Het is heel gek maar ik was niet voorbereid op alles wat er is gebeurd die 28e augustus...
Ik had me ingelezen rond keizersnedes in al zijn vormen en maten. Hoe een geplande keizersnede verliep, een spoedkeizersnede met ruggenprik, een spoedkeizersnede onder volledige narcose, .. Het herstel achteraf, hoe je de band met je baby kan versterken, het belang van huid-op-huid,... Wat te verwachtten van het ziekenhuis en hoe alles zou verlopen in het OK en achteraf (ik wou dat de zus ten alle tijde bij Roxanne zou blijven in het geval van een KS en dat zij haar de eerste dosis liefde zou geven), ..
Maar ook de natuulijke bevalling was uiteraard bestudeerd en dan vooral ook de richtlijnen rond het vragen van pijnstilling. Ik wist dat er maar een relatief korte periode was waarin je het kon vragen om een ruggenprik te krijgen want eenmaal je teveel opening hebt dan kan het niet meer inwerken. Ik had me voorgenomen om het zo lang als draagelijk was zonder verdoving te doen maar wel tijdig in te grijpen. Natuurlijk bevallen is ook volledige overgave aan je lichaam, aan de natuur en aan de dokters. Hoeveel ik ook las en hoe veel informatie ik ook opzocht ik was doordrongen van het feit dat ik gewoon zou moeten luisteren naar dat lichaam van mij. En ik had er wel vertrouwen in dat het wel goed zou komen dan.
Ik was er zo goed mogelijk klaar voor, een 3-tal weken voor de geboorte had ik het gevoel dat ik voldoende informatie had verzameld en goed voorbereid was op een bevalling. Daarom ook dat ik er zo rustig onder bleef, onder het hele gebeuren denk ik. Ik had me goed ingelezen, was goed voorbereid en goed omringd met de zus. De weinge paniekmomenten die ik heb gehad tijdens mijn bevalling waren zaken waar ik NIET op was voorbereid (bloedverlies tijdens de weeen, geen verdoving, de fantouse) maar over het algemeen was mijn rugzakje goed gevuld. En kon ik daar informatie uit putten om mezelf te kalmeren.
Waar ik uiteraard niet op voorbereid was, was op natuurlijk bevallen zonder pijnstilling!
En laat dat nu net hetgeen zijn dat is gebeurt =D
Het zwaarste moment was voor mij te horen krijgen dat de ruggenprik niet langer kon uitgevoerd worden. In een flits zag ik "spoedkeizersnede onder volledige narcose" voorbijkomen en dat deed me echt in paniek slaan. Net DAT was het geen ik ten alle tijde wou vermijden! En het ogenblijk dat mij de kans op een ruggenprik werd ontnomen sloeg de schrik me echt om het hart. Er was GEEN bekkenmeting uitgevoerd, er was dus geen zekerheid dat Braambesje/Roxanne wel degelijk kon indalen, dat er wel degelijk ruimte was voor haar om te passeren. Dus als tijdens de bevalling bleek dat het niet zou lukken dan was het keizersnede onder narcose... Onherroepelijk. Een schrikbeeld die al heel lang door mijn hoofd spookte werd nu opeens iets meer werkelijkheid.Het kostte me dan ook heel wat moeite om mezelf tot bedaren te brengen want ik was niet meer in staat om al die zaken te communiceren naar mijn zus toe. De pijn was te hevig en te snel om ook dat verhaal te kunnen brengen. Het bleef dus in mijn hoofd rondspoken de hele verdere duur van de bevalling. En de angst huisde in mijn hart.Geen eenvoudige opgave om de focus dan te blijven houden en niet in paniektranen uit te barsten. Zeker ook omdat ik niet in staat was om mijn twijfels en angsten te delen met de mensen in de kamer. De pijn was zo overweldigend en zo ontzettend overheersend dat er voor niks anders nog ruimte leek te zijn. Ik zat een beetje vast in mijn eigen hoofd en was niet in staat om iets kenbaar te maken van alles wat er in mij omging, wat als gevolg had dat ik ook niet gerustgesteld kon worden. Van informatie word ik kalm, hoe meer informatie ik weet te vergaren hoe rustiger ik ben. Een belangrijk onderdeel dat net op zo een kritiek moment ontbrak... Jammer!
