Phoe... Vandaag gaat alles een beetje mis! Ik ben er onrustig, huilerig en bijzonder geagiteerd. Ik heb echt last van mezelf. *grom*
Ik besef precies nu pas echt waar ik aan begonnen ben en wat een onvoorstelbaar avontuur dit zal worden. En ik  voel me onzeker, triestig omdat er geen partner is en zenuwachtig voor wat komen gaat. Ik heb nog al van deze momenten gehad en ze horen er ontegensprekelijk bij... maar het is vandaag wel heel heftig! Alles komt opeens heel hard binnen en het liefst van al wil ik onder een dekentje kruipen en de wereld én mijn gedachten buitensluiten. Hoe graag ik dit kindje ook wil en hoe ontzettend blij ik ben dat het gelukt is... ergens ben ik ook ongeloofelijk bang voor wat komen gaat.Ik heb hier geen ervaring mee, ik weet niet dat ik dit kan. Ik denk dat ik dit wel zal bolwerken, ik hoop dat het mij lukt... maar echt zeker weten... neen, dat weet ik niet.En het is zo een omvangrijk project dat het best wel beangstigend is om hier in mijn eentje aan te beginnen. Terwijl, ik sta hier niet alleen voor he. Dat weet ik diep vanbinnen ook wel, maar vandaag voelt het alsof ik helemaal alleen ben op de wereld en voor een onmogelijke opdracht sta. Ik weet het, dramaqueen-alarm! Maar het moet gewoon even... Ik moet gewoon even kunnen huilen en me slecht voelen en lopen panikeren. Het moet even uit mijn systeem.

Mijn huis is ook nog helemaal niet af en ik kan het ook niet zelf meer. MIjn lijfje kan elke dag wat minder en ik vind het vreselijk om zoveel van mijn zelfstandigheid te moeten opofferen.  Het is gewoon erg lastig om voor zowat alles hulp te moeten vragen. Dingen die ik normaal wel zelf kan (dweilen, schuren, poetsen, containerpark,...) zijn nu haast onmogelijke opdrachten geworden. Ik vind het geen probleem om hulp te vragen an sich, ik vind het wel storend dat ik hulp moet vragen voor zo onnozele en banale klusjes. Terwijl mijn vriendjes er geen probleem van maken en het met ontzettend veel liefde en warmte komen doen. Het is gewoon even een zware confrontatie met mijn zwanger lijf en met het feit dat ik geen partner heb om zo een zaken aan te vragen.
Ik haat het om mij zo voelen! Bah!

Met lood in mijn schoenen heb ik een facebook-berichje gestuurd naar enkele vriendjes om nog maar eens hun hulp te vragen. Gelukkig is iedereen ontzettend lief en willen ze komen bijspringen. Wat zijn ze toch geweldig!
Binnenkort is het klusjesdag ten Huize Alice en wordt er geschrobt, geboend, behangen, verhuisd,...  =)
Het klaart al een beetje op in mijn hoofd....

 

Vandaag stonden de vriendjes op de stoep om hun zwangere vriendin te helpen haar huis op orde krijgen, de lieverds!
Vorige week had ik echt een huildagje en zag ik het allemaal niet meer zitten. Het was zo een onoverkomelijk iets geworden, dat huis van mij, dat ik de boel gewoon de boel liet en letterlijk wegvluchtte.  (De zus is op reis voor 3 weken en ik heb een weekje in haar huis gelogeerd. Daar heb ik wel gebruik gemaakt van de wasmachine om alles nog es te wassen en ook de pampertjes even gebruiksklaar te maken) Maar vandaag was het klusjesdag! Annelies, Fenna en Anneke kwamen nog maar eens de handjes uit de mouwen steken!Geweldig!

Ik voel me weer 30 kilo lichter nu de "beneden" enigzins gepoetst is en er provisoir een keukentje en een living in gemaakt is. Gedaan met op de logeerkamer te kamperen! Na 2 maanden heb ik echt gehad met dat kamertje. Ik wil ruimte. Want zelf neem ik ook steeds meer ruimte in en dat kamertje werd op den duur echt beknellend. Het klinkt stom maar het is zo!
Ook zijn alle babyspullen uit het tuinhuis gesleurd is en is alles in gereedheid gebracht om te gebruiken. De kinderwagen is in alle mogelijke combinaties uitgetest, de wiptoel heeft een plekje gekregen in de living, het park staat uit, de flesjes en de voeding staan in de kast te blinken,het babybadje is gekuist en staat verwachtingsvol klaar... Het huis is in baby-modus gesukkeld. Wat een opluchting!
Fenna en Annelies hebben de laatste hand gelegd aan de babykamer en een pracht van een behangpapiertje aan de muur gekregen. Dus ook Braambesjes kamer is afgewerkt. En het is zo ontzettend mooi! (Foto staat in de galerij)
Het enige dat nog ontbreekt is Braambesje zelf =)

