Ik ben een vrolijke, spontane,ondernemende en ietwat prettige gestoorde jonge vrouw van 29 met een heerlijk leven en ongeloofelijk fijne vrienden en familie. Ik ga regelmatig op weekend, plan leuke daguitstapjes, gezellige avonden boven een goed glas bier, snoepreisjes van tijd tot tijd, hangen in de zetel,samen koken met een vriend of vriendin,... En ik geniet hier enorm van!
Alleen... die charmante prins op zijn paard (het hoeft ondertussen al lang geen wit meer te zijn en ik neem ook al genoegen met een pony) lijkt maar niet te willen passeren.  Ik til er niet heel erg zwaar aan en geniet geniet geniet van mijn leventje dat volgestouwd is met allemaal fijne zaken.

Een controle bij de gynaecologe in januari 2015 doet alles even op zijn grondvesten daveren. Er werd een massa gespot die het zich heel gezellig had gemaakt in mijn onderbuik en een verbond was aangegaan met mijn rechter-eierstok. Deze twee waren onafscheidelijk geworden en moesten dus via een bikinisnede worden verwijderd. MIjn fibroom (want zo heet zo een vreemde massa in medische termen, beter gekend als vleesboom) had verder geen schade aangericht.  Al was ik nu wel een eierstok armer...Maar een diepgewortelde angst rijker: Wat met mijn kinderwens? Werkt alles nu nog wel naar behoren?

BIj de exploratie van mijn onderbuik (toen ik onder zeil was in de het operatiekwartier hebben ze de kans gegrepen alles "down there" eens grondig te inspecteren) waren er ook nog 2 fibroompjes vastgesteld in mijn baarmoeder. "NIks om mij zorgen over te maken! MIniscuul, bijna niet waarneembaar" verzekerde de gynaecologe mij. BIj de post-operatieve controle 7 weken later bleek alles mooi genezen te zijn en deed mijn linker-eierstok heel goed zijn best. Ik gaf haar (mijn linker-eierstok) een high-five in gedachten!

Maar de angst en het gevoel dat toch niet alles in orde was bleef sluimeren. Af en toe klauwde het ook heel erg wild om zich heen...
Het voelde nooit helemaal goed aan. En ik reageerde bijzonder emotioneel op de stroom aan zwangerschap-berichtjes in mijn onmiddellijke omgeving. Na een zoveelste pijnlijke ronde van ongerustheid en onzekerheid de telefoon gepakt en een andere gynaecoloog gebeld voor second opinion. Op dit moment zijn we oktober 2015.

Amper 3 weken later zat ik snotterend aan zijn bureau om mijn hele verhaal te doen. Het was een hele lieve,rustige man die me liet vertellen. En me ook op een bijzonder rustige en warme manier onderzocht. Eenmaal teurg aangekleed en gefatsoeneerd vroeg ik hem uitdrukkelijk om heel EERLIJK met me te zijn en me te vertellen hoe de de zaken ervoor staan.
Het verdict was als volgt:
- 3 fibromen in de baarmoeder (1.2cm, 1.7 cm en 1.9 cm)
- 1fibroom bevind zich aan de baarmoedermond, niet bevorderlijk voor zwangerschap maar niet onmogelijk
- Linker-eierstok doet het uitstekend (voelde me weer glunderen, zo trots was ik op haar!)
- Kinderwens kan in het gedrang komen, niet zoveel tijd als andere vrouwen gezien de groei van fibromen
- Overschakelen op een andere anticonceptie (ik gebruikte de nuvaring maar die pompt rechtstreeks oestrogeen (voeding) naar mijn fibromen
- Controle in april (als fibromen niet gegroeid zijn ok, wel gegroeid...stappen ondernemen voor kinderwens veilig te stellen)

Ik was even de weg helemaal kwijt. Mijn angst bleek dus niet ongegrond. Boven een tas koffie met de zus (en een familievoorraad zakdoekjes) alles even besproken. Ook een actieplan opgesteld en stap 1 was om naar Jette te bellen (fertiliteitscentrum) om informatie op te vragen rond het laten invriezen van eicellen. Dit om mijn kinderwens alsnog iet of wat veilig te stellen. Ook de optie om er alleen voor te gaan, om BAM-mama te worden passeerde even de revue, net als adoptie, draagmoederschap,... De hele resem aan mogelijkheden anno 2015 werd kort besproken. Maar stap  1 was Jette.
Amper 2 dagen later hing ik al aan de lijn met Jette en kreeg ik een afspraak op 15 december 2015 met de psychologe en met de dokter.

