Eerste fietstocht  -28/9/2017
Enkele weken voor mijn bevalling was ik nog enthousiast een fietsenwinkel binnengevallen om een new and improved stalen ros te kopen. Want hé,  "mobiliteit is erg belangrijk met zo een kleintje" en mijn oude fiets rammelde net iets te hard en ging tergend traag vooruit, zonder fietskar dan nog! Dus wandelde ik even later buiten met een fiets uit het gamma "mama-fietsen" en de thule-fietskar was besteld. Helaas was ik even vergeten dat een bevalling een echte aanslag is op je lichaam en meer bepaald op je vrouwelijkheid, het deel dat op een zadel rust als je fietst ;)  Dus van fietsen kwam er die eerste weken echt niets in huis! Vele kilometers heb ik afgehobbeld de eerste 5 weken na de geboorte want fietsen was een zeer pijnlijke aangelegenheid. Jammer! Maar op een mooie dag was het dan toch eindelijk echt zover: Ik ging me terug op 2 wielen voortbewegen, woohoo!
Ik sleurde de fietskar uit mijn huisje (gaat een pak sneller zonder dikke buik die in de weg zit :p), probeerde me te herinneren hoe ik deze nu weer uit elkaar moest vouwen en veilig bevestigen aan mijn fiets en gelukkig slaagde ik vlotjes in deze opdrachten. Roxanne gestpe ik veilig vast in haar maxi-cosi die ik op zijn beurt dan weer stevig vastsnoerde in de fietskar. NIet geheel zonder angst zette ik mijn voeten op de pedalen en trapte lustig de straat uit. Roxanne zette het even op een brullen (de horror van vastgegespt te zitten) maar werd al snel in slaap gewiegd door het ritmische geschommel van de fietskar. Fantastisch om eindelijk terug mobiel te zijn! Vrolijk fietste ik naar t'stad om 10 rollen tafelpapier voor haar babyborrel en tussen de regendruppels door fietsten we terug vlotjes naar huis. Het eerste fietstochtje was zowaar een feit!

Na wat opzoekingwerk op internet had ik toch wat mijn twijfels om zo een kleintje achteraan in de fietskar te vervoeren. Er word aangeraden om te wachten tot de kindjes 3 maand oud zijn (voor de stevigheid van het nekje) en Roxanne was amper 5 weekjes. Maar omdat ik het heerlijk vond om te fietsen besloot ik om haar vanaf dan mee te nemen in de draagzak op de fiets. Tot ze groot en stevig genoeg is om veilig in de fietskar te worden rondgereden. Maar ook heel leuk om haar zo dicht bij mij te hebben uiteraard! Ik fiets wel een stuk voorzichtiger en zal echt op zoek gaan naar de paden zonder tramsporen, hobbel-de-bobbel-stukken en als het echt te druk is stap ik af. Geen risico's met de kleine meid =) Maar ik ben terug mobiel! Woohoo!

Eerste trip over de landsgrenzen heen én eerste Duvel (van mezelf wel te verstaan :D ) - 24/9/2017
Een vriendin van me had het lumineuze idee om een dagje naar Utrecht te gaan. Ze is een grote fan van Kyteman en in Kytopia (de opnamestudio) was de release van een fotoboek waar ze op uitgenodigd was. Natuurlijk was ik meteen gewonnen voor het idee en enthousiast stemde ik toe. Zondagochtend24/9  was het een heel gedoe om ons beiden tijdig netjes gewassen, aangekleed en "gevoederd" te krijgen maar het is zowaar gelukt! We waren er helemaal klaar voor, voor ons eerste dagtrip! De maxi-cosi werd vastgezet in de bolide, ik nam plaats op de achterbank en weg waren we! Op het gemakje doorheen het Vlaamse én Nederlandse land tot we in Utrecht waren. Onder een stralend zonnetje kuierden we wat rond en genoten van de lunch op een terrasje. Aangezien het toilet zodanig klein was (mijn knietjes kwamen net niet tegen de muur en de deur kreeg ik net toe) zat er niets anders op dan mijn kleine meid met de billetjes bloot te laten gaan in de straten van Utrecht. Een memorabele verpampersessie ;)   Maar Roxanne trok er zich allemaal niets van aan en liet vrolijk scheetjes *haha*  Haar eerste buitenlandse tripje was een feit!
Er heerste een gezellige (en soms minder gezellige) drukte in de straten van dit charmante stadje en tegen de avond zochten en vonden we nog een terrasje waar ik mijn allereerste Duvel nuttigde sinds 17 december! (Dan dronk ik mijn laatste "pintje" als je Romy-pils onder de noemer "bier" kan scharen uiteraard.) Echt het heeft zo ontzettend gesmaakt! Helemaal door het dolle heen was ik =) Een fantastisch moment van opperste geluk: Een terrasje, Roxanne op mijn schoot, een Duvel aan mijn lippen... Het leven is geweldig!

