4 TICKETJES

Een tijdje terug heb ik loopbaanbegeleiding gekregen, heel verhelderend en heel leerrijk. Ik had een zeer rechttoe-rechtaan coach die de juiste vragen durfde te stellen en emoties zeker niet uit de weg ging. In de eerste sessie reeds haalde hij het onderwerp "kinderwens" even aan (Roxanne was mee) en hem in het kort het relaas gedaan. Hij vroeg me op de vrouw af of ik nog een broertje/zusje wou... en toen werd het even stil in de ruimte en hoorde ik mezelf opbiechten "dat hoofdstuk is zeker en vast nog niet afgesloten". Het was de eerste keer dat ik het toeliet om die woorden, om die wens naar de oppervlakte te laten komen. Net omdat iemand me het zo rechtuit vroeg. Het is een verlangen dat al heel lang sluimert en waar ik steeds maar weer van trachtte weg te lopen.

Voor ik aan het traject begon was ik er van overtuigd dat het bij eentje zou blijven. "Het gaat al zwaar genoeg zijn" en "Phoe, twee pateekes dat krijg ik nooit rond praktisch" en "Eentje zal al méér dan voldoende zijn!" waren zinnetjes die vlot uit mijn mond rolden als mensen er naar vroegen (wat niet zo vaak gebeurde overigens). Ik had een doembeeld van hoe zwaar en hoe verwoestend het moederschap wel niet zou zijn en wat een gigantische uitputtingsslag het wel niet kon worden. Die gedachten zijn af en toe realiteit maar de meeste tijd vind ik het fantastisch en heerlijk en een groots avontuur dat ik nooit of te nimmer had willen missen. Mijn hart loopt over van gelukzaligheid als ik naar die kleine trol van mij kijk.
Vanaf het moment dat ze geboren is, neen vanaf het moment dat we connectie met elkaar hadden gemaakt, diep in de nacht, in het ziekenhuis (omdat de bevalling niet zo vlot is verlopen heb ik de eerste uren weinig tot geen écht contact gehad met Roxanne; couveuse, prik in het handje, verpleegsters, mutti, vriend van de zus, zus, ik die wou douchen,... dus de eerste echte ontmoeting vond s'nachts plaats in alle stilte en rust) droomde ik van een tweede. Het gevoel dat mijn gezin nog niet compleet was doemde onmiddellijk op. De wens om het nog allemaal eens te mogen meemaken, om dat kleine hummeltje een broertje of een zusje te schenken en om mijn gezin compleet te maken bleek diep verankerd te zitten diep in mij. De eerste maanden deed ik het af als "hormonen" en de maanden daarop kreeg die wens geen speelruimte en woelde dat alleen maar vanbinnen. Maar doordat de loopbaancoach het me zo expliciet vroeg kon ik niet anders dan woorden geven aan het verlangen. En sindsdien laat het idee me niet meer los. Het is een echte worsteling met mezelf.

Ik probeer er over te praten met vrienden maar hoe meer ik het deel met anderen hoe echter het allemaal word. Terwijl het tot voor kort iets wat dat alleen maar in mijn hart en hoofd bestond is het "out in the open" en das soms wel beangstigend. Het is geen eenvoudig vraagstuk om op te lossen. Vooral de financiele gevolgen zijn een grijze wolk die me achtervolgt. Ik ben bang om mezelf in nesten  te werken en om mijn kinderen niet alles te kunnen geven wat ze nodig hebben (niet wat ze willen!)
Zelf ben ik geboren in een doorsnee gezin; 2 goedverdiendende ouders, 2 kindjes, 2 keer per jaar op vakantie,... geen zorgen Toch niet wat geld betreft. Maar door scheiding,  tegenslagen in het leven en wat vreemde keuzes in zeer woelig vaarwater beland.Met veel geldzorgen als gevolg. Iets wat ik kostte wat kost wil vermijden. Ik wil er zijn voor mijn kind én ik wil gelukkig zijn. Niet moegewerkt, niet triestig, niet depressief, niet eenzaam... Ik wil een gelukkige mama zijn die haar kind(eren) alles kan geven wat ze nodig hebben zonder zichzelf tekort te moeten doen.  Daar heb ik en mijn kind(eren) recht op!