Tegen het einde van de bevalling was er heel wat bedrijvigheid aan de andere kant van het bed, ik voelde dat er wat onrust was en de sfeer was een beetje omgeslaan. Ik kan er niet meteen de vinger opleggen maar ik voelde de spanning wel gevoelig toenemen. Gelukkig kon ik rekenen op mijn rotsvast vertrouwen in Dr Bronselaer en handelde hij ook deze keer met veel deskundigheid. Ik voelde vanalles gebeuren in en rond de vrouwelijkheid (vingers, handen, fantouse,...) en veel tijd voor uitleg was er niet, maar op dat moment kon me dat ook niet zoveel meer schelen. Ze moest eruit! En snel! Eenmaal de fantouse (zuignap) goed geplaatst was op haar hoofdje was ze er slechts 2 persweeen later, wel met een dubbele navelstrengsomstrengeling... maar er is mij verzekerd dat het echt geen kwaad kon!
Ik had niet zo goed door wat er allemaal gebeurd was op die ietwat preciare momenten. Gelukkig was de zus er om mij wat meer utleg te geven. En baby die geboren wordt moet 2x een kwartdraai maken in je bekken. Eenmaal om voorbij het schaambot te geraken en eenmaal om ook de schouders doorheen het schaambot te wringen... Roxanne heeft geen kwartdraai maar meteen halve draai gemaakt waardoor ze dus vast kwam te zitten in mijn bekken. Hoezeer ik ook perste en hoeveel druk ik ook zette, zonder extra hulp leek ze er niet uit te komen. De dokter heeft manueel haar hoofdje gedraaid zodat ook haar schoudertjes konden passeren.
Van de dokter kreeg ik achteraf te horen dat je slechts 3x kracht mag zetten met de fantouse, als de baby na 3 pogingen nog steeds niet geboren is dan moet er een keizersnede worden uitgevoerd. Ik vond dit wel een confronterende boodshap. Uiteraard ben ik ontzettend opgelucht dat het niet nodig is geweest! Maar zover heb ik er ook weer niet van gestaan... Beetje eng allemaal!
Ik ben nog altijd ontzettend onder de indruk van mijn vertrouwen in Dr Bronselaer... Ik verschiet heel erg van mezelf hoezeer ik die man vertrouw en op zijn deskundigheid reken. Het is geen eenvoudige weg geweest en ik heb doorgaans niet zoveel vertrouwen in dokters en toestanden. En nu legde ik het lot van mijn ongeboren kindje in zijn handen, zonder twijfels of zonder angst. Het was iets dat "gewoon" deed. Ik vind dat nog steeds een ontzettend bijzonder moment. Maar dankzij zijn eerlijkheid en openheid en directe stijl van zaken uit te leggen durf ik ook echt op hem vertrouwen. Fantastisch vind ik het. Ik twijfel nooit aan zijn woorden. Ik stel ze in vraag maar hij kan me keer op keer gerust stellen. Al is het door te zeggen dat hij het ook niet met zekerheid kan zeggen en dat we moeten afwachten. Zelfs die boodschap is ok =)
Ik ben overvallen door een soort van oerkracht die dag. Het was het meest pijnlijke en het meest overweldigende dat ik ooit heb meegemaakt en er leek geen einde aan te komen... maar ergens diep vanbinnen bleek ik kracht te vinden om door te gaan. Ondanks de vele angsten, de verscheurende pijn en de weinge recuperatietijd. Het is een cliche als een huis maar het was geweldig om te merken hoe sterk je dan bent. En hoe ontuitputtelijk die kracht is die vanbinnen stroomt. Bijgestaan door mijn lieve zus, 2 ontzettend begripvolle vroedvrouwen en Dr Bronselaer geb ik gewoon een echt mensje op de wereld gezet. Hoe zot is dat niet?!
De pijn was verschroeiend, echt ik kan niet beschrijven hoeveel zeer het deed, iedere wee kwam als een verwoestende golf over me heen, maar ik kan dat niet meer oproepen. Dat gevoel kan ik niet meer terug voelen. Ik WEET dat het verschrikkelijk was maar in tegenstelling tot andere pijnlijke/ingrijpende momenten kan ik die pijn niet meer herbeleven in mijn herinnering. Het is alsof ik er niet helemaal bij was op dit momenten, alsof dat er een stukje van mijn bewustzijn ontbrak tijdens de bevalling. Geen idee hoe ik anders die overheersende pijn zou hebben moeten doorstaan.
