12 weken - Wauw! Een baby :)

Deze ochtend werd ik opnieuw bij de gyneacoloog (Bronselaer) verwacht voor een wel erg spannende echo. Ik heb er een vreselijke nacht opzitten waarin meerde doemscenario's de revu passeerden: Er was op de echo helemaal geen baby meer te zien, de nekplooi was GIGANTISCH en het kleintje zou gewoon als een monstertje geboren worden, ik stond op om naar de echoruimte te gaan en het bloed gutste uit mijn onderbroek... Echt vreselijk! Ik was heel blij toen het eindelijk ochtend was en deze dag er dan eindelijk écht was.

Bij de verpleegster bleek mijn bloeddruk ook hoger dan normaal te zijn dus ik was eigenlijk echt wel op mijn ongemak. Zoveel was duidelijk. In de wachtzaal was ik dan nog zo lief om een vrouw voor te laten die ietwas gehaast was (en de afspraken liepen meer dan een halfuur uit) dus duurde het nog wat langer voor de geruststelling er kwam. Maar opeens stond de stagaire dan toch in de wachtzaal om mijn naam te verkondigen en ik drippelde achter hem aan.
In het kabinet van de dokter bleek al gauw dat mijn bloedwaarden heel goed waren, ik helemaal niks tekort kom en de kans op een genetische afwijking die op te sporen valt via het bloed 1 op 9000 was. Toch al een pak dat van mijn schouders viel. "We gaan dan es kijken he" sprak Dr Bronselaer vrolijk en ik volgde hem naar de echo-ruimte, uit goede gewoonte wou ik mijn panty's en dergelijke al beginnen uit te trekken, helemaal klaar voor de 100e interne echo maar hij kon me nog net -een beetje grinnikend - tegenhouden. Vanaf nu zijn het buikecho's, dus gewoon mijn kleedje opstropen en mijn panty wat naar omlaag sjorren volstond. Typisch :D

En dan kwam de gel (ik voelde hier niks van door de dode huidstrook na de operatie) maar de druk die hij zette met zijn toestel was wel waarneembaar. En opeens was het daar... Braambesje! Van een vormeloos bolletje was hij/.zij uitgegroeid op slechts 3 weken naar een echt piepklein mensje! Heel gek om te zien :) Er was veel beweging waar te nemen en ook 2 armpjes, 2 beentjes en 1 hoofd en wat voor een hoofd! Bijna de helft van het hele wezentje bestond uit het hoofdje!
De nekplooimeting was uitstekend (het moet onder de 3mm zijn en met de 1.5mm zitten we daar dus mooi ruim onder. Kans daalt hiermee naar 1 op 75 000), er is geen vocht te zien in het buikje of in de hersenen en de harttoontjes waren heel sterk en regelmatig. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat er iets zou mislopen.
Een baby! Een echte baby! Ik kan het nog altijd niet goed geloven maar ik zal nu toch echt wel niet anders meer kunnen denk ik :)
Het is fantastisch om deze wonderlijke reis te mogen doormaken. En de 12 cruciale weken zijn nu echt achter de rug dus ik kan nu echt gaan genieten. Phoe! Toch een hele verademing deze echo ...

Mijn zwangerschapsverlof wordt een beetje overschaduwt door een soort van klacht die tegen mij loop op mijn werk. Er is bewoner en een collega (waar ik een bijzonder moeilijke relatie me heb) gaan klagen over mijn gedrag/houding de afgelopen maanden en daar is (niet geheel onterecht) gehoor aan gegeven. Maar wat niet in rekening word gebracht is de giftige teamsfeer en wat nog belangrijker is voor mij:  de impact van de hormonen op mijn gedrag en draagkracht. Het is wetenschappelijk bewezen dat er een gedragsverandering kan ontstaan door het gebruik van de hormonen. Persoonlijk verander in ik in een 3-koppig monster als ik Utrogestan gebruik. En de opmerkingen/bedenkingen/klachten zijn gestart rond april/mei 2016,  opvallend detail dat ik ook dan van start ben gegaan met de behandeling... Ik probeer die klachten aan te vechten en een ruimer kader te scheppen waarin bepaalde incidenten zich voordeden. Daarom vertelde ik dit ook aan dokter Bronselaer en die trad mij meteen bij. Er zijn echt vrouwen die agressief worden onder invloed van hormonen, die fysieke agressie hanteren. Iets waar ik wel heel erg van schrok, gelukkig bleef het bij mij "beperkt" tot geen geduld, een kort lontje, een bijzonder slecht humeur en over-emotioneel reageren. Maar zonder morren schreef hij een attestje dat ik echt wel onder invloed van hormonen een gedragsverandering kan ondergaan. Dat maakt mijn zaak een heel pak sterker :) Top!

Ik vind het een heel gek ikdee dat er echt een klein mensje in mijn buik woont. Maar ik heb het vandaag toch echt wel nog es bevestigd gezien en gehoord... Het gaat echt gebeuren! Dat kleine wondertje van me :... Zo blij!
Loop al de hele dag te glimlachen en af toe streel ik eens over mijn beginnend buikje en zeg ik vrolijk "Een baby! Een echt baby!"
Wauw!