9u55
Vandaag is het dan zover, mijn eerste inseminatie. Vanaf vandaag kan alles helemaal anders worden. Vanaf vandaag kan ik zomaar zwanger zijn. Een heel leuke gedachte waar ik vooral bijzonder gelukkig door ben. Het voelt zo goed. Alles is goed. Ik heb er vrede mee. Alles is zoals het moet zijn, voor mij dan.

Ik ben niet zozeer zenuwachtig, vreemd genoeg. Ik ben vooral opgelucht en vrolijk. Alles komt goed. :)
"Als het niet gaat zoals het moet dan moet het maar zoals het gaat" is een zinnetje dat al veel in mijn hoofd heeft rondgedwarreld.

18u30
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen was ik vrijwel meteen aan de beurt. Ik werd door de dubbele deur geloodsd en naar een kamertje helemaal achterin de gang gebracht. Daar mocht ik me omkleden en even wachten. Gewoonte gewijs stond ik al snel zonder enige géne in mijn blote poep en probeerde het me comfortabel te maken in de gynaecologenstoel. Die beugels bleken verdomd handige armsteuntjes te zijn ;) Toen de verpleegster na een 10-tal minuutjes binnenwandelde schrok ze wat omdat ik al helemaal "up and ready" was en he toch nog even zou duren eer de doker kwam. Ik mocht mjn slip terug aantrekken (dat praatte net ies vlotter) en we overliepen het medicatieschema nog eens (c.lomid, pregnyl-shotjes en ustrogan-tabletjes) om zeker te zijn dat er geen foutjes waren ingeslopen. Toen verdween ze nomaals uit mijn kamertje met de boodschap: "ik ga om het sperma, het ligt klaar" Echt een heel vreemde boodschap :D

Ik las op mijn gemakje nog wat verder in mijn Libelle toen plots een hele ecuipe mijn kotje belegerde: Dokter Decleer, de verpleegster die ik al kende en nog een verpleegster. Vrolijk keuvelend over een aanstormend dieet van een van de verpleegsters ontdeed ik me opnieuw van mijn onderbroek en probeerde ik me wat fatsoenlijk in die gynaecologenstoel te positioneren. Voor ik het goed en wel besefte was Dokter Decleer al druk in de weer met een -naar mijn aanvoelen - gigantisch speculum (eendebek) en net toen ik dacht dat het echt niet meer kon zijn van de pjn en ik hem ging vragen om daar toch iets aan te doen (een kleiner exemplaar gebruiken ofzo) was de hele ingreep al voorbij.

Ik kreeg mijn slipje over mijn voeten geschoven en mocht het gelukkig wel zelf  aandoen en nog een minuutje of 5 blijven liggen.
Ik informeerde even of het normaal was dat het toch wel pijnlijk was die eendebek en dat ik al menig onderzoek heb gehad (inclusief zo een marteltuig) maar dat het deze keer toch écht wel een marteling was. Bleek dat bij een uitstrijkje nemen gemakkelijk een klein exemplaar kan gehanteerd worden maar voor insemanitie is een groter geaval nodig omdat de baarmoedermond goed zichtbaar moet zijn zodat de dokter het sperma goed kan injecteren IN de baarmoeder, dus voorbij de baarmoedermond. Das al een hindernis minder dat de zaadcellen moeten overwinnen.
Omdat het in functie was van een eventuele zwangerschap kon ik er wat meer vrede mee nemen maar ik kijk toch niet meteen uit naar een volgende ronde.Toeme toch! 

Nog snel een afspraak voor een bloedafname (22 april) voor het al dan niet bevestigen van een eventuele zwangerschap en mijn eerste poging is officieel achter de rug! Nu kan ik enkel nog goed zorg dragen van mijn lijveke, duimen, hopen en er niet al teveel mee bezig proberen te zijn. Een hele opgave ;)

De hele dag wel nog en opgeblazen gevoel gehad en soms wat venijnige pijntjes ter hoogte van mijn eierstok. Dit is normaal, is een gekende bijwerking van de pregnyl. Dus niet iets waar ik me zorgen om hoef te maken maar aangenaam is dat nu ook weer niet.

Met een vriendin een museumbezoek gehad deze namiddag en een gezellige babbel in het museumcafé. Zij weet niet af van het hele baby-plan dus wel leuk om over totaal andere zaken te kunnen praten :) En mijn gedachten dan ook in een andere richting te kunnen sturen.
De komende 2 weken zijn er heel veel leuke dingen gepland (massage, dagje Antwerpen, paar keer gaan eten met vrienden, meisjesweekend, mini-festivalletje) en ook nog heel wat werken. Ik hoop dat de wachtweken draagelijk zijn ;)
En dat mijn lijf zijn volledige medewerking verleent en of zwanger wordt of z'n gewone cyclus volgt en mijn geduld dus niet onnodig op de proef stelt.
Duimen maar!
 

Kan mezelf wel voor de kop slaan!
Gisteren kocht in het Kruitvat een zwangerschapstest onder het mom "Je kan het maar in huis hebben, je ben hier nu toch" en ik nam mezelf heel plechtig voor om ten allervroegste donderdag (morgen dus!) of zelfs pas vrijdag (de effectieve test-dag) te plassen op dat staafje. WAAR ZAT IK MET MIJN GEDACHTEN :-D? ?

