuis moest vertrekken en door de verbouwingen  (die bijna op hun voorlopig eindstadium zaten toen) vond ik mijn regenjas niet meteen terug... Er zat niets anders op dan moedig tussen de druppels trachten te fietsen. Een missie die falikant mislukte en resulteerde in een druipende Alice :)
Eenmaal het Sint Lucas bereikt was ALLES doorweekt, tot mijn ondergoed toe! Ik waggelde (nog meer dan anders) als een moerasmonstertje het ziekenhuis binnen, een spoor van regendruppels achter mij trekkend.. Gelukkig kon ik aan de balie een handdoek krijgen en me even terugtrekken in het toilet om een verwaarloosbare poging te doen mezelf te fatsoeneren.  Ik had al snel door dat ook deze missie geen kans op slagen had en ik er gewoon vrede moest nemen. Tanspis.

In het kabinet van dokter Bronselaer begon de ellende pas echt want vandaag stond er een inwendig onderzoek op het programma. Lees: Kletsnatte panty's proberen af te stropen én deze in een later stadium terug aan krijgen!
Deel 1 van de opdracht, uitkrijgen van mijn panty's lukte wonderwel. Ik nam plaats op de tafel, beentjes in de beugel en voelde meteen dat het papieren vel dat de tafel beschermd aan mijn poep kleefde. Zelfs mijn huid was natgeregend =D
Dokter Bronselaer voelde even aan mijn bovenbeen om het zelf ook vast te stellen want ik zag er ondertussen niet zo doorweekt meer uit. Hoewel alles nat was van kledij en ondergoed.
Het was even wennen om terug zo letterlijk open en bloot te zijn, de voorbije maanden waren het steeds "zedige" buikecho's waarbij ik alles mocht aanhouden en gewoon wat kledij naar boven moest schuiven zodat er met dat toestel vrolijk over mijn blote buik kon geschoven worden op zoek naar Braambesje. Ik schrok dan ook even toen de dokter -onaangekondigd- een vaginaal onderzoek uitvoerde om eventuele ontsluiting te constateren.  Het zogenaamde toucheren dus. Niet meteen aangenaam te noemen, zeker niet omdat hij tegelijkertijd met zijn andere hand druk uitoefende op mijn onderbuik en dus eigenlijk mijn litteken hardhandig indrukte. Een pijnlijke gewaardwording!  Braambesje zat nog bijzonder hoog en droog, er was nog geen spoor van haar te bekennen in mijn bekken was de conclusie.
Er werd nog snel even een kweekje genomen van mijn vaginale en anale slijmvliezen (helemaal pijnloos, niet opgemerkt zelfs) om het streptokokken-virus eventueel op te sporen. Als ik hiermee besmet ben kan dit gevaarlijk zijn voor Braambesje bij een natuurlijke bevalling. Als dit het geval is krijg ik tijdens de arbeid een baxter met antibiotica. NIks om me zorgen om te maken dus.

Tenslotte werd er ook nog een buikecho gemaakt :) Zoals Dr Bronselaer dacht hield Mevrouwtje Braambes zich schuil erg hoog in mijn baarmoeder, haast tegen mijn ribben aangeplakt. Maar... haar hoofdje lag deze keer wel in de goede richting, naar mijn bekken dus! Voor de eerste keer geen "liggings-afwijking" zoals stuitliggen of dwars. En ze was al weer een heel stuk gegroeid, de mooie echo's zijn nu echt echt echt verleden tijd; ik zie enkel nog een stukje arm of een stukje hoofd voorbijkomen op het scherm. Ze is écht te groot geworden om mooi in beeld te brengen.  Met een geschatte 42 cm en de volle 2 kilo 400gr ook niet zo verwonderlijk natuurlijk. Maar ze stelt het dus bijzonder goed hier in mijn buik en heeft ook al het gewicht bereikt dat essentieel is om zonder de couveuse te overleven als ze nu geboren zou worden. Maar er is nog geen enkel teken dat ze te vroeg zou komen. Integendeel :)  Het indalen moet de komende weken toch wel beginnen, daarom word ik vanaf nu van dichterbij opgevolgd. Binnen 2 weken mag ik me nog eens in vol ornaat gaan presenteren. Hoera! Het is amper nog maar 6.5 week meer... Spannend!

 

 

Al van het begin van mijn zwangerschap probeerde ik een antwoord te geven op de vraag: Wie wil ik als meter/peter voor mijn kindje? Toch wel een belangrijke beslissing die ik moest nemen en waar ik zeker en vast ook niet licht wou over gaan. Tenslotte vervullen deze mensen een bijzondere rol in het leven mijn kindje en wil ik toch wel een weloverwogen keuze maken.
Ik vind extra belangrijk omdat er geen papa aanwezig is in het leven van mijn dochter en ik op een andere manier de "ontbrekende stoelpoten" moet zien in te vullen. Dat klinkt nu erg zwaar en hevig maar dat is het niet. Ik vind het ontzettend belangrijk dat mijn  kindje goed omringd wordt en er veel plaatsen zijn waar ze kan thuiskomen, waar ze terecht kan met vragen of problemen. Maar dat er ook mensen zijn die speciale aandacht voor haar hebben een bijzonder plekje innemen tijdens haar levenswandel en er echt zijn voor haar. Tevens vervullen deze mensen ook een speciale rol in mijn leven want ik vraag hen ook om mij bij te staan tijdens het opvoedingsproces en mee te helpen sturen als het allemaal wat moeilijker is. Het ontbreken van een partner in het kerngezin staat nu weer iets centraler, iets meer op de voorgrond. Er is niemand om mij bij te sturen of om mee te overleggen als het allemaal even in het 100 loopt...Door een meter en een peter uit te kiezen waar ik een goede band mee heb en waar ik veel vertrouwen in stel hoop ik de gelegenheid hiervoor wel te vergroten.