Ik beet me vast in het onderwerp en zocht allerlei informatie op (procedure, welke hormonen, kostenplaatje, slaagkans,...) en trok op 15 december naar Jette. Ik kwam toe rond 9u en wandelde buiten rond 17u met een hoofd vol vragen, een verdwaasd en onbegrepen gevoel. De psychologe stelde me allerlei vragen over mijn relationeel en seksueel verleden, gezins-relaties, financiele situatie, verwachtingen,... Maar ik had heel erg het gevoel dat ze me heel erg jong vond en de bijzonder onbehaagelijke gedachte daar niet gewenst te zijn, daar niet echt op mijn plaats te zitten.
Het constult bij de dokter was zo mogelijk nog erger. Op 10 minuten stond ik teurg buiten, zonder enig onderzoek, zonder nieuwe informatie maar wel met de vraag om een afpsraak te maken bij zijn secretaresse op de 1e dag van mijn regels zodat er een onderzoek kon plaatsvinden om de dosis hormonen te bepalen voor het laten rijpen van mijn eicellen.

Ik was vastberaden om er mee door te gaan en belde dan ook op de eerste dag van mijn regels (7 januari 2016) voor een vervolgconstult. Op 9 januari zat ik  in zijn gynaecologenstoel voor de zoveelste interne echo (weg enig gevoel van schaamte op den duur) waarbij hij me wist te vertellen dat er NU geen enkel probleem was om zwanger te worden. En wat de de toekomst brengt kan niemand voorspellen en dat zijn zorgen voor later.
Ik mocht wat hem betreft met de hormonen starten zodat mijn eicellen konden geoogst en ingevroren worden. Om op een later tijdstip in mijn leven dan bevrucht en teruggeplaatst te worden. De hele procedure zou maar liefst 4000 euro kosten zonder enige tussenkomst van de mutuatliteit. (Je hebt een 24 tal eicellen nodig om een goede kans op zwangerschap te hebben bij een latere IVF-procedure dus dat betekend een 4-tal rondes. Dus 4 cyclussen lang hormonen spuiten, echo's, pick-ups,...)
Ik vroeg bedenktijd...

Opnieuw was ik helemaal de weg kwijt... De grond onder mijn voeten was nog een beetje dieper weggezakt. Maar ik ben er de vrouw niet naar om bij de pakken te blijven zitten dus besloot ik om al mijn dossier bij alle gynaecologen op te vragen en er mee naar de huisarts te trekken. Voor een eerlijke en oprechte opinie. Want iedereen zegt iets anders en mijn vertrouwen in artsen wordt er daardoor niet groter op. Maar mijn huisarts kent me al heel lang en ik vertrouw hem.
Vandaag  stapte ik gewapend met mijn bundeltje dossiers zijn kabinet binnen en vroeg hem om me duidelijk te vertellen wat er juist allemaal in stond (het wemelde van de latijnse benamingen die me stuipen op het lijf jaagden omdat ze zo vies klonken!) en wat dit betekende voor mij, als Alice zijnde, een jonge vrouw met een grote kinderwens maar geen partner.
Er onstond een heel open en duidelijk gesprek over mijn fysieke conditie en dat het er niet zo rooskleurig uitziet.
Hij raadde me aan om eicelletjes te laten invriezen in eerste instantie, ik glimlachtte en zei dat ik die piste al grondig onderzocht had maar dat die eigenlijk niet echt haalbaar was...
Toen opperde hij het "BAM-moederschap" en ook daar hadden we een eerlijk gesprek over. Dat het toch niet zo eenvoudig is en dat het niet fijn is om dat ideaalbeeld op te geven. (Een fijne man leren kennen, stevige relatie uitbouwen en dan een kindje samen).