Eerste valpartij - 18/10/17
Ik heb een kleine hartverzakking gehad bij deze "1e keer..." echt vreselijk! Ik moest bij de Bond Moyson zijn om wat papperassen te regelen en de toegang tot het gebouw is met een draaideur. Deze draaideur bestaat uit 4 compartimenten en dat had ik niet zo goed bestudeerd, helaas. Ik dus de kinderkoets voor me uit in de draaideur maar voor ik het goed besef is de volgende glazen wand daar al en ik moest wel lossen. Anders zaten mijn polsen geklemd...  Met lede ogen en in slowmotion zag ik de koets meeschuiven, klem komen te zitten, kantelen en tenslotte volledig omvallen. Met mijn kleine Trollemie erin! Echt... ik ging eventjes dood. Mijn klein pateeke was met koets en al tegen de vlakte gegaan! Vreselijk!!!! Gelukkig was er een lieve man die haar meteen van de grond opraapte en trachtte te troosten. Al bij al viel het nog mee, ik had haar goed ingeduffeld en ze was niet uit de kribbe gedonderd maar tegen de wand aangesmakt. Er werd voor het zekerste een dokter bijgehaald en die onderzocht haar even maar  kon niets vast stellen. Ik moest vooral alert zijn op signalen als sufheid, overgeven, weinig respons op prikkels,... De komende uren.  Gelukkig had ik snel mijn beweegelijke en alerte dochtertje terug maar het was toch echt even fameus schrikken! Wauw! 
Op 6 weken zwangerschap met de auto in de gracht, 38 weken zwanger en een lelijke val met de fiets en nu 6 weken oud en opnieuw tegen de vlakte. Dat beloofd!

Eerste treinritje - 19/9/2017
Er was een expo in Antwerpen die ik graag had gezien (Ecce Homo) en ik had ook een vriendin warm weten te maken voor het idee dus een dagje richting de koekenstad werd algauw gepland :) Het gemakkelijkst om in Antwerpen te geraken is uiteraard met de trein dus zo kwam het dat Roxanne en mezelf op donderdagochtend vrolijk stonden te wachten in de hal van Sint-Pieters. De eerste hindernis, de roltrap, werd vlotjes genomen door aan weerszijden iemand te positioneren. MJ vooraan, ik achteraan en hoppa in een mum van tijd waren me we z'n 3-tjes boven. De conducteur wist ons te vertellen dat er een deur was zonder middenstang waar we vlotjes op konden stappen en zo geschiedde. In de "fietsenwagon" parkeerden we Roxanne en het geschommel van de trein hield haar een tijde in dromenland. Tot de hongerige maag opspeelde en een flesje onafwendbaar werd. In Antwerpen Centraal ontzettend vlot van de trein geraakt (geen hoge drempels) en werden we onthaald door Alpenhoorn-spelers. Geniaal! (Zie in Woord en Beeld voor bewijsmateriaal)  Wat volgde was een leuke dag in Antwerpen met een biertje, een hapje, een wandeling in de herfstzon, een lange pauze aan het water géén expo want die bleek pardoes pas volgende maand van start te gaan *haha, hilarisch!* , ... Maar ook een explosie in de pamper van Roxanne (en uiteraard geen extra body bij), een gevaarlijk momentje op de roltrap waarbij het duidelijk werd dat alleen de roltrap mét kinderkoets nemen geen goed idee is!( De koets bleef steken op het einde en Roxanne tuimelde haast uit het mandje... Maar nog tijdig kunnen een manouvre doen), een braakmoment van jewelste waarbij heel haar t-shirtje besmeurd raakte en als laatste een pitstop in e C&A voor nieuwe -droge- kledij.
De treinrit terug was iets minder amusant omdat er geen plaats was voor kinderkoets én wij op dezelfde plek dus Roxanne dan maar in de armen genomen en een zitplaats ingepalmd terwijl de kinderkoets aan de deur bleef staan. Lichtjes in de weg maar allé bon. Eenmaal we Gent naderden barstte Roxanne uit in een ontroostbare huilbui te wijten aan krampjes. Ocharm het pierke! De trein afgesukkeld met Roxanne in mijn armen, MJ die de kinderkoets bestuurdde en de luiertas om haar schouder had geslingerd.Nadat we iedereen hadden laten passeren (het perron was nogal aan de smalle kant door de verbouwingen) kwamen we tot de constatie dat de lift niet werkte! Daar stonden we dan met een kinderkoets en trappen voor onze neus... Gelukkig is MJ een vrouw die van aanpakken weet en gezwind nam ze de kinderwagen onder de armen en drentelde de trappen af (Gelukkig is het een lichtgewicht die kinderwagen van mij) en volgde ik met Roxanne in de armen. Ik prijsde me toen erg gelukkig dat we er met 2 stonden anders had ik wel een fameus probleem gehad... Maar bon, we hebben het gehaald! En zo was het ook eerste treinavontuur achter de rug :)

