ALS EEN MOERASMONSTER NAAR DE CONTROLE VAN 33 WEKEN :)
Hoewel de zomer ontegensprekelijk in het land is wonen we nog steeds in België en kan er wel es een stevige regenbui plaatsvinden. Helaas braken de wolken open op het moment dat ik naar het ziekenhuis moest vertrekken en door de verbouwingen (die bijna op hun voorlopig eindstadium zaten toen) vond ik mijn regenjas niet meteen terug... Er zat niets anders op dan moedig tussen de druppels trachten te fietsen. Een missie die falikant mislukte en resulteerde in een druipende Alice :)
Eenmaal het Sint Lucas bereikt was ALLES doorweekt, tot mijn ondergoed toe! Ik waggelde (nog meer dan anders) als een moerasmonstertje het ziekenhuis binnen, een spoor van regendruppels achter mij trekkend.. Gelukkig kon ik aan de balie een handdoek krijgen en me even terugtrekken in het toilet om een verwaarloosbare poging te doen mezelf te fatsoeneren. Ik had al snel door dat ook deze missie geen kans op slagen had en ik er gewoon vrede moest nemen. Tanspis.
In het kabinet van dokter Bronselaer begon de ellende pas echt want vandaag stond er een inwendig onderzoek op het programma. Lees: Kletsnatte panty's proberen af te stropen én deze in een later stadium terug aan krijgen!
Deel 1 van de opdracht, uitkrijgen van mijn panty's lukte wonderwel. Ik nam plaats op de tafel, beentjes in de beugel en voelde meteen dat het papieren vel dat de tafel beschermd aan mijn poep kleefde. Zelfs mijn huid was natgeregend =D
Dokter Bronselaer voelde even aan mijn bovenbeen om het zelf ook vast te stellen want ik zag er ondertussen niet zo doorweekt meer uit. Hoewel alles nat was van kledij en ondergoed.
Het was even wennen om terug zo letterlijk open en bloot te zijn, de voorbije maanden waren het steeds "zedige" buikecho's waarbij ik alles mocht aanhouden en gewoon wat kledij naar boven moest schuiven zodat er met dat toestel vrolijk over mijn blote buik kon geschoven worden op zoek naar Braambesje. Ik schrok dan ook even toen de dokter -onaangekondigd- een vaginaal onderzoek uitvoerde om eventuele ontsluiting te constateren. Het zogenaamde toucheren dus. Niet meteen aangenaam te noemen, zeker niet omdat hij tegelijkertijd met zijn andere hand druk uitoefende op mijn onderbuik en dus eigenlijk mijn litteken hardhandig indrukte. Een pijnlijke gewaardwording! Braambesje zat nog bijzonder hoog en droog, er was nog geen spoor van haar te bekennen in mijn bekken was de conclusie.
Er werd nog snel even een kweekje genomen van mijn vaginale en anale slijmvliezen (helemaal pijnloos, niet opgemerkt zelfs) om het streptokokken-virus eventueel op te sporen. Als ik hiermee besmet ben kan dit gevaarlijk zijn voor Braambesje bij een natuurlijke bevalling. Als dit het geval is krijg ik tijdens de arbeid een baxter met antibiotica. NIks om me zorgen om te maken dus.
Tenslotte werd er ook nog een buikecho gemaakt :) Zoals Dr Bronselaer dacht hield Mevrouwtje Braambes zich schuil erg hoog in mijn baarmoeder, haast tegen mijn ribben aangeplakt. Maar... haar hoofdje lag deze keer wel in de goede richting, naar mijn bekken dus! Voor de eerste keer geen "liggings-afwijking" zoals stuitliggen of dwars. En ze was al weer een heel stuk gegroeid, de mooie echo's zijn nu echt echt echt verleden tijd; ik zie enkel nog een stukje arm of een stukje hoofd voorbijkomen op het scherm. Ze is écht te groot geworden om mooi in beeld te brengen. Met een geschatte 42 cm en de volle 2 kilo 400gr ook niet zo verwonderlijk natuurlijk. Maar ze stelt het dus bijzonder goed hier in mijn buik en heeft ook al het gewicht bereikt dat essentieel is om zonder de couveuse te overleven als ze nu geboren zou worden. Maar er is nog geen enkel teken dat ze te vroeg zou komen. Integendeel :) Het indalen moet de komende weken toch wel beginnen, daarom word ik vanaf nu van dichterbij opgevolgd. Binnen 2 weken mag ik me nog eens in vol ornaat gaan presenteren. Hoera! Het is amper nog maar 6.5 week meer... Spannend!