Het is toch best wel nog een pittige week geweest... Een vervelende plek op mijn rug dreef me naar de huisarts. Ik dacht aanvankelijk dat het een gemene insectenbeet was waar ik allergisch op reageerde (is nogal gebeurt) maar toen die plek blaasjes begon te krijgen, groter werd en ontzettend veel pijn ging doen besloot ik toch even langs de huisarts te passeren. Het verdict?
De zona! Serieus! 
Gelukkig kan het geen kwaad voor Braambesje en hoef ik me nergens druk in te maken. Het is een opstoot van de windpokken (die ik als kind heb doorgemaakt) en het virus kan zich terug manifesteren in periodes van stress, verlaagde weerstand en vermoeidheid... Das kort samengevat: Een zwangerschap =D!  Omdat ik pas na een 5-tal dagen bij de huisarts op de stoep stond was medicatie geen optie meer, het virus had zich al goed genesteld. Het enige wat ik kon doen was pijnstillers nemen en zinkzalf op de plek smeren. Met als gevolg dat ik een week met een inlegkruisje ingesmeerd met zinkzalf op mijn rug heb rondgelopen. *haha* Want op deze manier werd mijn kledij niet vuil, kon ik niet krabben aan de plek, bleef de zalf constant werken en was ik niet op de sukkel met gaasjes en pleisters. Geniaal vond ik mijn vondst! 
Naast de zona heb ik ook ontzettend veel last van "dode vingers" en deze zijn het gevolg van het carpel-tunnel-syndroom... nog een leuk zwangerschapskwaaltje! Doordat je vocht vasthoud kunnen er zenuwen gekneld geraken en een van de erg gevoelige zenuwen hiervoor loopt in je polsgewricht. Deze is bij mij vaak afgekneld door de vochtophoping en zorgt voor tintelende pijnlijk vingers of gewoon dode vingers. Geweldig! Hier is niks aan te doen, behalve een spalk dragen als het echt te erg word. En hopen dat het na de zwangershap over is.  Soms denk ik dat ik alleen maar de vreemde zwangerschapskwaaltjes heb en niet de courante. *zucht* Want maagzuur, spataderen, aambeien,urineverlies ...  zijn me vreemd. Flauwvallen als ik op mijn rug lig, dode vingers en een lastig bekken daarintegen kan ik maar al te goed. Want dat bekken van mij doet af en toe ferm zeer! Het waggelen als een eendje is me dan ook niet onbekend. Het is met zijn dagen, soms loopt het allemaal erg goed en heb ik nergens last van. Maar er zijn ook echt moment dat ik letterijk niet uit de voeten kan.En dus aan huis ben gekluisterd. NIet goed voor mijn humeur zo een dingen =) 
Ik verander in een lastige zwanger vrouw... HELP =D!
 

 

Dokter Bronselaer heeft vandaag zijn laatste werkdag voor de boeg voor hij 2 weekjes in vakantie gaat... Spannend!
Ik ben vandaag exact 36 weken zwanger en mocht nog es op controle komen se. Zag er al weer wat tegenop want nu zijn de inwendige onderzoeken weer gestart en ze zijn nu niet meteen aangenaam te noemen. Een eendebek was een marteluig dat ze nog lang uit mijn buurt mogen houden maar het toucheren is nu ook niet zo aangenaam. Het is vooral het idee dat iemand met zijn vingers aan het rondwoelen is IN de vrouwelijkheid zonder dat er intitieel liefde/lust/initmiteit aan te pas komt. Het is een onaangenaam onderzoek dat niet pijnlijk is maar het voelt altijd wat genant aan. Omdat het wel erg persoonlijk en erg intiem is. Hoe medisch en kil de situatie ook is, het is toch een intieme handeling.  En dat werpt toch wel wat weerstand op. Maar goed bon, niet aan de toen. Wat moet dat moet  =)

Het toucheren is vlot verlopen, nog geen opening en ook nog geen totale indaling van Braambesje. Mevrouwtje is al een beetje gezakt maar nog niet helemaal. Er is nog wat werk aan om haar in de juiste positie te krijgen. Op de echo was te zien dat ze met haar hoofje recht op mijn bekken zit (en dus niet in mijn bekken) waardoor ik af en toe pijn heb. Maar er is nog erg veel vruchtwater aanwezig en dus ook nog plaats om te manouvreren. Niks om me zorgen over te maken dus. Gewoon de pijn wat verbijten en afwachten =) Heel schattig ook om haar af en toe te voelen hikken! Nu ik weet waar haar hoofdje zich bevind ben ik ook alerter op de bewegingen die ze maakt en af en toe is er een heel ritmisch getik aan de binnenkant van mijn buik, ter hoogte van mijn rechterheup. De hik! Echt zo schattig <3
De echo leerde ons  ook dat ze 2 kilo 900 is dus een gezond, kloek kindje en dat ze mooi op schema zit. Ze groeit en bloeit vanbinnen. Dr Bronselaer heeft ook even de tijd genomen om een soort van 3D-echo-fotootje te maken... Ze zit met haar handje voor haar hoofdje maar zo lief! Echt heel leuk om nog es een fotootje te hebben niet het lijstje met cijfertjes op van de voorbije 2 echo's =)
Het was nog maar eens een wonderlijke ervaring... er zit echt echt echt een kindje in mijn buik! Ik weet dat het onnozel klinkt he maar ik kan dat soms nog altijd niet helemaal geloven. Dat er een echt mensje uit dat lijfje van mij gaat komen binnen een 4 weken. Het is heel gek maar soms denk ik echt dat het niet kan. Dat er zo een volmaakt mini-mensje zal tevoorschjn komen.
Het aftellen is nu echt begonnen... Zo spannend!

Braambesje is ontzettend beweegelijk de laatste dagen, echt stampen en schuifelen vanbinnen. Zie mijn buik soms echt in een bergje veranderen of in een woeste zee als ze aan het trappelen is. Grappig om te zien =) Fantastisch om te voelen!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...