Als het maar gezond is... (En dat is het ;) )

De uitslag van de NIPT is binnengelopen en gelukkig is alles helemaal in orde! Ik was heel zenuwachtig om de bijlage te openen van de mail,ik wist al dat alles OK was aangezien ik een mail had gekregen maar ik zou ook ontdekken of het een jongen of een meisje zou zijn en daar had ik wel heel heel veel zenuwen voor. Ik heb een hele sterke voorkeur voor een meisje en nu zou ik het zwart op wit zien staan of het een zoon of dochter is die in mijn buik groeit. Roxanne op mijn schoot getrokken en op "bijlage openen" geklikt... Bij gender staat "mannelijk" en ik moest toch echt even slikken. "Een broer... het is een broertje Roxanne" prevelde ik een beetje verdwaasd voor me uit.Ik was zelfs eerder droevig dan gelukkig. Heel erg vind ik dat om het neer te schrijven maar ik had zooooooo ontzettend hard op een zusje/dochter gehoopt dat het toch even pijn deed dat het een jongen is.
Het is gewoon heel erg wennen aan het idee... Een zoon. Een jongen. Een broer.
Ik had een toekomstideaal dat eerst bestond uit een man en 2 kinderen (ongeacht welk geslacht) en dan heb ik dat bijgesteld naar "2 kinderen - dochters- zonder man op dit moment" en nu moiet ik opnieuw   aan dat beeld schaven... Het vraag tijd om dat te doen en te aanvaarden dat het opnieuw anders zal zijn dan ik in mijn hoofd had. Mijn hele toekomstbeeld moet ik bijstellen en dat doet opnieuw pijn. Ik ben ook bang vooral dat ik die mannelijke component in het leven van mijn zoon niet voldoende kan waarborgen. Ik heb weinig betekenisvolle mannen in mijn omgeving en ook de instellingen (creche, school, opvang,...) waar kinderen vertoeven zijn overwegend bevolkt door vrouwen. Dus zijn weinig mannelijke rolmodellen beschikbaar en ik maak mij daar -nu al! - zorgen over. Maar ook over praktische zaken; Verzorging van de penis, hoe rechtopstaand leren plassen, vragen rond zijn mannelijkheid,... En ik heb helemaal geen voeling met voetbal! In de verste verte niet! Ja, hormonen doen hier ook zeker en vast hun duit in het zakje en zorgen ervoor dat alles in mijn hoofd GIGANTISCH proporties aanneemt. Ik heb al tranen gelaten en dat vind ik vreselijk. Alsof ik dit kind niet graag zie, alsof ik niet van dit kind zal houden omdat het toevallig een jongentje is. Ik ben niet zozeer teleurgesteld maar het is echt wennen aan het idee dat ik een zoon krijg. Dat er een klein mannetje in mijn buik groeit.

In tranen heb ik dan met een vriendin gebeld omdat ik mijn verhaal toch écht een kwijt moest en die reageerde gelukkig heel begripvol en kon me wel wat op mijn gemak stellen. Ze herkende ook het gevoel en bij haar eerste kindje had ze ook een voorkeur voor een dochtertje en het is een zoon geworen. Ook voor haar was het even wennen. Haar man daarintegen schalde op de achtergrond "dat het toch allemaal niet belangrijk is zolang het maar gezond is, alle zeg!" en ik moet hem daar absoluut gelijk in geven, het allerbelangrijkste is uiteraard dat het kindje gezond is! Maar ik had heeeeeeeel graag een gezonde dochter/zus gehad voor Roxanne.
Ik voel me schuldig wat betreft mijn gevoelens tegenover ouders die een kindje met een beperking dragen of die nooit zwanger kunnen worden maar ik kan er niet aan doen. Het is een gevoel en ik moet er even tijd voor maken om dit te verwerken. Ik schaam mij echt oprecht voor deze gevoelens en vind het vreselijk dat ik het jammer vind dat het een zoon is. Maar het doet niets af aan de liefde voor dat kleine hummeltje. Of hoe welkom dat hij is! En binnen een paar maand kan ik me niet voorstellen dat ik me ooit zo heb gevoeld zoals vandaag. Dan houd ik dat prachtig mensje in mijn armen en voel ik alleen maar liefde en gelukzalighied. Maar vandaag (en waarschijnlijk de komende dagen) is het nog wat onzeker en onwennig en doet het nog wat pijn vanbinnen dat mijn droombeeld opnieuw wordt bijgeschaafd.

Ik MOET het ook vertellen aan vrienden voel ik, ik moet er woorden aan geven en horen dat het best wel OK is deze gevoelens en dat mensen het herkennen: Dat ik niet abnormaal ben met een voorkeur en dat het een beetje pijn doet als het anders uitdraait... maar ook dat het allemaal dik in orde komt! En dat de liefde er hoe dan ook is voor dat kleine frummeltje en dat het niet uitmaakt of het een zoon of dochter is. Het doet deugd om te voelen dat ik me op deze manier mag voelen en niet veroordeeld te worden. Of met de vinger gewezen. Het komt helemaal goed :)
Welkom kleine man!