 

Ik ben nu een 7-tal weken de trotste mama van Roxanne. Excuseer,  de trotse alleenstaande mama van Roxanne. En dat leventje bevalt me uitzonderlijk goed al zal ik niet ontkennen dat het soms lastig is en dat ik ontzettend blij ben met de steun en de aanwezigheid van mijn vrienden en de zus. Zonder hen zou ik deze klus niet kunnen klaren. Een goed netwerk is echt onontbeerlijk als je dit avontuur wil aangaan. Toch als je er van wil genieten en nog tijd wil hebben voor jezelf ;) (Das mijn opinie he)
Maar er zijn uiteraard ook momenten waarop ik een partner aan mijn zijde mis, en wel op deze:

 

• Als ik me neerzet om een boterham/bord pasta/ kom soep/ potje yoghurt/...te eten en na de eerste hap Roxanne het op een krijsen zet.
• Als ik de nood voel (of nog erger RUIK!) om een heerlijke douche te nemen en een verwenmomentje voor de huid wil inlassen maar de kleine meid wil niet slapen of begint hartverscheurend te huilen als ik 5 treden hoog op de trap ben
• Als ik snel even een kleine boodschap moet doen (brood halen, brief posten, ...) Dat is compleet verleden tijd op dit moment. Alles waar het woordje "snel" in voorkomt is bij voorbaat al missie die falikant afloopt =D Ze moet OVERAL mee naartoe want ik kan ze toch niet alleen in huis laten?
• Als ze huilt en blijft huilen en door gaat met huilen en ik niet meer weet welke lieve woordjes ik nog kan fluisteren of in welke houding ik haar kan vasthouden om de krampjes te verminderen.
• Als ik nood heb aan een warme knuffel, een bemoedigend woord, een liefdevol gebaar,... Op momenten dat het wat minder gaat met de kleine trol.
• Als Roxanne iets "nieuws kan" en ik dat doodgraag met iemand wil delen. Zodat we samen trots kunnen zijn op dat klein groot wonder en verbaasd kunnen kijken naar hoe ze evolueert. Het gevoel dat ik ervaar als ze iets "nieuws kan" is zo warm, wonderlijk en geweldig... Dat kan je enkel voelen denk ik als je de papa/mama bent van het kindje. Ik zou dan zo graag een blik kunnen werpen naar mijn geliefde en zien hoe die ook helemaal ontroerd is
• Als ik met opvoedkundige vragen worstel en dan en daar even wil overleggen over de aanpak. Ik kaart die zaken later dan wel eens terloops aan bij vrienden maar het zou ook handig zijn om op het effectieve momenten van gedachten te kunnen wisselen
• Als ik een "fotomoment" beleef met mijn kleine meid maar er is niemand om die foto te trekken. Als ik haar een badje geef, we samen in de zetel slapen; ze heerlijk tegen me aan gekruld ligt, ... Mooie intieme momenten die ik soms graag zou vastleggen maar dat is nogal moeilijk als er niemand is om op de ontspanknop van de kodak te drukken
• Als Roxanne midden in de nacht begint te woelen en bewegen (eerste tekenen dat ze honger krijgt) en ik heel diep in slaap ben maar toch wakker MOET worden om  haar eten te geven en te verpamperen. Hoe graag ik ook wil verder slapen, hoe zoet ik ook aan het dromen was, hoe ver weg ik ook was... Ik moet eruit om voor dat klein pateeke te zorgen. Er zit niets anders op.
• Als ik met haar op de wandel ben en zin heb in een fijne babbel, gewoon over hoe fantastisch dat kleine mensje wel niet is.Ik kan echt eindeloos naar haar kijken in de kinderkoets en zo ontzettend trots zijn!  Af en toe mis ik dan lettelrijk iemand naast mij die dat gevoel kent en ervaart zonder daar woorden aan te moeten geven.
  Er gaat soms wel een steek door mijn hart als ik andere jonge ouders trots achter de kinderwagen zie wandelen en glunderen. Zo mooi en intens geluk kunnen delen, het lijkt me dan zo fantastisch!
• Als ik bezig ben met het huishouden (of toch een moedige poging aan het ondernemen ben) en de kleine meid begint te jengelen. Dan moet ik wel alle activiteiten staken om er voor haar te zijn want er is niemand anders op dat moment die een van beide taken (of het huishouden of Roxanne vertroetelen) kan overnemen. Dagen vliegen dan echt voorbij mijn huis raakt maar niet opgeruimd. Maar ik kies dan ook wel bewust om mijn kleine trol liefde te geven in plaats van te strijken ;)
• ... 

