Ik heb er een vreselijke nacht opzitten! Echt amper geslapen, veel liggen woelen, draaien en keren. En neen, niet omdat dochterlief nachtelijke hongertjes had (of toch niet meer dan anders) maar omdat ik geen innerlijke rust vond. Ik was helemaal opgedraaid, echt over mijn toeren gisteren. Het was een drukke dag geweest met een "verplicht" bezoekje aan de oudster meter en dat had me echt compleet leeggezogen. En tegelijk ook zo vreselijk onrustig gemaakt.
Waar ik het zo lastig mee had was de onuitgesproken verwachting die leeft bij de tantes om nauw betrokken zijn op het leventje van Roxanne maar daar zelf weinig echt inspanning voor willen leveren. (Ik stel het nu wel wat cru maar het is moeilijk om het goed te kunnen vastpakken)
Maar een heel concreet voorbeeld: Meter Coco belt mij de zondag op om te vragen hoe het is met het kindje en of ik niet langskom. Ik was op weg naar Utrecht voor een relaxt dagje uit dus dat ging niet. Maar woensdag (gisteren dus) was ze wel thuis, dan was ik meer dan welkom. Ik stemde toe met deze afspraak zonder een blik in mijn agenda te werpen wat ik niet had mogen doen maar allé kom. Maandag en dinsdag waren erg drukke dagen met verschillende afspraken en dingen die ik moest geregeld krijgen. Ik kampeerde ook een hele namiddag in de IKEA om mijn keuken te bestellen en had echt het gevoel dat de dagen "in a blink of an eye" voorbij vlogen, echt alsof een dag gaan 24u meer heeft! Op die bewuste woensdag blijkt een vriendin uit Brussel in Gent te vertoeven en die wil ook graag een tasje koffe met ons drinken dus ik maak nog een pitstop voor een heerlijke koffie en een toffe babbel. De locatie kies ik zorgvuldig uit zodat ik vlotjes op de bus kan stappen naar De Pinte.  Zo gezegd zo gedaan, ik had gepland om slechts een uurtje ofzo langs te gaan bij de Tantes want s'avonds verwachtte ik nog een vriend die mijn trolletje nog es wou bewonderen. Het was een drukke dag maar ik had het goed gepland en het was haalbaar.
Maar...Dat was buiten de tantes gerekend. 3u heb ik daar gesleten! 3u!!!!! En het was alsof ik helemaal was verdwenen, alles stond in het teken van Roxanne. Het lukte me niet om het gesprek op iets anders te brengen; laat staan om mijn dochter zelfs maar even vast te houden of richtlijnen te geven. Trotse meter Coco wandelde fier achter de kinderwagen naar haar zus die wat verderop in de straat woont, daar een tas koffie gedronken en Roxanne tsjokte gelukzalig aan een flesje. Ik begon aan te geven dat ik bijna ging vertrekken want het was toch wl een hele onderneming met de bus en de tram en met zo een klein bolleke... Maar dat viel in dovemansoren. Coco wou graag nog even langs het bejaardentehuis passeren waar Tanteke was (om een of andere reden had die niet gewacht tot ik kwam opdagen...) dus wij hup ook nog eens langs daar. De trotse meter was alweer aan de haal gegaan met Roxanne en de kinderkoets. En verkondigde tegen iedereen die het horen wilde dat zij Meter was. Van de mama werd niet gesproken... Ook in het rusthuis zelf kwam ik niet aan bod en zag de kinderkoets de cafetarie doorzweven. Al die oude menskes die boven Roxanne hingen en haar bewonderden; Coco die straalde, Tanteke die wat beduusd op haar stoel bleef zitten, iedereen die Coco veel geluk wenstte... En ik, ik stond er bij en keek ernaar.Ik vermoed zelfs dat niet niemand wist dat ik de mama was. En hé, laten we eerlijk zijn, zonder mij was die kleine meid er niet he.  Enkele pogingen om af te ronden of om Roxanne wat te beschermen voor al die indrukkken draaiden op niets uit. Ik leek echt onzichtbaar. En ik gun het Coco ontzettend maar ze is nog zoooo klein mijn trolleke! En dan al zo... sja...Het was een heel vermoeiend uitstapje dat me tonnen energie heeft gekost maar waar ik zelf helemaal niks aan heb gehad.

