1e schooldag Roxanne!

Maandag 2 maart stond al lang aangeduid in mijn agenda: Allereerste schooldag van mijn lieve kleine trol. Ik ben hier al maanden mee bezig: Leuke boekentas uitzoeken, jacht maken op dé brooddoos, een drinkfles die ze herkent uit de 1000, naamstickertjes, mooie kledij voor de 1e dag,... maar ook boekjes lezen, potjestraining, afscheidskadootje voor de creche, en afscheid nemen van haar als baby, wennen aan het idee dat ze toch echt een grote (niet letterlijk ;) ) meid aan het worden is.
Heb het er toch lastig mee gehad. Het is zo een grote stap, opeens is ze niet meer in haar vertrouwde omgeving met vriendjes en begeleiders die ze kent. Ik drop ze in een nieuw lokaal met veel kinderen die ze niet kent, een grote speelplaats met enthousiaste kinderen van de lagere school, een nieuwe juf, ... De overgang is groot en ik kan niets doen om die wat zachter te maken. En dan doet mjn hart wel pijn. Ik weet wel dat ze haar mannetje zal staan en dat ze klaar is voor deze stap. Maar aan de andere kant is ze toch ook echt wel klein en heeft ze nog zoveel nabijheid en liefde nodig.

De laatste dag in de haar -geweldige- creche heb ik het dan ook niet droog gehouden. Weten dat het laatste keer is dat ze daar met haar vriendjes zal dartelen door de ruimte, de laatste keer afschied nemen van D., (haar begeleidster van het voorbije jaar waar ze een hele goede band mee heeft opgebouwd), de laatste keer haar spulletjes bij elkaar rapen,... Het raakte me. En ik heb dus zitten snotteren tijdens het afscheids/carnavalfeestje. (Ik heb nu terug tranen in de ogen). Ik wist dat het de laatste keer was dat ze zich zo vertrouwd en op haar gemak zal voelen in lange tijd. En ik vond het zo mooi om te zien hoe ze daar floreert en door de kamer danst en andere kindjes helpt/commandeert/liefkoost/... Mijn kleine meisje toch.

De 1e schooldag is al bij al goed verlopen. Ze was heel enthousiast bij het opstaan (om 6u20!) lag ze al te giechelen en "ikke school gaan, ikke school gaan" te scanderen. Ons ochtendritueel was zoals alle andere ochtenden: op schoot haa flesje melk leegsjokken terwij ze naar mijn hartslag luistert en ik in haar haartjes kroel in het halfduister van een schermlampje om dan opeens recht te veren en "boekje leeeeezeuh!" te roepen. Na de secure selectie van een boekje en het voorlezen hiervan in de kleertjes gehesen en naar beneden om nog even te ontbijten met zn tweetjes.
Maar in tegenstelling tot een paar dagen terug moest ik nu wel heel erg de klok in de gaten houden.School start om 8u20 al dus moesten we zeker op tijd de deur uit. Haar boekentasje vullen met fruitje en drinken. Nog een laatste foto voor ons vertrek. Ik werp nog een blik in de spiegel (ja, we zien er weer geweldig mottig uit!) en plof haar dan op de fietsstoel, boekentas in mandje vooraan en trappen maar! Mee in de collonne fietsers die allemaal de coupure afmoeten op weg naar station/school/unief/werk/... Toch wel een bizarre ervaring.  Rox bleef haar vrolijke guitige zelf en zong liedjes op de fiets. Geweldig!

