17 weken

Ik ben vandaag 17 weken zwanger. Het is raar... het voelt vreemd aan. Het is een bijzonder lastige week, emotioneel vooral. Ik voel dat ik geen ruimte heb voor andere akkefietjes of toestanden. Deze week doorspartelen wordt een opgave. Is een opgave.  Het is zo ontzettend vermoeiend en ik kan me zo alleen voelen in dit hele verhaal. En au fond ben ik dat ook ondanks de nabijheid van vrienden en veel warmte en liefde moet ik deze reis alleen doormaken. En het valt me heel zwaar af en toe. Het kan dan echt als een gigantische steen aanvoelen die ik meesleur.
Ik heb controle gehad vorige week maandag. Met klamme handjes en een krop in de keel zat ik in de wachtzaal, opnieuw te proberen om mijn hartstlag en zenuwen onder controle te krijgen. Tranen proberen in het gareel te houden. Alle zelfbeheersing moest aangeboord worden om enigzins rustig binnen te gaan. Gelukkig ging de dokter snel over tot het onderzoek en nog geen 2 seconden nadat het toestel Ricardo in beeld had gebracht (zelfs nog niet helemaal duidelijk) sprak hij de verlossende woorden "alles ziet er goed uit hoor, ik laat nu even het hartje horen" en ik kon huilen! Weer ontsnaptte een grote zucht en pinkte ik een traan weg. Alles is nog OK voorlopig.  Ik weet dat het geen zekerheid biedt maar elke dag is er eentje en ik was zo blij om hem te zien bewegen en zijn hartje te horen kloppen. Ik kan het niet goed uitleggen wat het met me doet. Deze zwangerschap is niet onbezorgd, genieten staat niet centraal. Het is vooral bang afwachten en heel erg ongerust zijn. En ook al heb ik geen invloed op de afloop hiervan toch is er een gigantische verantwoordelijkheid die me steeds overvalt. Ik moet voor dit kindje zorgen, ik moet zorgen dat dit kindje blijft leven in mijn buik. Ik mag geen negatieve gedachten hebben over dit kindje. Ik moet blij zijn met zijn komst, altijd blij zijn. Alleen maar liefde sturen naar hem. Verpletterend is het. Want ik ben zo bang tegelijkertijd. Bang om mij te hechten aan hem, bang om hem een naam te geven, bang om hem een plek te geven in mijn leven. Want wat als ik opnieuw afscheid moet nemen? Ja ik weet het, ik zou beter genieten van deze zwangerschap "want dat kunnen ze me niet meer afnemen"  maar ik slaag er niet in. Ik durf niet. Ik kan het niet.

Ik heb de angelsound enkele dagen terug uit het tuinhuisje gehaald. Ik hield het opeens niet meer. Woensdag 22 april heb ik hem kort even gevoeld maar dan donderdag en vrijdag niet meer. Ook niet als ik heel rustig ging liggen en alle focus op mijn buik bracht. Ik voelde niets. Een beetje in paniek en heel zenuwachtig haalde ik de angelsound tevoorschijn en ging op zoek naar een razendsnel kloppend hartje. Twee weken terug was ik er niet in geslaagd om het te vinden en ik was heel bang dat het ook nu niet zou lukken. Maar gelukkig! Ik moest maar heel kort even zoeken en hartslagen vergelijken om Ricardo's hartje te horen bonken. <3
Toch blij dat ik zo een toestelletje in mijn bezit heb. Voor momenten dat ik gerustgesteld moet worden is het eenn topding! Ik slaag er ook in om mezelf te bedwingen om het vaak te gebruiken. Ik heb gelezen dat er toch wat bezorgheden zijn voor het welzijn of comfort van de baby. Dat zo een onderzoekje niet zo aangenaam is voor het kleintje. Dus ik probeer het tot een minimum te beperken en ook maar heel kort. Maar deze week voel ik al dat ik het vaker zal gebruiken. Straks ,nog even rustig luisteren naar zijn hartje om me gerust te stellen. Ik kijk er naar uit. Gewoon kort even voor het slapengaan, hopelijk kan ik dan ook wat beter slapen. ik lig veel wakker en ook al ben ik niet bewust bezig met Kobe* of Ricardo het sluimert. Ik droom ook veel en vreemd waardoor ik soms wakker schiet en erg overstuur ben. Maar ik slaag er niet in om mijn dromen vast te houden. Alleen het "vieze" gevoel blijft over.Er is duidelijk vanalles aan het spelen maar woorden vind ik er niet echt voor.

Ik kan me ook heel druk maken in het zoeken naar een geboortekaartje. Ik wil geen duidelijke link naar het kaartje van Kobe* maar het is moeilijk om een kaartje te kiezen dat daar niet aan verwant is. Geen silhouette. Geen ballon. Geen wereldbol. Geen verwerking van een letter van zijn naam in het de tekening. Geen enkel kaartje. Geen sterren. Geen maan. Geen blaasbloemen of andere metaforen voor Kobe*. Ik wil een kaartje dat écht voor Ricardo is, hij verdient dat. Geen verwijzing naar Roxanne noch Kobe* of iets dergelijks in de tekening. Uiteraard worden beiden vermeld op het kaartje zelf maar ik wil een uniek kaartje voor Ricardo dat op zichzelf bestaat en dat gewoon mooi is om dat het mooi is zonder symboliek of verwijzingen naar Kobe* En ik vind het niet. Ik vind niet wat ik zoek, slaag er niet om een idee te ontwerpen of ergens op verder te bouwen. Alles wat ik vind en opsla is een verwijzing naar het kaartje van Kobe* en ik zie dat altijd pas achteraf. Het is niet bewust maar als ik dan even kritisch kijk dan moet ik alles weer verwijderen uit het mapje. Ik vind het lastig.
Want ik wil enderzijds nog niet teveel met het kaartje bezig zijn maar anderzijds tikt de tijd ook wel weer verder en belangrijk toch om hier mee aan de slag te zijn. Het is ook een proces om hem welkom te heten, om Ricardo aanwezig te laten zijn. En ik denk dat het moeilijk is om hem die ruimte te geven, dat ik mezelf blokkeer onbewust. Ik moet precies een grens over maar ik weet niet waar die grens ligt. Misschien 20 weken? 24 of ja wie weet zelfs 30 weken of bij de bevalling pas... tis lastig.

Wat wel heel fijn is, is de tijd die ik spendeer met Roxanne. Opeens is die terug veranderd in haar geweldige zelf en zijn de woedeuitbarstingen en tranen achterwege gebleven. Het is gewoon terug leuk om samen te zijn en dingen te ondernemen. Het is niet meer dagelijks een strijd maar we vinden het leuk om bij elkaar te zijn en knuffelen veel en lachen heel wat af. Wat onzettend fijn is want het kostte me zoveel energie om dat kleine bolletje frustratie de baas te blijven en haar ondanks alles te blijven liefde geven. Ze kijkt me nu weer aan met die mooie blinkende blauwe ogen en er speelt een schittering in, een kapoenerij die geweldig is. Ze is ook opeens heel zelfstandig geworden en begrijpt precies veel meer. Heel vreemd om te merken. Het is echt een juffrouwtje en ik zie ze zo ontzettend graag! Ik kon het me niet voorstellen en nu soms nog verschiet ik van de liefde die mij overspoelt als ik haar gadesla terwijl ze helemaal opgaat in iets.
Ik ben zo ontzettend blj met haar!