Het zegt niets he, dit verhaaltje hierboven. Maar het is voor mijn erg betekenisvol. Ik had/heb het gevoel opeens wat "publiek bezit" geworden te zijn waar heel van verwacht wordt. Zaken waar ik op dit moment niet wil of niet kan aan voldoen. Iedereen wil zo graag Roxanne zien en afspreken en leuke dingen ondernemen. En ik ook, uiteraard, maar het is soms zo ontzettend uitputtend! Echt... het is zo een ommezwaai dat zelfs de simpelste zaken af en toe een opgave lijken, zoals een bus nemen bijvoorbeeld. Het gebroken nachten beginnen ook hun tol wel wat te eisen waardoor ik nogal snel over mijn theewater kan zijn. En ik vind het lastig als ik opeens opga in het decor. Roxanne mag gerust het middelpunt van de aandacht zijn en ik vind het heerlijk om mijn geliefde familie en vrienden haar te zien omringen met tonnen liefde en warmte maar "ik" ben er ook nog steeds. Ik heb ook nog altijd een leven en vanalles te vertellen en er is meer dan enkel mijn lief klein trolleke. Want wees eerlijk,meer dan huilen, pampers vullen en slapen doet die op dit moment niet. Oja, en ontzettend schattig te wezen uiteraard! Maar het is niet dat ik daar uren over kan vertellen of dat het meisje al een heel erg boeiend leven heeft.
Ik weet het, het klinkt allemaal een beetje stom maar tis echt vervelend om opeens compleet te verdwijnen als er een baby is!  Ik waak er bij mijn vrienden sterk over dat ik het even over Roxanne heb en alles wat daarbij komt kijken maar dan heel bewust overschakel op andere onderwerpen en ook  voldoende aandacht heb voor hen en hun verhalen. Zodat mijn leven zich niet alleen maar rond Roxanne afspeelt. Ja, ze is ontzettend belangrijk en ze neemt ongeloofelijk veel ruimte in beslag in mijn hoofd, mijn hart en in mijn leven maar er zijn nog steeds tal van andere zaken die ook nog deel uitmaken van mijn leven en van wie ik ben. Ik ben niet opeens herleid tot "enkel mama" maar er is gewoon een extra laagje toegevoegd. Bovenop al die andere leuke, boeiend, vervelende, gekke laagjes! Maar de vrouw die ik was voor de komst van Roxanne is er nog steeds =) Alleen is die vrouw nu nog een pak gelukkiger dan voorheen! Ik geniet zo van die kleine lieve meid... Ik vind het geweldig om haar mama te mogen zijn! Maar ik wil niet enkel als "mama" gezien worden. Of helemaal niet meer gezien worden!

Ik hoop maar dat het een fase is en dat het snel over gaat zodat de gesprekken terug over iets anders kunnen gaan dan over mijn kleine trol en haar aanwezigheid "normaal" wordt en geen atractie op zichzelf ;) Maar de liefde, warmte, aandacht en bewondering mogen wel blijven *haha*

