365 dagen Roxanne!

(beetje een warrig stukje maar het is dan ook beetje warrig in mijn hoofd :)  Misschien herschrijf ik het later nog wel eens maar op deze belangrijke dag is het niet atijd gemakkelijk om de dingen juist te kunnen verwoorden...)

Vandaag is het de allereerste verjaardag van mijn kleine lieve trol!
Toch wel een bijzondere dag voor haar en niet in het minst voor mij... Wat een intens jaar hebben we samen achter de rug. Met veel overweldigende en hartverwarmende momenten die ik koester diep vanbinnen.  Het is prachtig om zoveel liefde te voelen. Om zoveel intense gevoelens te ervaren en er niet aan onderdoor te gaan. Integendeel, het laad me op, Roxanne geeft me een extra dosis geluk, elke dag opnieuw. En ik zie haar elke dag nog een tikkeltje liever dan ik al deed. (De zeer melige waarheid :) )

Ik ben hier een jaar geleden onzeker en angstig toch wel aan begonnen, aan dit avontuur. Niet goed wetende wat er allemaal op me af ging komen en hoe ik het ervan af zou brengen.  Voorbereiden op het moederschap is onmogelijk. Ik heb boeken gelezen, forums bezocht, met vrienden gepraat die al kinderen hebben,... En toch heeft het me overvallen. En is het elke dag zoeken naar hoe ik de beste mama kan zijn voor die kleine trol. Hoe ik haar maar ook mezelf zo gelukkig mogelijk kan maken. En hoe we elkaar sterker kunnen maken zonder uit evenwicht te geraken. Het is balanceren op een slap koord,vaak eraf donderen en opnieuw beginnnen met goede moed.

Na 9 maanden uitkijken en dromen over dat mini-mensje in je buik IS ze daar opeens. Een bundeltje liefde dat je moet leren kennen. Het heeft even geduurd voor dat "moedergevoel" naar boven is gekomen in mezelf. Ik wist niet goed wat ik aan moest vangen met dat klein hummeltje. Dat is wel letterlijk uit je lichaam gekomen maar het is en blijft een onbekend persoontje waar je opeens de volle verantwoordelijkheid over draagt. En als alleenstaande mama is die verantwoordelijkheid soms nogal verpletterend (voor mij toch). Er is niemand anders waar je die verantwoordelijheid mee deelt en dat is de grootste uitdaging wat mij betreft: Zien dat ik niet gebukt ga onder dat immense verantwoordelijkheidsgevoel maar voldoende ruimte creeër voor mezelf en anderen toelaat om voor ons te zorgen. En dat gaat ook hier weer met vallen en opstaan. Uiteraard :)

Het is gek dat ik een jaar geleden met zo een klein hulpeloos trolleke op mijn shoot zat en wat verdwaasd naar haar keek. Het besef dat ze mijn dochter was en dat ik haar voor de rest van mijn leven in mijn hart zou sluiten moest nog komen. Ik moest nog even op mijn positieven komen na die best heftige bevalling. En van liefde was nog niet meteen sprake. Dat heb ik het voorbije jaar helemaal goedgemaakt!
Ik geniet zo van  haar sprankelende zijn! De verwondering, het enthousiasme, de ontdekkingsdrang,... ik vind het zo fantastisch! Ik vind haar zo ongeloofelijk leuk :)  (En zo vermoeiend af en toe!)

Ik had dit prachtige avontuur nooit willen missen. Er zijn diepe dalen geweest en momenten met grote tranen en wanhoop. Er is veel verdriet geweest het afgelopen jaar. Verdriet vooral omdat er geen partner is en dat ik het droombeeld van mijn toekomst zo grondig heb moeten bijstellen. Met volle overtuiging, absoluut, maar ook met veel pijn en verdriet. Daar geef ik niet altijd woorden aan maar het zit er wel. En af en toe klauwt het heel hard om zich heen. En het enige dat ik kan doen is het laten bestaan en mijn tranen laten stromen. Ik wil het niet wegduwen want het is een wezenlijk deel van mezelf. Het is een grote wonde en hoewel ik ongeloofelijk gelukkig ben met de kleine trol zit die pijn er ook nog. En mag die daar ook zitten. Ze is oprecht dus heeft ze bestaanrecht :) Niet zo leuk voor mij maar goed.

Maar bij diepe dalen horen ook prachtige bergtoppen! Ik kan de momenten dat mijn hart overliep van vreugde niet meer tellen. Iedere dag is een nieuw avontuur en samen ontdekken we de wereld. We leren elkaar steeds beter kennen en de liefde groeit steeds verder. Haar horen lachen, haar spartelende beentjes van vreugde als ik haar optil, haar guitige blik, haar snoezig gebrabbel,... Ik geniet er zo van! De momenten dat mijn hart en lijf opzwol van trots heb ik vaak met foto's kunnen vastleggen of toch de data kunnen bijhouden: eerste keer glimlachten, eerste keer omrollen, eerste keer rechttrekken, eerste keer kruipen, eerste keer in de winkelkar, eerst keer in de fietskar, eerste patatjes, ...  Datzijn mijlpalen maar de kleine momentjes, de sprankeltjes geluk die ze gewoon door er te zijn en in het rondstrooit vind ik misschien wel nog meer bijzonder. De kleine geluksmomentjes in het dagdagelijkse leven... Fantastisch!
Zoveel liefde! Zo ontzettedn veel liefde!!!!