Als ik er nu op terugkijk vind ik het fenomenaal dat ik het zonder verdoving heb kunnnen/moeten doen, Roxanne op de wereld helpen. Het is een prestatie waar ik best wel trots op ben. Ik had het allerminst verwacht om dit te moeten doen, echt verdoving was meer dan welkom geweest, maar ik vind het geweldig van mezelf dat het zo gelopen is. In een achterafbeweging uiteraard! MIjn kleine lieve trolletje is er gewoon.
Ik denk dat ik het zo bijzonder vind, de bevalling zonder verdoving, omdat er weinig natuurlijks is geweest aan haar verwekking. Veel klinischer en liefdelozer kan het haast niet: Eicellen oogsten in een OK, injecteren met een zaadcel in een petrischaaltje, hop de broedstoof binnen en 5 dagen latern met een pipetje terug in de baarmoeder. En dan hopen en duimen maar... En net om die reden zat ik er ook wel mee dat het waarschijnlijk op een keizersnede zou uitdraaien (door mijn fibromen) want dan is ook haar geboorte een heel klinisch en onnatuurlijke aangelegenheid. Ik had het gevoel dat er mij heel wat zaken werden "ontnomen" op deze manier. Het was een innerlijke worsteling waar ik weinig woorden aan heb kunnen geven gedurende mijn zwangershap. Maar nu alles achter de rug is en het anders is gelopen dan ik vreesde (gelukkig maar!) is er wel ruimte om daarover te praten en over na te denken. Ik heb echt een zotte prestatie geleverd! En ik ben best wel trots op mezelf ;)
(Begrijp me niet verkeerd, alle begrip en uiteraard respect voor de vrouwen die wel tijdig een ruggeprik toegediend krijgen! Ik was ook een van jullie -in mijn hoofd- maar door de weeenstorm lagen de kaarten anders. Het was buiten mijn wil om dat er geen verdoving werd toegediend.)
Maar ik ben nu heel erg blij dat het zo gelopen is en dat ik het wonder van de geboorte echt heb mogen meemaken. Gewelidg vind ik het!
Toen Roxanne geboren was en ze dat kleine hulpeloze wezentje op mijn buik legden was ik helemaal overweldigd. Ik weet zelfs niet of ik haar uberhaupt heb aangeraakt. Het was jammer dat ik geen huid-op-huid-contact kon hebben met haar omdat het allemaal best wel hefitg was geweest en ze even een kickstart nodig had. Ik weet niet of het geholpen had om de overgang te maken voor mezelf. Want toen ze haar in de couveuse naar mij toerolden kreeg ik mezelf niet zover om haar aan te raken. Ik moest even wennen aan het hele idee dat het kleine mensje dat daar lag echt van mij was! En dat ik "mama" was geworden... Het gevoel van liefde overspoelde me niet meteen. Ik moest nog bekomen van alles wat er was gebeurt en even tot mezelf terug komen. Het heeft wel een poosje geduurd voor ik er helemaal bij was.
Er is ook zoveel gaande de uren die volgen op een bevalling... De nageboorte, genaaid worden, Roxannen in de couveuse, iets proberen te eten en wat op krachten komen, bekomen van de hele bevalling, checken bij dokter en verpleegkundigen of alles wel echt OK is met mijn dochter, naar het toilet hobbelen en voelen hoe alles precies bont en blauw is geslaan down there, het verlangen om te kunnen en mogen douchen, tot het besef komen dat ze er eindelijk echt echt echt is die dochter van mij, naar de kamer worden gebracht daar zaken installeren, de belangrijkste mensen op de hoogte brengen (mama, meter en peter, vriend van de zus, tanteke en familie,...), de kersverse oma die op bezoek komt, vroedvrouwen die nog wat verzorgingswerk komen uitvoeren, douchen, iets eten, Roxanne moest dan ook nog even geprikt worden in het handje dus gingen ze met haar op de wandel, bevallingsverhaal vertellen aan de Oma, eerste flesje geven aan Roxanne, de eerste foto's trekken, confrontatie met jezelf in de spiegel na de bevalling en die bolle buik die floeps verdwenen is,... Veel op erg korte tijd om te verwerken en te ondergaan. Het echt contact-moment was er pas s'nachts, toen iedereen naar huis was en het enkel Roxanne en ik was in de kamer. In het schemerlicht van het nachtlamje maakten we contact met elkaar. En kon ik even de tijd nemen om haar te bekijken en te knuffelen. Even het moment stelen om elkaar te ontmoeten. Prachtig! Toen overviel het me allemaal wel heel sterk ineens en heb ik enkele traantjes gelaten. Van geluk en verwondering en vertedering maar toch het waren tranen... ZE IS ER GEWOON!