Vandaag werd ik opnieuw in het Sint Lucas verwacht in het kabinet van Dr Bronselaer. Ook al had ik heel bewust de afspraak in de namiddag gelegd... het was toch een hele klus om op tijd te verschijnen in de wachtkamer! Ik moet nog wat werk maken van een routine of van een schema waar ik me door  kan laten leiden om zowel mezelf als Roxanne op tijd toonbaar te krijgen. Want nu is het soms echt chaos =D  Vooral ons beiden startklaar krijgen is niet evident. Deze voormiddag was mevrouwtje schijnbaar mooi aan het slapen en ik maakte van de gelegenheid gebruik om heerlijk te gaan douchen en dat lijfje van mij nog es goed onder handen te nemen. Tenslotte moest ik met de billetjes bloot en dan is het nog zo fijn als alles "onder controle" is. Maar dat was buiten mijn lieftalllge dochter gerekend... Eenmaal ik de douchekraan dichtdraaide hoorde ik Roxanne de longen uit haar tere lijfje schreeuwen. En aan de dramatishe toon te horen was ze al een tijdje aan de gang... Vlug trok ik mijn badjas aan en een spoor van water achter mij aan trekkend snelde ik naar beneden, daar trof ik dochterlief rood aangelopen en hevig trappelend met armen en beentjes aan in haar park. Gelukkig was ze snel gekalmeerd en terug in dromenland na een lekker flesje melk. Ik terug naar boven in de hoop mijn haar nog wat fatsoenlijk in model te krijgen met de haardroger en mijn droog vel deftig in de smeren met bodycreme. Gelukkig zijn beide missies geslaagd =)
Ik hijste mezelf dan ook nog even in een kleedje en bracht een minimum aan make-up aan (Roxanne heeft recht op een mooie mama denk ik dan ;) ) en zette alles klaar voor het badje van mijn kleine trollemie. Een verdiepje lager ging ik op zoek naar een leuk setje kleren voor deze mooie herfstdag en vistte ook nog mijn moederboekje uit haar "geboortedoos" (Ik heb een leuke doos gekocht waarin haar geboortekaartje, doopsuiker, eerste kleertjes, krant van geboortedag, een pampertje, haar naambandje van in het ziekenhuis, navelklemmetje,... zit. Alles wat met haar geboorte te maken heeft dus.) omdat ik dit misschien wel nodig zou hebben voor de postnatale controle. Eenmaal terug beneden zag ik dat Roxanne met de oogjes open rustig in haar park lag te staren naar Meneertje Octopus. Perfect moment om haar naar boven mee te nemen en te laten genieten van een heerlijk warm badje. Altijd leuk om haar zo te zien genieten! Eenmaal gebadderd, verpamperd en aangekleed zag ik dat het al gevaarlijk dichtbij 13u30 was op de klok! En geef toe... Veel heb ik tot nu toe nog niet gepresteerd op deze dag: Mezelf en Roxanne gewassen én fatsoenlijk aan gekleed. Mijn afspraak bij de dokter was om 14u45 maar aangezien ik te voet naar het ziekenhuis moet (ze is nog wat te klein om in de maxicosi vervoerd te worden in de fietskar en een draagzak is niet zo handig als ze mij moeten onderzoeken... waar moet ik dan met de kleine dame heen?) moest ik tijdig zien te vertrekken. Snel naar beneden, alles bij elkaar aan het rapen en in de babytas gooiend wat ik nodig heb voor haar (pampertje, tuutje, cheekywipes, flesje, melkpoeder, tetradoek,... ) en dan op zoek naar mijn eigen spullen (gsm, portefeuille, agenda, formulier bond moyson,...), Roxanne in de kinderkoets onder luid protest, heroisch gevecht met de botjes die ik al meer dan een jaar niet heb aangedaan en dan hopsa: De deur uit!

