Ik geniet ENORM van het mama-zijn! Vind het fantastisch om mijn klein trolleke erbij te hebben en naar haar te kunnen kijken. Zo mooi, zo perfect, zo helemaal af... Zo helemaal van mij! De tranen prikken soms in mijn ogen als ik gewoon naar haar kijk. En geloof me, ik kijk ontzettend veel naar haar. Kan er mijn ogen haast niet vanaf houden, zo ontzettend mooi vind ik haar! En dat heb ik gemaakt, in 9 maanden tijd heb ik dat bundeltje liefde gewoon gemaakt. Hoe ongeloofelijk is dat...  Ik kan het nog altijd niet vatten. Ik weet het ,ik val in herhaling maar het is zo on(be)grijpbaar. En zo wonderlijk!

Aangezien ik bijzonder kwiek en monter ben en erg goed te been besloot ik al gauw om de wijde wereld in te trekken. Roxanne kan niet vroeg genoeg leren genieten van het schoon leven ;) Het was wel even erg confronterend toen ik de eerste keer langs het water wandelde in de Groendreef met Roxanne in de kinderkoets... Toen overviel me opeens het keiharde besef dat ik het écht aan het doen was! Dat ik écht alleenstaand mama was geworden en dat ik nu met mijn eigen dochtertje in de kinderkoets rondwandelde. De kinderwagen die ik vorig jaar in september/oktober had gekocht in een vlaag van protest. Omdat het weer niet gelukt was en ik het zo ontzettend beu was om geld te pompen in iets dat geen succes had. Ik wou iets duurs kopen dat mijn kinderwens concreter maakte; Een kinderwagen! Want ooit, op een dag, zou daar MIJN kindje inliggen.  En opeens was die dag er echt. Opeens lag daar ECHT mijn kindje in, mijn grootste verlangen... Een emotioneel zwaar maar ontzettend mooi moment. Echt met tranen in de ogen de Groendreef afgewandeld maar met trotste rechte schouders en een grote glimlach! Wat ben ik gelukkig! Het is gewoon gelukt! Ze is er!

Ik heb de mama/Oma de eer gegund om Roxanne haar eerste terrasje mee te maken. We hadden afgesproken op het terras van een leuk koffiehuisje dat heel toepasselijk "MA & IK" heette in haar geburen. Dat betekende wel dat de eerste busreis van Roxanne al meteen een feit was :)   Maar dat ging behoorlijk vlot, ik moet nog een beetje behendiger worden in het op en af stappen met zo een kinderkoets maar in sé ging dat erg goed. Eenmaal op het terras aangekomen sprak een vrouw me aan die een tafeltje naast ons zat, of ik haar niet meer herkende... Ik keek een beetje verdwaasd vermoed ik maar toen zei ze "Ik heb je verzorgd, straat 4 kamer 1 he =)" en toen zag ik het! Het was een van de vriendelijke vroedvrouwen uit het ziekenhuis! Supergrappig!  Net een dagje ontslaan en ik was al hop de hort op. Ze stond er toch wel een beetje van te kijken, hoe vitaal en vrolijk ik was, zo kort na de bevalling. En ik moet toegeven dat ik het zelf ook wel verbazingwekkend vind. Ik was voorbereid op een uitputtingsslag, een tranendal, zag mezelf als een hoopje ellende tussen alle baby-spulletjes zitten met de handen in het haar (in extremis he ;) ) maar  ik had niet voor mogelijk gehouden al zo snel terug goed op de been te zijn en te kunnen genieten van dit alles! 
Het terrasje was een gezellige bedoening, ik kwetterde wat over ditjes en datjes en vooral over Roxanne, de kersverse Oma zat dromerig te kijken naar haar kleinkind dat genoot van haar flesje en ik, ik was in opperste staat van gelukzaligheid met mijn tas KOFFIE! Eindelijk kan ik terug voloop genieten van het zwarte goud! Heerlijk vind ik het. Vanaf nu is het atlijd koffietijd!  Na 9 maand complete drooglegging kan ik nu mijn schade inhalen, fantastisch toch!
Alles is terug zoals voor mijn zwangerschap. Ik kan koffie drinken, een lekker biertje degusteren, rondwandelen en niet meer wiebelen, ben vrolijk en gelukkig, ... En dit alles in het gezelschap van mijn eigenste kleine wonder! Heerlijk =)
Alleen fietsen zit er nog niet meteen in... Alles is toch nog wel wat beurs, bont en blauw en erg gevoelig down there.  Maar wandelen is ook leuk! En zeker met zo een vrolijke knalgele kinderwagen! Ik heb al heel wat afgehobbeld de voorbije dagen. Kan er ondertussen echt van genieten. Het overvalt me dan nog af en toe eens, dat ik het écht aan het doen ben. Dat ik mijn droom heb weten te realiseren... Ik ben nog altijd in de gewenningsfase vermoed ik ;) En ik pink nog steeds af en toe een traantje weg als ik op de wandel ben. Van puur geluk, van intense liefde en onmetelijke verwondering.

