Back to life, back to reality...

Mijn moederschapsrust zit erop en ik ben terug volop aan het werken. En die "volop" betekend voltijds... En das toch wel heel pittig en heel erg aanpassen. Ik heb al veel tranen gelaten de afgelopen weken en het lijkt er maar niet op te beteren. Integendeel zelfs! Ik voel me niet zo goed bij de creche waar ik mijn lieve kleine trol moet afzetten. Ik kan haar niet met een gerust hart daar achterlaten. Het doet me pijn om haar te moeten afgeven, om haar te moeten missen. Het liefst van alles zou ik gewoon bij haar blijven en haar vertroetelen en verzorgen. Ze is nog zo kleintjes en heeft nog zo ontzettend veel liefde nodig... Het wringt echt heel erg tegen dat ik haar zo vaak en voor zolang moet wegbrengen.

De eerste dag (3/1/18) was gevraagd om wat vroeger te komen zodat er zeker tijd was voor een praatje en om afscheid te kunnen nemen van Roxanne. Want het is toch een grote stap en niet eenvoudig om die te moeten zetten. Zo gevraagd zo gedaan, dus op woensdagochtend stond ik daar om 7u30 met een krop in de keel en een half slapende Roxanne op mijn arm. Maar van een gezellig praatje of van een warm afschiedsmoment was er geen sprake! Ik had een nieuwjaarskaartje meegebracht maar dit werd niet geopend. Er werd een kastje toegewezen waar ik haar spulletjes in mocht leggen en toen gaf ik Roxanne aan de kinderbegeleidster die er prompt mee naar de babyschommel liep en dat was het . Weg was mijn lieve kleine meid en ook de kinderbegeleidster besteedde niet veel aandacht meer aan mij. Wat bedremmeld stond ik nog wat te draaien maar tenslotte heb ik dan maar gezegd "Tot vananvond dan he..." En met tranen in de ogen ben ik van de trap gewandeld, in mijn auto gestapt en naar mijn werk gereden. Op het klokje zag ik dat ik amper 8 minuten binnen was geweest met de lieve trol voor haar eerste dagje creche...  Toch wel erg kort. Ik was er dan ook niet echt gerust op. Had het gevoel niet de nodige informatie te kunnen geven en haar gewoontekes en zo niet heb kunnen toelichten. Het is een hele grote overgang voor de kleine meid en die had ik graag op zo best mogelijke manier laten gebeuren en dat is nu dus niet zo geweest.
Het was meteen ook mijn eerste werkdag dus heel veel ineens om te verwerken en om mee om te gaan. Niet echt de start waarop ik had gehoopt. Het leek ook een eindeloze werkdag en ik was zo ontzettend blij toen de klok EINDELIJK op 17u sprong, snel uitgebadged en hop in de auto om meteen naar de creche te rijden.
Rond 17u25 stond ik met blinkende oogjes en een hart dat een vreugdesprongetje te maken aan de groep waar ik Roxanne die ochtend had gedropt.Er waren nog maar 2 kindjes over dus  ik voelde al een steek door mijn hart gaan omdat ik het gevoel had "zo laat te zijn".  Ze was nog wat aan het slapen en werd wakker gemaakt. Toen ik vroeg hoe het geweest was nam de begeleidster een blad en las ze af "3  vuile pampers, 1 keer stoelgang. Een flesje om 11u30 en om 15u45, steeds 180ml" voor de rest was er niet veel te vertellen. Er werd me wel nog gevraagd om flesjes mee te geven en deze ook te vullen met water want dat had ik vandaag niet gedaan en ze zijn een uur bezig geweest met haar flesjes. Iets dat toch niet zo handig was. Toen ik zei dat ik de flesjes maak met kraantjeswater leek het wel of ik mijn lieve trol aan het vergiftigen was! Flesjes moeten gemaakt worden met flessenwater geschikt voor babyvoeding. Zo van de kraan is niet goed er zit teveel van een bepaalde stof in... Ik vertelde dat Kind en Gezin hier akkoord mee was en dat ik het water ook opkookte voor gebruik. Ik kreeg nog een bedenkelijke blik toegeworpen maar daar bleef het bij.  Tenslotte kreeg ik Roxanne in de armen gestopt en dat was het dan ook weer. Niet meteen een hartelijke ontvangst. Het voelt heel vreemd aan om op die manier om te gaan met de verzorgers van mijn lieve meid.
Heb haar die avond heel veel geknuffled en gekust. Zo  blij om haar terug te zien en dicht bij mij te hebben!

Gelukkig was ik donderdag de hele dag thuis en konden we alletwee een beetje bekomen van de toch wel intensieve dag
Ook een bezoekje aan Kind en Gezin stond op het programma voor de gevreesde spuitjes! Altijd wat zielig om zo 2 naalden te zien verdwijnen in die babybilletjes en het krijsen dat mijn oren dan teistert.

Maar vrijdag moest ik haar weer uit handen geven... Die ochtend was ze aan het huilen op een totaal nieuwe manier. En erg hangerig, ze had duidelijk heel veel nood aan nabijheid en liefde. Ze voelde wat warm aan maar das meestal als ze net uit haar bedje komt en de thermometer gaf 36.8 aan, geen koorts dus. In de fietskar ging het precies wat beter en toen ik haar aan de kinderverzorgster overhandigde zei ik ook dat het een wat vreemde ochtend was geweest maar dat ze geen koorts had. Rond 10u had ik een gemiste oproep van de creche, ik belde meteen terug en bleek dat mijn kleine trol 39.2° koorts had! Mijn hart kromp ineen, ocharme het kleine pierke! Ze hadden haar wel al een perdolan gegeven en ik moest haar niet in allereil komen halen. Heel waarschijnlijk was de koorts afkomstig van de spuitjes en moest ik me dus geen zorgen maken. Ik vroeg wel om me op de hoogte te houden en dat gingen ze doen. Nagelbijtend en veel aan mijn lieve meid denkend kropen de uren voorbij, ik checkte om de haverklap mijn GSM maar geen gemiste oproepen. Tenslotte belde ik rond 14u zelf terug om een update te vragen... Want ik was toch wel bezorgd (het was dag 2!!!!!) en wist graag hoe het met mijn lieve trollemie was. Bleek dat het al iets beter ging en ze aan het slapen was. Toch iets geruster maar van zodra het 17u01 was haalde ik mijn badge over het registratieprogramma en sjeesde naar huis en dan met de fiets naar de creche!  Nooit gedacht zo bezorgd te zijn om mijn meisje. Het is heel vreemd om dat te ervaren en ik kan dat ook niet goed uitleggen. Ze zag er wat blozerig uit en had waterige oogjes. Haar in de fietskar geladen en naar de apotheek gefietst achter perdolan-suppo's om haar een rustige nacht te kunnen bezorgen.  Ze begon terug wat te gloeien rond 20u en na een half flesje, de gebruikelijke massage, een suppo en een verhaaltje gevolgd door een lange lieve knuffel en een kus heeft ze goed geslapen. Het dipje was over en ik was terug wat geruster.

Vreselijk om zo een klein pierke te zien suffen en horen huilen op een manier die je niet kent maar waarvan je weet dat het niet goed zit. En er is zo weing aan te doen... De start was niet meteen een succes te noemen. Ik mis haar zo hard en ben er in gedachten ontzettend veel mee bezig. Kan niet snel genoeg in mijn auto zitten op weg naar huis als ik gedaan heb met werken. Want de tijd met de lieve mooie kleine trol is zo ontzettend kostbaar!