Voor betekend peter/meter zijn van mijn kindje dat je meehelpt om haar op te voeden, om haar te ondesteunen, om mee te waken over haar welzijn en om ook mij te ondersteunen waar nodig en waar het kan. Het is een soort van toestemming om openijk je bezorgdheden te uiten jegens mij en een uitnodiging om mee te helpen denken over hoe ik het kan aanpakken. Omgekeerd is het voor mij ook een geruststelling dat deze mensen er zullen zijn en dat ik op hen durft te rekenen en te bouwen. Ik voel me veilig bij hen om me kwetsbaar op te stellen en om "kritiek" te aanvaarden.

De keuze is gevallen op mijn zus, Coco en Dimi. Inderdaad, 3 stuks =)
Mijn zus was een heel logische keuze omdat ze al van dag 1 meewandelt op dit toch wel hobbelige parcours en een klare kijk heeft op wie ik ben en waar ik belang aan hecht. Ze is ook iemand die dichtbij staat en waar ik altijd bij terecht kan voor raad én daad. Samen met haar vriend T. vormt ze een leuke uitvalsbasis voor mijn kleine braambesje om de wereld te verkennenen op onderzoek uit te gaan. Ik zal Braambesje ook met een gerust hart achterlaten bij mijn zus als ik oppas nodig heb.
Tevens ben ik er ook van overtuigd dat ze me dichtbij zal opvolgen en me zeker en vast zal confronteren met zaken waar ze zich zorgen om maakt.  Er heerst een gevoel van vertrouwen tussen ons en open communicatie dus het is echt de meest aangewezen persoon om precaire onderwerpen aan te snijden.
Ook geloof ik dat ze leuke dingen kan ondernemen met haar metekindje en haar op sleeptouw zal nemen. Ik hoop dat ze een goede band ontwikkelen met elkaar en dat er erg veel warmte tussen hen ontstaat. Ik zou het wel bijzonder fijn vinden als Braambesje een tweede thuis kan vinden bij hen.

Coco (Connie) is de 2e uitverkorene om meter te worden. Het is moeilijker om hier de juiste woorden aan te geven omdat het vooral een gevoelsmatige keuze was. Coco is warme; liefdevolle vrouw die steeds man- en bijgevolg kinderloos is gebleven maar een gouden hart heef voor kindjes en echt feeling om met hen om te gaan. Ik gun haar dit meterschap zo hard omdat ik echt oprecht overtuigd ben dat ze dit met veel overgave en ontzettend veel liefde gaat doen. Ze zal Braambesje omringen met erg veel genegenheid en fierheid. Daar ben ik van overtuigd. En dat is een bijzonder geruststellende gedachte. Ik hoop dat Coco iemand wordt zoals mijn meter, mijn tanteke. Iemand waar je van weet dat ze ontzettend veel van je houd en je hoe dan ook zal aanvaarden.En waar je gewoon graag gezien wordt om wie je bent.

Dimi is de peter. Een best gewaagde keuze omdat hij geen familie is maar een bijzonder goede vriend van mij. Het is voor mij een heel logische keuze om Dimi te vragen omdat ik hem ontzettend bewonder als vader. (Samen met Griet heeft hij 2 prachtige zoontjes) en erg veel vertrouwen in hem heb. HIj is er altjd geweest als ik hem nodig had, ook tijdens de donkerste momenten van de behandeling was hij niet bang om er te zijn. Wat ik erg bijzonder vind.
Ik zie ook hoe hij en Griet hun zoontjes grootbrengen en dat voelt ongeloofelijk goed aan. Het is de manier van opvoeden die ik ook graag zou handhaven; LIefdevol, warm, met erg veel respect maar ook met veel aanmoediging tot zelfstandigheid, grenzen  en duidelijkhied. Het zijn echt ouders waar ik naar opkijk en waar ik veel respect voor heb. En waar ik dus ontzettend veel van hoop te leren. Ik hoop ook dat mijn kleine Braambesje terecht kan bij DImi (en Griet) gewoon, zomaar. En dat ze een goede band ontwikkeld met hem en zich veilig voelt om met vragen of bezorgdheden bij hem aan te kloppen.

Het is allemaal nogal vaag soms wat ik net verwacht van een peter/meter maar ik hoop dat ieder van hen een mooie plaats kan innemen in haar leven en in dat van mij. En dat er veel warmte heerst waar we ons aan kunnen laven.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...