De zaterdag ben ik langs een vriendin gepasseerd die aan het verhuizen was. Ik had beloofd om te fourieren indien mogelijk dus gewapend met pannenkoeken wandelde ik haar huisje binnen. Daar werd ik en eigenlijk vooral Roxanne overstelpt met "ooooooh's" en"aaaaaah's" en "hoe schattig!"  want uiteraard was daar een grote delegatie van De Liezen aan het werk. Een paar van hen hadden de "mini-lies" nog niet kunnen aanschouwen. Ik wou graag de handen uit de mouwen steken en ook mijn steentje bijdragen aan de verhuis maar dat was buiten de kleine Roxanne gerekend... Onophoudelijk huilen en ook in mijn armen ontroostbaar. Ten einde raad heb ik dan maar de werkzaamheden gestaakt en vertrokken richting huis. Ik was nog geen 3 huizen verder of mevrouwtje was weer de rust en de kalmte zelve. Typisch =) Een beetje teveel prikkels en teveel vreemde mensen vermoed ik voor haar. Dat is dan ook weer de keerzijde van de mooie moederschapsmedaille, je moet ook rekening houden met zo een lief klein trolleke! En kan niet zomaar meer doen waar je zin in hebt.  Het zal toch een aanpassing worden, maar wel eentje die ik met erg veel liefde zal doorvoeren.

Zondag wist de zus/meter mij te overhalen om eens naar t'stad te trekken samen. Gezellig met z't 3-tjes wandelden we naar Gent. Het was leuk om zo een momenten met haar te kunnen delen. En om haar bezig te zien met Roxanne. Zo liefdevol, zo warm en oprecht. Het is ontzettend fijn om mijn zus te hebben. Ze fungeert een beetje als steun en toeverlaat. Zonder opdringerig of controlerend te zijn is ze erg aanwezig in mijn en ook Roxanne's leven. En het doet enorm veel deugd! Ze is er echt voor mij. En dat merk ik in vele kleine en grote dingen.  Wat ik echt fantastisch vind! Het is telkens weer een bevestiging van het feit dat ik er nooit echt alleen voor zal staan. En dat ik altijd op haar kan rekenen. In goede en minder goede dagen.Het is echt hartverwarmend. Ik ben haar ontzettend dankbaar al weet ik dat niet altijd zo goed te uiten.... Ik hoop dus maar dat ze het gewoon "weet".

Ik probeer mezelf echt te overhalen om buiten te komen, om zaken te blijven ondernemen en om niet te vervallen in enkel maar "mama zijn". Het was iets dat ik me had voorgenomen voor én tijdens mijn zwangerschap dus ben ik daar nu extra alert voor. Ik vind het te belangrijk en wil niet aan mezelf voorbij gaan. Uiteraard niet tot in het oneinidge en Roxanne zal altijd op de eerste plaats komen. Uiteraard.  Maar een gelukkige mama is dé voorwaarde voor een gelukkig kind. Dus daar zal ik ook sterk over waken. MIjn geluk staat hoe dan ook erg centraal in ons leventje. Ik kan mijn dochter niet gelukkig maken als ik zelf ongelukkig ben, daar ben ik stellig van overtuigd. En het zal in golven gaan en er zullen echt momenten zijn dat ik het allemaal niet meer weet maar dan moet ik proberen om mezelf terug snel op de rails te krijgen. En dat kan ik niet alleen. Ik heb daar vrienden voor nodig. En die moet ik in ere houden en ook voldoende aandacht en liefde schenken. Ik wil niet in mijn cocon kruipen met mijn klein pateeke. Ik wil de wijde wereld in met haar en het geluk blijven vinden.
 