Uiteraard was ik deze morgen net iets te enthousiast in de weer in mijn blauwe badkamer met een potje, mijn pipi, een pipetje en een test! In de 5 minuten (5 eindeloze minuten!) dat ik moest wachten om de test af te lezen maakte ik snel een pannenkoekenbeslag voor mijn ontbijt. Een verwenontbijtje hoort er bij op mijn vrije dag dacht ik zo. Exact 5 minuten nadat ik met de nauwkeurigheid van een chemicus 4 druppeltjes urine had laten druppelen op te test keek ik er opnieuw naar en wat zag ik?
Een vage, lichte streep! Maar wel een streep! Ook al is ze vaag en licht... Het was een streep!
Maar... omdat ik te vroeg getest heb kan het nog alle kanten uit. Uiteraard :)
Het kan nog een restant zijn van de pregnyl-shots die het HCG-hormoon bevatten, mijn laatste shot is nu 9 dagen geleden dus het KAN zijn dat het nog een restantje is. Het KAN ook een erg prille zwangerschap zijn. Eigenlijk ben ik met deze test niks wijzer geworden. Of mijn HCG-gehalte is te laag omdat de pregnyl bijna uit mijn lichaam is of mijn HCG-gehalte is nog te laag om een goed resultaat te geven omdat het een nog erg prille zwangerschap is.

Ik raadpleegde Dokter Google even en ook die bracht geen duidelijkheid. De enige boodschap is dat ik moet wachten :)
Bij onduidelijke testen (hoera, ik ben niet de enige die te vroeg test!) zit er niks anders op dan je lijf nog even de tijd geven en 48u laat opnieuw een test te doen.
Vrijdag (mijn eigenlijke test-dag) zal ik me nog even terugtrekken in de badkamer met mijn mini-laboratorium in de hoop dat er iets meer duidelijkheid te bespeuren valt en trek ik meteen ook naar Dr Decleer voor een bloedtest.
Spannend :)

Maar het is leuk spannend. Het is een gekke, kriebelende, springerige soort stress :)
En het maakt me ook blij!  Nu een zwangerschap effectief werkelijkheid  kan zijn voel ik alleen maar blijdschap en vreugde. Geen twijfels meer, geen verlammende angst. Alleen maar vrolijkheid en leuke spanning.
Nog maar eens het bewijs dat dit echt wel mijn keuze en ook de goede keuze is voor mij.
Heerlijk :)
 

Ik heb mezelf kunnen inhouden en de donderdag heb ik dan geen test gedaan.
Vrijdagochtend 22 april (de dag dag van de bloedtest) was ik wel weer aan de slag met het mini-labo en de test bleef deze keer spierwit.
Er was dus geen twijfel mogelijk, ik ben niet zwanger. De eerste poging is dus niet gelukt.
Dit bracht me heel even een klein beetje uit evenwicht.  Een uurtje of 2 was ik toch wat droef omdat het toch iets is waar je heel erg naar uitkijkt ... En zeker door die semi-postieve test van woensdag was de hoop een beetje concreter geworden. En blijkt het toch niet gelukt te zijn.

Het consult bij Dokter Decleer was kort en krachtig. Na 10 minuutjes stond ik reeds terug buiten met een voorschrift voor c.lomid (als het negatief zou zijn) en utrogestan (als het positief zou zijn) en een blad voor het labo voor mijn bloedanalyse. In de wachtrij van het labo had ik wel 2 toffe gesprekken met wensmama's. Een vrouw was al meer dan 1 jaar aan het proberen om een kindje te krijgen met haar man maar helaas zonder resultaat. Een andere  alleenstsaande vrouw was net aan haar eerste ronde IVF begonnen na 6 mislukte IUI's. Het was wel een verademing om nog eens in contact te komen met "echte" vrouwen (en niet op forums) en hun verhaal eens te beluisteren en vooral ook hun vechtlust en hoop te horen. En te zien. Het waren ondanks de niet zo leuke berichten twee erg deugddoende ontmoetingen.

S 'avonds stond Dokter Decleer op mijn voicemail om mijj mede te delen dat de test negatief was en we de volgende ronde dus moeten opstarten. Ik mocht dan ook officieel stoppen met de utrogestan-bolletjes en het wachten op mijn regels kon beginnen...
Normaal ben ik STIPT op tijd, heb ik een perfecte cyclus van 28 dagen... En nu... nu uiteraard niet. Dit utrogestan zorgt ervoor dat de baarmoeder niet meteen het signaal doorkrijgt dat het mag "loslaten", dat er geen vruchtje is. Door de hoge dosis progesteron is mijn baarmoeder een beetje in de war en houd ze koppig alles bij zich. Pas 5 dagen later zijn mijn regels dan toch echt doorgekomen. Met belachelijk veel krampen helaas.

Ondanks de krampen en de pijn ben ik wel blij dat ze er zijn :)
Vrijdag starten met het slikken van de c.lomid zodat mijn eicellen een groeispurtje krijgen en hopen maar dat er deze keer wel een winnertje tussen zit.
Mijn volgende afspraak is  op woensdag 4 mei voor de eerste echo.

Gezwind op naar de volgende ronde!
 

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...