And here we go... again :(

Vrijdag (3 dagen geleden) werd ik terig verwacht in het Jan Palijn bij Dr Decleer voor het startschot van de behandeling.Opnieuw al die onderzoeken, de spuiten, te pillen, de hoop en wanhoop. En ik heb er zo hard geen zin in! Maar echt niet!!! Ik kijk er enorm tegenop. Het is letterlijk "terug naar af" en ik was zo blij om er vanaf te zijn, om niet meer al die stress en die onzekerheid te hebben. Ik was er!  Ik had de eindmeet bijna gehaald... En dan toch niet. Ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt en sta terug aan start. Kak. Dit was niet de bedoeling.

De tranen zitten weer ontzettend hoog, het is even beter geweest maar nu is het verdriet, de pijn en vooral de kwaadheid terug in alle hevigheid. Ik ben kwaad op de wereld, op mijn lichaam, op mezelf. En dat doet pijn. Zijn dood was zo zinloos, zo nutteloos.Nemand kan mij vertellen waarom Kobe beslist heeft om niet verder te gaan. Waarom hij geen kans heeft gekregen/gegrepen. Het is tasten in het duister.

Maar vrijdag zat ik dus opnieuw in de wachtzaal op het 8e verdiep in Jan Palfijn, tijdens mijn lunchpauze. Opgelaten, zenuwachtig en vooral erg emotioneel. Ik voelde de tranen soms echt prikken en deed verwoedde pogingen om ze weg te slikken. Toen ik in het kabinet werd geroepen van de dokter probeerde ik vooral rustig te blijven. Maar ik verloor mijn geduld (en mijn fatsoen) voor eventjes. Decleer vroeg of er een lichamelijke oorzaak was gevonden voor het overlijden en toen ik hem vertelde dat er uit de deductie (autopsie) niets naar voor was gekomen sprak hij " Dat is zoals ze noemen dikke vette pech he" en toen knapte er iets in mij. 'Daar ben ik vet mee" sprak ik op iets te brute en harde toon. Ik kan er niet tegen dat het gewoon als pech word geklaseerd. Ik kan daar niet zo goed mee om... ik had zo graag een reden gehad, een reden die buiten mezelf lag. Zodat ik dat stemmetje dat mij constant verteld dat het is omdat mijn liefde niet onvoorwaardelijk genoeg was, eindelijk het zwijgen kan opleggen. Pech... das zo banaal. Zo nutteloos. Pech is een platte band. Pech is geen tickets kunnen bemachtigen voor een concert. Pech is net je trein missen. Pecht is NIET je zoon verliezen zonder reden!
De dokter reageerde hier wonderwel goed op en zei dat het vreselijk is om mee te maken, je kind verliezen zonder dat het echt een kans heeft gehad om te leven, om te vechten. Maar we gaan proberen om je zo snel mogelijk terug zwanger te krijgen he.En met die woorden stuurde hij me richting kleedkamertje waar ik even later terug buitenwandelde met de billen bloot. Toen ik me op de stoel installeerde voelde ik me zo ontzettend geexposeerd, zo naakt. Vreselijk. Ik was me ontzettend bewust van mijn lichaam, alsof ik echt helemaal "in mijn lichaam" zat. Het is heel moeilijk te omschrijven maar doorgaans probeer ik me op iets anders te focussen als die onderzoeken bezig zijn, kwetter ik over koetjes en kalfjes om de ongemakkelijkheid uit de situatie te halen. Maar nu was daar geen ruimte voor precies. Ik was heel bewust van elke handeling en elke sensatie die dat met zich meebracht. Best emotioneel in feite. Vreemd.
Gelukkig was mijn lichaam in actie geschoten en waren er al een paar folikkels aan het rijpen. Een geruststelling wel dat mijn lichaam doet wat het hoort te doen. Ik mocht me terug aankleden en kreeg nog een nieuwe afspraak voor maandag (vandaag dus). Bij het naar buiten wandelen (nog steeds met tranen in de ogen) raakte de dokter mijn schouder aan en zei "Het komt wel goed meid. Veel succes!" Wat ontzettend veel deugd deed. Even de bevestiging dat het wel OK is.