De tranen prikken al achter mijn ogen als ik er nog maar aan denk om hierover een stukje te schrijven. Het is een verdriet dat ik niet goed heb weten in te schatten. En eentje dat mij nu te pas en te onpas kan overvallen. Het is een erg onverwachts gemis. En dat zorgt er ook voor dat ik het lastig vind om erover te praten want ik heb de tijd nog niet genomen om het vast te pakken, om het te onderzoeken en om het betekenis te geven voor mezelf. Maar ik "mis" mijn papa. En ik zet heel bewust de "mis" tussen aanhalingstekens want het is niet echt een gemis, het is eerder een vreemd gevoel. Een "verdorie zo jammer dat hij dit niet meer heeft mogen/kunnen meemaken-gevoel" en het doet me meer wankelen dan ik had gedacht.
De mokerslag kwam er op het moment dat ik bij een vriendin was om haar even te helpen bij haar verhuis. Samen met Roxanne was ik op bezoek gegaan en ik had versgebakken pannenkoeken meegebracht. Een van haar vrienden, een iets oudere man (allé ik denk begin de 50 ;-) ) was daar ook lustig aan het werk.En hij kwam ook even naar mijn kersverse dochter kijken (Roxanne was toen exact 6 dagen oud) en toen hij haar naam hoorde sprak hij dat op een heel "oude-rocker-manier" uit, met zo een snedige stem en een kwinkslag van het hoofd... En opeens hoorde ik mijn vader! Het was de reactie die ook hij zou geven toen hij haar naam zou horen. Het bracht me echt even volledig van slag. En opeens was het daar, een golf van verdriet.  Ik heb het weggeslikt, weggeduwd met man en macht. Ik wou dan en daar niet in elkaar zakken. Maar het was toen dat ik besefte hoe aanwezig de pijn nog is en hoe groot de wonde.

De komst van Roxanne is daar op een haast onlosmakelijke manier verbonden met zijn overlijden... Het is best overweldigend op dit moment. Op donderdag 8 december heb ik de terugplaatsing gehad van de cytoblast die uiteindelijk tot Roxanne zou uitgroeien. Vrijdag 9 december was ik terug in het Jan Palfijn om de opname van mijn vader te regelen in de paliatieve eenheid. Zondag 11 december werd ik terug op het 8e verwacht voor een controle van mijn bloed om te kijken of mijn hormonen goed bleven en ben ik NIET langs gegaan bij de papa omdat ik die 2 zaken strikt gescheiden wou houden. En op maandag 12 december kreeg ik omstreeks 9u30 telefoon van de paliatieve eenheid om te melden dat mijn papa zou overlijden die dag. Dus stond ik daar terug om een paar slopende maar hartverwarmende uren later definitief afscheid te nemen van mijn vader. Ik heb hem niet meer gesproken, hij is niet meer bij bewustzijn geweest... Heb hem wel verteld dat hij voor 0,001´% Opa was omdat ik bezig was met de behandeling. (Hier wist hij helemaal niks vanaf) maar ik heb geen idee of hij het nog effectief gehoord heeft. Het was wel belangrijk voor mij om dat te kunnen vertellen aan hem. Ook al voelde het erg vreemd om het hem zo te moeten vertellen, zonder enige reactie teurg te krijgen. Wie had ooit kunnen denken dat het ook effectief zou lukken? Net dan... net in die week? Na al die pogingen lukt het EINDELIJK in de week dat mijn papa komt te overlijden. Die week na zijn overlijden is echt in een waas aan mij voorbijgegaan, ik bracht op haast automatische piloot de vuile utrogestan-bollen in op de gezette tijden maar een zwangerschap was op dat moment niet echt prioriteit nummer 1 in mijn hoofd... in tegendeel zelfs! Het geloof dat het deze keer zou lukken was ontzettend ver te zoeken. Op  zaterdag 17 december zat ik tjokvol van de hormonen dan in de kerk van De Pinte om voor de laatste keer afscheid te nemen en dronk ik ter ere van mijn papa een slechte pint (Romy Pils dan nog!) met een klein schuldgevoel want ja... ik had wel een terugplaatsing gehad. Om dan op dinsdag 20 december met stijgend ongeloof en een nog grote verbazing te blijven staren naar de plastic staafje waar ik al 6 keer niks nadda noppes op had zien verschijnen en waar nu zowaar 2 streepjes op stonden! ZWANGER! Ik was zwanger!!!!
Verdriet en opperste geluk hebben nog nooit zo dicht bij elkaar gelegen...
(In een notedop nog even samengevat hoe die week er heeft uitgezien)