Gezwind door de straten van Gent naar Sint Lucas om lichtjes bezweet (dank u herfstzonnetje) net op tijd toe te komen en even niet meer te weten of ik mijn portefeuille wel heb meegepakt! Want in de babytas is die nergens te bespeuren en een eigen handtas heb ik niet mee... Na 2 keer de luiertas ondersteboven te hebben gehaald valt mijn oog op de zak die ik onderaan de kinderkoets heb gebonden met daarin MIJN spulletjes (agenda, ipad, portefeuille, gsm,...) Gelukkig maar =)  Snel nog even centjes afhalen en terwijl ik met mijn bankkaart in de weer ben zet Roxanne het opnieuw op een gillen. Ze heeft een hongerig maagje dat nu direct onmiddellijk gevuld moet worden. Met als gevolg dat ik in de wachtruimte van de inschrijfbalie aan het sukkelen ga met  een compleet door elkaar gewoelde luiertas waar ik na veel moeite een flesje water, melkpoeder en een tetradoek weet uit te vissen. Ondertussen verwoedde pogingen aan het doen ben om Roxanne wat te kalmeren door de kinderkoets te wiegen, een half oog op de schermpjes gericht houd waar de nummertjes passeren want ik moet me nog aanmelden en vriendelijk glimlach naar de mensen die bezorgde blikken werpen naar de kinderkoets want mijn kleine trol blijft decibels produceren dat het een lieve lust is. Ik heb al meermaals gewenst dat ik spontaan een extra paar armen/handen kon laten groeien =D  Tenslotte laat ik Roxanne genieten van haar flesje melk, gooi ik alles terug in de luiertas met 1 hand en veeg snel de zweetdruppels van mijn voorhoofd als mijn nummertje aan de beurt is. Met Roxanne gelukzalig aan het drinken op mijn arm en de kinderkoets met alle toebehoren moederziel alleen in de wachtruimte neem ik mijn klevertjes in ontvangst en sla ik nog een babbeltje met de baliemedewerkster. Echt, grote mensen en baby's... Het is me wat =D Ondertussen is het al 14u42 op de klok en ik moet de grote tocht nog ondernemen naar de wachtruimte van Dr Bronselaer. Roxanne heeft nog niet gedaan met drinken maar omdat ik het niet zie zitten om met 1 hand te voeden en met de andere de kinderkoets te besturen doorheen de ziekenhuisgangen terwijl ik een poging doe om de luiertas om mijn schouder te houden en er ook nog eens gelukkig uit te zien belsuit ik om haar in de koets te leggen... Resultaat: Ik wandel door de gangen met blozende kaakjes, sussende woordjes fluisterend en verontschuldigende blikken aan het werpen aan nieuwsgierige voorbijgangers. Maar na een korte maar hevige strijd lijkt ze dan in slaap gevallen te zijn (met dank aan het ritmisch gewieg). In de wachtzaal schiet ze helaas terug wakker en weet ik nog net op tijd haar flesje uit de luiertas te vissen en in haar zoekend mondje te stoppen voor ze opnieuw een tirade afsteekt. Gulzig maar zichtbaar tevreden tsjokt ze het flesje leeg om dan in een lichte slaap te vallen op mijn arm. Bij een moedige poging haar neer te leggen schrikt ze wakker en zet het even op een krijsen maar valt al snel terug in slaap. Gelukkig want de dokter komt me halen. We trippelen de gang door en ik parkeer de koets in het kabinet van de dokter. Hij buigt zich over Roxanne en raakt haar liefkozend aan. Hij vraagt hoe het loopt en of ik al wat hersteld ben. Bedankt me ook voor het kaartje dat ik hem gestuurd heb (ik heb hem uitvoerig bedankt voor het traject dat we hebben afgelegd en voor zijn aanpak) een paar weken terug.(Ik was wel verwonderd dat ie het nog wist want ie heeft toch veel patienten... ) en neemt dan plaats achter zijn buro om de formaliteiten af te werken. Roxanne begint terug te jengelen dus neem ik haar even op schoot tot ze weer in slaap is gevallen en leg haar terug neer om mezelf bloot te gaan geven. Hiephoi =D
Het onderzoek verliep vlotjes, de scheurtjes herstellen mooi en ook mijn baarmoeder en eierstok doen wat ze moeten doen. Mijn fibromen/vleesboompjes zijn gekrompen door de zwangershap maar ik mag nog niet te vroeg victorie kraaien want de kans bestaat dat ze terug gaan groeien eenmaal alles genormaliseerd is. Nog een uitstrijkje en passant en ik mag me terug aankleden.
Ik stel nog enkele vragen die voor mij van belang zijn (rond spiraaltje, vleesboompjes, ...) en kom tot de conclusie dat ik mijn klevertjes nergens meer vind. De luierstas gooi ik nog maar een keertje ondersteboven, ook graaf ik even in de koets waar Roxanne zalig ligt te slapen, wandel terug naar de wachtkamer... niks! Ik kijk nog eens in de luiertas en vind ze pardoes opeens wel terug. Oef! 

Afscheid nemen van de dokter was een beetje gek... Na zo een intensieve periode "samen" is het wat vreemd om de deur uit te wandelen. Kan het niet zo goed uitleggen maar het was een vertrek met gemengde gevoelens. Heel dankbaar, trots en ontzettend blij uiteraard maar ook een beetje droevig omdat het "afgelopen" is.  Ik krijg het nog wel eens goed te pakken wat die gevoelens juist allemaal waren =)  Het is gewoon een beetje gek dat ik die man niet meer ga zien na het delen van zo een intense ervaring als een zwangershap en bevalling. De voorbije maanden was het een vaste afspraak in mijn agenda en nu is dat klaar. Rond. Afgewerkt. Het is een beetje raar =)  Zal er nog wel eens iutgebreid bij stil staan in de nabije toekomst.

De wandeling naar huis verliep gelukkig een heel stuk rustiger. De kleine meid had haar buikje goed gevuld en sliep als een snoezig marmotje in het zalige herfstzon. Ik genoot van de wandeling (maakte zelfs een ommetoertje) en was heel erg blij dat alles goed was met mijn lijfje. Geen placentaresten, geen gigantische vleesbomen, geen lelijke scheurtjes, ... En ook mijn gewicht is spectaculair gedaald! Ik ben nu al 12 kilo kwijt =) Geweldig vind ik het. Dat betekend dat ik ietsje lichter ben dan voor mijn zwangershap. Heerlijk toch? *haha*
Eenmaal thuis verliep het zoals altijd lekker rustig. De avonden zijn altijd erg op het gemakje met veel knuffelmomentjes, samen in de zetel wat hangen, een flejse drinken, pampertje verversen,...  En dan samen gezellig gaan slapen rond 20u30, 21u. Het leven met Roxanne is best vermoeiend maar o zo heerlijk! Ik vind het allemaal geweldig! Zoveel liefde voor zo een klein sprotje.
 