Wat hij toen zei was heel erg verhelderend en gaf me een heel andere bril om naar dat gegeven te kijken. "Ook binnen een relatie is er geen zekerheid. Een relatie an sich is al geen zekerheid, geen garantie."

Bi het afronden van het gesprek drukte ie  me op het hart om zeker goed na te denken over wat ik wil. En als ik echt heel graag kinderen wil ik het niet al te lang meer kan uit stellen. En er grondig over moet nadenken hoe ik dat verlangen gestalte kan geven. Maar dat een relatie geen enkele zekerheid bied, ook niet op dat gebied.

Buitengekomen en nog maar eens in tranen uitgebarsten maar wel met een overweldigend goed gevoel.
Hoe vreemd dat ook mag klinken...
Ik voelde me gehoord,gezien en had duidelijke informatie gekregen.

Vanaf hier kon ik verder...

 

 

 

 

 

Het gesprek bij de huisarts zetten heel wat radartjes aan het werk in mijn hoofd.
Ik maakte dan ook een afspraak in de vrouwenkliniek te UZ Gent en in het Jan Palfijn om een gesprek te hebben rond de procedure van het BAM-moederschap en om heel veel informatie te kunnen vergaren.

Maar mijn hart, hoofd en lijf lijken wel in oorlog met elkaar. Deze 3 componeten die allemaal verenigd zijn in mij, gaan keihard in de clinch. Ik probeer alles te pakken te krijgen wat er in me omgaat van gedachten, angsten,vragen, wensen, verlangens.

Als ik naar mijn hart luister dan roept dat alleen maar keihard "JAAAAAAAA!" Dit is waar ik al zo lang van droom,waar ik zo naar verlang.Als klein meisje was ik al degene met de babypop en de kinderkoets, ik hield ervan om haar aan- en uit te kleden, te voeden,in slaap te weigen,... Als ik dacht aan later zag ik mezelf altijd met een lieve man en 2 dotjes van kinderen.
De voorbije jaren heb ik enkele belangrijke beslissingen moeten nemen en dat deed ik ook steeds in functie van een gezin.
Ik kocht een huis met 3 slaapkamers (waar er nog wel veel werk aan is op dit moment) en als ik een nieuwe auto ga kopen dan wordt dat hoe dan ook een caddy of een kangoo. Ik pik zoveel mogelijk mee van reisjes, weekendjes, daguitstapjes,... Omdat het allemaal wel een pakje ingewikkelder wordt als er kindjes zijn,....
In mijn hart is er geen twijfel, ik wil ongeloofelijk graag mama worden!

Mijn hoofd werpt allerlei barricades op : Kan je dit wel dragen? Ben je hier wel klaar voor? Hoe ga je het praktisch regelen? En financieel? Wil je je leventje dat je nu kent echt inruilen? Je huis moet dringend afgewerkt worden! Wat met evenutele nieuwe relaties? Wil je de hele medische mallemolen door? Wat als je ziek bent? Wat als je kindje ziek is? Heb je voldoende financiele reserves? ...
De vragen zijn eerder van praktische aard. Het enige waar ik erg mee worstel is het "opgeven" van mijn gekend leventje. Ik zou heel graag nog een jaartje of 2 de kat uit de boom kijken en genieten van alles in onbeperkte mate! Zonder rekening te moeten houden met een klein hummeltje...  maar mijn lijf geeft me die tijd niet echt...