Ik heb nooit echt de tijd gemaakt/gevonden/gehad om lang stil te staan bij het verdriet rond mijn papa. De angst om dit vruchtje kwijt te raken overheerste de eerste ellendig lang durende 12 weken,iedere echo ging ik ik met een bang hart tegemoet. Het verdriet van een miskraam kon ik er dan echt wel niet meer bijhebben. Ik hield mezelf met heel veel moeite samen en het mag een wonder heten dat ik niet in elkaar ben gezakt, want het was wel heel intens allemaal. Ik wist dat deze zwangershap niet fout mocht gaan of dat de gevolgen voor mij persoonlijk wel groot zouden zijn. Ik was op, ik was leeg en ik was bang. Deze zwangerschap MOEST gewoon goed gaan! Ik had het echt nodig. Eenmaal ik die magische 12-weken grens bereikt had kon ik al iets opgeluchter ademhalen (Eind Februari '1)
Maar het appertement van de papa moest dan ook nog leeggehaald worden.En omdat ik dan al thuis zat van mijn werk kwam dit er onherroepelijk bovenop. Bijna zonder emotie toe te kunnen laten heb ik daar bergen werk verzet samen met de zus. Zijn kasten leeggehaald, zijn kledij opgeborgen, zijn spullen gesorteerd...Zijn leven ingepakt in dozen. Zijn bestaan weggeveegd. Meubeltjes naar de kringloopwinkel gebracht. Appartement helemaal gepoetst en uiteindelijk de deur dichtgetrokken. Alsof hij er nooit geweest was. Een leven kan je dus zomaar uitwissen... En ondertussen was ik bezig met een nieuw leventje te maken,diep vanbnnen in mijn buik....

Maar ook de mama maakte een grote oversteek en verliet haar huis in De Pinte om in en leuk appartement in Gent te komen wonen. Door haar gezondheidsproblemen was ze niet in staat om deze verhuis zelf in handen te nemen dus moest ik me hier ook op storten. Deze keer was het mijn eigen leven dat ik in dozen de deur zag uitgaan. Een heel vreemde gewaarwording want het was alsof dat iemand anders was, een andere Alice die daar in dat huis ooit gewoond had. Het was een mengeling van verwondering en nostalgie dat zich meester van mij maakte in die dagen. Wat ben ik ontzettend veranderd! Het was ook wel leuk om mijn eigen baby- en kinderspullen tegen te komen. Sommige dingen heb ik bewust "gered" van een nieuw leven in de kringloopwinkel en staan hier nu in de kamer van Roxanne. Ook boekjes zijn boven water gekomen en ik vind het super dat ik binnenkort de boekjes waar ik zelf uren in rondgedwaald heb kan voorlezen aan mijn eigen kleine pateeke. 

