een inhaalbeweging

Ik heb het al een tijdje in de mot maar vandaag vond ik het tijd om het eens van naderbij te bekijken en mijn gedachten op papier te zetten. Maar ik ben nog volop met de verwerking bezig van het hele proces om Roxanne te krijgen. Dat klinkt misschien wat vreemd maar er is ook zo ontzettend veel gebeurt in de afgelopen 2.5 a 3  jaar dat ik nooit echt de kans heb gehad om de zaken te verwerken. En dat proces is nu op volle toeren bezig en dat is soms wel uitputtend.Ik heb een grote drang om te praten over mijn beslissing, over de zotte rollercoaster waar ik zo lang op heb gezeten, over de droefnis die iedere mislukte poging met zich meebracht, over de angst die zich steeds meer opstapelde, over het verlangen naar een kindje, over de vele vragen en onzekerheden, over de vele onderzoeken, over de impact van de hormonen, over de twijfels waar ik elke stap van de weg mee worstelde, over de vastberadenheid waarmee ik iedere IUI onderging, de mokerslag toen het toch IVF-ICSI werd,...  Maar het is niet gemakkelijk om daar NU over te praten. Het is een beetje alsof mensen/vrienden wat schroom ervaren als ik erover wil praten." Want he, het is toch ten einde? Ik heb mijn kindje nu toch in mijn armen? Waarom daar nu nog mee bezig zijn? " Maar het is zo dat ik tijdens het proces vaak de dans heb ontsprongen om te praten over wat ik dacht en voelde. Omdat het zo heftig en zo intens was, het zat zo dicht op mijn huid dat er weinig ruimte over was om te praten over dat alles. Ik was/ben heel erg blij met deze blog, dat was echt een uitlaatklep. Een plek waar ik de dingen kon achterlaten. En toch een mogelijkheid had om te praten en na te denken.
Ik heb erg veel gehuild tijden de behandeling. Uit angst, uit machteloosheid, van teleurstelling. Meer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Nooit gedacht dat het zo een immense impact zou hebben op mijn zijn die hele procedure. Als ik er nu op terugkijk dan slik ik wel even Het is zo heftig geweest en zo ingrijpend op erg veel gebieden. Koppels kunnen die samen dragen en hopelijk steun vinden bij elkaar. Maar ik, ik moest het alleen zien te dragen. NIet dat er geen vrienden waren of mensen om mij te ondersteunen, in tegendeel, maar uiteindelijk moest ik het wel allemaal doen. Het was mijn verlangen, mijn wens en ook mijn verdriet en mijn pijn. En daar kan niemand bij helpen. Vrienden leefden mee en vonden het jammer als het weer niet gelukt was. Maar zij moesten niet al die onderzoeken ondergaan of die medicatie inslikken/opsteken/inspuiten. Zij moesten niet de gevolgen dragen van die vuile hormonen. Meer dan eens heb ik het gevoel gehad mezelf kwijt te zijn geraakt. Ik stond mijlenver af van de persoon die ik wou zijn en die ik normaal was. Heel raar om zo vervreemd te geraken van jezelf. En het is alsof ik nu pas terug de weg vind naar mezelf op een of andere manier.