De medische problemen zetten me heel erg aan het denken. Op DIT moment is het nog mogelijk om zonder al te veel obstakels zwanger te worden. Wel met medische begeleiding maar het is niet onmogelijk. Wat de toekomst brengt dat weet niemand en ook de dokters kunnnen er geen concrete voorspellingen over doen. Het enige dat zeker is, is dat het NU mogelijk is en dat ik niet zoveel tijd meer heb als andere vrouwen (tot mijn 32 ongeveer).
Wil ik het risico lopen dat mijn lijf binnen afzienbare tijd niet meer in staat is om zwanger te worden en mijn  kans op een zo natuurlijk mogelijke zwangerschap te hebben verkeken?

Ik begon EINDELIJK in het boek dat al meer dan 6 weken op de salontafel rondslingerde: "Geen partner,wel een kinderwens"
(een echte aanrader!) en dat bracht heel wat rust en inzichten met zich mee.
Het boek is zo lang onaangeroerd gebleven uit angst voor wat er komen zou, wat het zou losmaken in mijn hoofd.
Ik las het op  2 dagen uit en besloot alles eens grondig te overdenken want het voelde allemaal wel erg goed aan. Alles wat in dat boek stond was ook al door mijn gedachten gegaan.

Ik maakte jacht op een mooi schrift waarin ik alle vragen die ik had en waar ik een antwoord op wou vinden kon neerpennen en overpeinzen. Ik genoot van het schrijfproces, van alles zo concreet te zien staan en in mijn eigen handschrift. Het werd allemaal veel echter en overzichtelijker.
Enkele vragen waar ik een antwoord op zocht:
- Waarom wil ik zo graag een eigen kindje?
- Wat zijn mijn valkuilen, mijn zwaktes in dit proces?
- Waar ben ik bang voor? Waar zie ik tegenop?
- Wat zijn mijn sterkstes, mijn kwaliteiten in dit proces?
-Wat heb ik een kindje te bieden?
-Welke donor wil ik (bekend,onbekend)?
- Tegen wie vertel ik wanneer wat ik van plan ben? Wat er staat te gebeuren?
- Kan ik het mijn kind aandoen om zijn donor niet te kennen?
-Hoe heef ik de mannelijke rol in het leven gestalte?

BIjzonder was wel om te merken dat ik over heel veel van deze zaken helemaal niet lang hoefde na te denken
Ik wist het allemaal al.Onbewust had ik al een hele weg afgelegd!
Het idee van BAM-mama sluimerde al langer door mijn hoofd maar ik ben er nooit echt heel concreet en bewust mee aan de slag gegaan. En nu opeens,nu ik dat hele proces in gang heb gezet blijk ik op cruciale en moeilijke vragen meteen een antwoord te kunnne geven. Het maakte me gelukkig. Wetende dat dit geen bevlieging is.En dat dit iets is waar ik me goed bij voel.

De afspraken in het UZ en Jan Palfijn komen nu wel in een ander daglicht te staan... Van overwegend informatief naar "Ik wil de procedure graag opstarten". Ik heb mijn beslissing gemaakt, de knoop doorgehakt. Ik ga BAM-mama worden. En ik ben er zo goed mogelijk klaar voor... :)

Ik was door het dolle heen vorige week bij het opstaan krampen te voelen!  Deze pijn kende ik, dit was de voorbode van mijn regels :)!
Nooit gedacht zo ongeloofelijk blij te zijn om mijn regels te krijgen en alle bijhorende kwaaltjes te ondergaan.
Maar...dat betekende dat mijn lijf deed wat het moest doen, eindelijk deed het eens niet vreemd, superfijn!
Ik ben een kleine maand geleden gestopt mijn pil omdat je lijf even terug moet wennen aan een pil-loos bestaan en er wel wat tijd over kan gaan eer je cyclus terug optimaal en regelmatig is.

En omdat ik een vrouw ben met een plan en een toekomstvisie besloot ik om zo snel mogelijk te stoppen met het slikken van de pil. En wachtte ik in spanning op de eerste regels... En daar waren ze dan, op tijd zowaar! Zote dinges!!!!
Ik was zo ongeloofelijk blij met de  krampen en de lage rugpijn!
Echt nooit gedacht dat ik zo van mijn regels zou genieten als die dagen in Februari!

