8-weken echo <3

Dinsdag, nu alweer 3 dagen geleden, had ik -hopelijk-  voor de laatste keer een afspraak in het Jan Palfijn. Het was niet eenvoudig om die afspraak ook effectiet na te komen want mijn kleine trol besloot om ziek te worden, helemaal in de greep van het verschrikkelijke griep-monster en eczeem-beest! Echt zielig... Huilen, hangerig,slaperig, overgeven, diarree, koorts, slecht slapen,... de hele mikmak dus ik naar de dokter op maandag met als verdict "griep en zware opstoot eczeem, hele week thuis van de creche". Geweldige vooruitzichten dus: Een hele week puzzelen om mijn afspraken/werk na te komen en tussendoor zorgen maken over en zorgen voor mijn trollemie. En ik ben nu al zo moe!

Gelukkig kon de zus even inspringen dinsdag en slaagde ik erin om rond 11u20 de wachtzaal binnen te wandelen op het 8e, de bomvolle wachtzaal! En ik heb het niet getroffen de laatste tijd met het publiek dat daar aanwezig is want nu was er een familie die heel de tijd aan het bekvechten was omdat het zo lang duurde voor ze aan de beurt waren. Ze waren met 4: Vader, 2 dochters en ik vermoed zoon of partner van 1 van de dochters. Hoe dan ook waren het jongen meisjes (begin 20 max) En continu was het gezucht, geblaas, gemopper... als er iemand uit de wachtzaal werd geroepen en die was later toegekomen was het hek keer op keer van de dam. Allemaal zijn ze gaan vragen of het nog niet aan hen was! Het werkte zo gigantisch op mijn zenuwen dat geblaat en gemekker. Zit stil en wacht gewoon!  Heb ook even het woord genomen, vriendelijk, en proberen te duiden dat het echt heel normaal is dat het zo lang duurt. Dat ik hier al een tijdje rondloop en dat ik het niet anders ken. Die vader begint te mopperen dat het "niet klopt, dat het niet waar is, dat hij hier altijd op 5 minuten buiten is, ze zijn ons vergeten" en ik heb gewoon fijntjes geglimlachd en niets meer gezegd.
Ondertussen tikde de tijd genadeloos weg en voelde ik de stress in mijn lichaam toenemen. De zus kon letterlijk meer EVENTJES inspringen, er stond nog een belangrijke presentatie in haar agenda die ze moest geven dus informeerde ik even wanneer ze écht weg moest.: 13u. De schrik sloeg me om het hart want het was op dat moment al 12u03 en zeker nog 4 mensen voor mij (allé, die zaten al in de wachtzaal als ik toekwam) en er werden maar met mondjesmaat mensen opgeroepen voor het consult.
Nagelbijtend zag ik de tijd verglijden en begon ik koortsachtig mijn opties te overlopen, want de kans dat ik op tijd thuis zou zijn werd met de minuut kleiner. Ik overwoog om vriendin M. te bellen maar die is hoogzwanger en ik had gisteren al beroep op haar gedaan, ik kon het niet maken om haar nog een keer lastig te vallen en al zeker niet om te vragen of ze in haar auto wil springen om in mijn living te komen zitten terwijl mijn dochter slaapt en ik bij de dokter ben. Dan dacht ik aan vriend B., die is altijd thuis en vaak bereid om te helpen maar hij weet niet af van de evolutie rond "project baby" en het leek me nogal veel moeite om alles in pijlsnel tempo uit te leggen. Ik kon het aan de mutti vragen maar die zou zich ook veel te vragen stellen dus ook geen optie. Roxanne alleen thuis laten kruistte ook even mijn gedachten maar dat idee werd meteen afgevoerd :D Ik loop soms even heel snel naar de bakker als ze haar middagdutje doet, max 5min weg dan maar nu wist ik niet hoelang het hier nog zou duren. Geen optie dus. Ik kon eens gaan informeren bij de verpleegster of ik eventueel voorrang kon krijgen gezien de speciale situatie waarin ik verzeild was geraakt of ik kon een nieuwe afspraak maken binnen een paar dagen, dat waren de 2 opties die ik eigenlijk écht had. Net toen ik mijn boeltje bij elkaar ging rapen en mijn stoute schoenen ging aantrekken om het te gaan vragen versheen Dr Decleer in de deuropening en heel even dacht ik "het is aan mij! Halleluja het is aan mij!" maar helaas scandeerde hij een andere naam :(  Maar daar kwam geen reactie op dus herhaalde hij de naam nog tot 2x toe, zuchtte even en haalde een blad uit zijn borstzakje en zei toen "Mevrouw V.R?!" En ik slaakte duidelijk hoorbaar een zucht van opluchting! Geweldig, het was gewoon aan mij! 12u28 en het was aan mij! Perfect!  Mijn hartslag daalde meteen naar een aanvaardbaar niveau en vrolijk dribbelde ik de dokter achterna.