Eenmaal toegekomen op school en ze de speelplaats zag met de vele krioelende kindjes deinsde ze toch even terug. Ik wou haar liever niet dragen op de 1e schooldag omdat ik het belangrijk vond dat ze de eerste stappen ook echt wel zelf zette. Ik weet dat ze het kan dus moedigde ik haar aan om het ook effectief te proberen. Hand in hand schuifelden we over de speelplaats maar hoe verder we kwamen hoe steviger haar tred. Ze had er nog steeds veel zin in!
Eenmaal in het schoolgebouw moest ze toch even bekomen en nestelde ze zich op de trap. Ik had heel wat overtuigingskracht nodig om haar de trap ook effectief op te laten klimmen, naar haar klasje. Eenmaal in de gang spurrte ze naar het "eendje" het figuurtje dat ze heeft gekozen om haar jas en boekentas op te hangen. En troonde ze me mee in de klas en dook ze haast meteen in het speelgoed. Ik was gerustgesteld. Het ging goed komen :)
En dat was aanvankelijk ook zo tot ik afscheid moest nemen en de laatste knuffel en kus was gegeven. Toen barstte ze in traantjes uit en haar gezichtje trok in een afgrijselijke grimas. Zo snotteren en huilen. Met een krakje in mijn hart ben ik gaan werken. MIjn kleine meisje toch <3

Enkele uren later stond ik alweer in de klas en was ze heel erg vrolijk. Om te starten gaat ze maar halve daagjes naar school. Zodat het toch een beetje behapbaar is voor haar. Haar juf vertelde dat ze het goed doet en dat ze enthousiast meedeed met alles. De traantjes waren snel weg deze ochtend en ze heeft erg genoten van het verhaal "Goudlokje en de 3 beren". Alleen maar goed nieuws dus.
Op weg naar huis was ze wat aan het jengelen en thuis brak de hel helemaal los. Ze was kwaad, overstuur, moe, overprikkeld, hongerig,... De ideale cocktail voor een monsterversie van zichzelf. Top! Ik heb geprobeerd om haar te laten slapen maar dat was geen onverdeeld succes. Ze heeft nog 1,5u liggen kwetteren, snikken, vertellen, "wippen", ... voor ze uiteindelijk in slaap is gesukkeld. Maar ik heb ze moeten wakker maken na amper 45 minuten om haar ritme wat te respecteren. Niet mijn beste plan zo bleek achteraf. Het was nóg erger! We hadden op het grote bed (mijn bed dus) naar Dobus gekeken op Ketnet.be en ik wou naar beneden gaan, Roxanne niet. Zij weigerde om van de trap te komen. Ik weigerde op mijn beurt om haar te gaan halen. De typische machtstrijd dus. Geen van beide wou een duimbreed toegeven en toen ik onderaan de trap zat en rustig tegen haar sprak en vroeg om naar beneden te komen was zij aan het gillen en snotteren en rondstampen in de badkamer. Helemaal overstuur. Helemaal over de rooie. Ik bijna op mijn tandvlees en wanhopig. Ik zag het even allemaal niet meer.
Mijn badkamerdeur is tijdens de verbouwingen uit haar hengsels gehaald en nooit meer echt teruggehangen. Die staat vor 4/5 tegen de muur en voor 1/5 voor het deurgat (zodat ik ze kan verschuiven als het te koud is in de winter en de verwarming aanligt). Roxanne heeft in al haar kwaadheid tegen dat kleine stukje van de deur geduwd waardoor deze is omvergevallen. Op de trapleuning. Daar zit een heel groot stuk glas in. In 1001 stukken natuurlijk. Ik over mijn toeren. Roxanne nog meer over haar toeren. Ik ben als een razende naar boven gespurt omdat ik niet had gezien waar die trol van mij stond en of ze ergens glas had opgevangen. Ik denk dat k 3 treden ineens ben opgehold. Gelukkig was ze ongedeerd alleen heel erg aangedaan en geschrokken. Ik heb haar getroost, geknuffeld en gekust en naar beneden gebracht. In de zetel gepoeft voor de laptop en met de stofzuiger de trap opgeklommen om al die glasscherven en splinters op te ruimen. Net wat ik nodig had op een dag als deze;

Achteraf was ze gelukkig wel een pak rustiger. We hebben nog een beetje naar Dobus gekeken en Bobo om dan rustig avondeten te hebben, flesje melk en in bedje. We gingen een onrustige nacht tegemoet waarin ze veel is wakker geworden (helemaal) of half aan het slapen was maar wel snikken en spartelen.
Ja de 1e schooldag... het was geen onverdeeld succes ;)