Het traject is nu echt echt echt van start gegaan :)
Het potje met foliumzuur-tabletjes staat naast de doos met muesli, de afpsraken zijn gemaakt, ik houd iedere verandering in de onderbroek nauwlettend in de gaten, heb een "BAM-spaarrekening" geopend, houd een cyclus-kalendertje bij,...  Ik ben zo blij met de rust die deze beslissing met zich heeft meegebracht, hoe  onwaarschijnlijk dit ook klinkt.
Ik hoef niet meer te tobben en te piekeren of "wat als..."-vraagstukken te beantwoorden, this girl made up her mind!

 

Week 1 van het zwangerschapsverlof zit erop en mijn wasmachine en strijkijzer hebben al overuren gedraaid! Opeens moesten alle kleertjes gewassen en gestreken worden, kostte was kost. Urenlang rechtstaan achter een strijkplank is niet zo handig met een dikke buik maar het moest nu eenmaal. Geen...

Gisteren was het dan EINDELIJK zover, mijn allerlaatste werkdag! Ik heb mij de voorbije weken echt fameus moeten inspannen om te gaan werken. Heel heftig. Ik ben ook meerdere keren "te laat" gekomen (ik heb glijdende werkuren, massa overuren dus geen probleem) maar de courage was echt ver te...

Die zwangerschapsdiabetes begint serieus lastig te worden. Het is nóg iets om rekening mee te houden. En ik kan het precies niet zo goed meer opbrengen om mij aan de voorschriften te houden. Het is teveel gevraagd om én mijn job goed te blijven doen én zwanger te zijn én zo goed en zo kwaad als het...

Een 3-tal weken terug werd ik verwacht in het ziekenhuis voor de OGT-test ofte de uitgebreide suikertest. Omdat ik overgewicht heb (ahum) en Kobe* doodgeboren is kreeg ik meteen de uitgebreide test voor de kiezen. Ik werd verwacht om 9u in het ziekenhuis en mocht niets meer eten na het avondmaal de...

Ik blijf maar sukkelen met vermoeidhied, laag energiepeil en een hoofd dat alle kanten op tolt van de zaken die ik nog moet regelen. Het lijkt soms alsof alles maar half wordt gedaan en ik constant achter de feiten blijf aanhollen. Ontzettend vermoeiend vind ik dat! Er zijn zoveel losse eindjes in...

Gisteren was het vaderdag. Uiteraard niet de 1e keer dat dit gebeurt maar wel de 1e keer dat er echt aandacht aan werd besteed en dat Roxanne er rond heeft gewerkt. Op school leeft het heel erg en de kinderen hebben knutselwerkjes gemaakt. Ik hoor ook in haar spreken dat "papa" een thema is de...

Ik heb het zo ontzettend druk met alle balletjes in de lucht te houden dat het me niet lukt om tijd te maken om te schrijven. MIjn gedachten pingpongen ook alle kanten op :D Echt dat zwangerschapshoofd van mij... echt fan zal ik er nooit van worden! Het zijn drukke maar overwegend leuke weken...

Opeens zijn we 3 weken verder, allé opeens... het zijn heftige weken geweest waarin ik de tijd/energie/woorden niet vond om te schrijven. Ik heb me echt door de weken gesleept en ik voel mijn energielevel met de dag zakken. De combinatie werken (onder de huidige omstandigheden waarbij veel spanning...

Ik ben vandaag 17 weken zwanger. Het is raar... het voelt vreemd aan. Het is een bijzonder lastige week, emotioneel vooral. Ik voel dat ik geen ruimte heb voor andere akkefietjes of toestanden. Deze week doorspartelen wordt een opgave. Is een opgave.  Het is zo ontzettend vermoeiend en ik kan...

Tis een paar weken geleden dat ik hier nog eens iets heb geschreven maar het was op. Ik was op. Dagen werden aaneengeregen door heel veel slaap, heel veel werk en heel veel driftbuien van die kleine trol van mij. De coronacrisis en de zwangerschap wegen door en dat heeft uiteraard zijn effect op...