Eenmaal de mama geinstalleerd was in haar nieuw stekje (april '17) moest ik dringnd beginnen met mijn eigen huis want dat was nog helemaal niet baby-proof en ik moest ook daar nog bergen werk verzetten! Opnieuw brak een stresserende en emotionele periode aan waarin ik op korte tijd erg veel zaken rond moest zien te krijgen. Ik pakte heel mijn hebben en houden in in verhuisdozen en plantte deze neer in het tuinhuis. In de logeerkamer boven maakte ik provisoir een living/keukentje om in te leven tijdens de verbouwingen. Deze gingen van start 30 mei 2017 en duurde om en bij de 6 weken... Dus half juli was mijn huisje al iets meer bewoonbaar en zowaar geplakt! Lieve vriendjes zijn komen helpen om het enigzsins bewoonbaar te maken begin augustus. Op dat moment sta ik op 4 weken van mijn bevalling en heb ik nog steeds geen moment rust of tijd gehad om adem te halen. Fysiek eist de zwangerschap steeds meer zijn tol en emotioneel ben ik een beetje uitgeput. 

En dan... dan is Roxanne er! Een levensveranderende gebeurtenis. En ik, ik heb niet de tijd gehad om stil te staan bij andere ingrijpende gebeurtenissen. Al die tijd heb ik maar doorgedaan, Vond ik de pauzeknop niet. Ik keek zou ontzettend uit naar de komst van mijn kindje, dat nam alle nog beschikbare mentale ruimte in beslag (en dat was niet zo heel veel meer naast alle andere beslommeringen) dat ik het verdriet gewoon aan de kant heb geschoven. En nu alles min of meer op zijn plooien valt komt dat keihard op de proppen. Het kan me echt overspoelen. En ik weet niet goed hoe er mee om te gaan..  Hoe hier woorden aan te geven. Ik wil de 2 zaken niet al te veel met elkaar verweven maar ergens zijn ze dat wel. Het is zo nauw op elkaar betrokken dat het bijna onmogelijk is om dit 2 levensverandere gebeurtenissen los van elkaar te zien.
Ik had Roxanne zo graag voorgesteld aan haar Opa. Ik had zo graag zijn reactie gehoord op mijn grote aankondiging. Zou hij het goedkeuren?Zou  hij trots op me zijn? Zou hij blij zijn? Zou hij fier zijn op zijn "Biekske" en op zijn kleindochter? Ik had hem zo graag met hem in zijn handen gezien.De schittering in zijn ogen...  Het doet me echt pijn dat hij er niet meer is om dit allemaal mee te maken. En te weten dat ik zo dichtbij was... Dat wij er zo dichtbij waren. HIj had het einde van mijn zwangershap zeker niet gehaald, zijn lichaam was op en hij was moegestreden. Maar ik had hem eigenlijk zo graag verteld dat ik zwanger was. Gewoon om zijn goedkeuring ergens te krijgen. NIet dat ik dat echt nodig heb maar nu blijft het zo wat gissen naar hoe hij zou gereageerd hebben. Het blijft een vraag die ik nooit zal kunnen beantwoorden.