Op deze en nog veel andere kleine momenten mis ik een partner aan mijn zijde. Niet dramatisch maar het flitst dan wel eens door mijn hoofd. De praktische zaken zijn op te lossen en daar moet ik gewoon nog mijn draai wat in vinden. En eenmaal ze naar de creche gaat heb ik ook wat meer tijd om net al die zaken aan te pakken en haar dan pas te gaan oppikken. Maar de emotionele momentjes zijn moeilijker in te vullen/op te vangen.  Iets waar ook weinig word bij stilgestaan door de buitenwereld. Iedereen vraagt zich steeds af  hoe ik het praktisch georganiseerd krijg en of het niet te zwaar is die nachten en zo maar het echte emotionele word zelden tot nooit bevraagt.Of toch nooit zo concreet. Het is ook niet eenvoudig om het onder woorden te brengen want het is alles en ook weer niets.  Het zijn veelal vluchtige momenten die dagelijks voorvallen. En het gemis is ook niet gigantisch maar als ik er effectief bij stilsta dan moet ik wel toegeven dat ik af en toe een partner mis.Om zaken mee te delen, om bij thuis te komen, om te schuilen, om mooie momenten mee te delen... Maar dat was ook al voor de komst van Roxanne ,alleen is er nu een extra laagje gemis bijgekomen.  Maar ik ben nog steeds ontzettend gelukkig! En het is hoe dan ook de juiste keuze geweest. En ondanks ik het niet anders ken dan "mama zijn zonder partner" kan ik die partner af en toe wel eens fameus missen.