Het was zo een hectische periode waarin zoveel is gebeurt en waar zo weinig tijd was om zaken een plaats te geven. Het ene was nog niet verwerkt of de volgende mokerslag diende zich al aan. De klappen bleven komen en one way or another bleef ik ze incasseren. Ik heb vaak gedacht aan stoppen, de boel gewoon de boel laten. Dan geen kind. Maar diep vanbinnen wist ik dat dat het niet kon. Dat ik alles moest geprobeerd hebben voor ik kon berusten in een kinderloos bestaan. Ik leefde precies wat op automatische piloot die maanden. En van controle naar controle. Van spuit naar spuit. De hele behandeling beheerste ontzettend hard mijn leven en het is pas in retrospectief dat ik zo kan benoemen. En ook kan zien hoeveel het van mijn gevraagd heeft, emotioneel dan. Als je daarin zit, in dat proces dan ga je door. Onophoudelijk en gedreven door het doel: Een kindje!
En iedere maand dat de uitslag negatief is moet je dat snel een plaats zien te geven en al klaarstaan voor de volgende reeks. Alle niks moest uiteraard, maar ik hoorde die klok zo ontzettend luid tikken en de angst dat het nooit zou lukken bekroop mij bij ieder negatief resultaat. Wat als ik al te laat was? Wat als mijn lijfe niet meer in staat was om een kindje te maken? Wat als die miomen zouden beginnen woekeren? Wat als ook mijn andere eierstok het zou begeven? Wat als ik nooit zwanger zou geraken?  Het zijn vragen die steeds weer door mijn hoofd gingen en die er fameus op hebben ingehakt. En er was ook niemand die de onzekerheden daarrond kon wegnemen want het is geen exacte wetenschap. En er was ook geen zekerheid dat het ooit zou lukken. Het was zoveel makkelijker geweest als ik wist "Het gaat lukken, maar het zal 9 rondes duren" Dan kon ik rustig afwachten en al die voorgaande mislukte pogingen zouden dan niet zo zwaar op het hart hebben gewogen. Nu was het een ware uitputtingsslag en voelde ik me soms heel erg eenzaam. Ontzettend alleen met mijn verdriet. Er zijn echt tal van momenten geweest dat ik me zo machteloos en alleen voelde. Maar het niet echt kon tonen aan de buitenwereld. Want hoe leg je dat uit? Hoe geef je daar woorden aan? En iedereen probeert je dan te troosten en zegt dat ik moed moet houden en dat het wel in orde komt. Ooit. "Maar wat als het niet in orde komt? Wat als het nooit lukt?" daar had niemand een antwoord op... En ik ook niet. Het zou een heel zwaar gewicht zijn om mee te torsen als het niet was gelukt. Ik kon me een leven zonder kindjes niet voorstellen. Je moet ook een beetje gek zijn om telkens opnieuw die "marteling" te ondergaan van de onderzoeken en spuiten en hormonen en alles zonder enige garantie op succes. Maar de wens was zo groot en het verlangen zo intens. Ik was het haast aan mezelf verschuldigd om door te gaan.

En ik weethet wel, al bij al was het een succesverhaal. Op "slechts" 7 maanden is het gelukt. Er zijn vrouwen/koppels die veel langer moeten wachten op dat wonder. Maar voor mij waren het 7 uitputtende maanden... En eigenlijk was het proces al bezig van januari 2015, van de contorle bij  gynaecoloog  De Craene waar die veromde operatie uit voortgevloeid is. Dat is om en bij de 2 jaar voor ik een positieve uitslag had.. Wat best wel hefitg kan worden genoemd.Het is niet gemakkelijk geweest en ik had/heb er nog altijd niet zoveel woorden voor. Het is ook zo dat het minder gemakkelijk is voor vrienden/familie/omgeving om te praten over de behandeling net omdat het zo een gevoelig thema is. De bevalling was ook erg ingrijpend en daar was toch ook wat verwerkings-werk aan maar doordat haast iedereen vraagt: 'En hoe was de bevalling? Viel het een beetje mee?" heb ik dat verhaal opnieuw en opnieuw en opnieuw kunnen vertellen. Tot het uit mijn systeem was. Want het was ook wel belangrijk om dat een plaatsje te kunnen geven want het was wel pittig =D  Maar daar kan gemakkelijker mee gerelateerd worden en is ook eenvoudiger om te vragen hoe het is verlopen en hoe ik me daarbij voel. Het is veel tastbaarder en hanteerbaarder dan een fertiliteitsbehandeling. Ik was ontzettend blij met vriendin B. die ook het hele circus heeft moeten doorstaan voor haar 2 wolken van kinderen. Ze was oprecht de enige die de juiste woorden wist te zeggen en écht wist hoe ik me voelde bij dit alles. Ik moest aan haar niet alles proberen uit te leggen, ze kende het klappen van de zweep helaas. Het was geweldig om haar te hebben!
Ik heb het gevoel er nog niet helemaal mee in het reine te zijn, met de hele procedure. Allé, niet dat ik er niet achter sta en ook niet dat ik niet uit volle overtuiging deze weg heb bewandeld. Integendeel! Maar ik moet nog wat tijd spenderen aan het verwerken van dit alles en proberen te praten over de impact die het heeft gehad.Een inhaalbeweging maken eigenijk, zoveel maanden later. Het is nog een te groot deel van mij op dit moment. En das niet goed voel ik. Het is alsof ik het nog heel vaak over moet/wil hebben om het een plaats te kunnen geven. Al die tijd heb ik me sterk gehouden en ok, ik heb veel tranen  gelaten en gepraat met vrienden over hoe ellendig ik me voelde. Maar echt in mijn hart laten kijken heb ik nooit gedaan al die tijd. Ik kon het gewoon niet want ik kon niet om met de goedbedoelde adviezen, met de blikken vol medeleven, met de monden vol tanden,... Er was ook niets dat op dat moment had kunnen helpen, behalve de zekerheid dat het ooit zou lukken en net die zekerheid kon niemand me geven. Er was geen enkele garantie op succes,enkel een heel groot "ik wens het jou zo ontzettend hard toe meid"-gevoel.  En die onzekerheid heeft er wel hard op ingehakt, maanden heb ik in de stress geleefd rond al dan niet zwanger geraken en blijven! Naast alle andere zware emotionele gebeurtenissen.

