And the hormones checked in!

Wauw, sinds een dag of 3 voel ik me belabberd en misselijk na het eten. Dan is het een uurtje afzien en de wereld proberen vast te pinnen op 1 punt zodat ie stopt met draaien. Bij Roxanne was het ook van dat, eenmaal die 7e week vorderde kreeg ik ook massa's last van misselijkheid. Dan beperkte het zich gelukkig enkel tot de voormiddag, ik kon niets eten of drinken tot 13u en dan ging het OK. BIj Kobe* was ik niet zozeer misselijk maar wel ontzettend moe! Dan hield ik precies echt een winterslaap. NIet handig als je een kleintje hebt rondlopen maar doenbaar. Dan sliep ik op gewoon alle mogelijke momenten. Maar nu ben ik dus misselijk.. fameus misselijk!
Sinds vannacht ben ik misselijk. Nog niets gegeten of gedronken, weet mezelf geen houding te geven die enigzsins comfortabel is en Roxanne stuitert door de kamer als een springbal. Ik kan mezelf met moeite voortslepen. Opstaan is lastig. Naar het toilet wandelen is lastig. Rechtop zitten is lastig. Van de trap komen is lastig. Alles is lastig. Afschuwelijk! Het is zwaar om misselijk te zijn maar het is nog 1000 keer zwaarder met zo een klein enthousiast dametje die wil spelen en ravotten met haar mama. Met tranen in de ogen heb ik beslist om naar de oma te bellen om haar te komen halen. Ik kan het niet. Weer niet. Ik kan niet instaan voor de zorg voor mijn kleine meisje op dit moment. Ik ben gewoon echt té ziek. Té zwanger. Vreselijk vind ik het. Het doet me zoveel hartzeer om haar opnieuw "weg te doen" maar ik had geen andere oplossing. Ikzelf kan niet voor haar zorgen dus moet iemand anders het doen. En aangezien er geen papa/partner is waar ik op kan terugvallen moet ik mijn netwerk aanspreken. Dat doet me nog het meeste pijn, opnieuw het besef van er alleen voor te staan. Letterlijk. Als je in een relatie bent en één van de 2 partners is ziek dan neemt de andere de zorg voor de kinderen op zich. Maar hier is er niemand om de zorg over te nemen. Er is niemand om zorg te dragen voor Roxanne. Er is niemand om zorg te dragen voor mij. En dat doet wel pijn eigenlijk. Het huis is stil zonde haar. Ik mis haar nu al. Ik heb het gevoel dat ik haar wat tekort doe door haar opnieuw bij de Oma te laten gaan. Eergisteren ging het ook niet en bleef ze daar ook onverwachts slapen. Nu lukt het opnieuw niet. Onze tijd samen is beperkt en het is jammer dat ik er dan nog meer in moet knippen omdat mijn lijf gewoon echt niet wil meewerken. Vreselijk.
Ik hoop maar dat het snel voorbij gaat en dat ik terug een beetje onder de levenden kan verschijnen. Het is zo uitputtend om constant misselijk te zijn. Ik geef niet over he, ik ben gewoon heel de tijd misselijk. En slapjes. En moe.  En ergens vind ik het ook wel fijn omdat het me een beetje geruststeld, het zijn zwangerschapssymptomen dus dat betekend misschien wel dat het gewoon allemaal goed aan het gaan is hierbinnen.
Morgen echo. Spannende dagen. Ik voel de stress zich ook wel in mijn lijf nestelen. Ik ben zo bang om geen hartje te horen morgen. Het gaat me zoveel pijn doen als het mis blijkt te zijn. Maar misschien moet ik daar nu niet aan denken en gewoon blij zijn met mijn zeemansbenen ;)