Ik stapte op mijn fiets en probeerde mijn tranen terug te dwingen. Ik moest terug gaan werken en dat doe ik liever niet met tranen die over mijn wangen stromen ;) Ik ben die dag wel vroeger naar huis gegaan, het lukte gewoon niet om mij te focussen. Ik was allesbehalve productief. Stoorde mij enorm dus beslist om compensatie op te nemen en de boel gewoon de boel te laten.
Ik besefte toen opeens dat het een heel heftig traject zal worden...

Ik heb het weekend doorsparteld (werken en een lentefeest) en ook dat heeft veel energie gevraagd. De schone schijn ophouden, het vriendelijk lachen, het zorgeloos wegkwetteren... Maar ook de ontzettend goed bedoelde zorg voor Roxanne die niet altijd strookt met mijn visie. Het was een leuk lentefeest, gezellig maar ook heel erg vermoeiend. En er was geen ruimte om te praten over Kobe. I. kwam me wel even vragen hoe het ging maar ik voelde de tranen branden dus maakte mezelf er snel vanaf. En toen ik wou vertekken kwam een vriendin van de familie nog even naar me toe om me een hart onder de riem te steken en ze wou me een dikke knuffel geven maar dat laatst heb ik geweigerd. Ik kon niet meer. Ik was zo op en ik wist dat eenmaal ze mij zou vasthouden ik zou breken en dat zag ik niet zitten. Het was hartverwarmend, absoluut, maar tegelijk ook heel pijnlijk dat iemand die buiten de familie staat zo warm en liefdevol kan zijn. En zoveel aandacht geeft aan Kobe.  Ik was blij dat ik thuis was en in mijn bed kon kruipen. Even weg van alles en iedereen.

Deze ochtend zat ik opnieuw in de wachtzaal, nu met Roxanne erbij en dat was toch een drempel om over te geraken. Een kind in de wachtzaal van het fertiliteitscentrum, het is toch wat beladen. Zelf had ik het daar niet zo heel moeilijk mee maar ik begrijp dat andere ouder(s) het zwaar kunnen vinden. De confrontatie kan soms erg heftig zijn. Zeker als je al even aan het proberen bent en het maar niet wil lukken. De droom ligt binnen handbereik maar je kan er niet aan... Pijnlijk.
Er zat nog een vrouw in de wachtzaal en er ontstond spontaan een gesprek. De vrouw bleek al 5 volwassen kinderen te hebben maar nu wil ze met haar nieuwe man nog een liefdesbaby krijgen. Maar door haar leeftijd  (45-46 schat ik haar) was dit bijzonder moeilijk. Ze waren al uitgesloten voor IVF vanwege de leeftijd dus aangewezen op IUI uit eigen zak en dit was haar 8e poging. Lijkt me bijzonder zwaar. Ergens diep vanbinnen weten dat dit een strijd is die je niet kan winnen maar toch proberen en tot het uiterste gaan. Want "je weet maar nooit" en ik begrijp dat, dat je alles uit de kast wil halen en toch wil proberen om die droom waar te maken. Ik heb haar veel succes gewenst en beloofd dat ik ging duimen.
Kort nadat deze vrouw was weggeroepen hoorde ik mijn naam scanderen en grabbelde Roxanne mee naar het kabinet. Na een korte begroeting moch ik met de billen bloot in de stoel plaatsnemen. Goddelijk om te zien hoe Roxanne hier op reageert.Sinds korft heeft de dame een fascinatie ontwikkeld voor het toiletbezoek en alles wat daarbij betrokken is. Dus op het moment dat ik met mijn voeten in de beugels ligt komt ze frontaal voor me staan om alles eens goed te bekijken. :D Ik heb ze maar laten doen, was nu ook niet meteen in de positie (letterlijk) om iets te ondernemen.
De dokter brengt de camera in en begint wat rond te wroeten, onderwijl vertellend over zijn hondje dat hij nieuw heeft gekocht. Een beetje "chit chat" is altijd aangenaam op zo een moment. Mijn follikels doen het goed maar moeten nog even doorgroeien. Woensdag mag ik nog eens op controle komen en dan zal ik waarschijnlijk p.regnyl meekrijgen om mijn shotje te zetten en de week erop terugplaatsing.
Met een bang hartje verliet ik het ziekenhuis.