Maar ik vind het ook ontzettend belangrijk dat als er er een broertje of een zusje komt  het een écht, een volwaardige brusje is, dus van dezelfde donor. Nog iets dat ik moest onderzoeken voor ik écht kan beginnen nadenken over mijn keuze. Dus ik een paar weken terug nam ik moedig mijn gsm ter hand en terwijl ik op het toilet zat op mijn werk (ja ik weet het, het klinkt wat vreemd maar het was doen dé moment!) belde ik naar het IVF-centrum van het Jan Palfijn om te informeren of "mijn" donor nog beschikbaar. Mijn hart kloptte als een razende in mijn keel en ik voelde de klamme handjes opkomen. Wat een golf van spanning overviel me opeens! Ik hoorde de verpleegster tokkelen op de computer en toen kwam het verlossende antwoord: "Ja hoor, die is nog beschikbaar." Kon wel dansen en juichen van plezier (gelukkig heb ik dat niet gedaan, ging ook niet in het toilethokje en al zeker niet met je onderboek op de knieën) en vroeg naar de procedure om dit te reserveren. Dat was wel even slikken want de procedure gaat als volgt: Je gaat langs in het IVF-centrum en vult daar een formulier in met het aantal gevraagde rietjes, laborante onderzoekt of het nog steeds mogelijk is om het aantal rietjes (en dus pogingen) te reserveren, daar krijg je pas later officieel bericht van via de post. Indien het gevraagde materiaal nog beschikbaar is dan wordt er ook een factuur opgestuurd, 1 rietje kost €203 euro en er is een eenmalige bewaarkost van €81 per jaar (ongeacht hoeveel rietjes je hebt aangekocht), pas na de betaling van deze factuur ben je zeker dat het gevraagde donormateriaal van jou is. Je kan het materiaal ook niet "teruggeven" aan de bank en je geld terug krijgen indien je toch geen gebruik wenst te maken van de gereserveerde pogingen of je hebt zoveel rietjes niet nodig omdat het een vlotte behandeling was.
Dusja... best wel een financieel katertje dat ik hier aan kon overhouden. Nog een paar weken lopen tobben en nadenken over het al dan niet resevereren van donorsperma. Om de optie open te houden, ongeacht wat mijn beslissing ook wordt uiteindelijk. Ook nu weer was het financiele plaatje de hardste noot om te kraken. Want ik vind het niet erg om geld veel geld, te investeren in een wens maar het ligt moeilijker als ik niet zeker weet dat ik ook daadwerkelijk gebruik zal maken van het materiaal. Wou vermijden dat ik daar een groot stuk spaarcentjes in stop en dat het eigenlijk "geld in het water is". Dus moest ik op zoek naar een oplossing voor het geld. En die had ik vrij snel gevonden; Een tijdelijke huisgenoot :)
S. woont hier nu 2 maand bij mij in en die betaald een schappelijke huurprijs die hij linea recta op mijn "bam-spaarrekening" stort, geld dat ik dus ga gebruiken voor mijn rietjes te betalen. Want ik heb 4 rietjes gereserveerd, 4 pogingen voor ivf/icsi.   Ik wil de optie hebben om een volwaardige brusje te krijgen van Roxanne. Het zorgt voor gemoedsrust en voor zekerheid. Wat mijn keuze ook zal worden het is geld dat ik niet zal missen en het zal ook geen factor zijn die ik dan meeneem in mijn eindbeslssing.

Dusja ik heb mezelf nog eens 4 ticketjes kado gedaan voor de zotte rollercoaster die ivf/icsi is... Ik ben nog niet zeker of ik ook effectief aan boord ga gaan en nog eens zo een dollemansrit wil meemaken. Maar als ik wil...dan kan het. Nu nog de knoop definitief doorhakken. En het moet snel gebeuren want ik vind het niet fijn om in een schemerzone te zitten en te twijfelen. Ik heb graag zekerheid, ik weet graag waar ik naartoe ga. Zo ter plaatste trappelen is niets voor Alice :)