Zaterdag 21 oktober was het dan eindelijk zover, de babyborrel van Roxanne! Een dag waar ik wel wat in spanning naartoe leefde want er werd veel volk verwacht en het is toch niet zo eenvoudig om alles rond te krijgen met zo een kleine tijdrovende trol in huis. Ook is mijn organisatietalent een beetje afgenomen sinds ik zwanger/bevallen ben. Alsof er te weinig ruimte is in mijn hoofd om alles netjes geregeld te krijgen. Ik heb dat al een aantal keer gemerkt dat er aan die kwaliteit van mij geknibbeld is. Jammer!  Ik hoop dat ik het terug kan aankweken want ik zal het nog famues nodig hebben in de toekomst...
Maar de babyborrel dus =)  Het zaaltje had ik al een hele tijd terug geregeld en toen ook beslist om koffie en gebak te serveren. Gelukkig besefte ik tijdig dat bakken voor om en bij de 80 man niet echt ging lukken in de provisoire keukentje van mij en met een baby in een straal van 3 meter, facebook to the rescue en ik ronselde een aantal vrienden en familie die met veel liefde een (mis)baksel wouden maken. Superlief! Ik huurde ook nog voldoende cavaglazen en een percolator voor de koffie. De Action was dan weer dé leverancier voor decoratie, bordjes, bekertjes,...  En in de Casa vond ik voor een prikje tafelpapier, waar alles op afgestemd werd want door een ongelukkig momentje zat ik opgescheept met 10 roze rollen.
Dat ging zo; Een kleine maand geleden was ik in't stad met Roxanne en wandelde ik de Casa binnen waar mijn oog viel op tafelpapier die in promotie stond. Maar liefst 50% korting! En in vrolijke kleuren zoals geel, groen, blauw en roze. Toen was ik er niet op voorzien om ze mee te nemen en besloot om de week erop met fietskar terug te keren. Zo gedacht zo gedaan en toen ik opnieuw in de Casa stond bleken die rollen pardoes verdwenen te zijn! O horror! Enkel ingetogen tafelpapier aan de normale prijs lag nog in de winkelrekken. Stoute schoenen aangetrokken en gevraagd aan de winkeljuffrouw waar die rollen heen waren want dat ik er graag een 10-tal had gekocht voor de babyborrel van mijn dochtertje. De vriendelijke dame wist me te vertellen dat deze in de kelder stonden en dat ik ze wel nog kon aankopen maar dat het pas morgen zou zijn want ze moest daarvoor in de kelder gaan roefelen. Voor mijn geen probleem, ik bedankte haar uitvoerig en zei dat het verschillende kleuren mochten zijn en dat ik 10 rollen nodig had. De volgende dag fietste ik gezwind terug naar het centrum, wandelde de Casa binnen met Roxanne in haar draagzak en de winkeljuffrouw had ons reeds gespot en dribbelde vrolijk naar achteren. Enkele momenten later kwam ze triomfantelijk en duidelijk erg blij met haar vondst aandraven met 10 ROZE rollen tafelpapier... Niet meteen wat ik in gedachten had maar ik had het hart niet om haar terug naar de kelder te sturen en rekende dus die 10 rollen af. Het zou dus toch een roze feest worden... Nondepietjes =D
Alles heb ik dan maar afgestemd op het roze papier en helemaal los gegaan in de roze decoratie voor op tafel. Alles samen zag het er wel nog fancy uit en het had geen barbie-gehalte, oef! Maar niet zo eenvoudig om het mooi en feestelijk te maken maar niet overdreven en al zeker niet fout! Maar I did it! Wooho :) De woensdag ervoor ook nog even om een voorraadje Cava, industriele koekjes en koffie. Hoewel ik het gevoel had enkele zaken niet helemaal in orde te hebben gebracht kon ik niet achterhalen waar het vandaan kwam en probeerde ik het te laten rusten. De nachten voor de babyborrel sliep ik bijzonder slecht en in mijn gsm stonden heel wat gedachtenspinsel, to-do-lijstjes en "niet vergeten meenemen" want ik kon midden in de nacht wakker schieten opeens denken "Een mes! Ik moet een groot mes meepakken!" of "Plakband! Er moet voldoende plakband zijn!" en toestanden. Niet zo handig als die momenten niet samenvallen met de voedingsmomenten van Roxanne en ik dus nog vaker wakker schoot dan anders. *zucht* Om maar te zeggend dat die babyborrel erg veel stress met zich meebracht en zeer veel mentale ruimte opeiste. Vreemde gewaarwording.

