25 WEKEN, WAT EEN DOTJE!

Gisteren had ik nog eens controle bij Dr Bronselaer =) 
Echt die weken vliegen hier in een razend tempo voorbij, opeens staat de teller al op 25 and counting! Wauw!
Nog maar 3.5 maand voor dat kleine lieve mensje in mijn armen ligt.Het blijft toch een beetje onwezenlijk allemaal. 
Maar de echo dus. Mijn buik groeit wel maar steekt nog helemaal niet zo erg uit. Toch zeker niet om al zover te zijn in een zwangerschap. Dat komt omdat Mevrouwtje Braambes nog altijd heel gezellig dwars ligt in mijn buik =D Haar hoofdje links en de voetjes helemaal rechts. In die 4 weken tijd heeft ze het dus nog niet nodig gevonden zich eens te changeren van positie precies. En iedereen zegt altijd maar dat ze nog plaats genoeg heeft en rond duikelt in mijn buik.Jaja...nog niet veel van gemerkt toch =D 
maar alles zag er goed uit, Braambesje volgt mooi de groeicurve (alle waarden schommelen tussen 24w3d en 25w 1d. (En ik was exact 25w2d gisteren) en met een mooi 756gr op de teller is ook haar gewicht erg goed. 
Met het gewicht van de mama gaat het ook goed, echt he! Ik was deze keer maar 0.5kilo bijgekomen. Hoera! Wat het totaal nu op een mooie 6 kilo extra brengt. Perfect binnen het aanvaardbare :) 

Dr Bronselaer is er  ook in geslaagd om een mooie foto temaken van het hoofdje van mijn lieve dochter. Wat een schatje! Ik stond onlangs nog eens goed naar mijn "echo-bord" te kijken en het is echt onbegrijpbaar hoe een klein, grijs vlekje in een paar maanden tijd kan uitgroeien tot een echt mensje! En dat MIJN lijfje daartoe in staat is. Ik kan het echt niet zo goed vatten allemaal. Je leert het allemaal wel in de biologie-les en dan stelde ik me daar niet zoveel vragen bij, dan leek dat allemaal heel erg "normaal" en nu... nu is het precies een ongeloofelijk groot wonder =D  Wat geweldig allemaal. 
En ook wel een beetje beangstgend soms....Ik word soms echt overvallen door de grote verantwoodelijkheid die op me wacht. 
Het voelt allemaal helemaal goed, das het probleem niet =) Maar het is wel veel én het is wel groots én het is wel een gigantisch engagement... Een engagement voor het leven . En af en toe bekruipt me een beklemmend gevoel dat ik snel weer onder controle krijg maar, het overspoelt me wel. En ik moet nog woorden vinden die het juist kunnen weergeven, die het gevoel en de angsten kunnen vatten. en in hun waarde laten. Want het is in sé niet negatief, het is heel normaal denk ik om zo een gevoelens en gedachten te hebben. Maar ik wil het goed onder worden kunnen brengen voor ik hier mee "naar buiten" kom. Gesprekken met vrienden lopen soms wat stroef want iedereen wil me steeds gerust stellen. Superlief! Maar dat maakt het niet gemakkelijker om erover te praten. En net omdat ik er nog niet de juiste woorden voor gevonden heb slaag ik er ook niet goed in om erop door te gaan. Ik moet niet zozeer worden gerustgesteld, ik ben eerder op zoek naar iemand die me zegt dat dit allemaal OK is =) En dat het wel goed komt, ondanks de twjifels en de vele vragen. NIet meer en ook niet minder. De enige persoon die er tot nu toe in geslaagd om is goed te luisteren en me niet meteen te willen sussen of geruststellen is D., ook omdat ie zelf 2 schatten van kindjes heeft en me wel op mijn gemak kan stellen. Mijn vragen en gedachten serieus neemt en meedenkt met mij. Maar me niet tracht te sussen. Ik heb er geen beter woord voor =) Ik kan ook gewoon ratelen bij hem zonder dat ie me onderbreekt of me woorden in de mond legt. Wat heel leuk is =) Op die manier kan ook echt tot de essentie komen van wat ik denk, al is het met omwegen en doolhoven. Het is nog een proces van vallen en opstaan maar ik probeer er voldende aandacht aan te besteden. Op die manier kan ik er ook goed mee omgaan en anticiperen op de toekomst.
Maar de vragen en twijfels wegen niet op tegen het wonder dat op me wacht. Ik kan niet wachten om MIJN dochter in de armen te sluiten... Hmmmmmmm =)-