Alice-tijd in Salzburg

Ik ben op reis geweest zonder mijn kleine trol. Geen eenvoudig beslssing om te maken maar absoluut de juiste! Een vrienidn van me woont in een dorpje op een boogscheut van Salzburg met haar 2 kindjes en man en het was al veel te lang geleden dat we elkaar nog eens hadden gezien. Whats App en mail zijn geweldig maar niets gaat toch boven écht contact :) Ik bleef het reisje maar uitstellen omdat ik het gedoe met Roxanne niet zag zitten. Zo een klein trollemieke heeft veel, heel veel spullen nodig en ik zag het bos door de bomen niet meer. Een kinderwagen, een valies, kledij, pampers,flesjes, kleren, speelgoed,... Het is heel wat dat mee moet én ik moet het ook allemaal op mijn eentje zien te verzeulen. Komt er nog bij dat het de eerste keer is dat ik in Salzburg op bezoek zou gaan (Ze heeft een tijdlang in Berlijn gewoond en daar kende ik de route op mijn duimpje) en het is toch altijd een beetje dutsen is om de weg te vinden. Niet meteen een droomscenario om dit te ondernemen met een 1-jarige.. Na lang tobben dan toch de knoop doorgehakt en beslist om alleen te gaan. En Roxanne hier in de liefdevolle armen van familie, vrienden en de creche te laten. Rox zelf zou niks hebben aan de hele reis en ik zou alleen maar lopen stressen. Mijn draagkracht is al niet bijzonder hoog en ik moet soms echt veel moeite doen om alles in balans te houden. Stress is iets waar ik op dit moment echt niet zo goed mee omkan, zeker omdat er heel veel stress is rond en op mijn werk dus in mijn privé wil ik dat bannen zoveel als maar mogelijk is. Het was dus de beste keuze om haar hier te laten en alleen de tocht aan te vatten.

Met een krop ik in de keel heb ik zaterdagavond afscheid genomen van mijn kleine meisje met nog een hele dikke knuffel en nog dikkere zoen. Het deed me meer dan ik had verwacht, ik schrok een beetje van de golf van emoties die gepaard ging met het afscheid. Maar ben dan snel doorgegaan en in de auto een beetje zitten snotteren. Het is raar om dat kleine meisje zo graag te zien dat het instant pijn doet als ik afscheid neem. Ik werd dan ook nog verwacht op een trouwfeest dus nog snel even daarheen om dan een korte nacht tegemoet te gaan. Om 5u liep mijn wakker al af want ik moest een trein hebben om 6u25 naar Brussel Zaventem. Veel te vroeg! Het deed echt pijn om dan al uit mijn bed te moeten rollen :) Alles is erg vlot verlopen en het was hier en daar wel wat zoeken en wringen maar alles bij elkaar was het een vlotte reis. Ik was wel heel blij dat Roxanne niet mee was want ik heb een paar keer gedacht "Hmmm... en nu nog een kinderwagen/baby erbij... dat zou niet gelukt zijn!" Vooral als ik nog aan het uitzoeken was hoe ik ergens moest geraken (en dus 5 keer op en af hobbelde) of op een overvolle bus stappen met én een koffer én een kinderwagen... Het zou alles een heel stuk zwaarder hebben gemaakt. Nu weet ik hoe alles loopt, waar ik heen moet; welke bus/trein ik moet nemen, waar Ellyn woont en hoe er naar toe te wandelen,... Er is veel onduidelijheid verdwenen nu en in het voorjaar hoop ik de reis nog eens te doen, deze keer met Rox erbij. Ik ben echt een paar keer heel bewust geweest van de vrijheid die ik had om Roxanne niet mee te hebben. Het is toch een hele onderneming reizen waar veel stress mee gepaard gaat vaak en das niet echt fijn voor een kind.

Uiteraard heb ik haar gemist! Vaak heel vaak zelfs! MIjn gedachten dwaalden vaak af naar dat klein pateeke en hoe het er mee zou zijn. Gelukkig werd ik af en toe gebrieft door Whats App en heb ik alle vertrouwen in de mensen die haar opvangen. Maar het is toch niet gemakkelijk om zo lang van haar weg te zijn en vooral om zo ver te zijn. Nu kon ik niet op een hik en een stap bij haar zijn, er was daar geen mogelijkheid toe. Anders is het maar gewoon in de auto stappen en ik ben er haast onmiddellijk bij wijze van spreken. Nu was die optie er niet en dat maakte het wel zwaar.
Maar ik heb ook enorm genoten van de rust en de tijd die ik voor mezelf kon nemen die dagen. Ik zag Ellyn vaak en we zijn gaan wandelen, wat kwetteren, een fietstochtje, een hapje gaan eten, bezoekje aan Salzburg,... Heel leuk om tijd met haar en haar zoontje te spenderen. Maar af en toe koos ik er ook reslotuut voor om alleen tijd door te brengen. Alleen te gaan wandelen. Alleen een hapje gaan eten. Verdwalen in een boek. Genieten van de rust en de stilte. Genieten van de natuur, van de stad, van de zon,... Even echt tijd voor mezelf. NIets moet en alles mag en kon en daar werd ook heel open over gepraat. Dit reisje had ik ook gewoon even echt nodig om op adem te komen en om het gevoel even terug te vinden dat ik meer ben dan "mama" alleen. Dat er ook nog zoiets is als mijn eigen leven en tijd voor mezelf en ruimte voor vrienden. Roxanne maakt een groot deel van leven uit maar ze "is" mijn leven niet. Ik vind het heel belangrijk om nog altijd mijn eigen leven te hebben en dat met hand en tand te verdedigen. Ik offer veel op voor mijn meisje met heel mijn hart en ik klaag en zaag daar af en toe eens over. Omdat het ook pijn doet om zoveel niet meer te "kunnen" doen. Maar ik ben ook wel vastberaden om niet altijd en overal mezelf aan de kant te schuiven voor haar welzijn. Ook ik heb recht om gelukkig te zijn en om even enkel aan mezelf te denken. Das niet gemakkelijk als aleenstaande mama maar niet onmogelijk ook.
Ik heb een geweldig netwerk waar ik op kan terugvallen en die zijn onbetaalbaar! Ik ben ook ontzettend dankbaar daarvoor en probeer daar ook zoveel mogelijk uiting aan te geven. Ik zoek echt naar een evenwicht zodat niemand overbelast geraakt en ik toch mijn balans niet verlies. "It takes a village to raise a child" :) Ik hoef, wil en kan dit niet alleen doen.
Ik ben een mama die best wel even wat meer afstand kan nemen van haar kind. Ik zit er niet  bovenop en niet iedere kik die ze geeft reageer ik op.