Ik moet er nog wat van afkicken, van het hele proces. En dat kan enkel door erover te praten. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. En das niet zo gemakkelijk op dit moment :) Want er is zo ontzettend veel leuks om over te praten. Er is zoveel babygeluk!
Het is een beetje een tweestrijd, aan de ene kant ben ik ontzettend gelukkig met de mooie kleine trol en heel erg trots op wat ik heb gemaakt! Ik vind het prachtig en het is helemaal geweldig en fantastisch en alle andere mooie woorden die ik ken. Aan de andere kant is er nog veel verdriet over hoe Roxanne in mijn leven is gekomen. En hoe intens die periode was en hoe knagend de onzekerheid telkens weer. Ik mocht er toen niet aan toegeven, als ik tijdens de behandeling die gevoelens in de ogen had gekekend had ik nooit door kunnen doen. Had ik de tijd genomen die ik nodig had om iedere keer na een negatieve uitslag op mijn positieven te komen dan was Roxanne er misschien nu nog niet geweest. En tijd was nu net het enige dat ik niet echt had. Veel andere opties had ik niet op die momenten. En ben ik dus stug blijven doorgaan op het zelfde pad. Maar dat heeft heel veel van mijn gevraagd en ik moet daar nu wel de nodige ruimte en tijd voor maken. Het is te belangrijk. Ik moet het een plaats kunnen geven om het later aan Roxanne te kunnen vertellen zoals ik het écht wil vertellen: Dat het een lang en pijnlijk proces is geweest maar dat ik het echt met volle overtuiging heb gedaan én dat ik het verwerkt heb. En er echt helemaal OK mee ben. En op dit moment is dat nog niet zo. Er is nog teveel verdriet en teveel onverwerkte angst die ermee gepaard gaat.

Maar... Ik had er alles voor over gehad. Toen en nu nog. Want het is het allemaal wel meer dan waard geweest! Als ik nu kijk naar mijn kleine trol maakt mijn hart een vreugdesprongetje.. hoe wonderlijk is het toch! Dat heb ik gemaakt, helemaal zelf diep vanbinnen in mijn buik. Dat wondertje heb ik letterlijk gecreeërd. En das een onbeschrijfelijk gevoel. Ik voel enkel liefde als ik naar Roxanne kijk. Zij is alles wat ik wou en zoveel meer. Ik vind het geweldig om haar mama te mogen zijn. En ik had het nooit willen missen!