In zijn kabinet zwierde ik al mijn gerief op een stoeltje en ging naar het kotje om mij te ontdoen van mijn panty's en slip. Bij het positioneren op de stoel keuvelde ik er op los en vroeg hoe de dokter zijn vakantie geweest was (ik wist dat hij 10 dagen verlof had gehad) en dat was een vraag die ik misschien beter niet gesteld had... Er kwam een persoonlijk en pijnlijk relaas uit de privésfeer naar boven en ik was een beetje bedremmeld aan het kijken. Ondertussen had hij zijn camera ietwat ruw op z'n plaats gebracht en was hij aan het rondwroeten in de vrouwlijkheid op zoek naar mijn klein hummeltje.
Ik was echt wel nerveus want vandaag zou ik harttoontjes moeten zien... En gelukkig zag ik op het scherm rode en blauwe lijntjes oplichten ergens in die grijze vlek die mijn baarmoeder is, ik wist nog van de vorige keer dat het dan goed zat. 'Het is flink gegroeid hoor" zei Decleer en toen draaide hij aan een knopje en hoorde ik het prachtige ritmische gebonk van een mini-mini-mini-hartje diep in mij verborgen. Geweldig om te horen en werd er helemaal stil van, kon alleen maar van oor tot oor glimlachen. De wereld rondom mij verstomde even het leek alsof er enkel nog dat magische geluid en die mooi golfjes op het echotoestel waren. Een baby-bubble <3  Welkom kleintje!

Eenmaal terug aangekleed kreeg ik nog de foto mee en de boodschap dat ik zeker de groetjes moest doen aan Dr Bronselaer,uitstekende keuze van gyneacoloog! Het was een beetje raar om afscheid te nemen van Dr Decleer, die man heeft zoveel voor mij gedaan, hij heeft mijn droom gerealiseerd tot 2 keer toe.. Het is gek hoe belangrijk iemand voor je kan zijn ook al is het louter proffessioneel. Heb hem bedankt en de wens geuit om hem nog eens tegen te mogen komen zodat ik het resultaat kon laten zien ;)
 
Om 12u44 stapte ik op mijn fiets en gelijk een wervelwind trapte ik naar huis. Daar had ik kort een babbel met de zus en het enige dat ik toen écht wou doen was slapen. Ik ben zo uitgeput... Die zwangerschap is echt een aanslag op mijn energielevel. De zus was een beetje ongerust omdat ik er zo wat slapjes en weinig euforisch uitzag maar ik verzekerde haar dat ik echt gewoon doodop was en nood had aan middagdutje.  Jammer wel dat ik niet zo kan genieten van die wonder door de vermoeidheid. Bij Roxanne was ik ook doodop (en misslijk! Oh bah) maar dan kon ik wel rusten als ik het nodig was. Ik werkte wel nog tot mijn 10 weken maar thuis was thuis en dan deed ik letterlijk niets meer. Of ik lag heel de voormiddag in mijn bed als ik de laatdienst had. Nu vraagt mijn Roxanne ook nog eens mijn aandacht en liefde en het is soms echt een opgave :(
Ik zeg dat met pijn in mijn hart he! Ik zie dat kind doodgraag maar op dit moment heb ik al mijn energie nodig om gewoon de dag door te komen en dan is zo een klein trolletje entertainen echt pittig. Zeker als ze ziek is *slik*

Maar goed, het zit wel snor met dat frummeltje en ik ga er proberen van te genieten. Op dit moment blijft ik het precies nog wat wegduwen omdat ik bang ben dat het alsnog verkeerd gaat; Het is een sterk mechanisme dat hier optreed en ik laat het ook maar zo :)  Binnen 2 weken heb ik een afpsraak bij Dr Bronselaer en ik hoop daar opnieuw dat magische geluid van het kloppend hartje te mogen aanhoren. Dan ben ik 10 weken en kan ik hopelijk weer wat meer ademhalen..
Spannende, verwarrende en vooral vermoeiende tijden!