Het was ook anders geweest denk ik moest de behandeling pas een maand of een paar maanden later gelukt zijn. En het niet zo op elkaar was gevallen met de dood van mijn papa. Nu was het echt een kwestie van dagen... 8 dagen om precies te zijn. Was het een andere poging gelukt dan was het verdriet en het gemis ook groot geweest, ontegensprekelijk, maar niet zo rauw en intens als nu. Het hakt er allemaal erg op in deze dagen. Er is mentale ruimte om de gebeurtenissen van de afgelopen maanden eindelijk aan te pakken. De hele zwangerschap lang was ik vooral bezig met Roxanne en was ik erg bang om haar kwijt te raken of om te horen te krigen dat er iets grondigs mis was. Dat slorpte heel wat energie op. Maar nu is ze er eindelijk, en ze is gezond en wel. Helemaal perfect! Ze ligt hier nu gelukzalig naast mij in haar park te slapen. Wat ben ik trots! Er valt echt een gigantisch rotsblok van mijn schouders. Maar dat rotsblok hield ook heel wat andere potjes gedekt... Die nu ten volle kunnen uitbarsten. En dat is vermoeiend. En emotioneel. Het is echt een zoektocht naar de juiste woorden om dit goed te kunnen vertellen. Om de pijn en het gemis juist te kunnen kaderen. Vooral voor mezelf. Zodat ik zelf goed begrijp wat er in mijn hoofd en hart leeft en welke zaken ik nog moet aanpakken.  Maar het is goed om te tranen te laten vloeien en om de pijn zijn weg te laten zoeken. Het komt wel goed =)
En het is een ontzettend rustgevende gedachte dat met Beth (de vriendin van mijn papa) vlak voor zij gestorven is het leuke nieuws van mijn zwangerschap nog heb kunnen delen. Zij gelooft dat ze mijn papa nog ging zien na haar dood en dan kan ze het met hem delen. Daarom heb ik haar ook in primeur de namen verklapt. (Ik wist toen nog niet of Braambesje een jongen of meisje was). Voor mij is mijn papa nergens meer, dood is weg. Er is ook geen plaats waar ik naartoe kan trekken om Roxanne te "tonen" en aan zijn graf ben ik helemaal niet graag. Maar het was heel belangrijk voor mij om het met Beth te kunnen delen. Op 9 maart '17 is zij rustig ingeslapen op eigen verzoek. Ik hoop dat hem daar ergens kan opvissen en dat ze samen kunnen klinken op de geboorte van Roxanne. Ik denk dat ik het nog lastiger zou hebben als ik Beth niet had kunnen vertellen over mijn kleine trollemie. Nu kan ik me een beetje troosten met de gedachten dat hij het heel misschen toch noig ergens heeft gehoord. Het was een kans die ik moest benutten. En het deed ook deugd om het met Beth te kunnen delen. Hoe onwerkelijk het ook was, (4 dagen voor haar overlijden ben ik langsgegaan om het met haar te kunnen delen) maar het was nodig. Het voelde "nodig". En het is echt een troostrijke gedachte. Eentje waar ik me aan kan optrekken als het echt lastig wordt.

Ik heb 1 "tastbaar" iets dat naar mijn papa verwijst en dat is een zilveren houten hartje. Ik heb zo eentje ook in zijn urne gestopt en die dus meebegraven met hem.Dat zilveren hartje is subtiel aanwezig hier in huis en het ligt ook bij de levensboom van Roxanne (haar doopsuikerdecoratie) en was ook mee in het ziekenhuis.  Het maakt de afwezigheid van mijn papa minder heftig omdat hij er voor mij wel een klein beetje bij is. NIet letterlijk he maar door dat hartje voelt het alsof hij ook beetje erbij bij. Misschien een beetje "stom" maar voor mij werkt het =) Gek om te merken hoe sommige zaken haast onbewust of in een vreemde zijnstoestand heb gedaan waar ik nu erg veel aan heb. Alsof ik enkele reddingsboeien heb ingebouwd om mij aan vast te klampen als het water in mijn gedachtenstorm te woelig wordt.


 

Phoe... de gebroken nachten beginnen zijn tol te eisen. Ik merk dat mijn draagrkacht minder is en ik erg emotioneel rondhobbel. Het zijn ook nog steeds erg drukke dagen met bezoekjes van vrienden, afspraken her en der en dingen om te regelen. Mijn "To-do-lijstje" groeit elke dag maar iets afstrepen.. Ho maar! Het lijkt alsof ik niks gedaan krijg de laatste dagen. Roxanne heeft ook meer en meer last van huilbuien en word graag gedragen. Op dit moment zit ze in haar draagzak stevig tegen mijn buik aangesnoerd in de hoop dat ze wat langer dut en ik toch de tijd vind om mijn gedachten wat te ordenen =). (En met wat geluk ook mijn huis straks!) Want het is best wel pittg zo een kleintje in huis... Zeker als dat huis nog niet echt helemaal afgewerkt is en vooral de keuken meer op een chirokamp lijkt dan wat anders (afwassen gebeurt in een teiltje met water dat word opgewarmd in de waterkoker, ik loop meerdere keren per dag naar buiten om vuil water weg te gieten, koken doe ik op 2 kleine vuurtjes, flesjes afwassen is in een speciaal emmertje,...) het is met momenten echt een uitdaging om het rond te krijgen.
En dan zijn er ook momenten dat ik een partner mis... Heel banale zaken kunnen dat gemis opeens erg voelbaar maken. Ik die graag een douche wil nemen maar daar de tijd niet voor vind omdat Roxanne te pas en te onpas aan het huilen gaat. Of snel even naar de bakker lopen om een brood zit er ook niet in want Roxanne moet mee en een slapende baby maak je niet graag wakker. De afwas die zich opstapelt omdat ik met Roxanne op mijn arm door het huis wandel in de hoop haar stil te krijgen. De zoveelste nachtvoeding die ik moet geven (Geld zou ik geven voor nachtje doorslapen! Want de laatste 2 maand van mijn zwangershap was het ook een illusie om nog een nacht echt goed te slapen). Overal en atlijd moet dat kleine meisje mee met mij. Ik kan ze niet zomaar eventjes bij iemand laten want ja... er is niemand! En omgekeerd kan ik ook aan niemand vragen om die kleine klusjes even snel op te knappen want hé.. er is niemand!