De dag zelf was erg hectisch, Reeds om 6u was ik al uit de veren om mezelf gedouched, aangekleed en materiaal klaar te hebben. Roxanne sliep zalig en ik moest haar wakker maken om een ochtendwandeling naar de Cambio-standplaats te maken (geen auto hebben is meestal niet erg maar nu heb ik fameus gevloekt!) wat gepaard ging met heel wat traantjes. Ocharme! Cambio opgepikt,maxi-cosi geinstalleerd, auto volgeladen met al het materiaal, mijn eigen feestkledij nog bij elkaar gescharreld en in de startblokken voor een zotte dag! Een blik op de GSM leerde me dat het 8u55 was en ik was al doodop :D
Roxanne en haar hele hebben en houden bij de zus afgezet die nog een demonstratie "Roxanne en de draagdoek" kreeg en de instructies om haar picobello aan te kleden voor haar feestje. Tante Ana had een pracht van een kostuumpje gekocht, de schat!
Zelf sjeesde ik nog even over en weer naar huis achter het blik melkpoeder want dat was ik vergeten in te laden. Eenmaal die missie volbracht snel naar het verhuurbedrijf achter de percolator en de cavaglazen, terug naar huis waar vriend B. al stond te wachten om te vertrekken naar De Pinte waar de sleutel van het zaaltje moest worden opgepikt. Rond 11u eindelijk het zaaltje kunnen betreden en met tafels en stoelen beginnen sleuren als een echte vrouwelijke hulk. Ik zag de tijd genadeloos wegtikken en mij stresslevel steeds meer de hoogte in schieten. K; de andere helpende handjes liet weten dat hij zich had overslapen en zo snel mogelijk afkwam. B. sprong op de fiets om een bakker te gaan zoeken en ik werkt me in het zweet om dat kille zaaltje om te toveren tot een leuk iets. Om 14u30 verwachtte ik de eerste gasten om 14u stond ik nog in mijn werkkledij de zaal te versieren. VRESELIJK!  De mutti was dan ook nog eens ruim op tijd gekomen en vond er niets beter op dan steeds weer de nadruk te leggen op hoe ik over en weer liep in de zaal, hoeveel stress ik had, dat ik toch zo niet op Roxanne haar feestje kon verschijnen,... Het was een lesje in geduld en in koelbloedigheid. Slechts 5 minuten voor de eerste genodigenden de zaal betraden spoot ik nog snel even parfum in mijn hals en bracht ik mascara aan. Net op tijd klaar! Oef!

Wat volgde was een haast onophoudelijke stroom van vrienden, familie, collega's, kennissen, .. Heel leuk om iedereen terug te zien maar o zo vermoeiend! Ik had sterk het gevoel overal en nergens te zijn. En steevastt mensen wat in de kou te laten staan omdat ik met iedereen een babbeltje wou doen. Een meter opschuiven in de zaal was een echte uitdaging =D   En Roxanne liet zoals alle belangrijke mensen graag op zich wachten :) Pas rond 14u50 kon ik haar aan iedereen laten zien. Het was ook meteen de laatse keer dat ik haar zou vasthouden die namiddag *haha*  Ze heeft ontzettend veel liefde en aandacht gekregen van iedereen. Ik moest af en toe echt zoeken waar ze nu weer verzeidl was geraakt mijn klein pierewiereke. Maar als ze huilde dan hoorde ik vrijwel meteen, boven al het gebabbel en geroezemoes uit. Mevrouwtje is ook van tenu moeten veranderen omdat er een explosie in de pamper had plaatsgevonden. Helaas. En een flesje geven was een ware eer die deze keer de peter te beurt viel. Roxanne beloonde hem hiervoor met een mooie golf aan melk die ze teruggaf.. Woopsie! Maar ze heeft het wonderwel goed doorstaan al die aandacht en knuffels. Ik was er ook wel erg gerust in dat ze in goede handen was en daardoor kon ik navigeren in de zaal en hier en daar een praatje maken.

Het was een heel gezellige namiddag waar ik zelf ook wel van genoten heb. Het is leuk om al je geliefden samen te hebben in een zaatlje. Ik stond er echt van versteld hoeveel mensen samen met mij de geboorte van Roxanne wouden vieren. Het was hartverwarmend om te zien dat er echt zoveel liefde aanwezig is in mijn leven. En dat ik echt een stevig netwerk heb waar ik op kan rekenen en op kan bouwen. Een babyborrel is een hele ondernemening maar meer dan de moeite waard. Ondanks de stress en de steekjes die ik heb laten vallen (geen muziekje, verkeerd adres opgegeven op de kaartjes -veldweg ipv veldstraat ahum-, veel te veel gebak, kadootjes en kaartjes op een tafel gegooid waardoor ik niet meer kan traceren wie wat heeft gegeven, sommige mensen veel te weinig aandacht gegeven met spijt in het hart, ...) was het een hele leuke namiddag! Ik heb ook enkel positieve commentaren gekregen. Heerlijk! En ik straalde ook echt, ik ben zo ontzettend gelukkig met mijn kleine meid en zo trots dat ik haar in al haar glorie aan iedereen kon voorstellen. Het was fijn om aan iedereen die belangrijk of iets minder belangrijk voor me is echt te kunnen laten zien dat het goed gaat met ons en dat het echt wel lukt. En dat we genieten van elkaar! En ik gewoon heel erg GELUKKIG ben!
Ik ben in geen jaren zo blij, rustig en gelukkig geweest.Wonderlijk om dat kleine mensje te hebben. Mijn eigenste bundeltje liefde, een extra pakketje gelukzaligheid. Wat zie ik haar graag! Alleen maar liefde voor mijn klein trol <3