 

 

Als ik zo naar mijn dochtertje kijk dan kan er een gevoel van intens geluk mij helemaal vervullen. Ik vind het geweldig om haar te zien liggen in haar park, in mijn armen, in de kinderkoets, in haar wippertje... En ik kan er nog meer van genieten als ik haar in de armen zie van mensen die me nauw aan het hart liggen. Dan is de liefde nog zichtbaarder en wordt ze bij mij haast tastbaar. Het is overweldigend om de liefde die voor dat kleine trolletje gevoeld wordt te mogen zien en te mogen ervaren.   Ze is zo wonderlijk mooi!
Ik vind het fantastisch om haar mama te mogen zijn en getuige te mogen zijn van haar ontwikkeling. Ik ben zo benieuwd om haar te leren kennen, om haar echt te ontmoeten. Nieuwsgierig naar wie ze is en wat ze allemaal in haar mars heeft. Het is een totaal nieuw leventje, een onbeschreven blad waar ik verantwoordelijk voor ben. Het is mijn taak om er iets ontzettend moois van te maken. Om eruit te halen wat er in zit en te genieten van al het moois dat Roxanne te bieden heeft. Ik kan niet wachten om deze wonderlijke reis met haar aan te vatten. Wat een avontuur zal dit zijn!

Pas nu ik zelf ook echt mama ben geworden begrijp ik de vriendinnen die al kinderen hebben pas echt. Ik betrap mezelf er ook op dat ik met tranen in de ogen toekijk hoe Roxanne voor de eerste keer als ze op haar buikje ligt haar hoofdje opheft. Of hoe enthousiast ik ben als ze opeens gefascineerd naar haar mobiel kijkt (die ze tot voor kort compleet negeerde). Of hoe heerlijk ik het vind om te merken dat ze je echt volgt met haar oogjes. Iedere ontwikkeling vind ik gewoon GEWELDIG!  Tot voor de komst van Roxanne begreep ik het oeverloze gezwijmel niet van zo goed van mijn vriendinnen over hun kindje."Wauw, je zoontje kan zijn hoofdje zelfstandig rechtop houden... Ik doe dat al 30 jaar! Zo wereldschokkend is het toch niet?" was een van de gedachten die toen door mijn hoofd kon schieten. Ik kon niet zo goed vatten wat het was om je kindje te zien evolueren en nieuwe zaken te ontdekken. In mijn ogen waren dat minimieme, haast verwaarloosbare ontwikkelingen. De eerste woordjes, leren kruipen, leren stappen,... Ja dat zijn dingen die ik het vermelden waard vond en waar ik ook oprecht enthousiast over kon zijn. Maar al die andere mini-mijlpalen konden me niet meteen boeien. Tot nu dus =) ! Opeens ben ik ook veranderd in een supertrotste mama die tot tranen toe beroerd is om ieder ding dat haar dochtertje doet... Een nieuw kantje van mezelf dat ik nog niet had mogen leren kennen. Het hoort er allemaal bij denk ik dan =)

Ik kan nog altijd niet zo goed geloven dat ik dat echt "gemaakt" heb. Dat het kleine mensje dat daar nu gelukzalig ligt te slapen echt uit mijn lichaam is gekomen. Rationeel weet ik dat het wel uiteraard, het is pure biologie (en een tikkeltje magie en ok eerlijk is eerlijk een brok medische ingrepen) en het is al milljoenen keren voor mij gedaan maar nu ik het zelf heb ondergaan, nu ik Roxanne heb zien groeien van een stipje, een wit vlekje in een grote grijs-zwarte massa naar een echt mensje is het bijna onwerkelijk. Ik heb moeite om te geloven dat het echt gelukt is, dat ik echt een kindje heb.Dat mijn lichaam daar toe in staat is geweest om van zo goed als niets zoiets moois te maken. Ik ben zo trots op mezelf en op mijn lijfje. Het is gewoon echt gelukt!
Die 8-celletjes die uit het reageerbuisje zijn gehaald en ingepland op 8 december liggen nu heerljk zoet te slapen in het park dat op 2m van mij verwijderd staat. Ik hoor Roxanne schattig ronken en af en toe beweegt er een handje of een voetje maar ze is diep in dromenland. En ik hoop dat ze al haar dromen kan waarmaken... Mijn kleine schattenbol, ik beloof je dat ik er alles aan zal doen om gelukkig te blijven en jou ook gelukkig te maken! Want dat verdien! Wat zie ik je graag... wat zie ik je ontzettend graag!

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...