Uiteraard zijn mijn vrienden, zus en mama bereid om te helpen en mag ik hen ten alle tijd vragen om een helpende hand te reiken aar het zijn vaak dagdagelijkse beslommeringen. Gewoon praktische zaken waar ik tegenaan loop.Soms wel frustrerend! Het feit dat ik nog altjd niet kan fietsen is ook best wel lastig. (De vrouwelijkheid is nog altijd niet helemaal op haar plooien na die bevalling...) want dat betekend dat ik alles te voet moet doen. En dat tempo ligt nu niet beduidend hoog =D Zo word naar de winkel gaan een tijdrovende bezigheid want dat moet vrij regelmatig gebeuren (ahja ik kan niet zoveel meenemen in 1 keer) en toch een hele onderneming keer op keer. Het is vaak een kwestie van plannen en van zoeken naar een fijn evenwicht.
Ik ben zeker niet te beschaamd om hulp te vragen, absoluut niet! Maar het is soms ook zo allesomvattend maar ook net zo banaal dat het niet gemakkelijk is om specifiek hulp te vragen. Het zijn echt moment-opnames; Ik wil dat er DAN iemand mijn afwas zou kunnen doen. Of dat er juist DAN iemand mijn was zou kunnen opplooien. Of mijn bed opmaken. Of even naar Roxanne wil kijken zodat ik toch op z'n minst kan douchen zonder dat ik met gespitste oren sta te luisteren of ze de longen niet uit haar tere lijfje krijst.
Het is dus een zoeken naar een balans. En ik vind die wonderwel vaak snel maar er zijn ook momenten dat ik gewoon de boel de boel laat en in plaats van naar de winkel tracht te gaan een pizza laat leveren, de afwas gewoon laat staan tot de volgende dag, de was nog een dagje langer op het rek laat hangen, ... Tot ik opnieuw de kracht heb gevonden om het evenwicht te herstellen en de zaken weer kan aanpakken.

ik merk dat ik er vrij rustig onder blijf, onder de grote omwenteling. Ik probeer het ritme van mijn kleine trollemie te volgen zonder aan mezelf voorbij te gaan. Ik blijf aandacht besteden aan hoe ik eruit zie (Ik kan EINDELIJK terug mijn kleedjes aan, zo fijn!) en vind het belangrijk om proper gewassen en met een tikkeltje make-up (om de wallen te verbergen haha) onder de mensen te komen. Want zoals ik me had voorgenomen wil ik dat mijnleventje verder blijft kabbelen, ondanks de komst van mijn kleine meid. UIteraard ben ik bereid om rekening te houden met haar maar mijn geluk staat voorop. Een gelukkige mama is een voorwaarde voor een gelukkig kind. En ik word nu eenmaal gelukkig van sociaal contact, van zaken ondernemen, dagtripjes, gezelligheid opzoeken in de stad,... En ook al is het niet altijd even gemakkelijk om die zaken te blijven doen ik wil het wel heel graag. Roxanne heeft recht op een gelukkige mama en ik heb recht op mijn eigen leven waar ik volop van kan genieten. Het moederschap moet niet als een molensteen om mijn nek komen te hangen maar net een verrijking zijn.

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...