Ik slaag er niet in om tijd te maken om zaken op papier (of op de pc ;) ) te zetten. Al heb ik steeds weer heel veel deugd van een momentje alles op een rijtje zetten en loslaten. Maar het leven met 2 kleintjes is zo druk en vermoeiend, zelfs in corona-tijden! Als er dan al eens een momentje voor...

Ik schirk even als ik zie dat mijn laaste post dateert van 2 november... Ondanks dat de dagen hier bijzonder eentonig zijn (op het saaie af soms als ik eerlijk ben) schiet er toch heel weining tijd over om stil te staan bij mezelf, om te reflecteren, te voelen wat er allemaal gaande is. Het leven...

Ik ben nu al 3,5 week non-stop aan het "moederen" en dat is iets dat me toch zwaar valt. Ik vind het gewelidg om 2 zo een mooie kindjes te mogen hebben en ze te vertroetelen en lief te hebben. Ik heb er ook zo hard voor geknokt om ze te mogen verwelkomen dus aan liefde alvast geen gebrek! Maar ik...

De kraamweek was ook niet meteen een succes te noemen. En dit eigenlijk voor een heel groot deel te wijten aan de mutti. Heel lastig om dit neer te typen en ik ga niet in detail treden (dat helpt toch niet) maar het is heel heftig geweest tussen ons. Onze relatie is niet zo eenvoudig en dat is de...

Toen Lars dan eindelijk geboren was en ik min of meer opgelapt moest ik ook snel schakelen om de opvang van Roxanne nog te regelen. Lars is geboren om 16u43 en ik vond het heel belangrijk dat Rox haar broetje (en mij) diezelfde avond nog zou ontmoeten. Van de verschillende opvangscenario's die ik...

Een beetje onwennig stond ik wat te draaien in de bevallingskamer. Vreemd om te weten dat je daar de komende uren zal spenderen en uiteindelijk naar buiten zal komen met een bundeltje in je armen, een bundeltje baby. Ik probeerde me zo goed en zo kwaad als het ging te installeren. (Wat zaken in de...

Het zijn hier nog heel heftige dagen geweest... Een relaas van de aanloop naar, de bevalling zelf en de kraamweek. Precies of zaken kunnne gewoon nooit een "normaal" verlopen. Of op z'n minst kabbelend, rustig zonder hoge pieken en dalen. Neen, er moet altijd spektakel rond hangen *zucht* Aanloop...

Het is hier verbazend stil geweest, ik weet het :) Maar hoe stiller het hier was hoe drukker het in "echte" leven! Ik ben gelukkig in zwangerschapsverlof zodat ik alle losse eindjes eindeljk eens aan elkaar kan knopen. En elke dag heb ik wel al iets gedaan. Het een al leuker dan het andere maar...

Ik heb een nogal drastische beslissing genomen aan het begin van het schooljaar maar nog niet de tijd gehad om hier over te schrijven. Tot nu dus :) Rox is vorig jaar in maart gestart (net voor de lockdown) op de school verbonden aan mijn werk. Het leek me heel handig om haar school te laten lopen...

Weekend... de laatste tijd iets waar ik een beetje tegen opkijk als ik eerlijk ben. Twee dagen Roxanne entertainen en vertroetelen met een log zwanger hormonaal lijf... neen niet meteen iets waar ik voor sta te springen. *zucht*  Het wordt gewoon elke week fysiek een pak intenser en er is...