Phoe... het lijfje word echt op de proef gesteld nu. Ik ben echt een waggelend eendje als ik een poging doe om rond te wandelen =) Het ziet er aandoenlijk, schattig en ook best wel grappig uit als ik mijn vrienden mag geloven! Zelf vind ik het vooral een vervelend, want ik ben zo ellendig traag! Gelukkig doet het geen pijn, behalve lang rechtstaan dat is op dt moment echt niet aan de orde. Maar het rondwandelen/waggelen doet geen pijn. Maar het is vermoeiend en ik geraak niet vooruit! Fietsen lukt wonderwel nog goed; woohoo! Eenmaal ik op de fiets ben gesukkeld uiteraard ;-) Want met zo een bol buikje is dat ook niet zo evident.
De laatste weken zijn nu echt ingezet en ik probeer er zo van te genieten, van de schopjes en de buitelingen die ze maakt. Het is echt zo wonderlijk om mijn buik te zien broebelen en bewegen... fantastisch! Ik ga het echt nog missen. Maar ik kijk ook zo ontzettend uit naar haar komst! Elke dag lijkt eindeloos (ok, ook wel omdat ik me verveel en letterlijk niet uit de voeten kan) en ieder pijntje, iedere harde buik laat me stilstaan bij de bevalling. Het gaat er echt van komen! BInnenkort heb ik mijn kleine lieve Braambesje in mijn armen. Het is nog altijd erg onwezenlijk...Aan de ene kant kan ik niet wachten om haar te ontmoeten en aan de andere kant jaagt het me ontzettend veel schrik aan. Er is geen weg meer terug, binnenkort ben ik mama! En is er lief klein hulpeloos mini-mensje dat helemaal van mij afhangkelijk is en waar ik zorg voor moet/wil/zal dragen. Het is het mooiste maar ook het meest beangstigende "project" dat ik tot nu toe op poten heb gezet.
Fysiek wordt het echt een uitputtingsslag heb ik de indruk. Elke dag wordt lastiger en kan ik steeds minder. Mijn energielevel duikt pijlsnel de diepte in en mijn dagprestaties zijn dan ook nihiel. Ik kan echt niet zoveel meer doen op een dag wat mij soms wel stoort. Maar ik ben erg snel uitgeput en mijn lichaam schreeuwt dan dan ik rust moet nemen. Regelmatig heb ik harde buiken, last van mijn bekken/rug en venijnige steken als ik me toch overdoe. Met nog maar 2.5 week op de teller voor de bevalling is dit allemaal niet zo verwonderlijk =) Maar het is toch wel echt aanpassen.
Gelukkig heb ik ontzettend lieve vrienden die hun programma ook op mijn activiteitenlevel afstemmen en echt rekening houden met mijn beperkte mogelijkheden, de schatten! Er wordt dichtbij mijn huisje afgesproken, niet te laat, als het kan overdag, het ondernemingstempo is onder het vriespunt en er wordt dus vooral gesmikkeld en gesmuld in de plaatstelijke horeca-aangelegenheden =) Ik probeer nu ook elke dag met iemand af te spreken of iets te doen (al is het maar even kort om boodschappen) buitenshuis zodat ik in beweging blijf en me niet alleen voel.
Het zijn wat lastige weken geweest, de voorbije weken, waarin ik mezelf wel een beetje heb opgesloten. Ik was echt doodmoe, huilerig en zag het allemaal even niet meer zitten. Had ook geen nood aan peptalk maar wou alles even doorleven. Ik had nood aan ruimte om alles even te laten vloeien. Zonder meer. En dat kan ik het best als ik alleen ben. Maar ik blijf er ook niet in hangen en wentel me niet in die negatieve gevoelens! Als ze zich aandienen dan laat ik het toe en zwelg ik er eventjes in maar dan roep ik mezelf ook weer tijdig tot de orde en vat de koe bij de horens. Al de angsten en onzekerheden die er in de week zijn uitgegulpt heb ik aangepakt en onderzocht. En nu ben ik terug vrolijk en optimistisch en kijk ik enrom uit naar de komst van Braambesje!
Instant liefde!
